Meet the Rutherford's

-Widzisz jaki dobry chłopak ze mnie? Posprzątam - mówił to tak, jakby się reklamował. -Pewnie będzie im miło jak we dwójkę przyjedziemy. - Ogólnie dziadkom zawsze jest miło, jakoś... Nigdy nie czuł, że są zmęczeni ich wizytą, czy ich nie chcą. To było pocieszające, że ktoś taki jest. -Dobra, to ja idę na dół, a ty rób co potrzebujesz. - uśmiechnął się do niego i wziął tackę. -Aaa dostanę buziaka w policzek?- zapytał delikatnie się już po niego ustawiając.

- Proszę cię, ja mam całować, kiedy ty jeszcze nawet nie posprzątałeś? - No spojrzał na Markusa tak skrzywiony, jakby właśnie rozliczał Kopciuszka z niedokładnego przebrania maku z popiołu. No ale Markus sam się o to prosił. - Ale niech już ci będzie. Traktuj to jak zaliczkę. - Pocałował Markusa bardziej w szczękę niż w policzek, ale się liczy, nie?
Na odchodne jeszcze klepnął Markusa w tyłek. No ale czy to jego wina, że to lubił?
No okej, może jednak jego.

To klepnięcie w tyłek było takie... Sam nie wiedział jakie, ale na pewno to nie było coś negatywnego, po prostu... Jakoś, czuł się wtedy, nie wiedział jak to ująć. Chodziło jednak w głównej mierze, że to Ira go klepie. -Postaram się posprzątać najlepiej jak potrafię. - no bo jeżeli to była zaliczka, to Markus musi się porządnie wziąć za sprzątanie. Oczywiście nie będzie przesuwał mebli, ale... Bitwa z drobnym kurzem, plamami, jakimiś niedociągnięciami, on wiedział, że ją wygra. Szeryf Markus, obrońca czystości nadchodzi!

Minęło trochę czasu, aż wreszcie to nie Ira, ale Marsh zszedł na dół. Nadal w luźnych spodniach od piżamy, w podkoszulce z wizerunkiem Madonny przekreślonym czerwonym markerem, i w wykończonym czarną koronką, jaskrawoczerwonym szlafroku. Zdecydowanie nie męskim.
I jak tak stanął w drzwiach prowadzących do kuchni, to jednak potrzebował dłuższej chwili, żeby zastanowić się nad tym, czy jednak nie jest pijany. Bo mógł spodziewać się wielu rzeczy, ale nie tego, że rano powita go wypięty tyłek Markusa, który wystawał z kuchennej szafki.
- Syneczku kochany, powiedz mamusi, co ty tak właściwie robisz...? - zagadnął go, od razu w ten standardowy dla siebie sposób zaczynając od drażnienia się.

-Co?- Markus w pierwszej chwili się wystraszył i przyrżnął głową o szafkę, co nie było czymś przyjemnym. Widząc Marsha i gdy dotarło to, co ten powiedział... Cóż... Był chłopakiem Iry, prawda? Więc uczył się od najlepszych. -Staram się być dobrym chłopcem dla mamusi. - stanął tak, by wypiąć się nieco w bok w pozie, która miała być seksowna, choć nie wiadomo co z tego wyszło. - Dostanę nagrodę?- na nią liczył od Iry, więc już po chwili dodał normalnie -Wycisnąłem sok, jest dobry, więc śmiało pij. - choć był odważny na początku to później jednak zawsze ta odwaga schodziła.

Cóż. Markus może i mógł być chłopakiem Iry, i nawet mógł sobie z nim jakoś radzić, ale jednak Marsh był kimś... odmiennym. Nie miał szczególnej chęci na bawienie się w dogryzanie, preferując raczej jednostronne zgryźliwości. I patrzenie z góry. I z politowaniem. I z zażenowaniem.
A tak właściwie to z wszystkim tym w tej samej chwili i właśnie w taki sposób spojrzał na Markusa. Ale z drugiej strony to na kogo on nie spoglądał z mieszanką pogardy, irytacji i żal mi cię?
- Nasz słodziak jest tak beznadziejny w tych sprawach, że musisz szukać nagród u zdolniejszych? - skwitował jedynie, omijając Markusa, żeby móc zrobić sobie kawę. - I uważaj. Zepsujesz szafki. - W końcu tym swoim wielkim mózgiem mógłby je uszkodzić, gdyby walnął w nie ponownie.

