Meet the Rutherford's

- Mnie nie trzeba zapraszać. - Taka w końcu właśnie była prawda, jeśli Ira tego chciał albo potrzebował, to sam się zapraszał. To była jego wada, tak chyba można było powiedzieć. Ale to było wyuczone zachowanie dzieciaka podrzucanego komu i gdzie tylko się da. A teraz jakoś nie planowal. Tak na wszelki wypadek.
Poza tym, jeśli miałby być szczery, teraz zdecydowanie bardziej wolał narzucać się Markusowi. Jakoś w większości rzeczy wolał Markusa.

Marsh jedynie się zaśmiał, bo Ira miał rację. Chciał to przychodził, nie chciał to nie. Może miał Marsha za dupka, ale sam nie bywał lepszym. Przychodził, gdy miał problemy, gdy tego chciał, a tak to olewał. Okej, niech będzie że miłość i skowronki rządzą się swoimi prawami. Przynajmniej Łasica miał przed sobą wytłumaczenie dlaczego bywa dupkiem. 
-Ale możemy iść do mnie, przyda mi się druga gitara. Parę rzeczy chce wypróbować. - no nich się Ira przyda, posiedzą w ciepłe, Marsh nie będzie musiał łazić, a parę melodii co mu w głowie siedziało już może sprawdzić.

Cóż, Ira nigdy nie twierdził, że jest święty. Ani nawet że jest milutkim człowiekiem czy cokolwiek innego, zaprzeczając nawet wtedy, kiedy Markus tak mówił. Bywał dupkiem, hipokrytą, bywał dwulicowy... Czy tam cokolwiek, co akurat chciałoby się powiedzieć. Zdawał sobie z tego sprawę, ale szczerze? Cóż, miał to jakoś gdzieś. Taki był jego urok albo raczej jego brak. Czy cokolwiek.
Poszedł z Łasicą do jego domu, bo może I nadal nie był mistrzem gitary, ale jednak szybko się uczyl, wiec jako gitara wspierająca w ćwiczeniach Marsha się nadawał. Nie miał jakoś wielkiej motywacji do pogłębiania nauki, bo tak właściwie to po co mu to? Może kiedyś. Teraz po prostu chciał jakoś zabić czas.

Markus

- Jeszcze jakieś słowa i linia melodyczna może zostać.- Marsh pokiwał głową, może bardziej do siebie niż Iry, bo jednak nie pytał go o zdanie czy coś zmienić. Zmiany mogą przyjść, gdy dojdą słowa, choć nie napisał niczego trudnego, raczej powinno dać się coś zaśpiewać do tej melodii. No ale brał możliwość, że coś się może zmienić, coś będzie trzeba dopasować. -co byś Markusowi zaśpiewał?- rzucił uśmieszek do Iry i zaczął od początku przygrywać.

- Nie jestem waszym tekściarzem - zauważył ten drobny fakt, odstawiając gitarę na miejsce. Wiedział, że są dla Marsha bardzo ważne, więc chociaż miał zwyczaj rzucania wszystkiego gdzieś na bok, to należycie odstawił na stojak. - Masz wokalistę, no nie? Niech odawala swoją robotę. - Czyżby Johnny nie potrafił? No co za szkoda... - Zawsze możesz napisać ballady do swoich licznych kochanków... - rzucił to nieco kasliwie, ale po prostu nie lubił, kiedy Marsh tak mówił o Markusie. Markus nie był tematem do śmiania się. Absolutnie.

Markus

-To nie będzie piosenka zespołu, Markus może mieć zgrabny tyłeczek, ale nie będziemy o nim śpiewać - Marsh prychnął. -Nie chcę śpiewać, chce usłyszeć jak głos nakłada się na gitarę i melodie. Możesz śpiewać o kotkach, bylebyś śpiewał w tonacji. - znów zaczął przygrywać od początku. Owszem swój głos słyszałby, ale jednak jak ktoś inny, to inaczej to się od razu odbierało.

- Skąd w ogóle pomysł, że umiem śpiewać? I mam na to ochotę? - Jakoś nieszczególnie wydawało mu się to być jakimś pasjonujcym zajęciem, a fakt, że miałby próbować to robić akurat przy Marshu... Ta, zdecydowanie jakoś to nie zachęciło. Zwłaszcza, że irytował go gadaniem o tyłku Markusa. I jak sam Łasica przecież uważał- Ira był dupkiem, więc przez to jakoś nie czuł wielkiej chęci pomocy.
Po prostu było z nim coś ostatnio... nie tak. Na tyle, że powoli czuł ochotę sprzedać tutaj komuś plaskacza za gadanie o tyłku Markusa. A Markusa nawet tu nie było, żeby miał być o to zły.

