Meet the Rutherford's

- Och, z miłości można znieść wiele krzywd... - rzucił, ale miał nadzieję, że na tyle luźno, żeby Markus w żadnym stopniu nie poczuł się urażony. W końcu to było tylko głupie gadanie i żarty. Do tego użył ich przecież nie pierwszy raz.
- I absolutnie nie zdziwiłbym się, gdybyś zdążył mi tu jakąś schować albo zaraz wyciągnął jakąś z torby... - Nadal używał tego samego tonu, bo to przecież nie było nic poważnego. Żartował sobie z zamiłowania Markusa do fizyki, ale mu nie umniejszał ani nic podobnego.

-Och, obiecuję, że nawet przez sen nie będę śpiewać. - zaśmiał się unosząc głowę z jego ramienia. -Ale powiedz, że choć lubisz mój głos, gdy mówię. - usiadł bokiem, zostawiając jedną nogę na podłodze, a drugą miał na łóżku. -Bo nie wiem, może zacznę do ciebie tylko pisać?- żartował, więc wszystko wypowiadał z uśmiechem na twarzy. -Nie wiem, czy to już ten etap, żebym miał tu książki z fizyki. - przecież to byłby ważniejszy krok od posiadania szczoteczki.

- Spokojnie, jak będę chory, będziesz mógł śpiewać mi kołysanki. - To mógł Markusowi obiecać. Głownie dlatego, że rzadko chorował, a jak już chorował, to był przy tym tak nieznośny, że Markus będzie wolał go przekląć niż mu śpiewać...
- I wiesz, że lubię twój głos, kiedy mówisz. Dlatego byłeś moim ulubionym korepetytorem... - zapewnił, lekko trącając Markusa w ramię. Nawet jeśli nie lubił fizyki, mógł słuchać tego, jak Markus mówi o fizyce, bo wiedział, że było to coś, co ten kochał. To trochę zmieniało postać rzeczy.
- Ja mam u ciebie członka rodziny więc wiesz, książka to przy tym nic wielkiego... - zażartował.

-Nie będę na to czekać, bo nie chce żebyś był chory. - dotknął dłonią jego policzka. -A mówić mogę dużo do ciebie, o tym jak jesteś cudowny.... Już nieco mniej, bo jednak... Jesteś tak cudowny, że nie powstały jeszcze słowa, by to opisać. - uśmiechnął się szeroko i zabrał dłoń z jego twarzy. -Margie to Margie, to wiesz... W sumie to myślałem, że przez nią to i ciebie będę mieć u siebie. - przyznał, ale rozumiał decyzję Iry. Może to faktycznie nawet lepiej, że tak postanowił.

- Jezu, co za tandeciarz. - Przewrócił na Markusa oczami, ale zrobił to jednak z uśmiechem. W końcu może i z Markusa był tandeciarz... No ale jego tandeciarz, nie? To się liczyło.
- Pamiętaj, że jeśli masz czegoś nadmiar, to ci brzydnie. A najlepsze rzeczy trzeba sobie rozsądnie dawkować - zauważył i uniósł dłoń, ale nie po to, żeby idąc śladem Markusa pogłaskać go po policzku, a po to, żeby lekko dotknąć opuszkiem czubka jego nosa. Ot, tak lekko się z nim drażnił. Nic wielkiego.

-Czyli wszystko będę ci dawkować.- skinął głową i przy okazji wygiął ją tak, by móc cmoknąć jego palec. -Prócz śpiewu, bo on nie jest przyjemny, piękny... Więc naciągając twoją teorię, nie powinienem do ciebie mówić, a śpiewać. - jeszcze Irze zbrzydnie jego głos i co wtedy? Kogoś innego będzie słuchać o fizyce? Tak nie powinno być! Tak nie może być! - Więc, będzie jak w bajce. - spróbował to zanucić jak z jakiejś bajki Disneya. -Chyba, że mnie zaklniesz. - dalej próbował śpiewać. No nich Ira doceni!

- Wiesz co... - zaczął, odchylając się w tył na tyle, żeby móc jak najbardziej oddalić się od Markusa, i spojrzał na niego z wyjątkowo... krzywą miną. Przesadnie krzywą, bo wciąż do niczego nie podchodził przecież poważnie. - Może jednak czas na ciebie. - Zamachał dłonią tak, jakby odganiał upierdliwą muchę, żeby podkreślić to, jak chce się pozbyć Markusa i tego jego śpiewu.

-Mówisz?- Zapytał już normalnym tonem. -No dobrze, skoro tak twierdzisz i tego chcesz, to ja sobie pójdę.- Na początku niby udawał poważnego, ale po chwili uśmiechnął się i zaśmiał. -Już nie będę śpiewać i łamać sobie serca.- Pokręcił głową, no bo przecież to serce było jego bardziej złamane, niż pokrzywdzone były uszy Iry. Więc wiadomo - trzeba było zadbać o serce. Oczywiście żartował sobie z tym wszystkim, czując jak wszystko wraca na stare, znajome tory.