Markus zmarszczył nieco brwi. Od razu cały rezon został pożegnany. -Nasz słodziak jest najlepszy. - nie wiedział co ma powiedzieć, by to się nie obruciło przeciwko niemu. No i jak ma zostać tu na parę dni? -Szafki mają się dobrze. - musiał poczekać aż chłopak zrobi co ma zrobić, by mieć dostęp do szafki. Nie chciał mu sprzątać między nogami. Nie chciał nic robić pomiędzy jego nogami. - Trochę tylko posprzątam i tyle. - wytłumaczył się jakoś, lub też spróbował. -Ale nic nie przestawiam. - choć bardzo, by chciał.

- O tak, raz słyszałem. - Rzucił okiem na Markusa. Choć może powinien powiedzieć, że to chyba Markus jest najlepszy, zważywszy na doznania dźwiękowe... - Ale tak właściwie... - zaczął, kiedy czekał, aż woda w kawiarce nabierze odpowiedniej temperatury. - Dlaczego? - Wskazał tym swoim długim, chudym palcem wokół, żeby pokazać, że ma na myśli wszystko, co zostało wyjęte z szafek. Ale to chyba nic dziwnego, że interesowało go to, dlaczego Markus tutaj, do diabła, sprząta.

-To... Przepraszam?- Nie wiedział co ma powiedzieć, że już więcej nie będą? Że będą ciszej? Nie rozmawiał z nikim w sprawie ich poczynań, tylko kiedyś z dziadkiem, czego Marshowi na pewno nie powie. 
I nie będzie przy nim pić, by o tym nie mówić. 
-Bo... Mogę? Lubię? Chcę się przydać?- Właściwie to każda odpowiedź była właściwa, więc uznał, że nie musi nic dopowiadać.

- Wiesz, niektórzy mogliby uznać, że to niegrzeczne... - Całe to sugerowanie gospodarzowi, że ma niewystarczający porządek. No kto to widział. Brak wychowania.
Spokojnie zalał sobie kawę, a potem złapał za filiżankę, żeby skierować się z powrotem do wyjścia i wrócić do siebie.
- Tak, jak komentowanie atrakcyjności czyichś włosów. - Na odchodne rzucił Markusowi takie spojrzenie, które jasno miało zasugerować, że tak, jest między nimi kość niezgody i to kość niezgody, która wzięła się z niedocenienia włosów.

-Ira mi pozwolił... Mam pytać całej waszej trójki, czy mogę posprzątać, czy wystarczy, że jedna osoba mi pozwoli?- nie było w tym ani ironii ani sarkazmu, niczego negatywnego. Po prostu założył, że skoro Ira pozwolił mu posprzątać, to może to zrobić. -Ale czyje włosy?- Zamrugał dwukrotnie- Twoje włosy? Są... Odpowiednie do twojej osobowości, mówiłem ci to przecież.- wtedy kiedy był tu pierwszy raz.

Marsh nawet nie udawał, że słucha, po prostu okręcając się na pięcie tak, że ten jego szlafrok pozawiewał jak pelerynka. Ale on nigdy nie był ani przyjemnym, ani miłym człowiekiem do współżycia i nikogo nie oszukiwał, że jest inaczej. Dlatego na odchodne rzucił tylko przeciągłe spalony, nie bardzo precyzując czy to aktualnie Markus był dla niego spalony, ta rozmowa czy sytuacja. No ale po co się w to zagłębiać, nie?
Zwłaszcza, że niedługo później to Markusa dołączył Ira. Zdążył się ogarnąć, nakremować, odstawić, ułożyć włosy, ubrać i później przebrać, a Markus nadal nie wrócił, no więc...
- Myślałem, że po prostu... wiesz, po prostu posprzątasz po śniadaniu... - wyjaśnił, spoglądając na niego i na szafki. - Pomogę ci. - Przecież nie pozwoli Markusowi na to, żeby Markus sam tu sprzątał.

