Meet the Rutherford's

- To znaczy?- zapytał, bo jednak nie znał na tyle Łasicy, by móc wiedzieć, co to znaczy w jego przypadku. Wchodząc po schodach dmuchał lekko w kubek, by móc jakoś ochłodzić herbatę. -Tak, zamienił się, bo Petersonowi żona rodzi dziecko, więc nie pasowała mu ta zmiana. - wyjaśnił dlaczego jego ojca nie ma w domu, choć właściwie powinien być. -Potrzebujesz notatek?- zapytał wpuszczając chłopaka przodem do swojego pokoju.

- Świat jest do dupy, a on ogląda go z góry i zajmuje się pierdołami. - Okej, może nie do końca, ale czy Łasica sam nie przyznał, że patrzy na wszystkich (no, przynajmniej na niego) z góry, bo jest wyższy? I zajmował się pierdołami. Więc trochę racji miał. Ale to i tak nie było ważne.
- To ten jego partner czy coś...? - Bywał w domu Adamsów na tyle często, żeby już rozróżniać pewne nazwiska, które padały choćby przy kolacji na które od czasu do czasu był usilnie zapraszany, ale i tak wolał się dopytać. Nawet jeśli nie miało to szczególnego znaczenia.
- Nah. ogarnę. - Za każdym razem odpowiadał tak samo na pytania o szkołę.

-Och, to... No nie wiem, może to jakiś sposób na przetrwanie. - Moze gdyby on miał takie podejście, to by nie teraz tak tym wszystkim się nie przejmował? A może by to wszystko się nie wydarzyło? -Tak, to jego zastępca.- skinął głową i podszedł do biurka, gdzie odstawił kubek. Irze zostawił łóżko, a sam usiadł na krześle. Telefon leżał na biurku, a Markus miał wrażenie, że to jednak bomba. -W razie co, to pomogę. - uśmiechnął się, a gdy telefon zawibrował, to zdążył tylko odblokować i zobaczyć miniaturę wiadomości. -[B]Sorry[/b- zostawił telefon i pobiegł do łazienki.

Po tym, jak odprowadził Markusa wzrokiem, przelotnie zerknął w stronę jego telefonu. To był całkowity odruch i w pierwszej chwili nic z tego jego zerknięcia nie wynikło.
Zauważył coś kątem oka, ale szybko zamrugał, niedowierzając temu, co widział. Przez dłuższą chwilę myślał, że po prostu coś mu się przewidziało, ale kiedy spojrzał w stronę telefonu ponownie, tym razem w pełni mu się przyglądając, zauważył, że się nie pomylił.
Po prostu jakoś nie spodziewał się tego, że zobaczy na ekranie... cóż, to, co zobaczył. Nie bardzo wiedział, na co dokładnie patrzy, nawet w momencie, w którym sięgnął po telefon Markusa. Wiedział, że nie powinien tego robić, że to było naruszenie prywatności, ale...
Nie zatrzymywał wzroku zbyt długo na ostatnich wiadomościach, nie chcąc patrzeć na te poniżające przeróbki, jedynie przesuwając ekran do coraz starszych wiadomości, chłonąc to wszystko z coraz większym niedowierzaniem.
Nie mógł uwierzyć, że od dłuższego czasu Markus był zwyczajnie prześladowany i cierpiał, a on tego nie zauważył. Sądził, że przez ten cały czas Markus naprawdę ma się dobrze, ale jednak to wszystko było najwyraźniej kłamstwem. Markus nawet nie dawał po sobie poznać, że coś było nie w porządku, chociaż wydawało mu się, że zna go dobrze. Ale nie zauważył.
Zrobił screeny wiadomości i przesłał je do siebie zanim Markus wrócił z powrotem do pokoju.

[Zakładamy, że usunął je z wysłanych xD]


Markus starał się nie wymiotować. Głęboko oddychał stojąc oparty o umywalkę. Musi wziąć się w garść, musi zgłosić to do zastępcy ojca. Musi przyjąć tego konsekwencje i postarać się, by jak najmniej osób przy tym ucierpiało. 
By jak najmniej osób od niego odeszło. 
Nie chciał stracić ojca, nie chciał stracić Iry. 
Przemył twarz zimną wodą i wrócił do pokoju. -Fałszywy alarm, przepraszam. Dziś do bani jestem.- uśmiechnął się słabo do chłopaka i zamarł, gdy zobaczył go ze swoim telefonem w ręce. Nic nie powiedział, cały pobladł, z przerażeniem patrzył na niego. -Co? Dlaczego?- nie umiał się wysłowić, bo brakowało mu tchu.

