Meet the Rutherford's

Mimowolnie się odsunął, chcąc uniknąć zostania pobrudzonym przez zbyt żółty, cytrynowy sorbet, który zdecydowanie mógłby zostawić nieestetyczną plamę na jego białej koszulce. A jakby Markus go przypadkiem poplamił, to by chyba tego nie zniósł.
Ale z drugiej strony - miałby co odplamiać.
- Słyszałem, że kiedy chodzi o lody, ananas ma jednak więcej plusów... - Po prostu powiedział coś głupiego, co przyszło mu na myśl. Może aż nazbyt głupiego. - Nie przepadam za sorbetem - przyznał szczerze, bo jakoś... Sam nie wiedział, po prostu naszły go głupie myśli.

-To... Możesz mnie później wtajemniczyć.- uśmiechnął się do niego i wrócił z sorbetem do siebie. - Żeby nie było, chciałem się podzielić.- nie był jak Joey, on dzielił się jedzeniem. Z Irą to tym bardziej. -A jak mniej więcej ci się Stamford podoba?- Zapytał, bo co nieco można chyba było powiedzieć o tym mieście. Różniło się nieco od Camden.

- Jeśli chcesz spróbować jogurtu, mogę się podzielić. - Przechylił lekko kubek w stronę Markusa, bo jednak wolał zostać przy bezpiecznym temacie lodów, sorbetów i jogurtów niż... tym innym, który sam zaczął. Głupio zaczął.
- Jest... okej? - Miasto jak miasto. - Mam wrażenie, że Bree Van De Camp może mieszkać za rogiem - dodał nieco bardziej żartobliwie. To było ładne miasto, niektóre okolice jak z reklamówki amerykańskiego przedmieścia, ale jakoś... To nie był do końca jego klimat.

-Poczekam na resztę opowieści.- Markus może i znów coś czytał, czy coś obejrzał, może znów był gotów spróbować czegoś, ale skoro Ira sam zasugerował, to może chce żeby on... .Więc w sumie... Chyba Markus chciałby. -Jeszcze powiedz, że widzisz ją jako moją ulubioną sąsiadkę.- Zaśmiał się, choć po chwili... Cóż, miałby z nią o czym rozmawiać...

Starał się jakoś...nie spinać czy cokolwiek, nie myśleć o tym, co dokładnie Markus może mieć na myśli. Po prostu... Myślał o czymś innym, okej?
- Przyłapałeś mnie. - Starał się brzmieć jak najbardziej zartobliwie, chociaż... Chociaż było w tym jednak sporo racji. - Tylko nie masz rewolwera. - Ale miał za to perfekcjonizm i manię sprzątania wywołaną przez emocjonalną maskę idealnej zasłonki. No coś w tym było, tak?

Spojrzał na niego wzdychając lekko, ale oczywiście było to teatralne. -Mój ojciec jest policjantem. Oczywiście, że mamy w domu broń.-Nie mówił o tym głośno, ale z drugiej strony to się wydawało być bardzo oczywiste. Może nie miał jej pod swoją poduszką, ale umiał się nią zająć. Ojciec mu wszystko wytłumaczył. Choć i tak nie zamierzał jej używać i miał nadzieję, że nigdy nie będzie musiał.

- Nie o to chodzi. - Przewrócił na Markusa oczami, bo nie w tym był sens. Byle kto mógł mieć broń w domu, w Camden to niektórzy mieli jej nawet zbyt dużo. Chodziło o sposób posiadania. To robiło różnice.
- Bylebym nie musiał być jak Rex. Ani Orson - przywołał imiona mężów Bree. Obaj kiepsko skończyli... - Ale muszę przyznać, że wasza rodzinka ma sporo wspólnego z Van De Campami... Gwoli ścisłości, to nie jest komplement. - Po prostu... Raziła go ta cała nieudana pokazówka. Jego matką była do dupy i nawet nie próbowała udawać dla ludzi, że jest inaczej. W odróżnieniu do matki Markusa.

