Meet the Rutherford's

- Wiem. - Wiedział to, jak i również fakt, że mógł o tym nie mówić, ale jednak powiedział. - Nie obwiniam cię ani nic. - Więc skoro już powiedział tamto, to powiedział też i to. Żeby jednak Markus to wiedział. Choć może mógł powiedzieć coś lepszego.
- Jeśli chcesz, możesz zrobić kawę. Albo herbatę. - W końcu wielkiej pomocy w przyrządzeniu omleta to jednak nie potrzebował. W krojeniu czegoś do niego też nie, bo nie było w tym wielkiej ilości pracy. - Chyba, że wolisz sok? Mam pomarańcze. - Wiedział, że Markus nieszczególnie przepada za sokiem z kartonu. Za dużo dodatków.

- Dziękuję - Markus nie czuł się ani urażony, ani nie był teraz ironiczny. Doceniał to, że Ira go nie obwiniał. Nawet tak prowizorycznie małe wsparcie, niby nic takiego, a jednak pomagało Markusowi poczuć się lepiej. -Zrobię kawę. - wszystko brzmiało dobrze, ale kawa chyba była taka teraz w sam raz. - Wolisz mocniejszą? Słabszą?- podszedł do szafek i poczekał na wskazanie co, gdzie jest.  Nie chciał grzebać, a że szybko się uczył to pewnie, gdy przyjdzie mu tu zrobić drugi raz kawę to będzie w stanie.

- Kawa to kawa. Bez znaczenia. - Wzruszył ramionami, zanim wskazał Markusowi, gdzie są kubki, gdzie jest kawa i którą ma wziąć, bo jednak Ira czasem wybredny bywał i zdarzały się takie kawy, które nie przypadały mu do gustu. O dziwo.
Śniadanie było gotowe dość szybko, no bo jednak omlet z pomidorami nie był wybitnie skomplikowany i czasochłonny, dlatego dość szybko mogli usiąść do... cóż, stołu. Nie mieli stołu, po prostu krzesła dostawione do blatów, ale stół kiedyś ogarną, tak? Były ważniejsze rzeczy.

-To jest najlepszy poranek, o jakim mogłem marzyć będąc na wymianie.- te wyobrażenia o Irze, były słodko gorzkie, ale też jakoś mimo wszystko pomagały mu przetrwać w gorszych chwilach. Także były bardziej słodkie niż nie. Oczywiście ta prowizorka siedzenia przy blatach, to nie było coś na co narzekał. Mógłby siedzieć i na podłodze, liczyło się że robiłby to z Irą. -Ale... Powrót do domu może być ciężki - cóż, nie odebrał, nie odzwonił, no i teraz nie sprawdził, czy ojciec spróbował się skontaktować.

- Masz niskie wymagania - skwitował, no ale czy nie miał trochę racji? Nie było źle, ale jak się snuło marzenia, to raczej można było mieć bardziej wygórowane wymagania, no nie? Jakieś świece czy inne gówna. Chociaż nie, nie. Świece na stole to bardziej na kolacji. Świec miał sporo. Lubił je. Sam nie wiedział dlaczego. Ale to raczej było mało ważne.
- Mam iść z tobą i wejść pierwszy? - Ta, zdecydowanie w takiej konfiguracji to większość potencjalnych zjebków spadałaby na niego. Mógłby nawet powiedzieć coś należycie... odpowiedniego, żeby ojciec Markusa mógł się zirytować. Znowu.

-Ira, nic co jest związane z tobą, nie jest niskimi wymaganiami. - w przeciwieństwie do swojego ojca, to on myślał, że Ira jest nie z jego ligii, że jest zbyt cool, by być z kimś takim jak Markus. Ira zawsze był gwiazdą, niezależnie od grania w zespole. -Nie, nie, nie musisz mnie chronić przed moim ojcem. Dam radę. - na moment położył głowę na jego ramieniu w geście jakby podziękowań? Coś takiego miał na myśli, ale wyprostował się po chwili, bo nie było co przedłużać tej chwili.

