Meet the Rutherford's

-Więcej wiary w siebie i więcej wiary w nas. - może Markus wychodził na jakiegoś niepoprawnego optymistę, ale chyba muszą się jakoś zgrywać, skoro Ira tej wiary ma nieco mniej. No i Markus nie był swoim ojcem, miał inne zdanie od niego na kilka tematów. Wiele to może za dużo powiedziane, ale w tych najważniejszych to się różnią. -Nie mogę odebrać ci twojej autonomii, jesteś niepodległy. - zaśmiał się i korzystając z tego, że Ira się obrócił to wyciągnął się, by musnąć jego usta. Po tym się odsunął, w końcu ma resztę pleców do umycia.

Przewrócił oczami, ale dał się pocałować.
- Miałem na myśli to, że jesteś moim mózgowcem - doprecyzował, kładąc nacisk na pierwszą część tego słowa. Po prostu nazywanie Markusa mózgiem jakoś lepiej mu pasowało. - Wiem, że mam swój własny boski mózg w głowie. - No, może nie taki znowu boski, ale jednak. -Co najmniej bosko atrakcyjny. Jak na mózg. - No bo grunt to pewność siebie, no nie? Tego jakoś wolał się trzymać.

-Twoje zwoje mózgowe mnie kręcą - zażartował, ale przecież pociągnął żart Iry. To chyba nic złego, prawda? Namydlając jego plecy narysowal mu serce i jakieś esy floresy wokół, że to niby te swoje. -I oczywiście, że jestem twoim mózgowcem, który pomoże ci mieć jak najlepszą średnia. - oczywiście swoich ambicji względem swojej średniej nie przelewał na Irę.  Jednak ile mógł, tyle pomagał, a Ira dużo rozumiał i umiał. Zdolny był, tego nie można było mu odmówić.

- W tej chwili mam wrażenie, że wolisz podnieść mi coś innego niż średnią... - Może nie był to wybitnie górnolotny dwuznaczny żart, ale starał się jakoś odwrócić uwagę od Markusa od tematu związanego ze szkołą. To wydawało mu się bezpieczniejsze.
- Chyba musimy się trochę spiąć. - Spędzili jednak tutaj już trochę czasu. - Marsh jest bardzo marudny, kiedy ktoś z rana długo zajmuje prysznic. - Wolał jednak ostrzec.

-Och, to... Przepraszam.- Markus nie wiedział, czy jeśli by podniósł - podniecił Irę, to czy ten chciałby żeby i tym się zajął. -To... Już?- Umył mu mimo wszystko plecy, nawet gdy je masował i rysował po nich. Sam zaczął się na szybko namydlać, by nie było, że faktycznie cierpliwość Marsha będzie zaciągnięta do granic. -Już się śpieszę.- Najwyżej będzie mógł jeszcze raz u siebie się umyć, jakoś tak dłużej żeby podróż zmyć, choć chyba mijało mu odbijanie się nią.

- Tylko żartowałem - rzucił, żeby uspokoić Markusa, bo nikt nie przyjdzie ich stąd wykopać. Mogli korzystać z prysznica tyle, ile chcieli. - Pewnie nie zwlecze się z łóżka do południa. - Więc nikomu tu przecież nie wadzili. Cóż, póki co, bo Marsh i tak będzie fukał, jak już wstanie. - Bez pośpiechu. - Może nie powinien był w ogóle gadać takich głupot, nawet jeśli faktycznie spędzili pod prysznicem już trochę czasu. No ale cóż, bywa. - Daj, umyjemy ci te twoje złote loczki. - Może i włosy Markusa nie były złote i nie miał loczków, no ale co z tego? To tylko szczegóły. Grunt, że chciał mu umyć włosy, więc sięgnął po swój szampon.

-Możemy mu zrobić śniadanie, może będzie zadowolony.- zaśmiał się. Ira i Marsh wyglądali na takich, którzy tych śniadań nie jadają...-A ja twoje będę mógł umyć?- Zapytał, ale posłusznie pochylił głowę, by Irze było wygodniej umyć mu włosy. Różnice we wzroście choć  były na korzyść Iry to i tak były niewielkie. -Ale... Podoba mi się to, że będę pachnieć jak ty.- trochę romantyzmu nie zaszkodzi, prawda?

