Meet the Rutherford's

-Chyba potrzebuje się z tym przespać. - położył dłoń nad kolanem chłopaka. Nie chciał go rozpraszać, więc nic więcej dłonią nie robił, ani nie miał jej wyżej.-Pewnie ojciec jak wróci to streści to, co było mówione bez nas, więc... Chyba nie ma teraz co o tym myśleć?- starał się nie brać już pewnych rzeczy do siebie, nie odczuwać wszystkiego za mocno, za bardzo. Po prostu... Świat istnieje, słońce świeci, a Ira jest obok. Na tym się skupiał. -Najwyżej faktycznie zostanę waszym technikiem. - zażartował.

Zerknął na Markusa i na jego dłoń, ale w żaden sposób nie zareagował, bo w sumie to nie było na co reagować, bo ani Markus, ani jego ręka nic nie robili.
- Zawsze możesz zostać naszym fizykiem... Wiesz, to prawie jak Brian May... - Cóż, prawie robiło tu jednak sporą różnicę, no ale po co się skupiać na negatywach, nie? - Postaramy się i w dwóch złożymy jednego Briana Maya... - zażartował, no ale tego to nikt mu jednak nie zabroni.
- Powinni obgadać to między sobą. Większość z tych pierdół to tak naprawdę nie twoja sprawa - pozwolił to sobie zauważyć.

-Ale na chórki wtedy chociaż bym się załapał?- Zapytał z lekkim śmiechem, bo cóż... W szkole słyszał co innego na temat swojego śpiewu, a od Iry co innego. -Albo nie wiem, nauczę się na trójkącie grać? Będę otwierać wasze koncerty.- śmiał się dalej- już coś postanowiliście?- Zapytał o całą sytuację z kolesiem z wizytówki. -Ale jednak to sprawy rodzinne.- Więc w jakiś pokrętny sposób to jednak i jego sprawa.

- Skup się na tej części z fizyką... - poprosił. Nie, żeby Markusa nie doceniał czy coś. Nie, on po prostu skupiał się na tej mocniejszej części jego talentów...
W końcu jemu Markus też nie poleciłby zostanie fizykiem czy coś, nie?\
- Mamy się z nim zgadać w przyszłym tygodniu. - W końcu dzień następny, a więc poniedziałek, był już przyszłym tygodniem. Wiedział, że mógł to powiedzieć Markusowi wprost, ale jednak... Nadal wszystko mogło się zdarzyć i nie chciał, żeby Markusowi było przykro, był zawiedziony czy... no, cokolwiek, co miałoby się wiązać z jakimiś negatywnymi odczuciami.
- Ale chyba kłócić się o nowe panny i facetów to powinni jednak bardziej sam na sam? - Zerknął na Markusa, bo jednak nie powinno to być coś, co powinny wysłuchiwać dzieci? Powinni być z tym zapoznani, ale kłótnie i nastawianie jednego przeciw drugiemu to chyba był marny scenariusz.

-No dobrze, Nobla któryś z nas musi dostać.- Powiedział to, jakby to było coś lekkiego, coś bardzo do osiągnięcia i takiego "pffff" co to jest, zdobyć Nobla. -Będę trzymać kciuki. Wierzę jednak, że dacie radę i nie dacie się w coś wciągnąć.- W końcu to nie tak, że tylko jeden z nich ma nad wszystkim myśleć i czytać i rozumieć, więc może być tak, że jak jeden czegoś nie zauważy, to drugi już tak. -To prawda, ale... Nie każdy jest idealny.- inaczej nie dało się skwitować, jak tylko tym słynnym cytatem.

- Spokojnie, tylko jeden z nas to na wpół analfabeta, ogarniemy... - No już dobra, może i Tommo nie był analfabetą, a jedynie miał dysleksję, ale przecież to tylko żarty, nie? Ale czasem jak czytał cos, co wyszło spod jego ręki i nie było nutami, to miał wrażenie, że jednak jest analfabetą
Dlatego sam wolał przeczytać wszystko od deski do deski więcej razy niż to konieczne.
- Ale co niektórzy naprawdę próbują udawać, że tacy są... - Ot, takie było jego małe, absolutnie z niczym niezwiązane stwierdzenie. Przecież do niczego tym nie pił, a już absolutnie nie to rodziny Markusa. Skądże.

-Nie martwię się, w sensie... Wierzę w was, wiem, że macie talent, że publika was kocha i was niesie. - Tego był pewien, może nie powinien żeby nie zapeszyć, ale jakoś tak... Ten ostatni koncert i ta cała atmosfera, po prostu... Wszystko wskazywało na to, że mają przyszłość. -No ja wiem- poklepał go po kolanie, ale zaczął się po chwili śmiać.

Przez pozostałą drogę rozmawiali w większości o pierdołach. Ale czasem każdemu potrzebny był jakiś small talk, prawda? On jakoś nie narzekał, Markus raczej też nie, a czas i droga przynajmniej jakoś zleciały. A chyba właśnie o to chodziło.
Markus jakoś nieszczególnie śpieszył się do tego, żeby odstawić go do domu, dlatego pojechał prosto do siebie. Jak się okazało, nikogo nie było, więc mieli z Markusem chatę dla siebie. A to... cóż, po odwiedzinach u jego rodziny to było jednak coś, co miło przywitał.