Markus chyba musi przyjąć niechęć, nienawiść Marsha do siebie. Nie zamierzał narzekać, bo to był przyjaciel Iry. 
Przyjaciel, z którym się całował. 
Nie mniej, gdy chłopak zszedł do kuchni to uśmiechnął się do niego szeroko. -Nie, nie trzeba. Praktycznie skończyłem.- Nie chciał robić generalnych porządków, ale miał wystarczającą ilość czasu, by w fajny sposób ogarnąć kuchnię. -Więc nie musisz się o nic martwić.- Dalej się uśmiechał, bo przecież... Przecież chyba teraz to czas na nagrodę, prawda?

- Ale ja naprawdę... wiesz, nie to miałem na myśli. - Wsparł się bokiem o róg sąsiedniej szafki, spoglądając przez to na Markusa z góry, kiedy ten dalej klęczał przy szafkach. Ale to chyba nie była zła perspektywa?
A zresztą. On nie miał czegoś takiego jak zła perspektywa.
- Na pewno w czymś ci nie pomóc? - zagadnął, bo jednak głupio było mu stać i patrzeć, jak Markus sprząta w jego kuchni.

-Nie, serio- wyprostował się na klęczkach i spojrzał na chłopaka -nic nie jest poprzekładane, to tylko tak, wiesz... Powierzchowne.- wstał w końcu na nogi, no bo chyba musi sam pójść po swoją nagrodę. -Więc... Zasłużyłem chyba na buziaka?- zapytał odkładając ścierkę na blat. -Czy chcesz najpierw zrobić test białej rękawiczki?- Zażartował, ale był na test przygotowany. Zawsze w końcu zdawał je najlepiej.

- Nie chciałem ci przeszkadzać. - Przewrócił oczami, no bo dobrze przecież wiedział, jaki Markus jest, kiedy chodzi o sprzątanie, więc nie chciał się w to wtrącać. Jeszcze przez niego Markus ominąłby jakąś smugę czy coś...
- Ale już, już... - No przecież nie mógł pozwolić Markusowi czekać, dlatego już dłużej nie zwlekał, a przysunął się do Markusa i pocałował go tak, jak należy. A nawet bardziej, bo po chwili z wielką chęcią pogłębił pocałunek.

-Nie przeszkadzałoby mi, gdybyś patrzył.- uśmiechnął się na te kilka sekund zanim Ira go pocałował. A gdy pocałunek stawał się poważniejszy, to pchnął go na szafkę, by móc jakoś zbliżyć się bardziej, mocniej do niego. W końcu nie robili nic złego, po prostu się całowali, a on przecież swoją nagrodę odbierał. Lekko położył dłonie na bokach chłopaka, ale zaraz je ścisnął. Nie chciał za mocno i miał nadzieję, że to wywarzył odpowiednio. Po prostu zatracał się w jego ustach.

Wydał z siebie nieco głuchy jęk, bo po prostu uderzył się o szafkę jedną z tych swoich wystających kości. Biodrową konkretnie. Ale to nic, było w końcu milion gorszych części ciała, w które można było się uderzyć. Na przykład mały palec u stopy. Więc luz.
Nie przerwał pocałunku, a jedynie nieco bardziej naparł na Markusa. Było miło, a on w końcu obiecał mu to, że pocałuje go tak, jak należy, więc zamierzał zrobić to tak, że Markusowi ugną się kolana.

Oczywiście, że Markusowi zaczynały uginać się kolana. Aż nawet zaczął się na setną sekundy zastanawiać, gdzie Ira nauczył się tak całować. Nie narzekał, nie zamierzał. Nieco otarł się o niego i to go otrzeźwiło względem miejsca, w którym się znajdowali. Dlatego najpierw odsunął się od niego ciałem, a dopiero później przerwał pocałunek.
-Mogę u was sprzątać codziennie.- Zaśmiał się, opierając czoło o jego policzek.