Markus

-Dobrze, dobrze- uniósł jedną dłoń w geście poddania. - Śpiewać podobno każdy może, ale nie musisz. - machnął nią i znów zaczął przygrywać.-Co ty taki dziś drażliwy?- westchnął wstając. Odłożył gitarę na jej miejsce i podszedł do okna, by usiąść na parapecie i odpalił papierosa. Ira będzie chciał powiedzieć, to powie. Nie miał zamiaru go zmuszać ani do śpiewania ani do gadania. Do niczego go nie chciał zmuszać, więc po prostu sobie palił.

- Kazdy może, ale nie każdy powinien. - Czyż to nie była jednak różnica? - Tak, jak nie każdy powinien nosić szorty... - Co prawda teraz Łasica nie miał ich na sobie i nie zapowiadało się, żeby przez najbliższe kilka miesiecy się to zmieniło, ale można poruszyć temat zawczasu, prawda...?
Przez dłuższą chwilę milczał, nie odpowiadając na pytanie Łasicy.
I nie robił tego jeszcze przez dłuższą chwilę, zamiast tego mowiac:
- Za dużo dziś palisz. - Więc może nie tylko on był tu dziś wrażliwy?
- Sam nie wiem... Po prostu. - Wzruszył ramionami, ostatecznie stwierdzajac, że chyba lepiej temat Markusa zostawić dla Markusa

Markus

-Co mają szorty do śpiewania?- uniósł brew. -Wiesz, choć się nie powinno, to jeśli się chce... To wolny kraj. - a on będzie ubierał się w to, co będzie chciał. W kolorystyce jakiej będzie chciał, to też trzeba podkreślić. -Taki mam dzień.- wzruszył ramieniem, ale zaciągnął się jeszcze dwa razy i zgasił połowę papierosa. Później go dopali. -Po prostu?- złapał go za słówka.

- Po prostu. - Wzruszył ramionami, uznając, że tak właściwie to wszystko, co ma do powiedzenia. Może faktycznie był dzisiaj jakiś bardziej... nastroszony niż zwykle, może po prostu nie miał humoru. Może, może, może...
A może po prostu chodziło o fakt, że spojrzał na zegarek i zorientował się, ze to już ten czas, po którym Markus już zdążył najpewniej wrócić do domu po zakończonym kółku astronomicznym. A to było wystarczającym powodem, żeby nagle zechcieć się trochę pośpieszyć i zacząć się zbierać.
Nawet jeśli to było głupie.

Marsh jedynie przyjrzał mu się w milczeniu. Jeżeli zakochanie tak wygląda, to on nie wie, czy chce być zakochanym. Niech jego kochają, on się może komuś pozwoli ukochać. 

Za to Markus nie myślał o zakochaniu, tylko o panu Martinie i jego swetrze w kolorze kości słoniowej. Jeżeli nie było w pobliżu Iry, to pan Martin potrafił zaprzątać mu głowę. Nawet jeśli to, co robili na kółku akurat już przerabiał w Stamford. Jednak się nie wychylał i czekał aż reszta pokończy zadania, no i wtedy, jeżeli został wybrany to zabierał głos. Nie było mu śpieszno, by się wyróżniać. Za to w domu, zadanie dodatkowe zamierzał już wysłać panu Martinowi na mejla.