- Tja, będzie skakał z radości. - Może dzięki temu łatwiej byłoby mu to śniadanie zwrócić... Ale zdecydowanie nie chciał myśleć o rzygającym Łasicy, dlatego odepchnął od siebie tę myśl. Na tyle, na ile się dało.
- Och, no nie wiem... Na tyle blisko to my nie jesteśmy... - rzucił żartobliwie, wmasowując szampon we włosy Markusa. Ładnie się pienił. - I wiesz, jak tak bardzo chcesz, mogę dać ci noszone ubrania, nie czyste. - Wtedy to miałby pełen pakiet do zapachu, no nie? Tylko trzeba go jeszcze trochę bardziej zadymić.

-No widzisz? On jest miły, my będziemy mili.- zaśmiał się i zamknął oczy, by piana do nich nie napłynęła. -Ale jesteśmy na tyle, że ty możesz- rzucił to żartobliwie, ale czy tak nie było? Zazwyczaj Ira mógł więcej, albo po prostu był gotów robić to, co chciał, co mu się podobało. -Och, szampon i żel mi wystarczą, użyłem twojej pasty, to już naciągać cię nie będę.- śmiał się lekko i przyjemnie.

- Oczywiście, że mogę. Z mojej strony jesteśmy bardziej blisko niż z twojej. - To, co powiedział, nie było ani poprawne, ani nie miało sensu, ale jakoś się z tym nie przejmował. Po prostu gadał głupoty, starając się jakoś wymasować głowę Markusa. Kiedy robił to sam sobie było jakoś łatwiej.
- Nie będę taki. Dorzucę ci jeszcze dezodorant do pakietu. - W sumie swojego Markus nie miał ze sobą, więc to i tak była raczej opcja. Markus nie miał tu póki co swoich rzeczy.
Cóż, póki co?

-To, że masz dłonie w moich włosach może sprawić, że jesteś bardziej blisko- roześmiał się- więc, jak ja umyję twoje, to też będę bliżej?- miał nadzieję, że dobrze odbija piłeczkę. -Och, dziękuję za dezodorant, nie chciałem pytać, bo to jakieś takie no, intymne? - czy takim czymś nie była pasta? Ale użył ją na palec nie na szczoteczkę. A to jednak wciąż jakieś takie osobiste? 
Nawet po tym co zrobili.

- Możemy negocjować - zgodził się, no bo niech już Markusowi będzie, i zabrał się za spłukiwanie szamponu z jego włosów. Co najwyżej Markus dostanie poważny ochrzan, jeśli będzie myć jego włosy źle. Bo tego nie robiło się byle jak. To przecież oczywiste.
Parsknął z lekkim rozbawieniem, ale odchylił głowę Markusa nieco w tył, żeby dobrze spłukać pianę. Po prostu Markus jakoś go rozbawił, no bo...
- Spytałeś mnie, czy kiedyś pokażę ci, jak wsadzam sobie didlo w tyłek, ale nie spytałbyś mnie o pożyczenie dezodorantu, bo to za intymne? - No nie jego wina, że przy tym to już się zaśmiał.

-To jakie warunki muszę spełnić?- Jak już negocjować, to negocjować chciał zacząć z grubej rury. -Ty mi odlejesz szampon na dłonie?- Naprowadził Irę na swój tok myślenia. -Iraaaa- Markus niemalże kucnął. -Mogłeś o tym zapomnieć wiesz, to... Och.- Nie podniesie głowy, nie spojrzy mu w oczy, nie będzie w stanie. Został idealnie przyłapany i to było podwójnie zawstydzające. Chłopak miał zupełnie rację, na to nie był zły.

- No weź, nie obrażaj się... - Poprosił, uznajac, że to właśnie o to może chodzić Markusowi. Mierzył go po prostu swoją miarą i tym, jak sam by pewnie zareagował. - Nie wspominam ci czy coś, nie nabijam się... po prostu kontrast wydał mi się zabawny? - Spróbował się jakoś usprawiedliwić. Nie chciał, żeby Markus sądził, że się z niego naśmiewa-naśmiewa, bo przecież nie o to chodziło. - Masz tu trochę piany. - Może nie po to Markus to robił, ale skoro już się pochylał, to wykorzystał to po to, żeby spłukać mu pianę z karku.

