Meet the Rutherford's

-Jestem Markus. - powiedział patrząc na niego. -Wracasz z nami?- zapytał widząc ojca już na horyzoncie. Jego twarz nie była aż tak obita, gorzej z okularami, więc będzie musiał poprosić o nowe. To było najgorsze w tym wszystkim. -Będzie mi miło jak wrócisz z nami i potwierdzisz, że się po prostu przewróciłem. - cóż,  nie ma to jak wspólnie kłamać przy pierwszym spotkaniu. No, nie do końca było to pierwsze spotkanie, ale pierwsze, w którym rozmawiali ze sobą.

Starał się wracać do domu tak okrężną drogą, jak tylko się dało, bo jakoś... cóż, nieszczególnie śpieszyło mu się do tego, żeby tam się znaleźć. Zdecydowanie. I po części również dlatego wiedział, jak to jest kłamać na temat siniaków. Choć raczej... z odmiennych powodów.
- To był koncertowy upadek na desce... - potaknął w ten sposób temu, że poprze kłamstwo Markusa. Kto nie kłamał rodzicom, no nie? - Przez większość czasu da się przy nich żyć - dodał po chwili, mając na myśli tych głąbów. Zauważyli świeże mięso i myśleli, że łatwo pójdzie.
Markus najwyraźniej nie był łatwy.
- Nie wracam prosto do domu, ale... dzięki. - Uśmiechnął się lekko do Markusa. - A tak w ogóle, to Ira... - przedstawił się, choć Markus mógł to wiedzieć.

-A gdzie idziesz? Jedziesz?- poprawił się, choć właściwie deska to ani do końca chodzenie, ani jeżdżenie. -Znam tu tylko dom i szkołę. - więc nawet jeżeli Ira mu powie, to są wysokie szanse, że Markus i tak nie będzie wiedział. -Markus- skinął głową, bo nie wiedział co zrobić, czy podać rękę, czy żółwia, czy piątkę. -W każdej szkole tacy są. - choć ciekawym by było, gdyby mieli szkołę tylko dla takich.

- Bujam się po okolicy. - Wzruszył ramionami, bo w sumie nie planował robić niczego specjalnego. Po prostu planował zająć się... cóż, czymś. Zawsze był dobry w szukaniu sobie jakichś wymówek. Pewnie po prostu skoczy do skate parku. Nie miał nic ciekawszego do roboty, a nie chciał gadać z Mikem, a Jenny i tak nie było dziś w budzie, więc wątpił, że narzucanie się jej byłoby dobrym pomysłem. - Nie zostałeś... - chciał powiedzieć zaproszony do klubu kujona, ale zamiast tego powiedział: - wkręcony w to kółko z majzy? Jesteś chyba łebski? - Tak mu się wydawało. A wiedział, że miał być jakiś durny konkurs. Może po prostu Markus się nie załapał. - Nie ma tu szalenie wiele do ogarniania, ale jak chcesz, mogę pokazać ci kiedyś kilka miejsc. - Znów lekko wzruszył ramionami, proponując to. Czasem bywał miły. Czy coś.
- Trzeba nauczyć się ich zlewać. - Albo dobrze oddać. Markus był na dobrej drodze.

- Możesz wpaść do mnie, jeśli chcesz. - czy przyprowadzenie kolegi pierwszego dnia w nowej szkole, to nie był dobry znak? Raczej tak, przynajmniej jego zdaniem. - Wolę poczekać na kółko z fizyki. Ten przedmiot jest dla mnie najważniejszy, a matematykę już rozwiązywałem zadnia z klas wyżej. - wzruszył ramionami, jakby to nie było nic wielkiego. A przynajmniej za rozwiązywanie tych zadań miał spokój. -i chętnie poznam okolicę, dzięki że się zaoferowałeś. - uśmiechnął się do niego i poprawił swoje włosy.