Starał się nie okazywać tego, jaki... zmieszany się teraz poczuł. Wiedział, że grzebaniem w telefonie Markusa przekracza pewną granicę, i wiedział również to, że może zostać na tym przyłapany. Nie powinien tego robić, Markus nie powinien tego wiedzieć, ale i tak...
Po prostu starał się jakoś ułożyć sobie w głowie to, co powinien powiedzieć. Tego jednak jakoś... nie przemyślał.
- Zostawiłeś włączony na... ostatnich wiadomościach... - Wiedział, że to nie było dobre wytłumaczenie, ale chciał, żeby Markus wiedział, że on wie. - Od kogo to...? - Wiedział, że przysyłał do jakiś obcy numer, ale może Markus był w tym bardziej zorientowany. - Dlaczego nie mówiłeś?

-Nie, nie...- pokręcił głową nie wierząc, że Ira to wszystko zobaczył. -Nie powinieneś, nie...- dalej nie ruszył się ze swojego miejsca. -Nie wiem kto to, nie chciałem mówić... Nie chciałem kolejnej przeprowadzki, nie chciałem żebyś mnie znielubił.- odetchnął głośno. -miałem to jutro zgłosić na policję. Nie do taty.- sięgnął dłonią do karku i zaczął trzeć kark.

- Wiem, że nie powinienem. - Zdawał sobie z tego sprawę i potrafił się do tego przyznać. Ale nie zmieniało to faktu, że zrobił coś, czego nie powinien. - Nie wchodziłem nigdzie indziej. Słowo - przyrzekł wręcz z ręką na sercu. Nie grzebał Markusowi w telefonie i nie chciał, żeby ten tak myślał. Znaczy, poza tym grzebaniem, do którego się przyznał.
- Ale dlaczego miałbyś się przeprowadzać, a ja miałbym cię nie lubić? - spytał, nie bardzo rozumiejąc tok myślenia Markusa w tej sprawie. Nawet jeśli ktoś obrażał Markusa, nazywając go tłustym gejem, albo jeśli... jeśli, no cóż, Łasica miał rację i Markus był gejem... To co z tego?
Jedyne, co w tej chwili dla niego wynikało z tego faktu, to to, że Markus był gejem i nie chciał się mu do tego przyznać, i że nie był nim zainteresowany pod... takim względem. Ale to nie był jednak powód do... znielubienia, tak?
- Dlaczego nie powiedziałeś ojcu wcześniej? - Przecież już pierwsze wiadomości nie były za dobre.

-Bo... bo...- przeszedł parę kroków pod ścianę, by usiąść na podłodze i się o nią oprzeć. -Przez to się przeprowadziliśmy, bo... Mamie i babce przeszkadzało to, że jestem... gejem, nazywały to chorobą.- zaczął tłumaczyć się. -nie chcę, byśmy przez to znów musieli się przeprowadzać, nie chcę żeby pan Martin stracił pracę.- spuścił głowę między ramiona. -Chciałem, żebyś widział we mnie kogoś fajnego, a nie... grubą świnię.- dokończył w tej pozycji.

- Zdecydowanie jestem pierwszą osobą, która skreśliłaby cię za bycie gejem... Grzech, sodoma i gomora... - Może nie powinien teraz gadać głupot, ale to był jego typowy tok rozmowy i ciężko było mu to zmienić. Może wciąż było po prostu zbyt niedojrzały do zachowania pełni powagi. - To, czy jesteś gejem, nie robi z ciebie mniejszego czy większego leszcza. - A Markus był leszczem. Tak po przyjacielsku na niego mówił, więc powiedział to i teraz. - Gdybym wiedział, to... To bym ci pomógł. Chcę ci jakoś pomóc. - Na tyle na ile mógł, ale chciał. I chciał też, żeby Markus to wiedział.
- Dlatego... - Zwilżył wargi, jakby to miało dać mu więcej czasu na przemyślenie tego, co chciał powiedzieć, i ukucnął w pobliżu Markusa. - Musisz powiedzieć ojcu. Jesteś tu z nim, więc mu ufasz i ci pomaga, no nie? - Więc kto miałby lepiej to załatwić? - Ogarnie to i wszystko będzie okej. - Albo właśnie kłamał i nie będzie.