-I ja nie zamierzam być jak Bree.- Dodał, żeby to wszystko było jasne. Mogli sobie żartować, ale wolał żeby pewne rzeczy wybrzmiały. -Nie spodziewałem się dziś takiego obrotu spraw, ale cieszę się, że babka cię zaakceptowała, choć... Ja wiem, to za dużo dla ciebie. Ale jednak... Zaakceptowała ciebie.- a to mimo wszystko, mimo całej historii... Było czymś dobrym.

- Miała pozytywne cechy - pozwolił sobie zauważyć. - Jak kuchnia. To już plus. - Wskazał na Markusa swoją plastikową łyżeczką, żeby podkreślić, że pewnych rzeczy to należało jednak nie doceniać. Nawet jeśli ktoś był pedantyczną, konserwatywną, zimną emocjonalnie byłą alkoholiczką wmieszaną w zabójstwo. Ale nikt nie był idealny, nie?
Rzucił okiem w stronę Margie i bliźniaków siedzących przy małym stoliku obok. Nikt się nie dławił, ani nie dusił, więc luz.
- Wiesz, jestem skłonny założyć, że ta jej akceptacja to nie jest wcale taka znowu... szczerze akceptująca. - Takie przynajmniej miał wrażenie. - I że gdyby nie chciała zrobić jakoś na złość twojemu ojcu, to byłaby mniej kochliwa. - Ale trzeba cieszyć się z tego, co jest, no nie?

- Zapamiętam, że nasza przyszła wspólna kuchnia była idealna.  Będzie moim oczkiem w głowie jeżeli będzie chodziło o sprzątnie. - oczywiście łazienka również, sypialnia też. Ira nie będzie się musiał martwić o kurze. -Wiesz, na tyle na ile ja ją znam, to... Możesz być spokojny. Może podkreślała, że jesteś gościem, ale po to, by usłyszeć od kogoś, że nim nie jesteś. - miał nadzieję, że Ira zrozumie o co mu chodzi. Pokrętnie, bo pokrętnie, ale Ira stał się oczkiem w głowie.

- Wiem, że jestem boski, cudowny i wspaniały... - Markus nie mógł zaprzeczyć. Poważnie. Nie mógł. Bo by pożałował. - Ale nie uważasz, że to trochę śmieszne, że mnie najwyraźniej lubi, a ciebie... wiesz, swojego wnuka, którego jestem chłopakiem... - Wtrącił to tak na wszelki wypadek, jakby Markus tego czasem nie wiedział. - Ostatnimi czasy chyba nieszczególnie...? - Tak pozwolił to sobie ująć. No ale Markus sam przecież mówił, że nie mają zbyt dobrej relacji.

-Myślałem, że sprawisz mi komplement, że będę tak bardzo dbać o kuchnię.- zaśmiał się, ale dobrze zostaną przy temacie Iry i temacie babci. -Wiesz, a może to jest tak... Że ja jestem jej wnukiem, wnukiem jej byłego męża, a ty jesteś kimś z zewnątrz? Możesz być nawet nie wiem, ale wiesz o co mi chodzi. Po prostu rodzinie nie wypada, poza rodziną jest okej, a że ciebie akceptuje to czyni ją wciąż dobrą osobą?- ujął w ten sposób.

- To nie byłby komplement, a jedynie potwierdzenie faktu. - W końcu to, że Markus oznajmił mu, że będzie dbał o kuchnię... No, nie było to niczym nowym? Byłby pod wrażeniem, gdyby Markus nie czyścił kuchni nawet w jego domu...
- Mógłbym jakoś zrozumieć ten argument, gdyby nie to, że spotykam się z wnukiem jej byłego męża? - To chyba jakoś ich jednak ze sobą łączyło? - Ale to chyba tylko potwierdza, że twoja rodzina jest porąbana - powtórzył to, co już wcześniej oznajmił. - Ty jesteś wyjątkiem potwierdzającym regułę - zaznaczył od razu, wyciągając rękę, żeby lekko poklepać Markusa dłonią po ramieniu.

