Meet the Rutherford's

-Jesteśmy w miejscu publicznym.- pokręcił głową, bo przecież nie może mu pokazać swojego ogromu radości, bo to tak nie wypada. Za to, gdy wstał to zrobił chwiejny krok, by przytulić jakoś Marsha. -Nie będę tak do ciebie mówić, skarpetek też ci nie dam do prania, ale nie jedz donatów z tatą.- Poprosił go, gdy pocierał policzkiem o jego włosy. -Ira ma miększe.- Prychnął odsuwając się. -Choć mogę dotykać jego włosy to wolę twoje.- Odezwał się do Iry, gdy nieco wsparł się na nim. -Do zobaczenia drużyno w przyszłości.- powiedział to radośnie do wszystkich, bo przecież oni mają przyszłość. Zespół też, choć inaczej się nazywa, ale żartobliwe nawiązanie z pewnością mu wyszło.

- Zanotuj to sobie i powiedz mu jak wytrzeźwieje - poprosił Marsha i chyba tylko dlatego, że sam też zdecydowanie trzeźwy nie był, to jakoś się na to zgodził. Bo widać było, że był wręcz niemalże dotknięty samym faktem tego, że Markus śmiał go dotknąć i skrytykować jego włosy.
Choć to było przecież nawet bardziej niż oczywiste, że Ira miał lepsze włosy. No z czym do ludzi...
Pożegnał się krótko i na odchodne mógł jeszcze usłyszeć, jak Tommo debatuje nad tym, co dokładnie miało oznaczać to jedzenie donatów i czy Łasica zarywał do ojca Markusa czy co. Ta, zdecydowanie nie zapowiadało się na dyskusję, która miała spodobać się Chrissie. Ale się tym nie przejmował, po prostu mniej lub bardziej żywo się ze wszystkimi pożegnał, holując Markusa do samochodu.
Mieli tyle szczęścia, że grali w Filadelfii, a z niej do Camden naprawdę był przysłowiowy rzut beretem. Nie minęło nawet pół godziny, kiedy Peter odstawił ich pod domem. Zgadali się, że ma zabrać sprzęt ze sobą i po prostu jutro go odbiorą.
Otworzył drzwi i wpuścił Markusa do środka, zanim zamknął dobrze zamki i odłożył klucze na miejsce.
- Mój ty atrakcyjny Einsteinie, chcesz iść pod prysznic czy wolisz pójść do łóżka? - spytał Markusa, nakierowując go w stronę schodów.

-Chcę iść do łóżka czysty i pachnący. - Powiedział idąc już lepiej niż wcześniej. -Muszę ci coś powiedzieć.- spojrzał ze smutkiem na Irę, nawet do niego podszedł i złapał jego dłonie w swoje.- Kiedy mnie zostawiłeś, to było mi smutno.- spuścił głowę -nawet ktoś mnie chciał poderwać, ale się nie dałem.- uniósł głowę, by spojrzeć mu w oczy-Bo jestem tylko twój.- podkreślił to. -Ale się umyj. Ja też- podkreślił, bo nie chciał żeby chłopak się obraził. -śmierdzimy papierosami. - a to już nie było fajne.

- Och. Ten okropny przystojniak, który chciał zabrać cię do domu? - spytał, mając na myśli samego siebie i to, że Markus go odrzucił. Poniekąd. Po prostu wolał dopytać i upewnić się, że jednak nie chodziło o nikogo innego. - Bardzo się cieszę, że mimo tego okrutnego porzucenia wytrwałeś - zapewnił, ściskając lekko dłonie Markusa. Tak, zdecydowanie był teraz dumny z tej jego ogromnej wierności. W ciągu tych pięciu minut.
- Okej. Pójdziemy na górę pod prysznic - zgodził się z Markusem, a potem nieco bardziej siłą zaholował go w stronę schodów, po których wspięli się tylko dlatego, że cały czas zmuszał Markusa do robienia kolejnych kroków.
Ale jak już udało mu się go zabrać na górę, to chyba będzie z górki?

