Meet the Rutherford's

Rozumiał, że ojcu przyda się sen. To też miał być argument na to, że lepiej by to on zrobił zakupy, Markus mógłby w tym czasie być głośno odkurzając. Wiedział jednak, że to koniec rozmowy. -Nie trzeba. - Markus i tak zawsze zwracał resztę. 
Poszedł do swojego pokoju, gdzie ciągle nie odsłonił okna. Jakoś... Nie chciał patrzeć w tamtą stronę. Ogarnął się do wyjścia, sięgnął po plecak, który miał zapasowy - będzie mu wygodniej iść z zakupami. No i w końcu wybrał sie na te zakupy. 
Lalkę zabrał ze sobą, by ojciec mógł odpocząć w pełni.

Ira czasem naprawdę czuł się... wyjątkowo zirytowany. Tak można było chyba to ująć.
Irytowało go to, że wszystko w tym domu wydawało się być idealną syzyfową pracą. Robił zakupy, sprzątał, ogarniał płacenie rachunków... A i tak często wystarczyło tylko zejść ze schodów, żeby natknąć się na chaos i pustkę. Czasem naprawdę miał wrażenie, że matka robi mu to na złość. Nawet częściej niż czasem.
Zabrał matce odpowiednią część pieniędzy z portfela, zapamiętując, żeby później schować je w odpowiednim miejscu, a potem ogarnął się do stanu... cóż, znośnego. Nie miał szczególnego nastroju na cokolwiek, więc po prostu wcisnął na siebie pierwsze lepsze rzeczy z brzegu, złapał plecak i ruszył w stronę cholernego sklepu, mając nadzieję na to, że chociaż spokojnie uda mu się zjeść śniadanie. W końcu nadzieja matką głupich, nie?

Markus nie wiedział, że za nim do sklepu idzie Ira. Nie oglądał się za siebie. Nie robił tego w Stamfrod, wiedząc, że takie oglądanie przez ramię jedynie podkreśla jego strach i zagubienie. Tutaj tym bardziej wolał tego nie robić, jakoś... Musiał chyba poradzić sobie sam ze sobą, z tym że niekoniecznie wzbudza pewne zainteresowanie. Musi myśleć chłodno, dlatego oddychał głęboko i skupiał się na swoim zadaniu.

Przez dobre dwie ulice Ira nie bardzo zorientował się w tym, że podąża za swoim nowym ulubionym sąsiadem. Po prostu był jakoś zbyt skupiony na przewijaniu playlisty, którą niedawno zgrał sobie na telefon. Szukał odpowiedniego kawałka, okej? Nawet droga do sklepu powinna miec odpowiedni podkład muzyczny...
Ale kiedy wreszcie zaczął patrzeć na drogę przed sobą tak, jak należy, na dłuższy moment skupił spojrzenie na plecach osoby idącej spory kawałek przed nim. Potrzebował chwili, żeby zorientować się, że to właśnie Markus. Ale nawet jeśli wreszcie tak się właśnie stało, nie był pewien, co powinien zrobić. Czy... to coś z wczoraj już mu minęło? Czy Ira powinien przeprosić? Nie wiedział za co miałby, ale jakoś... No cóż. Może jednak mu przeszło...?
Przyśpieszył kroku, podbiegł te kilkanaście stóp i dopadł do Markusa.
- Hej, jak leci, leszczu? - rzucił luźno, dokładnie tak samo, jak niemalże za każdym razem, trącając Markusa w ramię na przywitanie.

Markus przez chwilę się nie odzywał patrząc na chłopaka. Po prostu zmęczenie nocą dało mu się we znaki. Gdyby Ira chciałby go wyśmiać, obrazić, to czy nie użyłby gorszych słów? Miejsce było idealne, gdyby był lincz, to pewnie nikt po stronie Markusa by nie stanął.
-Idę na zakupy. - powiedział zgodnie z prawdą. -Chucky jest w plecaku. - dodał żeby nie było, że nie dba o ich zadanie domowe. Choć chyba Ira nie mógłby być pierwszym do rzucenia kamieniem.