-Kiedy weźmiemy ślub będziesz bardziej częścią tej rodziny.- Markus chyba przywykł do tego, że Ira używa tego epitetu, którego używa. Może nie było to coś miłego, ale ciężko było też się nie zgodzić z chłopakiem.-Ale nie mów tego więcej przy bliźniakach.- poprosił, bo jednak nie chciał, żeby one dorastały w takim przeświadczeniu. Chciał, żeby to co złe, je ominęło.

- To nie jest powód do radości. Ty zostaniesz częścią mojej - zauważył, zanim wsunął sobie do ust łyżeczkę jogurtu. - A ona też jest porąbana. - A to chyba niezbyt dobrze wróżyło...
Choć nadal było to cos, o czym mówili jednak tylko w żartach, no bo kto w tym wieku jakoś poważnie rozważałby kwestię tego, co będzie po ślubie? On nawet nie wiedział, co dokładnie będzie robił od poniedziałku.
- Okej, okej. Będę grzeczny. - Obiecał Markusowi to po raz kolejny, no ale tak jakby słowa dotrzymał, no nie? Markus sam powiedział, że miał przestać. To przestał. - Słowo skauta. - Uderzył się parę razy w pierś dla potwierdzenia. - Czy coś.

-To, że mówisz słowo skauta, nie zezwala ci na złamanie obietnicy, bo nie jesteś skautem.- Raczej, a wręcz z pewnością chciałby się trzymać tego, by nie mówić źle o rodzinach przy dzieciakach. Markus chyba zbyt wiele złego ogólnie doświadczył i wolałby choć tego ująć im. -Także mimo wszystko, będę trzymać cię za słowo.- Zaczął na powrót lizać swoją gałkę. -Bo wiem, że my stworzymy super rodzinę.- Będzie ich dwóch, czego chcieć więcej.

- Słuchaj... Skąd wiesz, co robię w wolnym czasie? - rzucił, jakby naprawdę tajne bycie skautem było właśnie tym, co zaprzątało resztki z jego wolnego czasu, o którym nie mówił Markusowi. Niektórzy mieli tajemnice o byciu Batmanem, on mógł mieć takie o byciu skatuem, nie?
No ale dobra, nie był nim.
- Znajdę synonim. - I niech się Markus cieszy, bo to już staranie się. Pół sukcesu.

Markus spojrzał na Irę może nie ze zblazowaną miną, ale wyraził swoją mimiką, że jednak mu nie wierzy. -Może w takim razie wybierzemy się na biwak? W dzicz?- Markus potrafił przeżyć w takich warunkach, zdarzało mu się jeździć z ojcem jak byli na rybach. Przetrwa. Najwyżej później będzie się myć w wybielaczy. 
-Och, dziękuję. - uśmiechnął się. Synonim, to niemalże jak wygrana w lotka. -Bo jednak wiesz, jesteśmy dobrymi starszymi braćmi. - to musiał przyznać, przynajmniej w tym momencie.

On z kolei spojrzał na Markusa niemalże z odrazą, bo to było pierwsze, co wywołało u niego samo wspomnienie o propozycji biwaku. Po prostu... No, no nie. To było niemalże traumatyczne. Samo myślenie o tym. Okropna wizja.
Dlatego nawet nie próbował się nie krzywić.
- Dobra, masz mnie. - Mógł się poddać, bo dobrze wiedział, że i tak Markus nawet przez chwilę mu nie wierzył.
- Tu też możemy znaleźć synonim... - powiedział po dłuższej chwili zastanawiania się nad tym, jakby faktycznie był jakiś powód do krytykowania ich... braterstwa. Czy jakkolwiek to nazwać.
Aż tacy źli to jednak nie byli.

