Meet the Rutherford's

- Zajmuje się raczej kobietami. - To była wymówka, owszem, ale jednak prawdziwa. W przypadku fryzjerstwa to matka skupiała się jednak na kobietach. Jeszcze te jej strzyżenia zaszłyby za daleko...
- Chcesz wracać do domu po to, żeby marnować czas u fryzjera...? - spytał, bo nie był pewien, czy dobrze go zrozumiał. To wydawało mu się... trochę mało sensowne. - Masz tam raczej ciekawsze rzeczy do robienia...?

-Tu jest mój dom, tu mieszkam. - więc no, nie będzie marnował wizyty na fryzjera a po prostu skorzysta z okazji. -Em, nie siedzę niewiadomo ile w salonie, także to nie będzie długo i marnowało czasu. - wzruszył ramionami. Wręcz przeciwnie, to pewnie pomoże przetrwać wizytę. -No, mam tam ciągle znajomych. - chyba, nie był pewien. Ale moze Johny chciałby się spotkać.

- Tam mieszkałeś dłużej - zauważył, wyjaśniając w ten sposób to, czym się kierował. Po prostu... Może jednak nie do końca tak to działało, że twój dom jest tam, gdzie siedzisz najdłużej.
- Fakt, zapominam, że nie każdy tak ma... - Cóż, Ira lubił chodzić do fryzjera. Nawet jeśli wyszkolił się w sztuce zajmowania swoimi włosami na tyle, że mógłby nawet obcinać się jak mistrz, to i tak lubił od czasu do czasu przejść się do fryzjera. Tam, gdzie chodził, fryzjerki były miłe. W odróżnieniu do tej w domu...
- Pewnie tęsknią za ta twoją mądrą głową...? - zagadnął, chyba naiwnie licząc, że to Markusa jakoś pocieszy czy coś.

-A ty tak lubisz?- zapytał bez krzty oceny, czy jakiegoś negatywnego podejścia. -Masz ładne włosy, to dbanie pasuje. - szkoda byłoby ich zniszczyć, prawda? 
-Może i tęsknią, ale obiecaliśmy sobie zawodnictwo fair Play. - z jego strony to nie będzie taki widoczny brak stresu, że bedzie gorszy.

- Całkiem... - przyznał, choć wiedział, że to raczej mało męskie hobby. Ale jakoś... Jakoś tak po prostu czuł, że przed Markusem nie musi się tego wstydzić. W końcu jak tu wyśmiewać dbanie o urodę, kiedy samemu lubiło się pucowanie wszystkiego na błysk? - Dzięki. - Uśmiechnął się lekko, niemalże odruchowo wykorzystując tutaj wolną od zakupowej torby rękę, żeby zaczesać włosy za ucho. Głupi odruch...
- Pewnie będzie ci dziwnie? Wiesz, mierzyć się z nimi...? - Tak można to chyba nazwać, bo jednak w jakiejkolwiek debacie czy konkursie zespołowym będą w przeciwnych drużynach.

Znów jeden kosmyk nie dał się zaczesać, ale tym razem Markus nie miał na tyle odwagi, by to poprawić. -To jak tak lubisz, to... to jest najważniejsze. - więc nie było co robić z tego wielkiego halo. Ira nikogo tym nie krzywdził, więc...? Chyba nie było nad czym tu debatować. -W sumie to nie wiem, może... Zobaczę ich tok myślenia z innej strony i to może jakoś mi da do myślenia. Albo i im.- mogą być z tego większe plusy niż minusy. Lepiej tak myśleć.

Niewiele później dotarli pod dom Markusa, więc pożegnał się z nim krótko, mówiąc, że zgadają się jakoś bardziej po południu, żeby ustalić co z wieczorem. Pomachał Markusowi krótko na pożegnanie, robiąc to tak, jak to miał w zwyczaju - głupio, samymi palcami. Ponoć bardzo pedalski gest, tak słyszał. Ale miał to jednak miał to gdzieś. A żeby to podkreślić, jeszcze głupio zaczesał ten wiecznie uciekający mu kosmyk.
Wszedł do domu, żeby wreszcie ogarnąć sobie jakieś śniadanie i ogarnąć się ze wszystkim. Po raz kolejny.

Wszedł po cichu do domu, bo nie chciał obudzić ojca, który pewnie jeszcze odsypiał nockę. W kuchni rozpakował odpowiednio zakupy, a Chucky'ego położył na blacie stołu. Nie pozostało mu nic, jak tylko po cichu się pokrzątać i coś jednak nieco posprzątać. W końcu Ira ma przyjść na film, więc miał wymówkę, że chciał zadbać o gościa. Przecież tak powinno być, prawda? Kiedy już zrobił to co mógł, to sięgnął po banana. Chyba żołądek już przyjmie jedzenie.