Markus na jakiś czas po zajęciach został sam na samy z panem Martinem, który omówił z nim kilka kwestii potrzebnych nie tylko do etapu krajowego, na którym niedługo mieli się pojawić, ale też indywidualnych konkursów, w których Markus planował wystartować. Mogli więc omówić to na spokojnie, sam na sam. koncentrując na tym całą uwagę.
Był przy tym blisko, raz czy dwa dotknął Markusa po ramieniu, ale był to całkowicie odruchowy dotyk, bo chwilami zapominał, że rozmawia z uczniem, a nie z kolegą doktorantem. To wszystko było całkowicie niewinne, ale w końcu nie od dziś wiadomo, że nawet coś niewinnego można było wyciągnąć z kontekstu i przerobić tak, żeby odpowiednio pasowały...
A miały pasować do wielu rzeczy...
Pierwsze zdjęcia, jakie dostał Markus, były po prostu niewinnymi zdjęciami zrobionymi ukradkiem przez okienko w szkolnych drzwiach. Ot, Markus i pan Martin siedzieli blisko, a przez kąt, pod jakim były robione zdjęcia, wyglądali tak, jakby zaraz mieli się całować. Głupie niefortunne zdjęcie.
Ale potem zaczęły się przeróbki...
Początkowo też dość niewinne, bo po prostu były tam doklejane serca, całusy i napisy typu "Pan Markus Martin    ".
Kolejne były już za to coraz bardziej... złe. Głowy Markusa i pana Martina były powklejane w inne fotki, każda kolejna coraz bardziej... obsceniczna.
Ostatnie zdjęcie było już pełną pornografią, na której twarz Markusa doklejona była do zdjęcia jakiegoś młodego, puszystego aktora porno, który był brany od tyłu przez dorosłego mężczyznę z wklejoną twarzą pana Martina. A na końcu widniał dopisek, że autor jest tak zadowolony z tego dzieła, że nie może się doczekać, aż się tym z kimś podzieli...

Markus się bał. Potężnie się bał. Do tego stopnia, że pierwsze co zrobił po zobaczeniu zdjęć to pobiegł do toalety i zaczął wymiotować. Nie przejął się tym, że zaczęła mu lecieć sama żółć, nie umiał przestać. To się wymykało spod kontroli, choć przecież on jej wcale nie miał. Jednak teraz to mogło zniszczyć nie tylko jego, ale również jego ulubionego nauczyciela. Miał wrażenie, że upada i leci bez końca, jednocześnie, że jakaś spirala zaciska się wokół jego szyi.

Ira tak, jak miał to w zwyczaju, skierował się do domu Adamsów zamiast do własnego. To było już typowe i naprawdę żarty o tym, że niedługo dorobi się własnego kompletu kluczy... no, jakoś coraz mniej były żartami. Czasem naprawdę miał wrażenie, że ojciec Markusa coraz poważniej to rozważa.
Ale póki co nie miał kluczy, więc jedyne, co mu pozostało po dotarciu pod dom Adamsów, to zapukanie w drzwi i użycie dzwonka, żeby w ten sposób oznajmić swoją obecność pod drzwiami.

Markus pobladł jeszcze bardziej, bo gdy był sam to mógł wymiotować. Gdy pojawia się już ktoś, to ciężko było spędzać czas w łazience zamiast w czyjejś obecności. Wiedział, że to nie był jego ojciec, wiedział też, że Iry nie było w szkole... Więc pozostał Ira. 
I o to się najbardziej bał. Bał się, że chłopak dowie się o tym wszystkim i nie będzie chciał się już z nim zadawać. Szybko spuścił wodę, na szybko przepłukał usta i pognał do drzwi, by wpuści Irę do środka.

Czekał pod drzwiami zdecydowanie dłużej niż zwykle i zaczął nawet zastanawiać się nad zawieszeniem głowy i odejściem. Albo zadzwonieniem do Markusa jak normalny człowiek.
Ale na szczęście nie musiał ostatecznie stawać nad tym dylematem, bo Markus jednak wreszcie otworzył mu drzwi.
I jakoś tak jak na niego spojrzał, to nie dało się nie zauważyć, że coś jest bardzo nie tak.
Bardzo.
- Wszystko okej...? - spytał, wchodząc do środka.

- Zjadłem rybę, chyba nie była świeża.- wiedział, że kłamie, choć faktycznie zjadł rybę. Tylko ona była świeża, jednak połowiczne kłamstwa prościej się wypowiadało. -Chcesz coś do picia?- zapytał -zrobię sobie miętę. - uśmiechnął się do Iry, by pokazać, że już jest okej i że herbata z pewnością pomoże. -Nie było cię w szkole, byłeś w domu?- dawno nie opowiadał o Łasicy, więc prościej było mu założyć, że ten do niego nie poszedł. No i rozmawianie na te tematy powinny mu pomóc przestać myśleć o tym jednym konkretnym.