-Nie obrażam się - pokręcił głową. -Po prostu jest mi wstyd za moją prośbę? No..  nie było to pewnie kulturalne, czy miłe, po prostu mi wstyd?- a teraz chyba będzie mu jeszcze bardziej wstyd, bo gdy uniósł twarz, to miał ją na wysokości krocza Ira. -Och Ira. - no co on z nim robił? Markus miał wrażenie, że jest jakiś taki niezgrabny, że zamiast być opanowany to panikuje, że... Ira weźmie go za jakiegoś nienormalnego. 
Oczywiście nie był na niego zły, nie obrażał się.

- Jakbym się przez to obraził, to zdecydowanie byś o tym wiedział. - Cóż, kto, jak kto, ale jednak Markus powinien dobrze wiedzieć o tym, że jak Ira walnie focha, to nie da się tego przeoczyć albo pomylić z czymś innym.
Wiec można było trzymać się założenia, że się jednak nie obraził. I myślał, że obaj są z tym jednakowo... cóż, no, okej? Po prostu. Gdyby wiedział, że Markusa tak to zawstydza, to by sobie z tego nie żartował.
Zakręcił na moment wodę, żeby czasem nie lać nią Markusowi w twarz, a potem znów przewrócił oczami. Ale tego to Markus raczej nie widział.
- Kochasiu, oczy mam wyżej. - Dobrze o tym przypomnieć, prawda?

Markus


Uniósł się i spojrzał cały czerwony na chłopaka. Chciał powiedzieć "przepraszam", ale pamiętał jak Ira tego nie lubił i jak sam miał do siebie problemy, że ciągle chłopaka przeprasza. -I masz najpiękniejsze oczy.- to wiedział na pewno. Z resztą dla niego Ira wszystko miał najpiękniejsze. -Po prostu... Czasem za bardzo za tobą szaleję - nie wiedział jak silne jest to słowo klucz "czasem", ale może kiedyś pozna to. Na razie po prostu uśmiechnął się do chłopaka. Było mu już dobrze, było mu okej. Musi przyzwyczaić się, że można palnąć głupotę.

- Dobrze, że wstałeś, inaczej miałbym obawy, czy mówisz o oczach... - Nadal tylko żartował, no ale z drugiej strony to może wszystko ładne, co młode i jędrne...? - Tylko głupio gadam - dodał od razu, żeby Markus się nie spinal.
- A teraz do roboty, bo włosy też mam najpiękniejsze i trzeba to utrzymać. - W końcu zmiana tematu była chyba dobrym sposobem na odwrócenie uwagi od poprzedniego, tak? Tak przynajmniej sądził.

Markus

-Cały jesteś piękny i mógłbym cię jeść garściami. - nie do końca Markus dał zmienić temat, bo jednak odpowiedział. No ale mówił prawdę, oczywiście metaforyczną prawdę.
Ale wciąż prawdę.
- Dziękuję za ten zaszczyt.- sięgnął po szampon, którym chłopak wcześniej umył jego włosy. -Dużo piany, mniej?- chciał wiedzieć jak Ira lubi, by zrobić mu dobrze. Psychicznie i fizycznie. Może nie takie dobrze, żeby coś tu było masztem, choć wtedy może pomóc go zwinąć. Jednak nie galopował już myślami. Wziął się w końcu za mycie.

Chcial powiedzieć coś na temat jedzenia, ale jednak tego nie zrobił. To były chyba żarty, na które sam jeszcze nie był tak do końca gotowy. Więc może i dobrze, że nawet nie zaczął mówić. Bo jakby zaczął, to by nagadał głupot. Zdecydowanie.
- Mniej. - Jakoś nigdy nie nadużywał szamponu, a i jego włosy nie były teraz jakiejś oszałamiającej długości, która pogrzebuje ilości hurtowych kosmetyków. A może po prostu czasem mniej znaczy lepiej.
Ale grzecznie pochylił głowę, żeby Markus łatwiej mógł je myć.