Czas do wieczora zleciał całkiem szybko. Miał kilka swoich spraw do ogarnięcia, posprzątał, zrobił pranie, bo jakoś nie lubił spać w pościeli, w której spał ktoś inny. Nawet jeśli ten ktoś spał w niej z nim. Takie jego dziwactwo. Ogarnął też jakiś obiad, zjadł coś... Ot, zajmował się zwykłymi pierdołami.
Nie znosił takich pierdół.
Jak pranie, porządki czy gotowanie. Jedzenie jakoś jeszcze strawił.
Tak, jak mówił, zgadał się z Markusem popołudniu, więc jak już ustalili co i jak, to kiedy zbliżyła się godzina, na którą byli zgadani, wszystko pozamykał i ruszył do domu Adamsów.

MARKUS

Mark widział pieniądze, które Markus mu zwrócił. Nie wiedział, czy on się powinien z tego cieszyć, czy jednak martwić. Bał się, że może Markus będzie chciał się kiedyś zacząć buntować, jeżeli miałby to wszystko sobie jakoś odbić... No może być gorzej.
-Tu macie kasę jakbyście chcieli coś na wynos wziąć. - mówił to bardziej do Iry, gdy wpuszczał go do domu. Wiedział, że dzieciaki sobie coś zakupiły, ale zawsze niech wiedzą, że mogą coś sobie zamówić. - Gdyby coś było nie tak, dzwońcie do mnie. - poprosił. -A tak, nie otwierającie nikomu?- oczywiście prócz osobie, która przyjdzie z jedzeniem.

- Tak jest, panie władzo. - Może i brzmiało to nieco... przesadnie wzniośle, zwłaszcza, kiedy Ira był bliski wręcz zasalutowania dla podkreślenia swoich słów. Ale tego nie zrobił. I nie naigrywał się ani nic, po prostu był takim samym głupim sobą jak zawsze, więc zero spiny, nie?
Po prostu grzecznie stanął sobie w korytarzu, splatając dłonie za plecami. Ot, taki był z niego grzeczny, grzeczniusi typ.

- Mówię poważnie, nie chcecie chyba, żebym wysłał tu patrol co jakiś czas, by was sprawdzał?- to znów było pytanie do Iry, bo Markus to, cóż. To Markus. 
-Wiemy tato. - wspomniany syn zjawił się w zasięgu spojrzenia. - Będzie dobrze. - zapewnił go. W końcu to był pomysł Marka, więc niech tu już nie szaleje.

- Nie planujemy urządzać grubej imprezy, więc raczej szykowałby się nudny patrol... - Cóż, nawet jeśli jakiś patrol miałby sobie tutaj wpadać, to co miałby zobaczyć? Nakryć ich na podziwianiu tony lateksu na ekranie? Z tego, co wiedział, to nie było jednak coś, co trzeba było karać.
Tak sądził.
Chyba.

-W ogóle tu nie bedzie imprezy, będziemy tylko my. - Markus rozłożył ręce. Będą oglądać filmy, coś zjedzą i to bedzie na tyle. 
- Dobrze, ufam wam. - Mark skinął głową i sięgnął po kluczyki od samochodu. -To miłego seansu, już was nie przepytuje. - bez zmartwień mógł więc udać się do pracy, w końcu nic złego się tu nie stanie. 
-Bezpiecznej. - Markus tak jak zawsze miał w zwyczaju tak się pożegnał.

- Ktoś tu musiał urządzać najgorętsze imprezy w mieście... - rzucił do Markusa, kiedy jego ojciec wyszedł z domu. W końcu czy to nie byłby logiczny argument na to, dlaczego ojciec Markusa tak się martwił tym, co mogliby robić, że aż chciał nasyłać na nich patrol? Okej, dobra, wiedział, że to przecież nieprawda. Markusowi raczej było do tego daleko.
- Jak tam Chucky? - zagadnął jak na odpowiedzialnego ojca lalki przystało.

-Oj tam w mieście, w całym stanie. - zażartował, ale sięgnął dłonią do karku, bo chyba żart mu nie wyszedł. A przynajmniej przez to, że od razu o tym pomyślał, to zaraz się speszył i tak, nawet jeżeli żart by się udał, to spalił go zachowaniem. 
-Leży na poduszce pod kocem. - zaprosił Irę do salonu, gdzie ten mógł go zobaczyć.

- Wiedziałem - rzucił to tak, jakby właśnie potwierdziła się teoria jego życia. Cóż, tak właściwie to daleko było mu do potajemnego obstawiania, że Markus jest największym imprezowiczem w obrębie najbliższych trzech stanów.
No po prostu wiedział.
- Ojciec roku z ciebie... - No aż westchnął z zachwytu, wchodząc z Markusem w głąb domu.