- Oczywiście, ja jestem boski. - W końcu cały czas to powtarzał. Może nie na tyle często, żeby samemu w pełni to uwierzyć, ale jednak często. - Miałem na myśli poranek i śniadanie. Wiesz, mogłeś sobie zażyczyć do łóżka czy coś. Ale twoja strata... - rzucił, jakby naprawdę Markusowi przeszła przed nosem okazja życia. No jaka szkoda.
- Ale pójść z tobą? - Markus chciał, żeby później do niego wpadł, ale to nie musiało znaczyć, że tak od razu ma iść tam z nim. Może przyjść później. I jakoś nie byłby obrażony na taki scenariusz... Ale jeśli Markus będzie chciał go ze sobą, nawet jeśli będzie miał stać gdzieś z boku i się nie wtrącać, to nie odmówi.

Markus

-Z tym się nie kłócę i nie mam zamiaru - zaśmiał się, ale w pełni popierał Irę. Ten był bliski, w całej swojej okazałości. -Okruszki w łóżku? Kawalek pomidora?- omlet też mógłby się przecież skruszyć. Tego Markus jednak wolałby uniknąć. -Nie, nie ma jedzenia w łóżku - pokręcił głową.
Choć... Wtedy będzie trzeba posprzątać. Może to jednak nie takie złe?
-Tak, przecież Margie u nas mieszka, masz prawo u nas być ile chcesz i kiedy chcesz. - dla Markusa to było oczywiste i niezależne od niego. Gdy był, gdy nie był, Ira miał prawo przebywać u nich.

- I właśnie dlatego nie mam łóżka. - Wskazał na Markusa widelcem, żeby jeszcze bardziej podkreślić to, jakim objawieniem były jego słowa. No bo skoro teoretycznie nie miał łóżka, to nie działała w nim zasada dotycząca go, tak? Cóż, może nie do końca tak to funkcjonowało, no ale co z tego.
- Chyba to nie do końca tak działa. - Mimo wszystko to jednak nie był jego dom, więc nie mógł sobie tam wchodzić i wychodzić kiedy tylko sobie chciał. - I po prostu... wiesz, pytam, czy chcesz, żebym poszedł z tobą, czy wolisz sobie wszystko obgadać z ojcem i mam wpaść później? - Tym razem przedstawił już wprost to, co miał na myśli. W końcu Markus mógł chcieć omówić sobie różne rzeczy sam na sam. Chociaż nie był tak skryty z takimi rzeczami, jak on sam.

Markus

-Nie ma jedzenia w miejscu spania? Na posłaniu?- też postarał się doprecyzować, bo jednak no... Spanie na okruszkach niczym fajnym nie jest, albo obudzenie się z jedzeniem na twarzy, fuj. Tak nie można żyć. -A powinno, przecież nie możesz pytać się kiedy możesz siostrę zobaczyć, to... Przecież właśnie twoja siostra. - więc nie powinno być jakiejś granicy, czy problemów. -Nie jesteś moją tarczą, ale miło będzie jak znów spędzimy ze sobą czas, tym bardziej, że chyba dostanę szlaban? - właściwie to nie wiedział co go czeka. Nigdy nie był w takiej sytuacji jak ta. -Mogę nie rozmawiać przy tobie z ojcem o tym, co ci powiedział. - wtedy może Ira lepiej będzie się czuć.

- Dobrze, dobrze. - Przewrócił oczami tak, jakby chciał coś dodać i powiedzieć "no już dobrze, mamo", no ale czy Markus nie stosował tu teraz niemalże rodzicielskich zakazów? Oczywiście to był tylko żart.
Żarty jednak odeszły na bok i jedynie z grzeczności nie powiedział, że przecież to właśnie dlatego na początku tak oponował przed oddaniem opieki nad Margie, bo wiedział, że przecież to będzie miało swoje konsekwencje i pewien dystans będzie się do tego zaliczać. Po prostu. Bo tak to już w życiu było. Dlatego nic dziwnego, że wyglądało to tak, nie inaczej. Przecież ojciec Markusa nie będzie układał sobie życia pod to, czy będzie chciał akurat odwiedzić Margie czy nie.
- Wiesz, możesz rozmawiać o tym, o czym akurat chcesz. - Zniesie to, że akurat o nim ten temat miałby być. - Chcę po prostu... jakoś, nie wiem, pomóc? - Pomóc, wesprzeć. Cokolwiek. - I... no wiesz, szlaban szlabanem, ale idzie wyjść oknem? - Posłał Markusowi uśmiech, no bo wyjście zawsze mogło się znaleźć. Jak zamykają ci drzwi, otwórz okno. W tym przypadku nie w przenośni.