Przez chwilę nieco uważniej patrzył na Markusa, bo jednak ten zazwyczaj reagował na te jego zaczepki nieco inaczej. A nadal nie bardzo wiedział, co i kiedy mógłby niby zrobić, żeby Markus miał powód do jakiegoś... urażenia się czy coś.
- Ta, ja też - rzucił, chociaż Markus o to nie pytał. - Nie miałem z czego skleić śniadania. - Znaczy, może i miałby, ale jakoś nie był fanem płatków zalewanych winem. To może za kilka lat. Póki co jakoś go nie ciągnęło.
Wychylił się nieco w tył, żeby zerknąć na... cóż, tyły Markusa. A raczej na jego plecak.
- Wezmę go od ciebie wieczorem, moja kolej.

-Tata zaproponował żebyś wpadł na film. Jak odbierzesz Chucky'ego to będziesz mógł zostać. W sensie gdy będziesz odbierać. - nieco chyba zamiotał się w swojej wypowiedzi, więc postarał się zaraz jakoś dodać, by Ira go dobrze zrozumiał. -Ja na śniadanie miałem owsiankę, nic szalonego. - to tak dodał na otuchę. Nie zawsze miało się idealne śniadania, ale się miało.

Cóż, nie brzmiało to może tak, jakby Markus jakoś próbował go zachęcić, bo jednak tata zaproponował było... Ale nie narzekał, okej? Markus przekazał mu taką propozycję, więc to znaczyło, że też tego chciał, no nie? Tak przynajmniej sądził.
- Jasne, mogę wpaść. - Nie chciał wyskoczyć z jakąś wielką ekscytacją i przyjął to - miał nadzieje - z należytą nonszalancją... Nie chciał wyjść na jakiegoś desperata czy coś, okej? - Chcesz później skoczyć to wypożyczalni? - Mieli całkiem niezłą kolekcję DVD, a nawet VHS, jeśli ktoś to jeszcze oglądał. A brzmiało to chyba trochę lepiej niż ej, ściągnijmy coś z neta.
- Ugh, nie znoszę owsianki. - Skrzywił się lekko. Wydawała mu się być wiecznie taka... mdła.

- Możemy, albo można sprawdzić czy coś leci na kablówce?- zaproponował. Będą w sklepie to będą mogli sprawdzić gazetę z programem. -Jest weekend, może coś poleci ciekawego... - sięgnął dłonią do karku. -Nie oglądam telewizji, - zaśmiał się - wypożyczalnia brzmi lepiej. - chyba też była bezpieczniejszym wyborem. -Jak masz dobre dodatki to jest wartościowa i smaczna.- dlatego ją jadł.

- Kablówka ssie. - Nie był to może najbardziej złożony i wysublimowany komentarz pod słońcem, ale jednak idealnie wyrażał to, co myślał na ten temat. Nie przepadał za kablówką, ale może to dlatego, że nie bardzo miał czas i chęci na to, żeby męczyć jakieś z puszczanych tam badziewi. - Możemy wypożyczyć X-Menów...? - zaproponował, bo to chyba nie brzmiało tak źle?
W końcu obaj lubili X-Menów.
A do tego jeszcze Hugh Jackman... I ten, no, Halle Berry.

-Jasne, X meni brzmią bardzo dobrze, to znaczy spoko. - uśmiechnął się. Chyba po raz pierwszy, ale starał się zwalaczać zmęczenie. -Ile jest tu wypożyczalni?- był ciekaw bo jednak w Stamford było więcej niż jedno miejsce, by sobie ogarnąć film. -Może nie tylko my będziemy chcieli obejrzeć ich. - a wtedy może być ciężko.