- Pójście do domu obok to się chyba nie bardzo liczy się jako bujanie po okolicy... - zauważył, bo cóż, to byłaby chyba bardzo, bardzo bliska okolica... A nie bardzo jednak o to mu chodziło. Wolał się trzymać w bezpiecznej odległości od domu. - Może innym razem. - Poprawił torbę na ramieniu. - Zgadamy się.
Cóż, fakt był też taki, że ostatnio jego, pożal się boże, matka i jej fagas zrobili cyrk, kłócąc się przed domem, więc nie bardzo chciał się natykać na ojca Markusa. Unikał policji zawsze i wszędzie, nawet jeśli sam nie miał niczego na sumieniu.
Rzucił na Markusa nieco... jeszcze przychylniejszym okiem, kiedy ten wspomniał o matematyce i fizyce, bo takie informacje zawsze dobrze jest poznać, a potem krótko się pożegnał, zanim znów bujnął się na desce, ruszając w swoją stronę.

-Hej - odezwał się wsiadając do radiowozu. Był kiedyś czas, w którym się tego wstydził, był też czas, gdy cieszył się z tej możliwości. Teraz jednak był na tyle przyzwyczajony, że nie wzbudzało to w nim żadnych skrajnych emocji. - Nie pytaj. - machnął dłonią wokół twarzy. Chciał być przy tym nieco zabawnym, żeby nie wzbudzać podejrzeń. - Gorzej, że chyba przez swoje chęci będę musiał mieć nowe okulary. - westchnął przy zapinaniu pasów.

- Nie pytaj zawsze wzbudza najwięcej pytań... - Spojrzał na Markusa, przypatrując mu się dość... intensywnie. Ale to nie powinno być niż zaskakującego zważywszy na tworzącego się na twarzy Markusa siniaka. Nie było to coś, co chciał zobaczyć po jego pierwszym dniu w szkole. Raczej coś, czego się obawiał. - Co się stało? - Miał nie pytać, ale pytał. Po prostu uważał, że całkiem słusznie przebrnęło mu przez myśl, że przeprowadzka Markusa mogła wcale nie być najlepszym wyjściem z sytuacji.
Westchnął, wrzucając bieg. Włączył się do ruchu, ale nie skierował się w stronę domu. Markus nie mógł mieć uszkodzonych okularów, nie ze swoją wadą, więc musieli kupić gdzieś zastępcze.

-Ach...Głupota- westchnął. -Chciałem spróbować jazdy na desce, ale już wiem, że czeka mnie dużo nauki.- zaśmiał się, by to jakoś uspokoiło jego ojca. -Po prostu chciałem spróbować czegoś nowego.- W końcu... Wszystko było tu nowe, wiec dlaczego nie spróbować jakoś zaszaleć?-A, to my nie jedziemy do domu?- zauważył zmianę trasy. -To może... Spróbuje soczewki sobie załatwić? Coś ze stypendium na pewno jeszcze mam.- i to pewnie więcej, niż zakładał, choć przecież wiedział, że nie szaleje z wydatkami. Jednak nigdy też nie mówił, że rodzice, którzy mieli wzgląd, nie mogli jakiejś kwoty w jego imieniu wydać.

- Yhym - mruknął, spoglądając na Markusa wyjątkowo bez przekonania. Tak, żeby Markus wiedział, że nadal nie bardzo to kupuje. Bardziej przekonująca byłaby już tylko wymówka spadłem ze schodów. Jednak wiedział, że Markus jest mądrym dzieciakiem i gdyby coś naprawdę było nie tak, powiedziałby. Dlatego choć mu się to nie podobało, mógł uznać to za jakieś nastoletnich dzieciaków. - Próbowałeś czegoś nowego z dzieciakiem sąsiadów? - zagadnął Markusa, bo widział go wcześniej z młodym Rutherfordem.
- Musimy znaleźć ci jakieś okulary - odpowiedział Markusowi na pytanie o zmianę trasy. - Nawet sobie nie żartuj. - Pokręcił głową, bo Markus naprawdę był teraz niepoważny. - Mój czternastoletni syn nie będzie płacił za własne soczewki... Nawet jeśli potrzebuje je z głupoty. - Znów zerknął na Markusa, bo przecież sam wcześniej mówił o własnej głupocie.