-Nie wiem co on sobie wyobrażał, moje synapsy są wypełnione połączeniami, w których są wspomnienia o tobie. - uśmiechnął się do niego. -Bierzemy prysznic razem?- zapytał sięgając do koszulki, by ją z siebie zdjąć. Choć był pijany, to jednak nie na tyle by jej nie strzepnąć i nie zacząć składać w idealną kostkę, której sprzedawczynie w sklepach mogą pozazdrościć. -Nie lubię jak mnie porzucasz, smutno mi choć tłum szaleje, gdy o tym śpiewasz. Stoję wtedy sam i nikt tego smutku nie rozumie. - sięgnął do paska od spodni. -Ale ty jesteś szczęśliwy i wtedy ja zaczynam być. - uśmiechnął się do niego szeroko. -Mogę tak tu ciuchy zostawić?- zapytał, bo może Ira jednak woli trzymać je w łazience, gdy są przesiąknięte dymem.

- Cieszę się z twoich synapsów - zapewnił, chociaż nie bardzo wiedział, czy mówi to dobrze. Ale grunt, że się cieszył, nie? - Też nie lubię cię porzucać, więc się niczym nie martw. - Jakos chyba nie bardzo chciał omawiać teraz tematy porzucania, bo jeszcze będzie problem, jak będzie musiał iść do łazienki bez Markusa. Więc lepiej było po prostu powiedzieć krótką, szczerą prawdę. - Zostaw ten smutek, bo weźmiemy miły prysznic. - Zabrał od Markusa koszulkę, którą ten złożył, a potem i pasek, żeby odłożyć je gdziekolwiek. - Mogą tu leżeć, będzie okej. - Później najwyżej je stąd zabierze, bo nie chciał, żeby Markus obudził się nie tylko z kacem, ale i jeszcze dodatkowym bólem głowy od dymu, który usadził się na ubraniach. - Umyjemy się, mózgowcu, i pójdziemy spać - przedstawił ten swój wspaniały plan.

-A co z twoimi?- zapytał pozwalając Irze odłożyć swoje rzeczy i pokierować się do łazienki. -Nie jestem już smutny, bo jestem przy tobie. - no więc jak mógłby być smutny, skoro Ira jest przy nim? Przystojny, śpiewający, mądry Ira? Prysznice są fajne. Lubię być czysty. - nie zdradził jakiejś tajemnicy o sobie. Lubił być czysty, lubił gdy było czysto wokół niego, lubił sprzątać. -Szum wody jest piękniejszy od tego szumu w barze. - podszedł do lustra i zobaczył swoją twarz. Rumieńce i błyszczące oczy. -Chyba jestem chory. - a to nie jest fajne.

- Ze swoich też się cieszę. - On był chyba zbyt trzeźwy na te rozmowy. A przynajmniej chciałby być mniej trzeźwy, żeby radośniej dyskutować sobie z Markusem, a nie martwić o jego jutrzejszego kaca.
- Więc chodź, damy wodzie poszumieć. - Objął Markusa ramieniem, żeby zaprowadzić go w stronę łazienki. - Potrzebujesz ciepłego prysznica i ciepłego łóżka, a nie będziesz chory. - Cóż, to było kłamstwo, jeśli kaca uznawało sie za chorobę. Cóż, najwyżej z tego kłamstwa też się później wyspowiada. - No chodź, umyjemy cię. - Starał się, żeby zabrzmiało to jak najlepsza zachęta pod słońcem.

Markus

-Szumiący prysznic z moim chłopakiem jest dla mnie znakiem- zaczął śpiewać, choć nie wiadomo, czy można to ładnym śpiewem nazwać. Z umuzykalnienia też miał zawsze dobre oceny, ale...Czy to o czymś więcej świadczy, to nie wiadomo. -Brakuje mi rymu do umyć - przyznał się, gdy był już rozebrany w łazience. Nie zamierzał przedłużać, prysznic to ważna rzecz, więc nawet nieco trzeźwiejszy się wydawał.
A przynajmniej w staniu równo.

Cóż, Ira naprawdę, ale to naprawdę starał się nie okazywać po sobie tego, że oceny z umuzykalnienia to musiały brać się w głównej mierze z dobrych chęci. Było w tym pewnie sporo winy alkoholu, ale Markus brzmiał jak rozstrojone skrzypce...
Ale Ira był dobrym chłopakiem i okazywał wsparcie. Nie zatkal uszu, a to już wsparcie, nie...?
Poza tym to jednak pomógł Markusowi pod prysznicem, żeby ten nie wywinął czasem orła w wannie. Był dobrym chłopakiem, pomógł mu w umyciu się, w ubraniu piżamy na właściwą stronę, z umyciem zębów i z bezpiecznym dostaniem się do łóżka. Tak właściwie to był z siebie niemalże dumny, że chociaż raz to jemu udało się jakoś zadbać o Markusa. Nawet jeśli byl w jakimś stopniu winny tego, że Markus był upity.