- Może nigdy wprost ci nie powiedziałem, ale... Nigdy nie mówiłem ci, żebym nie był gejem. - więc w sumie tak, Markus mógł się domyślać, że Ira by go nie zostawił, choć nigdy i tak nie poprowadzili takiej rozmowy bezpośrednio dotyczącej Markusa. -Nie chcę go w to mieszać, boje się, że on uzna, że przeprowadzka będzie lepsza, albo każe mi wrócić do Stamford. - pokręcił głową. -Nie wiem, czy i tak by sprawy nie musiał oddać, bo jest moim ojcem - więc lepiej będzie od razu pójść do kogoś innego.

- Nie pytam ludzi o to, czy nie są homo... Za to można dostać w gębę - Dlatego fakt, jego wina, że wcześniej nie zapytał Markusa o to, czy jest hetero. Ale to nie było coś, co chciał teraz rozgrzebywać. To nie miało w tej chwili wielkiego znaczenia. Jeśli zechce się o to boczyć na Markusa, będzie mógł robić to później.
- On i tak się dowie - zauważył tę oczywistość. - To zastępca komendanta. - Więc oczywistym było, że dowie się o sprawie, którą zgłasza na komendzie jego własny syn. - I jeśli dowie się nie od ciebie, a od kogoś na komendzie, to... - Ta, zdecydowanie wyszłoby słabo. Zdecydowanie słabo, bo świadomość braku zaufania ze strony syna to raczej nic miłego. - Wiesz, wtedy może odesłać cię do Stamford, bo pomyśli, że mu nie ufasz czy cokolwiek... - A tego to raczej nikt nie chciał.

-Tylko ja go nie potrzebuje jako policjanta, potrzebuje go jako ojca. - Markus uniósł spojrzenie na chłopaka. - Pewnie i tak przy części zeznań będzie musiał przy mnie być, ale to... Jaki tato, nie zastępca komendanta. - bycie dzieckiem policjanta było skomplikowane. W pewnych momentach trzeba życie zawodowe oddzielić od prywatnego. -[b[Jak wrócę do Stamford, pewnie będę musiał pójść na leczenie. [/b]- jak na razie to same czarne scenariusze mu w głowie się tworzyły.

- To może... Nie wiem... powiedz mu to...? - Nie miał zbyt wiele doświadczenia w takich sytuacjach, bo dobrze wiedział, że gdyby sam potrzebował pomocy i poszedł do matki, to zostałby jeszcze wyśmiany. Ale ojciec Markusa zdawał się być całkowicie w porządku pod każdym względem i wiedział, że gdyby Markus do niego poszedł, zareagowałby właściwie.
Bo to po prostu chyba był... no, właściwy człowiek.
- Ale na razie nie wracasz do Stamford - zauważył, bo w tym momencie to chyba gdybanie nie było najważniejszą sprawą, prawda?

Pokiwał głową. -Nie wracam, nie mogę tam wrócić. - to było najważniejsze, nie mógł zatoczyć koła i wrócić do domu. Tu był jego dom, jego i taty. Tylko to się liczyło. -Powiem, ale to nie jest takie łatwe. - nie szukał wymówek, powiedział jak się czuł. -I tak nie wiem kto to, ale ktoś stąd.- w końcu ktoś zrobił zdjęcia jemu i panu Martinowi. No chyba, że jest jakaś zmowa i więcej osób w tym bierze udział.

- Wiem, że nie jest. - Może nie był w takiej samej sytuacji, ale dobrze wiedział, jak trudne jest mowinie o rzeczach, które były... złe. Ale złe rzeczy się przydarzały. To też wiedział. I czasem po prostu trzeba się spiąć, nieważne, jak trudne to było. - Jak chcesz, mogę iść z tobą. - Ba, gdyby Markus odmówił robienia z tym czegoś, poszedłby sam. Dlatego na wszelki wypadek miał screeny.
- A czy... Wiesz, czy jest ktoś, kto mógł wiedzieć, że akurat zostaniesz dłużej...? Myślisz, że to ktoś z kolka...? - To trochę zawezalo krąĝ

- Pójdę sam, to... Dziękuję, ale pójdę sam. - opierał już i głowę o ścianę, dzięki czemu mógł patrzeć na Irę. -Na początku myślałem, że to może ktoś że Stamford się nudzi, choć tam nie miałem tak. - albo i nie zdążył tak mieć. - Zaczęło się to po zawodach, więc może chcieli się odgryźć, ale teraz... - teraz, gdy o tym myślałem, to pytanie chłopaka miało sens. -Ale żeby ktoś z kółka?- nie czuł żeby miał w nim wrogów no i przecież starał się też nie wychylać, a przecież i wygrali dzięki niemu.-Nie wiem, kto to miałby być. - zaczął wyłamywać palce.