- W sumie to nie wiem. - Wzruszył lekko ramionami, bo jakoś nieszczególnie się tym interesował. - Chodzę do góra dwóch, ale zazwyczaj to ta jedna ma to, co mnie interesuje, więc... Reszta jakoś mnie nie interesowała. - Pewnie gdyby nie mógł dostać tego, co chciał, a bardzo by mu zależało, to by się pofatygował do dalszych poszukiwań. A tak to jakoś tych chęci nie miał. - Coś ogarniemy. - Co bardziej chodliwych numerów mieli po kilka kopii, więc bez problemu coś sobie znajdą.

-To dobrze, a... Będziesz chciał zaprosić Łasicę?- zapytał, bo... No... Był weekend, a oni mogą chcieć znów robić to, co wczoraj, więc... 
Byle nie u niego na kanapie, albo w łóżku. Najlepiej nie u Markusa w domu. - Możemy też coś już wybrać i ogarnąć na kolację, czy tam do filmu, nie?- to był bezpieczniejszy temat.

Spojrzał na Markusa, musząc przyznać przed samym sobą, że nie był zbyt zadowolony z faktu, że Markus o nim wspomina. Zważywszy na to, że był przez niego ignorowany przez pół wieczoru na rzecz Łasicy...
- Nie, raczej nie bardzo. - Nawet gdyby nie chodziło o powyższe, to i tak jakoś... Miał trochę dosyć Marsha. Trochę bardzo.
Wiedział, że nie powinien tak myśleć, ale nic na to nie poradzi.
- Ta, jasne - zgodził się po raz kolejny. - Byle nie owsiankę - rzucił nieco bardziej żartobliwym tonem. Próbował, okej?

-A... Okej. - Co miał powiedzieć? "To dobrze, bo nie będziecie się całować na mojej kanapie"? Nie powie tego. Nie przyzna się, że to widział i nie przyzna się, że go to zabolało, na kilku płaszczyznach. 
-Owsianka tylko na śniadanie. - zaśmiał się i zerknął z drobnym uśmiechem na Irę.

Sklep nie był daleko, więc niewiele czasu zeszło im na dojście na miejsce. To była zwykła zbitka kilku sklepów w formie pasażu handlowego ze sporym spożywczakiem, w którym łatwo było ogarnąć wszystko, co trzeba. Większość. Nawet jakiś dział warzywny mieli. A to już coś...
Mogli więc ogarnąć zakupy, a później podskoczyć do wypożyczalni, która była kawałek drogi stąd. Dosłownie kawałek, więc podskoczyli tam raz dwa. Wzięli pierwszą i drugą część X-Menów, bo na szczęście wszyscy rzucili się na tę chałę, jaką była trzecia część. Namówił też Markusa na jakiś głupi slasher, taki ze zmutowanymi morderczymi kanibalami, bo czemu by nie? Można się pośmiać.

- Możesz zostać na noc, taty i tak nie będzie. Znów ma nocną zmianę. - więc mogą skorzystać i obejrzeć wszystkie filmy po kolei. Tak akurat nocy im na to starczy. -Twojej mamie nie będzie przeszkadzać? Wiesz, tatą może się wstawić. - zażartował. Znaczy Mark pewnie, by poszedł porozmawiać, ale to byłoby za wiele. A przynajmniej tak Markus sądził.

- Ta, zdecydowanie nie będzie jej to przeszkadzać... - rzucił, powstrzymując chęć wydania z siebie odgłosu będącego gdzieś pomiędzy prychnięciem i parsknięciem. To było coś, co niemal automatycznie nasuwało mu się na usta za każdym razem, kiedy tylko choć myślał o swojej matce. Jakoś tak. Ale się powstrzymał.
Wiedział, że mógłby po prostu powiedzieć Markusowi, że nie chce rozmawiać na temat swojej matki, bo ta ssie po całości, ale jakoś... Sam nie wiedział. Wolał o tym nie mówić. Nie chciał, żeby... Chyba żeby Markus gorzej o nim pomyślał.
- Chucky mocno wył...? -zmienił temat.