Markus

Umył jego głowę, ale oczywiście próbował też masować skórę. Chciał żeby ten ich pierwszy wspólny prysznic był dobrze zapamiętany, nie z wpadek słownych, a z miłego dotyku. Starał się też zrobić tak, by Irze piana nie leciała do oczu, ani też woda.
- Gotowe - uśmiechnął się i musnął palcem jego nos. Nie nacisnął na niego, a po prostu go musnął. -mam nadzieję, że spełniłem wymagania - zaśmiał się, bo przecież nie brał tego aż tak na poważnie, choć wiedział, że Ira nigdy nie żartuje, gdy chodzi o jego włosy.

Chciał przewrócić na Markusa oczami za to jego tykanie w nos, ale zamiast tego, kiedy już zakręcił wodę, otrzepał głowę i włosy jak ten pies. Może i Markus i tak był mokry, ale niech ma za swoje. A co.
Wyszedł pierwszy spod prysznica i wziął ręcznik, który podał Markusowi, a później drugi dla siebie.
Wysuszyli się, doprowadzili do względnego porządku, a później przebrali. Po prostu powiedział Markusowi, żeby wziął z szafy to, co najlepiej będzie mu pasowało, bo wszystko tak było czyste. Mógł mieć czasem pewien... nieład, ale w szafie jednak zawsze miał porządek. I w kosmetykach. Tam to już zawsze.
Potem zabrał Markusa na dół, do kuchni. Nie była idealna, ale był tam taki porządek, jaki dało się mieć. Cóż, jak dla niego. Bo pewnie gdyby zostawił tu Markusa z gąbką, to ten miałby sporo zabawy. Ale jak dla niego było spoko.
- Co chcesz na śniadanie? - zagadnął, zerkając na Markusa.

Markus

-Wodę z octem - palnął pierwszą myśl, która mu przeszła przez głowę. Nie wiedział przy tym, że Ira mniej więcej pomyślał to samo o nim. -Zjem to co ty. - starał się nie rozglądać, choć przecież widział kuchnie wieczorem. Jednak światło słoneczne inaczej oświetlało. A może Maekusowi po prostu było brak porządnego sprzątania.
Aż poczuł jakaś dziwną chęć podrapania się po dłoniach. - i chętnie pomogę ci przyrządzić. - nie wiedział jeszcze na co Ira ma ochotę, ale nie chciał żeby ten go obsługiwał, skoro ma dwie ręce i może pomóc.

Spojrzał na Markusa nieco spode łba. A już na pewno w sposób no weź.
- Bardzo śmieszne. - Nie zamierzał się o to obrażać, bo wiedział, jak jest Markus, ale jednak gdzieś tam poczuł małe ukłucie urazy. Bo przecież ostatnio tu sprzątał. Ale sprzątał jak normalny człowiek, nie jak Markus...
- Nie wiem, czy się czasem nie przykleisz do blatu. - Przewrócił oczami tak przesadnie, jak tylko potrafił, dbając o to, żeby Markus dobrze to zobaczył. Ale to była tylko lekka złośliwość. Nic więcej. - Omlet? - Zerknął na Markusa po praz kolejny, stając przy lodówce. Bo nie bardzo wiedział, co mu zaproponować. Sam często na śniadanie fundował sobie kawę i papierosa, a tym Markus nie byłby chyba zainteresowany.

Podszedł do Iry i pocałował go w policzek. Sprzątanie jest u mnie kompulsywne i często tym próbowałem łagodzić stres, a go jednak trochę miałem. - wytłumaczył się. Stresowały go rozmowa z ojcem, rozmowa ojca z Irą, odwiedziny Iry, gdy jeszcze nie wiedział o telefonie. Starał się panować nad tym wszystkim, ale wiadomo efekty bywały różne i jak widać nawet po terapii zdarzało mu się wracać do starych "nawyków". -Wiem, że nie przykleje się do blatu- powiedzenie tych słów na głos wiele mu dało. -I tak, może być omlet. - zgodził się od razu bez narzekania.