- Och... - No aż się rozczulił. - Słodziaku. Śpiewaniem łamiesz serce nam obu... - zapewnił, ściskając jego dłoń. No ale to był już koniec, nie zamierzał więcej żartować z tematu śpiewu, bo przecież Markusowi daleko było do jakiejś wielkiej tragedii pod względem umiejętności. Ale tylko sobie przecież żartował.
- A więc, ty mój stłamszony artysto, co miałbyś ochotę poczytać? - zagadnął, bo jednak mógł coś wybrać z regału i nawet poczytać to Markusowi na głos, jeśli ten sobie tego życzył.

-Och, to już potrójnie łamie moje, więc nie wiem, kto ma gorzej.- zaśmiał się, ale nie był jakkolwiek urażony tym, że Ira nie jest w stanie słuchać jego śpiewu. -A na czym ostatnio skończyliśmy?- Zapytał, bo różne rzeczy wspólnie czytali, czasem u Iry, czasem u Markusa. -możemy dokończyć.- Nie było sensu zaczynać czegoś nowego, skoro mogą wspólnie odhaczyć pozycję.

Polecił Markusowi grzecznie położyć się na łóżku i sięgnął po Harry'ego Pottera, którego ostatnio czytali. Po prostu przyszedł czas, kiedy uznali, że dobrze byłoby spróbować sprawdzić, co jest w tym takiego specjalnego. W końcu skoro przebrnęli przez Zmierzch, to i przez to powinni spróbować, nie?
Tak było jednak nieco łatwiej, bo mogli dzielić się swoimi spostrzeżeniami. Lepiej było wypominać głupoty na głos niż zastanawiać się nad nimi w ciszy, no nie? A on często miał naprawdę sporo spostrzeżeń co do przewijających się tam głupot...
Dlatego chętnie położył się na łóżku obok Markusa, żeby móc zacząć czytać nowy rozdział.

W pewnym momencie Markus bezwiednie położył dłoń na brzuchu chłopaka, a konkretniej tuż nad pępkiem. To Ira trzymał książkę, więc on mógł w ten sposób się do niego przytulić. Nawet jeśli od czasu do czasu przesuwał całą dłonią, albo po prostu samymi opuszkami wodził po koszulce, która zakrywała skórę chłopaka. Jednak nie myślał o tym, jak go dotyka, a po prostu go dotykał. Oczywiście czytał przydzielone jemu kwestie, ale to też przecież nie przeszkadzało, by nie działać nieco dłonią.

Starał się nie rozpraszać, nawet jeśli Markus mu w tym nieszczególnie pomagał. Ale nie było to jednak coś, co mu jakiś w sposób przeszkadzało czy go nie drażniło, więc nie było co przeżywać. Ot, po prostu trochę rozpraszało, ale nie na tyle, żeby jakoś... wytrącić go z lektury. Nawet jeśli przygody dziesięciolatka nie były jakąś fascynującą lekturą.
- Chcesz przestać...? - zagadnął Markusa, bo jednak fakt, że ten był bliski tego, żeby zaraz wsadzić mu palec w pępek, sprawiał, że musiał się nad tym zastanowić. Nad tym, czy Markusa nie nudzi książka, znaczy się.

-Nie, możemy czytać dalej.- Pokręcił głową trąc nią tym samym o poduszkę. -Im więcej dziś przeczytamy, tym mniej będzie na następny raz.- Użył argumentu, którego zawsze używał przy korepetycjach dla chłopaka. -A, co?- Zapytał jednak, bo może to Ira jest znudzony i chciałby porobić coś innego, albo odpocząć faktycznie? -Dostosuję się jak coś.- Znów wrócił do "macania" go po brzuchu.

- Bardzo entuzjastyczne podejście. - No nie dało się z tym stwierdzeniem nie zgodzić. Ale Markus faktycznie chyba nie był jednak szczególnie wkręcony w materiał, jeśli chciał mieć to jak najszybciej za sobą. Bo wątpił, że chodziło o to, żeby jak najszybciej poznać zakończenie.
Ale zgadzał się z nim w tym braku entuzjazmu.
- A to... - Zerknął w dół, żeby w ten sposób pokazać, że ma na myśli te macanki. - Aż tak cię kręcą przygody dziesięciolatka, że nie możesz utrzymać rąk przy sobie...? - zażartował.

-Co?- Aż uniósł głowę, by spojrzeć najpierw na twarz chłopaka, a później na to, na co ten wskazywał - swoją dłoń. -Aaaa... W sumie to, jakoś nie myślałem o tym,- przyznał się do tego -Przestanę, pewnie ci przeszkadza.- Nie chciał rozpraszać chłopaka, czy sprawiać, że ten się będzie jakoś znów niekomfortowo przez niego czuć, dlatego ułożył się z powrotem i zabrał rękę.