-Nie... Raczej  miał te same odstępy czasowe, więc był znośny. - nawet gdyby bardziej wył, to i tak by Markusowi nie przeszkadzało. W końcu i tak nie spał przez większość nocy. -Jutro czekają mnie prace w ogrodzie. - sam nie wiedział po co o tym mówi. -Ale to lekkie i nic takiego. - machnął ręką.

- Może faktycznie w pierwszy dzień miał jakąś zawiechę... - Miał na myśli to, że Chucky wył wtedy dużo, dużo częściej. I dużo głośniej. Potem jakoś się ogarnął.
A może to był jakiś test czy wymiękną na starcie?
- Grzebanie w krzakach. Wymarzony sposób na spędzanie niedzieli - skwitował, choć przeciez nawet nie on musiał się tym zajmować, tylko Markus. Ale sama myśl o tym była dobijająca.

-Albo w miarę szybko i regularnie spełniamy potrzeby?- może i przy dzieciach, niemowlakach kluczem była systematyczność? - Lubię porządki, dziś też chciałem ogarnąć kuchnię i łazienkę, ale tata mi nie pozwolił. - westchnął, bo serio chętnie by poszorował podłogę. To go zawsze uspokajało. -Ale nie martw się, bedzie czysto jak przyjdziesz - zaraz go gorąco zaczął zapewniać.

- Aha... - Nie była to może najbardziej konstruktywna odpowiedź pod słońcem, ale naprawdę ciężko było mu wykrzesać z siebie coś bardziej... sensownego, kiedy Markus skarżył się, że ojciec nie pozwolił mu posprzątać kibla. Zważywszy na to, że jakoś nie pamiętał tam bałaganu, nie była to forma znęcania poprzez zmuszanie do życia w brudzie, wiec jakoś... Nie wiedział, jak mądrze zareagować. - Wiesz, pewnie chciał... moc ci pomóc...? - próbował jakoś zgadnąć.

-Raczej zrobić ze mnie normalnego nastolatka. Ale ja lubię sprzątać. Lubię nowe specyfiki, dzięki którym jest mniej bakterii. - każdy lubił to co lubił, nie? -No ale... Teraz ja mu pomagam dać odespać nockę. - więc jest jakoś przydatny, prawda? To nie tak, że nic nie robi, nic nie może zrobić. -A .. czym się zajmuje twoja mama?- zapytał, bo w sumie nic o niej nie wiedział.

- Okej... - Tak, to zdecydowanie byłoby coś, za co mógłby spojrzeć na Markusa jak na dziwaka. Ale jednak się powstrzymał, tylko krótko na niego zerkając. Lepiej patrzeć na drogę przed sobą, prawda?
Każdy miał swoje dziwactwa, a te Markusa były... dość specyficzne, musiał to przyznać. On nawet nie wiedział, jakiej firmy ma płyn do naczyń.
- Jest fryzjerką - przypomniał, bo było to właściwie wszystko, co zdarzył powiedzieć na jej temat Markusowi. Choć bardziej trafne byłby zajmuje się rujnowaniem mi życia i jest w tym niezła. Ale zamiast tego dodał: - Czasem robi inne te... urodowe rzeczy. Jest w tym chyba niezła. - Gdyby tylko się ogarnęła, mogłaby zostać całkiem niezłą kosmetyczką.

-O, teraz pamiętam, wybacz. - faktycznie już o tym rozmawiali, ale Ira mało mówił o życiu domowym i chyba stąd to wypadło mu z głowy. -Pewnie z tatą będziemy korzystać z jej usług. Fryzjerskich. - urodowo, to raczej wątpił, by ojciec coś sobie robił, a on... Chyba bał się, że jest to zbyt gejowskie. -Chyba, że będę jeździł do Stamford i tam, dla wypełnienia czasu będę chodził. - byleby być w domu najkrócej.