-No, ale chcę też żebyś dobrze się czuł? Nie musisz być świadkiem kłótni, więc mam nadzieję, że i on nie będzie niczego zaczynać. - Nie wiedział jak dużo się zmieniło między Irą i jego ojcem, jak na to wpływa Margie i co o tym wszystkim myśleć. -A w razie co, to po prostu posiedzisz z Margie?- wtedy mała nie będzie światkiem kłótni. -A... Ta dziewczyna ojca, to... Jaka jest?- przypomniał sobie o niej. -Widzę, że ojciec lepiej się trzyma.- na tyle na ile mógł zauważyć jego zmiany.

[Dzięki tej grze dowiaduję się o czym babcie skrycie marzą xd]

- Ta, bo bycie świadkiem kłótni będzie dla mnie tak problematyczne, że się nie pozbieram. - Okej, może nie powinien wyjeżdżać z ironią, ale to samo się prosiło. Jakoś szczerze wątpił, żeby kłótnia w wykonaniu Adamsów miała wpędzić go w nie wiadomo co po tylu latach, które spędził w jednym domu ze swoją matką. Uodpornił się. - Po prostu wiesz... luz. Jak coś, mogę się kłócić z tobą. - Niby mówił poważnie, niby nie. Ale jakoś wolał to powiedzieć, kiedy podniósł się ze swojego miejsca, żeby pozbyć się resztek z talerza i zmyć go po sobie. Skinął też krótko w stronę talerza Markusa, żeby niemo zapytać go, czy może go zabrać.
- Nie wiem, chyba jest miła? - Wzruszył lekko ramionami, zerkając na Markusa. - Jakoś nie bardzo z nią gadałem. - Ale jakoś nie zakładał, że ojciec Markusa poleciałby na jakąś zołzę. - Tylko trochę młoda. - Nie wiedział, ile dokładnie miała lat, ale raczej była dość sporo przed trzydziestką. A ojciec Markusa... no, nie wiedział, ile ten ma lat, bo go to w sumie nie obchodziło, ale wiedział, że ten był po czterdzieste. - Może ma jakiś kryzys wieku średniego czy coś. Wiesz, nowa młoda babka i nowy młody dzieciak - zażartował.

[o seksownym manekinie? xD]


-Ale... Jeżeli kłótnia może cię pominąć, to dlaczego nie?- Nie chciał żeby jego dom, jego ojciec, przypominał Irze o kłótniach, by się z nimi kojarzył. Chciał się mu kojarzyć z czymś dobrym i bezpiecznym. -Nie kłóć się ze mną, nie mamy o co.- zaśmiał się i podał talerz chłopakowi. Zjadł swoją porcję, więc... Nie było powodu do kłótni, prawda? -Młoda? Jak bardzo młoda?- trochę się wyprostował, bo jednak... Okej, ojciec nie był stary, ale od razu młoda dziewczyna? -Pewnie gdybym nie poleciał, to by z nią nie był.- nie wiedział, czy tak by było, ale jakoś śmiał tak zakładać.

[Ta zrobiła przymiarkę... Bo jak wiadomo to sklep akurat dla nich, babcie chcą być sexy xd]

- Mogę się kłócić z tobą za czepianie o słówka. - Wziął od Markusa talerz. Miał na myśli to, że mógł w kłótni stanąć po stronie Markusa, no ale jak ten chce, to może się kłócić z nim i to tu i teraz. Tak dla rozgrzewki, a co.
- Nie wiem, nie zaglądałem jej w prawko. - Znów lekko wzruszył ramionami. - Chyba kończy studia czy coś? - Tak przynajmniej coś kojarzył. Jakaś zaoczna studentka albo coś takiego. Albo to nie o nią chodziło i coś namieszał? Może. Za mało się na niej skupiał. - Serce nie sługa czy jakoś tak to leciało? - Nie bardzo jednak wiedział, czy to Markusowi pomoże.

[A może to nie babka, a farbująca się na siwo nastka? Co tam robi Markus? xD]


-Ej, łapania za słówka nauczyłem się od ciebie, ale i tak wiem, że nie dam rady być w tym mistrzem.- Prawdopodobnie przez to, że często jednak to wszystko jakoś brał do siebie, albo brał na poważnie nie wyczuwając ironii, czy sarkazmu. -Kończy studia? Czy ona ma dwadzieścia kilka lat?- Markus wybałuszył na Irę oczy. -To jest za młoda.- Wiedział, że nie może oceniać, że jego ojciec miał prawo układać sobie życie... Jednak...Jakoś nie umiał obejść to tak nieemocjonalnie.