-Wiesz...- Powiedział, gdy znaleźli się już w środku- Trochę... Myślę o - zaczął już czuć jak mu twarz zaczyna robić się czerwona -twoim jogurcie... I tak... Nie wiem, bo może mógłbym, może chciałbyś żebym... Bo ja myślę, że mógłbym, jeżeli chciałbyś. Tak.- skinął głową twierdząco, żeby potwierdzić swoje słowa. Oczywiście inna sprawa, czy Ira zrozumiał jego przekaz, czy skojarzył o czym Markus wspomina i cóż... No chciałby.

Zamrugał, patrząc na Markusa... cóż, dość tępo. Bo jednak nie wiedział i jakoś ciężko było mu zrozumieć to, do czego Markus tak właściwie próbował teraz dążyć.
- Ale... że co...? - spytał wreszcie, spoglądając na Markusa w sposób, który miał pokazać, że naprawdę nie do końca ogarnia. - Jak chcesz jogurt, to jest w lodówce...? - Nawet uniósł dłoń, żeby wskazać w stronę korytarza, bo tamtędy można było pójść do kuchni, a więc do lodówki.

Przygryzł wargi, bo Ira go nie zrozumiał. - W sumie to, wezmę sobie wodę. Tobie też?- Zapytał, choć przecież chłopak zawsze jakieś butelki u siebie ma, ale... Naleje sobie do szklanki. Było mu głupio, że Ira nie zrozumiał, a chyba byłoby źle i tak desperacko, gdyby zaczął prosić się, albo tłumaczyć? A jakoś tak wprost, to nie umiał tego powiedzieć.

- Nie, nie trzeba. - Pokręcił głową, nadal żyjąc w tej swojej nieświadomości. - Jak chcesz coś łyknąć, to mam jogurt do picia. - No miał, jasne, że miał go w lodówce. - Chyba, że chcesz coś possać, to mam gdzieś niezłe cukierki jogurtowe... - rzucił nieco żartobliwie i rozejrzał się wokół, jakby chciał znaleźć tę paczkę landrynek. Nie przepadał za słodyczami, ale jakoś miał do nich słabość. I ogólnie lubił jogurt.
Ale spojrzał na Markusa z tą swoją niewinną miną.

-W spodniach?- zapytał i to niemalże z nadzieją, bo jednak... No miał nadzieję, że teraz Ira już rozumie i że są na tej samej stronie. Choć może Ira rozumie, ale udaje że nie... Bo tego nie chce? Taka też była możliwość i właściwie... No to teraz wszystko zależy od Iry co mu da. 
Czy landrynkę, czy... Coś innego. Markus przyjmie wszystko. Landrynkę też, najwyżej possie ją sobie na pocieszenie.
-To wezmę wodę i przyjdę do góry. - i najwyżej się ostudzi.

Znów spojrzał na Markusa bez większego zrozumienia.
- Nie, w szufladzie. - Otworzył szufladę biurka, żeby zademonstrować Markusowi paczkę z landrynkami. Przecież te spodnie nie nadawały się do tego, żeby nosić coś w kieszeniach. Źle by się układały.
No ale powstrzymał się przed patrzeniem na Markusa tak, jakby ten nie ogarniał.
- Jak chcesz to w zamrażarce jest lód. - No taki był z niego dobry chłopak, że dbał o Markusa i jego potrzeby.

Markus stanął w pół kroku. -To ty wiesz, ale nie chcesz, czy nie wiesz i nie wiem?- Markus już nie wiedział co ma myśleć, czy chłopak go wciąż wkręca, czy jednak nie? A może właśnie teraz usłyszy, że Ira nie chce? To w sumie... Da radę i nic się nie stanie, przyjmie to z dumą i godnością. Jednak potrzebował konkretnego przekazu, bo w domyślaniu się jak widać nie był najlepszy i chyba najlepszym nie będzie. Więc czekał aż Ira mu odpowie. Już nawet wody mu się nie chciało, ale to nie że złości, po prostu nie chciał udawać.

Znów popatrzył na Markusa nieco dłuższą chwilę, żeby kolejny raz powiedzieć jakże ambitne:
- Ale że co? - Bo po prostu jakoś...Chyba nie do końca łapał, co wiedział, ale nie chciał, ale nie wiedział i... nie wiedział...? - Powinienem... Zaproponować, że ci ją przyniosę...? - Może to było problemem? Był za mało... gościnny czy coś? Pewnie to powinien wiedzieć. Że wychodzi na dupka, który każe Markusowi samemu biegać do lodówki.

-Nie, nie. Jest dobrze. - pokręcił głową i podszedł do chłopaka, by go przytulić. -Wszystko jest w jak najlepszym porządku. Po prostu się położę. - może ta droga, może ten stres, no coś musi być w powietrzu. Nie chciał z niczym wyskakiwać jak Filip z konopi. - Zaśpiewasz mi coś?- zapytał, bo skupi się na jego głosie i pewnie już o niczym nieprzyzwoitym będzie myśleć. Wszystko mu się ułoży .