[https://www.mgsm.pl/pl/porownanie/redmi-note11s-vs-motorola-motog13/ te dwa telefony są w moim kregu finansowym, przy czym za xiaomi mam dać 309 zł przy odbiorze a za motorole 1 xD ]

[I za co mógł to Mark uznać? xD]

-No właśnie próbowałem jazdy na desce- Ira ma poprzeć te kłamstwo, na które właściwie sam wpadł. Markus pewnie pomyślałby o ścianie, drzwiach, schodach. -Wydaje sie być miłym, obiecał mi, że pokaże mi miasto.- uśmiechnął sie, bo to przecież dobry znak, prawda? - No ale tato... Może jestem już wystarczająco duży, by kupić sobie soczewki? I tak pewnie będę musiał mieć okulary aż mi dopasują do wady soczewki. - zauważył, miał tylko nadzieje, że nie będzie musiał długo czekać. -Ja wiem, że soczewki będą droższe... Ale chyba będą lepsze?- wszystko miało plusy i minusy w końcu.

[Zjadło mi głupoty - głupoty nastoletnich dzieciaków miało być xd]

Spojrzał na Markusa nieco dłużej, bo cóż, no jednak wielu rzeczy mógł się spodziewać, ale jazda na desce jakoś niekoniecznie mu do niego pasowała. Po prostu... Jakoś nigdy wcześniej Markus nie interesował się takimi aktywnościami. Mark jedynie miał nadzieję, że Markus nie próbuje udawać nikogo innego niż naprawdę był.
Na to Markus był jednak zbyt mądry.
- To miło z jego strony - zgodził się. Młody Rutherford zdawał się nie sprawiać jakichś wielkich problemów poza kilkoma mniejszymi wyskokami, więc nieszczególnie się martwił. - Cieszę się, że udaje ci się jakos odnaleźć. - Lekko skinął głową.
- Jesteś wystarczająco duży, żeby zniszczyć okulary podczas jazdy na deskorolce... - zauważył, bo czy to nie było odpowiednio dziecinne, żeby być argumentem dla Markusa na to, że może i był w liceum, ale dorosły to nie był? - Może dopasują ci jakieś kilkudniowe soczewki. - Lepsze to niż uszkodzone okulary. W ten sposób Markus mógł jedynie do końca je zniszczyć.

-Zaprosiłem go- spojrzał ostrożnie na tate - Jak kolegę- miał potrzebę podkreślenia tego, choć przecież nie powinno to być czymś złym. Ale jakoś... wciąż był niepewny. -Następnym razem, także nie będziemy mieć dziś gościa. - zaczął poprawiać spodnie i koszulkę. - Iczy właśnie w ramach kary i nauczki nie powinienem zapłacić w sklepie?- to chyba był dobry argument, prawda?

W pierwszym odruchu otworzył usta, chcąc powiedzieć coś... mądrego na temat tego, że... randka, pierwsza randka, bo tak mu się wydawało, że Markus... a może jednak na jakiejś był? Nie rozmawiali o tym. Powinni? O ptaszkach i pszczółkach, i... ptaszkach i ptaszkach? Markus powinien być ostrożny. Nie powinien umawiać się z kimś, kogo zna jeden dzień, prawda? A może teraz tak się robiło...?
Dlatego musiał przyznać, że trochę... odetchnął z pewną ulgą, kiedy Markus to sprostował. Było zbyt szybko na ptaszki i pszczółki.
- To dobrze, że jest miły. - Przypuszczał, że tak jest, skoro Markus szukał takiej znajomości. Nigdy nie zadawał się z nieodpowiednimi ludźmi.
- Ciężko karać cię czymś, czego chcesz - zauważył, bo z Markusem zawsze był ten problem, że był... cóż, aż nazbyt odpowiedzialny? Ciężko ukarać dziecko, które chce ukarać się samo. - Bez obaw, znajdę coś właściwego. - Najpewniej nie.