[To nie Markus, tylko jakiś miejscowy dziwny hipster xd Aż tak bym Markusa nie pokarała, żeby tak go obciąć i ubrać xd]

- Oczywiście, że nie. Mistrzowi nie dorównasz. - No prawie parsknął, żeby Markus miał co do tego pewność. Nawet jeśli tylko gadał głupoty, żeby urozmaicić sobie odkładanie talerzy na ich miejsce na ociekaczu.
- Chyba tak? - Tak przypuszczał, ale jednak nie obchodziło go to na tyle, żeby jakoś bardziej wgryźć się w temat? - Równie dobrze ja mógłbym z nią iść na randkę? Chociaż to ludzie uważaliby pewnie za bardziej meh. - Ale chodziło mu o to, że między nimi różnica wieku była chyba mniejsza niż między... jakkolwiek jej tam było i ojcem Markusa. Pamiętał tyle, że na pewno nie miała imienia na m. - Ale jest legalna, więc... wiesz, nic złego? - Tak sądził. Tym bardziej, że Markus sam uważał, że jego ojcu wychodziło to na dobre.

[Nie wiem, czy tak się da, ale niech go Ira ubierze xD]


-To wiem, jestem tego świadomy.- roześmiał się i pił na spokojnie kawę. Jakoś nie popijał w trakcie jedzenia, jak już wolał po. -Chciałbyś z nią pójść na randkę?- To nie było jakieś podchwytliwe pytanie, po prostu... Nie wiedział, czy chodzi o wiek, czy o jakieś zdanie, a nawet zalążek zdania, które Ira może mieć o niej. -Tak, ale... Ona może nie miałaby jak być moją siostrą, ale no...- Matką to tym bardziej, nie?

[Ira jest tam zbyt zajęty. Wdzięczeniem się do siebie xd Zdobył dziwactwo "słabość do luster" i robi to za każdym razem, kiedy jakieś widzi xd]

- Markus - zaczął jakże poważnym tonem. - Jakbym chciał iść na randkę z kobietą, to wierz mi, znalazłbym odpowiednio dużo chętnych. A już na pewno wystarczająco, żeby nie musieć umawiać się z dziewczyną twojego ojca, ergo, potencjalną przyszłą teściową. - To nawet brzmiało wystarczająco źle, żeby chyba nie musieć zagłębiać się w temat. - Poważnie, raczej mam z nim dość... odmienny gust w wyborze partnerów - zauważył. I chyba odpowiednio wymownie spojrzał na Markusa.
Choć niezbyt długo, bo potrzebował chwili, żeby przemyśleć to, o czym ten mówił, i pewne rzeczy policzyć sobie w głowie.
- Nie, chyba mogłaby być siostrą. - Tak przynajmniej mu się wydawało. - Ale twoja matka musi się przez to pienić... - Nie znał jej, ale jakoś bawiła go ta wizja.

[Może ubierz Markusa w to, co jest na manekinie za Irą, to może on porzuci patrzenie do lustra xD]


-Nie chodziło mi o to, ale że... No wiesz, nie wiem- tak, bardzo składnie składał zdanie. -Czy ona jest na tyle, nie wiem, ładna?- trochę się skrzywił, bo ładne nigdy mu nie współgrało z dziewczynami, czy kobietami. -Na tyle na ile ją poznałeś, fajna? - nie chodziło o to, czy Ira poszedłby na randkę z dziewczyną będąc gejem, ale tak no, po prostu? -Ani mi nie mów. Syn gej, którego chciała wywalić na leczenie, a teraz machocha dla jej dzieci, która mogłaby być jej córką.- Pokręcił głową. -Babka to chyba wyrzekła się nas.- sam nie wiedział, bo nie miał kontaktu z nimi przez pół roku, choć jakieś słodycze dla bliźniaków miał.