-Chcesz się czegoś napić?- Markus zaproponował, bo dopiero wystawił przekąski, które wcześniej wybrali. -Siadaj, rozgość się, - poprosił go z uśmiechem. Zastanawiał się, czy nie dać jakiś owoców na stół, ale to chyba nie wypada? 
Oni z Johnym lubili orzeszki, gorzką czekoladę, wszystko co dobre było na mózg. - Jakoś tak, niech ma?- trochę głupio, bo to lalka, ale... No, niech ma.

- Może być cokolwiek. - Nie był pod tym względem szczególnie wybredny. - Dzięki - podziękował z góry, posyłając Markusowi lekki uśmiech.
Przysiadł na kanapie obok Chucky'ego. Może zaczął do tej kupy plastiku i sylikonu jakoś się przyzwyczajać czy coś, bo jakoś tak zerknął, czy jest cały i nie ma jednak żadnych śladów od taśmy albo czegoś podobnego. Jakoś bardziej martwił sie jednak o zaliczenie Markusa niż swoje własne.
- Przyznaj się, przywiązałeś się do niego... - rzucił zaczepnie.

-Mamy sok i cole. - poszedł po karton i butelkę,  by je położyć na stół, ale zaraz znów poszedł po szklanki. Kawy czy herbaty raczej Ira nie miał na myśli. -To jest zadanie domowe, więc wątpię bym mógł to nazwać przyzwyczajeniem. Raczej chciałbym dobrą ocenę. - cóż, przywykł do takich. -Teraz będzie twój, nie martw się. - podszedł do odtwarzacza. - X meni?- upewnił się, co do kolejności.

- Och, nie musisz ściemniać... - rzucił, jakby naprawdę chciał teraz odkryć jakąś oczywistość, przed którą Markus się zasłaniał. - Wiem, że go kochasz. To widać... - Dźgnął Chucky'ego palcem w ten jego sylikonowy, pucułowaty policzek. No po prostu Markus wręcz promieniał tym rodzicielskim szczęściem...
No ale pożartować zawsze można, nie?
A może po prostu gadał teraz znowu bzdury, bo korzystał z tego, że Markus chce go jeszcze słuchać. Może to była jakaś... nuta wewnętrznej obawy, że Markus znów jakoś... narzuci dystans. Nie wiedząc dlaczego.
- Ta, jedynka wydaje się być dobra na początek. - Skinął głową. Dobrze zaczynać od początku, nie?

- Uważam, że z miłości robi się różne rzeczy, więc twojej nikt nie pobije. - powiedział to patrząc na chłopaka przez ramię. Uśmiechał się, gdy wyraźnie pił do tego kneblowania do ucisza ja. -To wedle życzenia jedyneczka. - wsunął kasetę do odtwarzacza i mógł już wracać na kanapę do Iry i Chucky'ego. -Więc nie odbiorę ci go - przesunął lalkę tak, by ta leżała pomiędzy nimi. Nie będzie, że się jej pozbywa.

- Są... różne rodzaje miłości... - Cóż, nie do końca wiedział, do której konkretnie rzeczy Markus pije, a było ich kilka. Od zamykania w szafie, przez kneblowanie, na związaniu w plecaku kończąc.
Cóż, ta, jakoś chyba nigdy nie powinien mieć dzieci.
- I tak wieczorem miałem go dostac - zauważył, bo jednak to, że przypadło mu pilnowanie Chucky'ego, nie była chyba wielka karą. I tak miał w końcu to robić.
Dlatego przysunął go nawet nieco bliżej, siadając przy tym odrobinę wygodniej, krzyżując wyciągnięte nogi.

-No, ale wiesz, nie chciałbym choć zasugerować, że wiesz, że go nie dostaniesz. Upewniam się, że wiesz. - sięgnął po pilota, by wcisnąć play. Film pewnie i na kasecie jakiś wstęp będzie mieć. -Co ci nalać?- przyniósł napoje, więc może obsłużyć chłopaka. Chciał też wiedzieć, że od początku ten mama się dobrze.

- Spokojnie, wierzę w to, że jesteś odpowiedzialnym współrodzicem i nie odetniesz mnie od dziecka. - Dobrze wiedział, że Markusowi nie o to chodziło i ten bardziej martwił się o to, że będzie próbował się wymigac. Ale cóż, o dziwo, ale Ira jakoś nie planowal. Co było do niego nieco niepodobne. Bardziej niż nieco. Ale... No jakoś nie.
O dziwo.
- Może być sok. - Nie był jakiś szalenie spragniony, ale nie lubił być na nie w propozycjach tego albo tego.