-Mieszkasz tu dłużej, jakie masz o nim zdanie?- to nie tak, że przestałby się zadawać z Irą, gdyby mu ojciec kazał. Po prostu był ciekaw, tak po ludzku. Nie doszukiwał się teraz jakiejś policyjnej odpowiedzi. -Mogę sprzątać? - cóż, to nie tak końca była kara. Właściwie to chyba zakaz sprzatania, nauki, to chyba byłaby kara. - Znasz tu jakieś miejsce? Na obiad skoczymy?- chyba byłby to dobry plan?

- To nie jest zły dzieciak. - Przynajmniej nie wydawał się takim być. Zdecydowanie w okolicy było wielu... mniej porządnych chłopaków, z którymi nie chciał, żeby Markus się prowadzał. W żadnym sensie. Choć oczywiście miał na myśli koleżeństwo, a nie... Choć to drugie również. A może zwłaszcza.
- Markus, nie jesteś twoim bratem, żeby to była dla ciebie kara. - Znał Markusa, więc dobrze wiedział, że tego typu obowiązki były dla niego... cóż, bardziej hobby niż powinny być dla czternastolatka. Nawet dojrzałego jak na swój wiek.
- Znam kilka miejsc, które powinny ci odpowiadać. - Skinął głową.

-Chyba mi nie zakarzesz chodzić do szkoły?! - zapytał i było słychać, że jest to dla niego nie do pomyślenia. -I nie karz mi iść na jakąś imprezę.- obruszył się. Imprezy, a szczególnie te szkolne, to było coś najgorszego, co mogłoby mu się przytrafić. -Może faktycznie choć coś się dołożę do szkieł? - skoro ojciec nie chciał mu dać zapłacić całości, to choć część mógłby. -Odzywają sie do ciebie?- zapytał mając na myśli młodsze rodzeństwo.

- Czyli już wiemy, kto pójdzie na jesienny bal. - Skoro Markus tak bardzo domagał się bycia ukaranym, to da się zrobić, prawda? - Zawsze szukają ochotników do rozlewania ponczu... - Spojrzał na Markusa w ten sposób, który nijak nie sugerował, czy sobie żartuje, czy jednak nie. Same wątpliwości mogły być pewną karą, prawda?
- Markus, skończ - poprosił, bo Markus może i nigdy zbyt wiele nie dyskutował, ale... Cóż, może dlatego, że nigdy nie dyskutował, ciężko było przyzwyczaić się do tego, kiedy to robił. Zwłaszcza w tak niewiele znaczących tematach.
- Wiesz, że nigdy za wiele się nie odzywali. - Każde raczej siedziało w swoim pokoju z oczami w telefonie, tablecie czy laptopie. Mieli ważniejsze sprawy. - Melody częściej. - Ale ona zawsze była jednak bardziej kontaktowa. Marvin po prostu zajmował się swoimi sprawami.

-Tato- odezwał się z oburzeniem. Nie podobało mu się to, nawet jeżeli był to żart. Nie był śmieszny. -Bo doleje alkoholu. - to zabrzmiało źle, do tego stopnia, że po prostu sam zaczął się śmiać. Już to widział. -Ale nie po kasę?- zapytał, bo bliźniaki to były bliźniaki. - Do mnie pisala, ale nie o kasę, pytała czy nie widziałem jakiejś jej bluzki. - skrzywil się. To tak, jakby byl tylko od sprzatania.

- Teraz to już będziesz pomagał przy pamiątkowych zdjęciach - zadecydował, bo dobrze wiedział, że to byłoby dla Markusa coś znacznie, znacznie gorszego. I gdyby naprawdę chciał go ukarać, to mógłby mu to załatwić. Zdecydowanie mógł.
- Nie, nie tylko o kasę. - Nie tylko, bo jednak w sporej części przypadków była to puenta, ale jednak były poruszane między nimi też inne kwestie. Jednak cenił jakikolwiek kontakt. - Cieszę się, że masz kontakt z rodzeństwem. - Nawet jeśli i on nie był tak w pełni bezinteresowny.