Markus

Markus nie wiedział co się z nim dzieje. Chyba brała go grypa, bo gdy przebudzał się powoli to z poczuciem bardzo suchego gardła i ćmiło mu w skroniach. Pewnie za dużo śpiewał, być może się spocił i teraz odczuwał tego skutki. Co z tego, że było lato? Grypa nie wybierała, a może mu odbija się po zmianie półkuli, stresów, skąd pewność, że to nie miewa długofalowych skutków. Na szczęście były wakacje, więc nie musiał wstawać od razu, ojciec wiedział, że ma zostać u Iry na noc, więc nie musiał się i tym przejmować. Jednak ból się nasilał, więc powoli otworzył oczy, których słońce urażało bardziej niż zwykle.
-Ira?- zapytał czy chłopak śpi, czy też już się obudził. -Chyba będę chory.- nie chciał go zarazić, ale jakoś nie umiał się ruszyć.

Potrzebował dłuższej chwili, żeby jego mózg przetworzył, że to głos Markusa go obudził, i to głos, który czegoś chciał. Nie dotarło do niego to tak od razu.
Leżał na brzuchu obok Markusa, więc jedynie uniósł głowę i przekręcił ją tak, żeby na powrót ułożyć ją na poduszce, tym razem zwróconą w stronę Markusa. Choć i tak nie bardzo na niego patrzył, bo na moment po prostu uchylił powieki, a potem znowu zamknął oczy.
- Nie jesteś chory ani nie będziesz umierał - zapewnił, wyciągając rękę tak, żeby dotknąć nią Markusa. Na ślepo, po prostu tam, gdzie akurat sięgnął. - Po prostu masz kaca, mój ty śpiewaku.

Markus

-Ale ja nie piłem. - Markus zmarszczył brwi, ale odszukał dłoni Iry, by przykryć ją swoją. - Bezalkoholowe drinki były, więc.... Zdarłem gardło śpiewając z tłumem i musiałem się spocić, to grypa. - to musiało właśnie tak wyglądać. - Wziąłem prysznic?- zapytał z mieszanką strachu i nadziei. Strachu, bo nie pamiętał, nadziei, że jednak mimo luk w głowie, to go wziął. -Mamy tu wodę?- zapytał, bo jakoś nie potrafił się ruszyć, a raczej bał się poruszyć, żeby ból nie zrobił się większy. -Ira... Ja nie chciałem alkoholu- zauważył -Jak mogę mieć kaca?- grypa raczej nie sprawiała braków wspomnień.

- Śpiewałeś mi serenady o prysznicu, jak wróciliśmy. - Więc można to było chyba zakwalifikować jako zdarcie gardła od śpiewu. Na całe szczęście nie było jednak tłumów. -
Potrzebował jeszcze kolejnej dłuższej chwili, żeby zmusić samego siebie do tego, żeby dźwignąć się na ramionach, a potem usiąść. Był zmęczony, wymięty, ale jednak nie miał kaca. To już coś. Ale i tak musiał chwilę zastanowić się nad tym, co robi, zanim sięgnął po butelkę wody, którą przyniósł przed snem. Kwestia doświadczenia.
- Proszę. - Podał Markusowi wodę. - Nie wiem, czy ktoś pomylił drinki, czy była pomyłka przy stoliku, ale narąbałeś się tak, że opowiadałeś Chrissie, że jest jak twój ojciec. - Niestety, ale nie mógł zdradzić Markusowi, co się kryło za tym stwierdzeniem, bo sam nie miał najmniejszego pojęcia. - Jak zauważyłem, zabrałem cię do domu, pod prysznic, upilnowałem przy myciu zębów i wpakowałem w piżamę. - Położył się z powrotem, tym razem na plecach, i przetarł twarz dłońmi.

-Czy możesz mnie zabić?- zapytał przerażony -Ira, ja ciebie przepraszam - aż nie odkręcił wody, by się jej napić. Wolał się skupić na chłopaku. -To był Twój dzień, twoje świętowanie... Nie chciałem ci tego zepsuć. Mogłem sam po prostu wrócić. - następnym razem, jeżeli oczywiście będzie następny raz, bo Ira może się już nie zgodzić zabrać go na koncerty. -Chrissie pewnie mnie już nienawidzi. - zasłonił oczy przedramieniem, co było złe, bo wręcz czuł jakby je sobie wsadził głębiej w oczodoły. - Zrozumiem, jak nie będziesz chciał ze mną wychodzić. - wreszcie odkręcił butelkę i napił się wody. To jedynie ukłuło fizyczny ból.