-Tylko nie rodzicielstwo, co?- Markus niemalże poprosił. Na samą myśl o ojcostwie... Cóż, myśl o Irze tu nawet nie pomagała. Mógł być starszym bratem, mógł spędzać nawet więcej czasu z Margie niż Ira, ale... To było bycie starszym chłopakiem jej brata. Na tyle, że mógł z nią zostawać sam na sam. -A cisza od rodziców, nie wiem czy to powinno cieszyć. - i miał na myśli Susan i swoich. - Wyobraziłem sobie, że wracamy i tam nikogo nie ma.- spróbował jakoś zażartować.

- Miałem raczej na myśli dobrymi - rzucił nieco żartobliwie. - Możemy zmienić dobrzy na nawet ujdzie. - Co prawda nie był to synonim, ale przecież rodzicielstwo i braterstwo też nim nie były, no nie? Więc w sumie co za różnica.
- Wiesz, da się przeżyć. - Wzruszył ramionami. Wiedział, że Markus tylko żartował, no ale jednak z doświadczenia mógł mu powiedzieć, że nie byłoby tak tragicznie, bo w sumie tak to właśnie bywało z jego matką.

-Nie no, bądźmy najlepszymi?- Po co sobie ujmować? Niech będzie, że są najlepsi i muszą tę poprzeczkę utrzymać, prawda? Jednak po chwili się zreflektował. -Och, przepraszam, nie to miałem na myśli, w sensie... Oni będą, my będziemy robić, co będziemy chcieli. - Próbował nieco swoje zawstydzenie, zmartwienie, że znów powiedział coś nie tak, jakoś przykryć szybkim mówieniem, które nie miało jakoś sensu. -Zjemy i wracamy?- Zwrócił się do rodzeństwa.

- To jednak zostańmy przy dobrych. Będzie kompromis. - Skoro on szedł w dół, a Markus w górę, to tak się wyrówna. Więc spoko, nie?
- Bez nich też można robić to, co będziemy chcieli - zauważył i znów lekko wzruszył ramionami, no bo jak dla niego to bez spiny, nieszczególnie ruszyły go słowa Markusa. A już na pewno nie jakoś negatywnie.
Ale nie ciągnął tego dalej, a jedynie spojrzał w stronę Margie i rodzeństwa Markusa, które jakoś nieszczególnie chętnie rwało się do wyjścia. Dlatego nawet jak już dojedli lody, to nie skierowali się tak od razu w stronę domu. Bliźniaki chciały iść na plac zabaw, bo nagle nawet takie dziecinne zabawy wydały im sie ciekawsze niż powrót do domu, ale jednak ominęli ten punkt wycieczki. Jakoś nie chciał wymiotującej Margie. Ale jednak obrali okrężną drogę.

Stuknął swoim wafelkiem w kubeczek Iry. -Idealnie.- Uśmiechnął się i odetchnął, bo Ira nie wyglądał na obrażonego. To było dla niego najważniejsze, bo choć światy się waliły, to... Z Irą była jakaś stałość, prawda?
Nie obiecywał niczego bliźniakom, bo nie wiedział na czym stanie rozmowa w domu. Na co poza ich plecami matka będzie się zgadzać, czy jak będzie młodsze rodzeństwo ustawiać. Ciężko było Melody i Marvina uczyć o sztuce manipulacji, choć bardzo chciał, żeby one tego nie doświadczały. Tak mimo wszystko.

Po prostu wrócili do domu Markusa (byłego domu Markusa?), odstawili jego rodzeństwo i Margie, bo przyjechała z ojcem Markusa i nie miał nawet dla niej fotelika, i bez żadnych większych dyskusji po prostu obrali drogę powrotną. Spytał Markusa, czy nie chce odwiedzić dziadków, bo jednak ze Stamford to było jakieś pół godziny drogi, ale skoro ten jakoś nie miał do tego nastroju, ruszyli w drogę powrotną do Camden.
No i to już trwało jednak nieco dłużej, bo czekały ich ponad dwie godziny drogi.
- I jak tam... odczucia? - zagadnął Markusa, bo jednak ten mógł mieć je niezbyt pozytywne po takim dość... chłodnym pożegnaniu.