- Dlatego pozwoliłem sobie wysnuć taką jakże zawiłą teorię iż ta wysoce fantastyczna, zawoalowana fabuła nienależycie stymuluje twoje szare komórki... - Aż żałował, że nie nosił okularów, bo mógłby je poprawić. - Czy twoje niekontrolowane ruchy kończyn górnych są argumentem potwierdzającym tę tezę...? - Spojrzał na Markusa, kładąc otwartą książkę na swoim brzuchu, żeby nie zgubić tego, gdzie jednak się zatrzymali.

-Czy ty chcesz sprawić, aby moje młodzieńcze hormony wzięły górę nad moimi myślami oraz ciałem? Mów tak do mnie jeszcze, a nie będę w stanie ukryć radości jaką twój dobór słów i sposób mówienia do mnie, sprawia. - Zaśmiał się lekko i przysunął się tak do Iry, by móc schować twarz w zgłębienie jego szyi. Dobrze wiedział, że rumieńce już się pojawiały, to było standardowe, a przy Irze to wręcz bardziej niż oczywiste.

- Och, czyli właśnie wysnuliśmy tezę, według której moje wysoce rozwinięte i nad wyraz biegłe wysławianie się w temacie, do któregoż to masz stosunek kordialny, stymulowało cię werbalnie...? - Okej, jeśli miał być szczery, to nie miał najmniejszego pojęcia, czy cokolwiek z tego, co powiedział, miało jakikolwiek sens, ale... Co za różnica? Miało brzmieć mądrze z pozoru. Starał się, a Markus znów jakoś nie pomagał.

-Och, wylewnego ciebie wyobrażałem sobie ciebie wcześniej.- Znów się do czegoś przyznał. -Ale może już nie stymuluj mnie? A... Ogłupiaj tym dziesięciolatkiem zamieniającym życie w składziku pod schodami, na życie z czarodziejami?- Zaproponował, bo chyba tak byłoby najlepiej? Szczególnie, że naprawdę, nie było do czego się śpieszyć, co robić dwa kroki za wcześnie do przodu. Tak też jest dobrze, a wręcz bardzo dobrze.

- Miałem na myśli wylewność co do fizyki, ale ta, wiem, że gadałem bzdury... - przyznał i nawet nie ukrywał rozbawienia tym faktem, bo tyle to jednak by już było z tego całego wygadywania mądrości w jego wykonaniu. No ale po co udawać?
- Okej, odstymuluję cię - zgodził się z Markusem. - Doczytamy rozdział do końca. - Zawsze wolał dokończyć choć rozdział, a nie przerywać go w połowie. To było niemalże niekomfortowe.

-Nie gadałeś bzdur, nigdy nie gadasz bzdur. Czasem mnie to wręcz onieśmiela, ale z drugiej strony, nie mogę sobie wyobrazić lepszej cechy do bycia tekściarzem. Znasz słowa, łączysz je odpowiednio. Zawsze stymulujesz.- Ucałował go w ramię i już zamierzał być grzeczny. -Czy teraz ja czytam?- Zapytał, bo Ira może chcieć odpocząć, no i pewnie przyda mu się przynajmniej odpoczynek strun głosowych.

- Nie, nie. Ja mam po prostu wrodzony talent do mówienia bzdur w taki sposób, że nie brzmią jak bzdury. - No i to był najprawdziwszy dar. Co tam jakieś malowanie palcami do stóp czy coś, kiedy można było mieć taki talent. - Postymuluję cię tym później - obiecał i w odpowiedzi na pocałunek Markusa sam cmoknął go gdzieś w okolice skroni. Tak prawie w czoło.
- Jeśli chcesz, mogę oddać ci pałeczkę. - A raczej książkę, ale to tylko szczegół.

-Och chcę.- Powiedział to bardzo entuzjastycznie. Niestety bądź stety? Nie chodziło o czytanie, a o samą pałeczke, choć w przypadku Iry to chodziło o pałkę. Doooobrą pałę. Nie zamierzał tego jednak mówić na głos, a nie chciał znów wchodzić w Irę w jakieś niedomówienia i niedomyślenia, więc zaczął po prostu czytać tam, gdzie chłopak skończył. Starał się przy tym jakoś ten głos modulować, żeby brzmiało to ciekawiej.

Spojrzal na Markusa z lekkim, ale to lekkim zdziwieniem, bo tym razem to jednak załapał, że ten ma na myśli coś... nieco więcej. Po prostu jego ton byl jakoś bardziej oczywisty.
Ale niczego z tym nie robił, ani nie mówił, bo jednak nie o to tu przecież chodziło. Mieli czytać, więc po prostu czytali, nawet jeśli najwyraźniej żaden z nich nie był szczególnie pochłonięty lektura.
- Na pewno nie chcesz się czegoś napić czy coś? - zagadnął, bo jednak jakoś tam się rola gospodarza przejął.