Uśmiechnął się lekko do Markusa, wyciągając dłoń na tyle, żeby móc przelotnie dotknąć palcami jego kolana. Nie mniej, nie więcej. Nie chcial wyjść na.. napastliwego. Czy cokolwiek.
- Ale gdybys... Jakbyś chciał, to pomogę. - Po prostu chciał, żeby Markus to wiedział. Sama świadomość, że wrazie czego choć ktokolwiek chce pomóc... No, była ważna.

-Już pomagasz. - uśmiechnął się do niego. - od samego mojego początku tutaj pomagasz. - także nie mógł wymagać od Iry czegoś więcej. Ira robił wiele dla niego, może nawet nie wiedział ile, ale robił. - Nie wiem, czy przez to - skinął głową w stronę biurka, na którym wciąż leżał jego telefon - nie będzie lepiej, jak nie będziesz się ze mną pokazywał w szkole. - nie chciał, by takie przeróbki dotknęły Iry, by ktoś go skrzywdził przez niego.

- Dobrze wiesz, że ja robię to, co chcę. - Taka była prawda, bo gdyby przejmowal się tym, co ludzie powiedzą, to nigdy nie pokazywałby się z Markusem na szkolnym korytarzu. W końcu ten nieszczolnie pasował do reszty jego towarzystwa.
I tak właściwie to z nich dwóch do Markus mógł mieć problemy za zadawanie się z wagarowiczem, który złamał nauczycielowi nos...
Nawet jeśli Markus o tym nie wiedział.
- Jesteśmy kumplami. - Nawet bardziej. Więcej. Ale... - Od tego są kumple. - Byli po to, żeby sobie pomagać. Tak to powinno działać.

-Jesteś dla mnie ważniejszy...- przyznał, dość cichym tonem, ale z pewnością Ira mógł go usłyszeć. -Nie chcę, nie mogę, nie dałbym sobie rady, gdybyś i ty oberwał w ten sposób.- Markus przetarł twarz. -Ja nie wiem, co mam powiedzieć panu Martinowi... Czy to się da zrobić bez jego wiedzy...- cały czas się tego bał, ale Ira był obok, więc... Chyba bał się mniej.

- Ty też jesteś dla mnie ważny - zapewnił, bo taka była właśnie prawda. Bez względu na sposób, w jaki Markus miałby być dla niego ważny, zawsze takim będzie. Cóż, przynajmniej przez takie zawsze o jakim mógł myśleć szesnastolatek. Nawet nie, bo jeszcze miał do tego kilka miesięcy. Ale w tej chwili to jednak mógł przysiąść, że zawsze to zawsze.
- Po prostu... Twój ojciec wszystko będzie wiedział...? - Sam jednak nie miał takiej wiedzy i nie wiedział ani jak doradzić Markusowi, ani nawet jak mu odpowiedzieć. A jednak nie chciał ani wprowadzać go w błąd, ani robić mu jakichś złych nadziei. Czy coś.

Uśmiechnął się do chłopaka, a oczy mu się zaszkliły. Nie płakał, nie miał zamiaru zacząć, ale był wszystkim przytłoczony, a Ira był sobą, był przy nim i to jakoś tak sprawiło, że odetchnął. -Wiem, może się uda to jakoś tak załatwić, by jak najmniej wyszło, bo wątpię, by nie wyszło to wcale. - wolał się nie łudzić, że taki scenariusz byłby możliwy. To byłoby zbyt piękne.

Odpowiedział Markusowi takim samym uśmiechem.
- Będzie okej, zobaczysz. - Może nie będzie stuprocentowo dobrze, może nie będzie super, ale mogą zrobić tak, żeby było okej. Prawda? Nawet jeśli rozróżnienie tego, co kwalifikowało się pod co, nie było takie znowu proste. Ale będzie okej.
Uniósł się z kucek, żeby stanąć przed Markusem.
- A teraz wstawaj z tej podłogi. - Wyciągnął do Markusa rękę.

-Już, już.- podał mu rękę, choć odbił się od podłogi, przy pomocy drugiej. Nie chciał swojego ciężaru kazać podnosić chłopakowi. Już i tak podzielił się z nim ciężarem prześladowania. -Dziękuję, że się ode mnie nie odwróciłeś.- powiedział to, gdy już stał z nim twarzą w twarz. -Poopowiadasz mi coś?- poprosił. Miał nadzieję, że dzięki rozmowom na inne tematy jakoś wszystko już z niego zupełnie zejdzie.