- Nie wypiłeś aż tyle, żeby mieć kaca mordercę. Przeżyjesz. - Tak odebrał prośbę Markusa o morderstwo, sądząc, że ten po prostu czuje się tak paskudnie.
- Naprawdę sądzisz, że puściłbym cię samego do innego miasta? Pijanego? - Jeśli tak, to Markus niemalże go takim myśleniem obrażał, bo Ira nawet przez krótką chwilę nie brał takiego rozwiązania pod uwagę. Jakby Markus się czymś zatruł, to też by go nie puścił samego. - Kto chciał, to świętował. Wolałem pójść z tobą do domu i upewnić się, że nie będziesz rzygał czy coś. - Chyba na tym między innymi polegał związek? Na martwieniu się o siebie.
- Jeśli ją to ruszyło, to bardziej stawiałbym na materiał do wyśmiania niż nienawiści. - Ale jakoś w to wątpił, bo pewnie jak tylko wyszli, wszyscy znaleźli sobie nowy temat zainteresowania. - I przestań. Teraz przesadzasz. - Trochę parsknął na Markusa, no bo skąd on sobie wziął pomysł tego, że nie będą mieli więcej razem wychodzić? Ira pewnie narobi mu większej siary nie raz i nie dwa. - Chcesz coś przeciwbólowego?

-Kaca przeżyję, nie przeżyję wstydu, który ci przyniosłem.- Doprecyzował, gdy wypił niemalże pół butelki wody. -I nie, nie miałem tego na myśli, gdybym wiedział, że tak to będzie to nie poszedłbym z wami a wrócił.- Miał nadzieję, że już jaśniej się wyraża. -Nie wiem, chyba tak... Ale chyba nie chcę na pusty żołądek, a chyba na razie nic nie przełknę.- I fizycznie i psychicznie ciężko byłoby mu jeść. -Ale mam nadzieję, że prócz wstydu to problemu jakiegoś nie zrobiłem.- położył się po odłożeniu butelki na bezpieczne miejsce.

- Markus, to nie pierwszy raz, kiedy graliśmy albo wylądowaliśmy w jakimś klubie. Nie upiłeś się ani pierwszy, ani ostatni, ani nie zrobiłeś największej żenady - zapewnił. - Nie jesteś nawet w top dziesięć. Kiedy ja się pierwszy raz zalałem, poryczałem się i obsmarkałem Marshowi ramię, bo zapomniałem, jak się śpiewa piosenkę, którą wymyśliłem kilka minut wcześniej. - Spojrzał na Markusa, bo ta, zdecydowanie mogło być gorzej. - Ty byłeś po prostu uroczy i gadatliwy. - Znów wyciągnął rękę, żeby krótko dotknąć Markusa.

-Upiłem się pierwszy raz.- Wymamrotał to, ale po czasie sens słów Iry do niego dotarł. -Trochę żałuję, że tego nie widziałem.- Ale tak trochę, naprawdę tyci tyci. Po prostu nie znał pijanego Iry, nie wiedział jak ten się wtedy zachowuje. -Co nie znaczy, że chcę cię takim widzieć, w sensie... Alkohol spoko, ale nie do przesady?- nie będzie mu zabraniać pić, ale wolałby, by było mniej niż więcej wypite. -Naprawdę byłem uroczy?- ułożył się tak, by być bliżej chłopaka. -Dla ciebie warto być uroczym, bo jesteś kochany.- zauważył to. -Dziękuję za zaopiekowanie się mną.- dotknął jego dłoni.

- Jestem najmłodszy. Oczywiście, że chłopaków bawi upijanie mnie. - Nawet jeśli to było z ich strony gówniarskie, to tak po prostu już było. Ale czasem każdy zachowywał się jak gówniak, to nic nowego. - Więc wiesz, to do wybaczenia, że żałujesz. - Rozumiał, co Markus miał na myśli. - I obiecuję, że jak następnym razem po pijaku będę obchodzić żałobę nad zapomnianymi utworami, to będę smarkać w twój rękaw. - To było żartobliwe stwierdzenie, ale raczej i tak nie brzmiało zbyt obiecująco.
- Oczywiście. Byłeś przeuroczy - zapewnił. Markus na szczęście był pijany w tym stylu. Mogło być w końcu dużo, dużo gorzej. - I nie przesadzaj. Zrobiłbyś dla mnie to samo. - Tego to był pewien. A znając Markusa, to pewnie zrobiłby więcej.