- Wiesz, wydaje mi się, że dałbym się na to namówić nawet bez przekupstwa. - Bo czy nie tak można było nazwać ofertę sprzątania za pocałunki? Można by to było nazwać też nieco inaczej, ale jednak wolał zostać przy przekupstwie. Takim małym.
- Chodź, poukładamy to i będziemy mogli zająć się czymś innym. - Chciał powiedzieć, że czymś ciekawszym, ale jednak znając Markusa to sprzątanie było dla niego wystarczająco pasjonujące...

-Zostaw, musisz odpocząć, pozbierać myśli przed zebraniem zespołu.- zauważył i poprowadził go do krzesła. -Jutro idziesz do pracy, więc serio, nie musisz się męczyć, czy przejmować czymkolwiek innym. - chciał go wspierać i jeżeli to oznacza włożenie garnka z powrotem do szafki, to zrobi to z przyjemnością. Nie szorował całej kuchni, nie sprzątał tak, jak sprzątałby u siebie. Nie wiedział więc dlaczego i Ira i Marsh odbierają to, jakby zrobił świąteczne porządki.

[A tutaj pracuje simIra - kanapa zza ściany swoje z ich udziałem widziała xd]

- Ja nie pracuję na budowie ani nie noszę worków z cementem, wiesz...? - Ale cóż, grzecznie usiadł na tyłku, nawet jeśli w sporej części to robił w pracy. Poważnie, sprzedawanie płyt, instrumentów, ciuchów czy innych pierdół nie było szalenie ciężką pracą. Fizycznie, bo jednak użeranie się z kimś, kto setny raz pytał, dlaczego ta stara gitara z autografem jest droga, a nie kosztuje kilku centów przez starość, było... ta, ciężkie psychicznie. Czasem się cieszył, że większość klientów była typowo lombardowa, choć zawsze było miło trafić na pasjonatów. - I jakoś... Nie wiem, i tak nie skupiam się na myśleniu

[Przecież on nie gra na klawiszach to po co mu one w sklepie? xD I jakim cudem Markus się zgodził, by w sklepie coś na kanapie robić? ;o]


-A na czym się skupiasz? - nie było to pytanie z podtekstem, ale Markus uwijał się z tym co mu zostało, a było to odłożenie paru rzeczy do szafek, przejechanie dłonią po blacie, by upewnić się, że nic nie ominął i... Umył dłonie w zlewie i był już gotowy. -Masz na coś ochotę stąd? Został sok, bo Marsh go nie chciał.- Więc jeśli Ira ma ochotę, to napój się nie zmarnuje, choć może i postać. Może i Marsh na niego nabierze ochoty.

[Bo są na sprzedaż xd? I ci przypomnę, że simMarkus chciał sie zgadzać na seks z babcią, tam się dzieją różne rzeczy xd Na przykład takie coś spotykasz w środku miasta xd Ale buty ma xd]

- Nie wiem - powtórzył to po raz kolejny, ale... tak po prostu było. - Mam trochę... pustkę w głowie? - Nie kryło się za tym nic szczególnie wielkiego. Po prostu jakoś nieszczególnie próbował rozmyślać nad czymkolwiek, jedynie... Po prostu był, siedział z Markusem, całował Markusa, chciał sprzątać po śniadaniu... Tyle. - Chyba... - Nieco bardziej oparł się całym ciężarem na oparciu krzesła. - Nie wiem, chyba wolę wstrzymać się z rozmyślaniem nad tym wszystkim do wieczora. Żeby jakoś... nie zacząć snuć niewłaściwych scenariuszy? - Nie bardzo wiedział, czy Markus go rozumie w tym, co ma na myśli.

[Mamy z Markusem wystarczającą traumę.]


-To... Czym byś chciał się zająć do tego czasu? Chcemy coś obejrzeć? Gdzieś się przejść? Poleżeć?- Zapytał wymieniając kilka opcji, jedne bardziej aktywne, a drugie mniej. Tak, żeby Irze było dobrze. W końcu były wakacje i choć Ira pracował, to Markus nie i miał tyle czasu, że nie zamierzał niczego na chłopaka narzucać. W końcu to on powinien móc się do niego dostosować, skoro nie ma żadnych innych obowiązków.