-Może miejsce i dla zastępcy szeryfa, by się znalazło? Będziesz mógł mieć wszystko pod kontrolą. - i byłaby to impreza roku, tego był pewien. - Ale z mamą i babką nie rozmawiam i nie jest mi z tym źle. - i tak było,  przez znaczny większy czas. A i tak byli na prostej drodze, by juz tak było zawsze. Nie było za to teraz czasu żeby rozmowe ciągnąć, bo byli już pod optykiem.

Zerknął na Markusa, nie bardzo wiedząc, co powiedzieć. Ostatnimi czasy... zdarzało mu się to. Wiedział, że to nie powinno rzutować w żaden sposób na jego relację z Markusem, ale przypominały mu się... problemy z własnym ojcem. Długo, naprawdę długo miał... mu wiele za złe, czuł się porzucony, ale naprawdę się starał. Starał, bo dobrze wiedział, jak to jest czuć się porzuconym, dlatego w żaden sposób nie chciał choćby zasugerować Markusowi tego, że go odtrąca. Nie było tak. Oczywiście, że nie. Czasem po prostu... nie wiedział, co powiedzieć.
Razem z Markusem poszedł do salonu, zostawili oprawki do podreperowania, bo nadal mogły przydawać się w nagłym wypadku, zamówili szkła, dobrali właściwie soczewki, na początek dobierając najbardziej pasujące jednodniowe w kilku egzemplarzach, żeby Markus nie był ślepy jak półkret do czasu, aż przyjdą zamówione właściwie miesięczne. Zapłacił, tylko posyłając Markusowi spojrzenie zapewniającego, że ma nie dyskutować, a później wybrali się na obiad. Zabrał Markusa, do baru, który poznał podczas jednego z patroli, na które został wysyłany przed objęciem stołka, bo to miało mu pomóc zapoznać się z miastem. Pomogło, bo wiedział, że Bert's mają najlepsze steki po tej stronie Delaware.

Łasica jeździł na desce w skate parku. Bylo to miejsce spotkań dzieciaków, młodzieży. Może ci pierwsi działali mu na nerwy, ale z drugiej strony, co bylo do roboty w Camden? Miasto widmo powoli się z niego robiło, a czasem można było pożyczyć a raczej "pożyczyć" kasę od młodzików. Także niby narzekał, niby miał to w tyłku, a niby korzystał. Wszystko zależało jak zawieje wiatr. Jak wszystko w tym mieście, tak i relacje w skate parku zależał. Normalnie kurwa alegoria życia.

- Ej, wszarzu! - przywitał się z Marshem... cóż, właściwie tak, jak zawsze się witał. Widział ten jego chudy, nastroszony rudy łeb z daleka, co nieszczególnie go dziwiło. Często nawet nie musiał sięgać po telefon, żeby wiedzieć, gdzie go znaleźć.
Nigdy nie był ani mistrzem deski, ani zapalonym skatem. Jeździł, bo szukał sobie zajęcia i wymówek, ale szło mu jednak całkiem nieźle.
Zjechał z krawężnika, odstawiając ollie, bo przecież nie przeżyłby bez choćby minimalnej, mini-mini pokazówki. No nie dałoby się.
- Znowu cię nie było - zauważył, bo był jednak na tyle spostrzegawczy, żeby zauważyć brak Łasicy w szkole. Omijał ogrom zajęć w szkole, chociaż był przecież łebski. Zwłaszcza do matmy. Ale złamas nie chciał dać się przekonać do robienia jej za niego. - Co tym razem? Babka zmarła ci trzeci raz? - Podbił deskę nogą tak, jak zawsze, łapiąc ją w rękę, a drugą dłoń podstawił Marshowi do przybicia frajerskiego żółwika.

-Świeć Panie nad życiem mojej babki. - wykonał znak krzyża, choć na pokazówkę Iry przewrócił oczyma. -Nie chciało mi się. - przybił mu żółwika. - Za chwilę będę sławny i buda będzie mogła mnie cmoknąć w tyłek.- chciał założyć zespół, wybić się, mieć kupę kasy i wszystko gdzieś. W jego planach szkoła a tym bardziej studia nie istniały. -Coś mnie ominęło? - sięgnął do kieszeni swoich spodni moro, by wyciągnąć paczkę fajek.