Markus

-Nie wiem, czy to nie powinno martwić?- zaśmiał się, ale... To co miał Ira, to było takie typowo nastolatkowe? Markus dzięki niemu poznawał to, bo parę rzeczy i jego nie ominęło jak widać, ale... Nie czuł się z tym źle. Położył się na boku, przodem do chłopaka. -Wtedy ja je będę pamiętać. - uśmiechnął się, bo... Pewnie jeżeli nie będzie wtedy sam pijany, to będzie pamiętać co mówił Ira. - Oczywiście, że tak, opiekujemy się sobą.- zgodził się i przymknął na powrót oczy, to jeszcze chyba nie był moment na wstawanie, a Irze przyda się odpoczynek.

- Wiesz... - zaczął, żeby wziąć to jakoś w miarę delikatnie. - Nie jestem pewien, czy gdybys nie zaśpiewał mi ich dla przypomnienia, nie popłakałbym się jeszcze mocniej. - Cóż, no tyle było z tej jego delikatności, ale tylko żartował, okej? Nic więcej. Dlatego sam też wyciągnął dłoń, żeby nią krótko Markusa poklepać dla otuchy.
Z chęcią zamilkł i zamknął oczy, próbując zasnąć jeszcze na chwilę. Spali krótkie kilka godzin i zwczyajnie czuł się nadal zmęczony. Dlatego po prostu ułożył dłoń tak, żeby choć palcem dotykać Markusa, i spróbował przysnąć.

Markus

Tym razem to Markus wstał przed Irą. Miał potrzebę pójścia do łazienki, więc ostrożnie wysunął się z łóżka, by tam pójść. Dodatkowo umył twarz, zęby, znów się napił wody i... Poszedł do kuchni, by przygotować śniadanie. Może zanieść je do pokoju Iry, ale do łóżka go nie poda - od czegoś jest stolik, a on może i ma kaca, który objawaiał się mocniejszym bólem głowy, ale nie był na tyle nim zawładnięty, by nie trzymać się zasad czystości.

Drugi raz Ira zasnął mocniej niż poprzednim razem. Może dlatego, ze upewnił się, że z Markusem jest okej, więc jego głupi mózg nie czuł potrzeby czuwania i pozwolił mu się wreszcie wyspać. Chociaż ciężko było mu to nazwać wyspaniem, raczej jakimś... odespaniem.
Grunt, że czuł się jakoś bardziej... na chodzie, kiedy obudził się po raz drugi. Przeciągnął się z jękiem ulgi i znów przekręcił się na plecy, bo najwyraźniej przez sen znowu obracał się jak hot-dog na ruszcie. Ale uznał, że mogło to wynikać z faktu, że Markusa nie było w łóżku.
Aż podniósł się do pozycji siedzącej, żeby jakoś lepiej nadstawić uszu i spróbować usłyszeć przez uchylone drzwi pokoju, czy czasem nie słyszy rzygania z łazienki. Nie było ku temu nawet najmniejszych podejrzeń, więc jeśli Markus nie padł gdzieś na korytarzu, to było z nim raczej dobrze.
Najwyraźniej na tyle dobrze, kiedy stanął w drzwiach pokoju, to wyglądał nawet dobrze.
- Widzę, że ktoś ma tutaj zdolności antykacowe.

Markus

- Głowa mnie boli, to fakt, ale wiem, że na pusty żołądek tabletek lepiej nie brać.- pokręciłby głową dla podkreślenia słów, ale bolała go za bardzo na ruszanie. - Zrobiłem tosty, wyciągnąłem sok pomarańczowy dla witaminy ce, zrobiłem też kawę, także... Usiądziesz przy biurku?- poprosił, bo choć to nie było jego łóżko, to jednak... No jednak wolałby żeby Ira nie jadł w nim. -Później jeśli mógłbym prosić, to chętnie skorzystam z aspiryny, czy coś.- uśmiechnął się do niego i odłożył tace na biurko.