Spojrzal na Markusa bardziej podejrzliwie niż dotychczas. Markus nigdy nie wyglądał mu na wybitnego kłamcę, ale tym razem jego słowa były jeszcze mniej przekonujące niż cokolwiek, co od niego w ogóle usłyszał. Po prostu jakoś nie szło uwierzyć w to, że wszystko jest okej.
Raczej wyglądało to na coś dość przeciwnego.
Ale uśmiechnął się i lekko pokiwał głową, że tak, to pewnie ta ryba...
- Nie, nie trzeba. - Nie był szczególnie spragniony.
- Byłem tu i tam. - Wzruszył ramionami. W końcu to nic wielkiego. - A co u ciebie...? Jak tam... dzień? - spytał dość ogólnikowo.

-Wiesz, że lubię środy bo mam kółko fizyczne. - Markus zaprowadził chłopaka do kuchni, bo choć Ira nie chce nic do picia, to sobie jednak zaparzy tej mięty. -Więc tutaj ten dzień był jeszcze dobry. - zaśmiał się lekko, choć do śmiechu to mu nie było. Przez jego zajęcia indywidualne z panem Martinem ich dotychczasowe życia wiszą na włosku. Choć pan Martin nic złego nie zrobił, to była jego wina, on nie powinien chodzić do niego. Powinien dać się babce zamknąć na leczenie, może wtedy wszystko byłoby dobrze.

- Jeszcze...? - Trochę złapał Markusa za słówko, idąc za nim w stronę kuchni po tym, jak już odwiesił swoją kurtkę na wieszak przy drzwiach wejściowych. Ściągnął też buty, żeby nie nabrudzić bardziej niż to konieczne, choć przez chwilę przeszło mu przez myśl, żeby perfidnie nabłocić i sprawdzić reakcję Markusa. Wiedział, że ten sprząta, kiedy jest zdenerwowany. Aż nadto pedantycznie. Mówili kiedyś o tym. - Potem było... mniej dobrze? - Naciągnął rękawy swetra dłońmi, podchodząc do blatu kuchennego. Tak, żeby stanąć niedaleko Markusa.

-Potem nadeszła, a raczej nadpłynęła ryba. - Markus westchnął. Nie wiedział co na ze sobą zrobić. To nie chodziło tylko o aktualną chwilę, ale o ogół. Co miał zrobić? Wróci do Stamford? Zgłosić się do zastępcy ojca? Pójść do pana Martina? Bał się tego wszystkiego, wszystkich konsekwencji. Bał się, że zostanie sam, gruby, smutny i samotny. 
Kiedy czajnik elektryczny się wyłączył to zalał kubek. Miał nadzieję, że mięta jakoś go ukoi. - Byłeś u Łasicy?- zagadnął.

- A skąd nadpłynęła ta śnięta ryba...? - spytał, wiedząc, że może i to pytanie wybrzmiewa dziwnie, ale chciał jakoś zasugerować Markusowi, że naprawdę nie wierzy w jego wersję. Ale nie chciał jej podważać na głos, bo jeśli ten naprawdę nie będzie chciał o tym mówić, mogą zostać przy tym kłamstwie tak długo, jak będzie chciał.
- Między innymi. - Krótko skinął głową, że tak, widział się z Łasicą. Ale jakoś nie było to w tym momencie czymś istotnym. Przynajmniej dla niego.

Markus obrócił się przez ramię, by spojrzeć na Irę. -Ze sklepu? A skąd oni mają to nie wiem?- Właściwie to nigdy nie sprawdzał pochodzenia, może powinien zacząć? Musi o tym poczytać, przecież z pewnością ma to znaczenie. -Co u niego?- Wolał już rozmawiać o kumplu Iry. Zamieszał herbatę, by wycisnąć tytkę i ją wyrzucić. -Chodźmy.- Co mają siedzieć w kuchni, już lepiej w pokoju będzie. Tam ma komiksy, coś zawsze do rozproszenia się znajdzie.

- To co zawsze. - Wzruszył ramionami. Może był kijowym przyjacielem, może to było z jego strony słabe, ale w tej chwili ostatnim, o czym chciał myśleć, był Łasica. Chciał myśleć o Markusie, bo cała reszta wydawała mu się być teraz bez znaczenia.
- Twój ojciec jest w pracy? - zagadnął, zmieniając temat, bo to był jednak temat nieco bliższy Markusowi. I jednak też chciał się zorientować w domowej sytuacji.