- Ale to... nie chcesz wody? - spytał, bo teraz to już chyba w ogóle trochę się w tym wszystkim zgubił. Czuł się jak jakiś stereotypowy blondyn.
Stereotypowy. Nie jak Markus. W sumie to nawet bardziej jak blondynka, bo one były chyba głupsze...?
- Źle się czujesz czy coś...? - zagadnął. Zapewne jakże błyskotliwie, bo skoro Markus chciał się polozyc, to chyba nie

-Nie, po prostu.... Nic, nie ważne - machnął ręką. - Wszystko jest dobrze, więc zostań?- Nie chciał żeby wyszło, że coś jest nie tak, gdy właściwie wszystko było na tak. - Choć... Ty się powinieneś położyć, prowadziłeś w obie strony, pewnie jesteś zmęczony. Masz prawo być, także choć odpocząć?- Trochę żałował, że dopiero teraz pomyślał o tym, że chłopakowi może coś być nie tak. Nie dość, że siedział za kółkiem, to jeszcze wysłuchiwał scysji rodzinnych, później zajmował się dziećmi i znów siedział za kółkiem.

- Jesteś pewien...? - spytał i nawet nie próbował ukrywać swoich wątpliwości co do tego. Po prostu jakoś... Sam nie wiedział nie był do końca przekonany, bo jednak jeszcze przed chwilą Markus wyglądał tak, jakby jednak nie wszystko było okej.
- Nie wiem, chyba nieszczególnie jestem zmęczony...? - Może zmęczenie jeszcze przyjdzie, jak to wszystko z niego siądzie. Póki co to po prostu jeszcze nie myślał o byciu zmęczonym. - Mam się położyć...? - spytał, bo to może było to, czego Markus chciał. - Wiesz, z tobą...? - Sam nie wiedział, czy bardziej pytał, czy jednak proponował.

-Nie no, jeżeli nie jesteś zmęczony, to nie musimy leżeć.- Pokręcił głową - jeżeli zaś będziesz, to wtedy się położymy? Albo ja po prostu wrócę do domu, a ty się przygotujesz przed jutrzejszym dniem? - Nie chciał mu przeszkadzać, czy zabierać po prostu przestrzeń do myślenia, rozpraszać. Powoli już też mu przechodził wstyd i jakieś zamieszanie, że Ira go nie rozumiał.

- Nie trzeba być zmęczonym, żeby się położyć? - Można było po prostu się położyć, żeby się położyć. Czyż nie? Chyba tak. Dla relaksu albo czegoś takiego. - Więc... możemy się położyć. Jeśli masz na to ochotę - zaznaczył, ale przysiadł na brzegu łóżka. Jeśli Markus miał ochotę, mogli się położyć, bo może przynajmniej w ten sposób choć minimalnie wstrzeli się w jego... oczekiwania? Potrzeby? Jakkolwiek tam można było to nazwać. Po prostu chciał, żeby było dobrze i przyjemnie. Czy coś.

Markus przysiadł obok niego na łóżku. -Kocham cię, wiesz? - oparł głowę o jego ramię. Nie chciał żeby chłopak teraz czuł się do czegoś zobowiązany. Kochał go i nie miał zamiaru sugerować mniej, jeszcze mniej i może minimalnie zrozumiałe proponować rzeczy, których ten nie chciał, nie potrzebował, nie był gotowy. -Poczytamy coś?- mogą przecież leżeć i czytać jakiś komiks, albo książkę. Nie muszą nic poza to wychodzić, tak też będzie dobrze. Umysł się zajmie czymś innym, więc nie będzie gonić tam, gdzie nie powinien.

- Wiem...? - Może zabrzmiał nieco zbyt... pytająco przy tym, co powinno być dość oczywistym stwierdzeniem, ale po prostu jakoś... Sam nie wiedział, chyba myślał o tym, że będzie... jakaś puenta czy coś, ale to było chyba tylko jakieś głupie... przypuszczenie. Dlatego po chwili dodał, a raczej powtórzył już bardziej pewnie: - Wiem. - Posłał Markusowi mały uśmiech, chociaż ten przez swoją pozycję raczej nie bardzo to widział.
- A więc nie śpiewamy, tylko czytamy? - Nie miał nic przeciwko temu, jeśli to byłoby tym czego Markus chciał. - Jeśli to nie będzie nic związanego z fizyką, to nie będę miał nic przeciwko - zapewnił.

-Możemy też śpiewać, ale nie wiem, czy twoje uszy chcą tego słuchać?- odpowiedział pytaniem, bo jednak Ira wcześniej nieco skrytykował jego śpiew. Nie brał tego do siebie, bo przecież ani nie śpiewali do siebie zamiast mówienia, ani nie próbował swoich sił na scenie, więc ten śpiew nie był mu potrzebny. -A masz tu książkę o fizyce?- Nie obrażając nikogo, ale wątpił w to, by Ira posiadał takie książki u siebie. Szczególnie, że Markus nigdy wcześniej ich nie zauwazyl.