[Wiedziałam, że Markus chciałby taką kieckę xd]

- Nie wiem, raczej jest niebrzydka? - Potrafił ocenić coś pod typowo... estetycznym względem, potrafił uznać, że jakaś kobieta jest ładna albo nie, ale mógł się z tym jednak nie zgrywać z typowo... heteryckim gustem. Sam miał w końcu dość odmienny. - I chyba musi być spoko, bo wiesz, twój ojciec raczej nigdy nie sprawiał wrażenia myślącego kutasem? - Może ujął to za bardzo wprost, bo Markus raczej nie chciał o tym myśleć, ale wiadomo było, o co chodzi.
- Pewnie będziecie chcieli wpaść do Stamford? - Co prawda w ostatnich latach Markus bywał tam tyle razy, że można by to było zliczyć na palcach, ale to była chyba dobra okazja? - Zaproponujesz ojcu, żeby zabrał nową rodzinkę, będziesz mniej znienawidzony... - rzucił żartobliwie, chociaż no... Jakoś nie do końca go to bawiło.

[Tam jest ten czerwony top na kolesiu? xD https://www.youtube.com/watch?v=_fKRPCbOszE obejrz od 27:27 xD]


-Nową rodzinkę?- Markus podłapał temat- To tylko z tobą... Jesteś bratem dziewczynki, której ojciec jest prawnym opiekunem, a do tego jesteś moim chłopakiem... Tylko z tobą pojadę do Stamford.- Czy z nową dziewczyną ojca, czy bez niej... Jakoś nie chciał tam jechać. -Nie wiem, co o nich myśleć. - a już na pewno nie chciał myśleć o tym, czym myśli jego ojciec a czym nie... - Przeraża mnie to.- to mógł powiedzieć, bo tak właśnie czuł.

- Ale to nie ja trzymam swoje kubki w waszym domu... - zauważył, bo chociaż... no dobra, nie wiedział, czy ta... Amanda? Amber? Abrakadabra? Anabet...? Ta, to była chyba Anabeth. Ale nawet jeśli znał jej imię, to nie wiedział, czy trzymała w domu Markusa swoje rzeczy. Pewnie jakieś tak. Tak strzelał. - A wiesz, twoja babka to matka twojego ojca, więc może chcieć przedstawić jej swoją dziewczynę...? - Nie wiedział, czy dziadkowie Markusa o niej wiedzieli, bo jakoś jednak nie śledził z wielkim zapałem wszystkich relacji tej rodziny. Za dużo się pokomlikowało.
- Przyzwyczaisz się. - Może marne pocieszenie, ale co miał powiedzieć? - Ja przestałem zliczać nowych chłopaków matki po numerze siedemnastym. A miałem wtedy dwanaście lat. - Żartował teraz tylko po części... - Wiem, że dużo się pozmieniało, ale... - Podszedł do Markusa, żeby dotknąć jego boku. Jakoś... próbował okazać wsparcie. - Wszystko na pewno będzie okej. - A jak nie to... no, nie będzie.

-A jak je wkłada do szafek?- skoro Ira widział o tym, że ona ma swoje kubki u nich, a Markus miał bzika na punkcie kuchni i wszystko musiało być ułożone niemalże co do milimetra, to.... No pobladł nieco na myśl, że teraz tam nic nie ma jak było. -Możemy wziąć ze sobą twój kubek?- będzie mieć pretekst do ewentualnego ułożenia wszystkiego w szafkach tak jak lubił mieć. -Mówisz, że po siedemnastej wszystko mi znormalnieje?- zaśmiał się lekko i położył swoją dłoń na dłoni chłopaka. Nie było chyba co przedłużać, więc dopił szybko kawę. -Możemy się zbierać? Chyba chciałbym już mieć to wszystko za sobą.- przyznał.

- Nie wiem... Normalnie? - To zdecydowanie nie było pytanie, na jakie znał odpowiedź. Po prostu jakoś... no, nigdy zwracał uwagi na to, jak w domu Markusa kubki stały w szafach...? Może jednak powinien...? - I wiesz... niekoniecznie? - Nie potrzebował wynosić tam swojego kubka. Poważnie. Mógł pić z tych Markusa. Powaga.
- Może znormalnieje ci po numerze dwa. - Jeśli matkę Markusa mieli liczyć jako numer jeden. I chyba to dobrze, że życzył, żeby więcej nie było? Tak byłoby chyba dobrze. - I okej, w porzadku. - Skinął głową. Jeśli Markus chce, mogą iść.