Meet the Rutherford's

Odpowiedział dopiero po krótkiej chwili. -Nie, nie trzeba, ale jeżeli chcesz sobie coś przynieść, to jasne, nie przejmuj się mną. - Markus odsunął się nieco od Iry, tak że jeżeli ten chciałby wstać i coś zrobić, to jak najbardziej Markus mu nie będzie zawadzać. -Chyba, że chcesz być obsłużonym?- zagadnął że śmiechem -Co ci przynieść? Na co masz ochotę?- uniósł się na przedramieniu. Jak byli sami w domu, to nie miał najmniejszych oporów, by po coś pójść, coś zrobić. No dobrze, sprzątało mu się zawsze dobrze - niezależnie od ilości osób w domu.

- Och, wiedziałem, że jesteś jednak tak wystymulowany moją elokwencją, że nie powstrzymasz się przed obsłużeniem mnie w nagrodę... - rzucił głupim żartem, no ale jednak kto czasem nie wygadywał głupot? On zdecydowanie miał to w zwyczaju. Zdecydowanie. - Okej, już nie będę. - Uniósł dłoń, żeby podkreślić to, co powiedział. To, że już będzie grzeczny, znaczy się. No słowo, że będzie. Przynajmniej przez chwilę, bo później to jednak wróci do gadania bzdur. To bardziej niż pewne.

-Nie muszę tobie usługiwać, czy ciebie obsługiwać w nagrodę... Raczej sam tego chcę i chciałbym.- Mógł może nie dodawać tego drugiego słowa, sam nie wiedział, co go tak te wcześniejsze wizje trzymają. Czy po prostu Ira tak działa, czy to że wciąż jakoś dwuznacznie może go odebrać? Sam nie wiedział... Jednak nie narzekał, w końcu to też nabieranie jakiegoś doświadczenia w radzeniu sobie z takimi sytuacjami. -Więc... Przynieść ci coś?- Zapytał spoglądając na niego z góry.

- Nie, nie. - Pokręcił głową, że nie, naprawdę nie było potrzeby, żeby Markus miał cokolwiek mu donosić. - Nie musimy czytać. Możemy tu po prostu razem poleżeć - zaproponował. Czy to brzmiało tak źle? - Poleżymy, poprzytulamy się i zapomnimy o dziesięciolatku spod schodów. - Wyciągnął do Markusa ramiona, żeby dać mu w ten sposób znać, że teraz i o tutaj ma wrócić, bo chciałby go jednak tutaj a nie w kuchni.

-Jest tak zły, że już potrzebujesz zapomnieć?- zaśmiał się lekko, ale wrócił do Iry, po uprzednim odłożeniu książki na podłogę. Odłożyłby ją na miejsce, ale nie chciał opuszczać chłopaka. -Nie jest chyba aż tak traumatyczny?- wtulił się w niego, bo skoro Ira chciał i sam jakoś swoim ułożeniem zaproponował tę pozycję, to on nie miał zamiaru się kłócić. Przyjedzie i jego czas, w którym to Ira będzie tym wtulającym się. -Przy tobie już mi lepiej. - zamruczał.

- Oczywiście, że to dla mnie traumatyczne - zgodził się w tym z Markusem, obejmując go ramionami. - Pezywolują źle wspomnienia. - Czy to nie oczywiste, że przez to cierpiał? - Te jego okropne okulary... Przypominają mi twoje. To była trauma... - powiedzial, jakby naprawdę patrzenie na Markusa, kiedy nosił jeszcze te swoje pingle, a nie szkla, było takie straszne.
No ale trochę było. Dla jego poczucia estetyki...
No ale i tak go kochał, a to już coś.

- Naprawdę? Aż tak źle w nich wyglądałem?- zapytał będąc w udawanym szoku. Nie dziwiły go słowa Iry, bo cóż, pamiętał jego reakcję na to, że ma mieć szkła kontaktowe. To wszystko mówiło za siebie. - Wiesz, w Niemczech jest, a przynajmniej kiedy byłem, moda na okulary. - albo towarzystwo Markusa po prostu przyciągało się wadami wzroku, tylko większość wolała jednak okulary od szkieł. -Więc tam, gdybym nosił, to byłbym tym modnym. - roześmiał się, bo przecież on raczej do tych modnych nigdy nie należał.

Przez dłuższą chwilę milczał, leniwie przesuwając dłonią po plecach Markusa. I milczał, i milczał, jakby naprawdę odpowiedz na to pytanie była taka ogromnie trudna...
- Pamiętaj, kochałem cię za wnętrze... - odpowiedział wreszcie i to z pełną powagą. Ale przecież to nie było nic nowego, Markus dobrze znał jego stosunek do tych swoich pingli. Ale i tak go kochał, i tak mu się podobał, więc to najważniejsze, nie?
- Och, a więc tu byłeś niemodny, bo je miałeś, a tam byłeś niemodny, bo ich nie miałeś...? - No czy to nie była idealna okularowa ironia? - Och, biedny ty. - No aż pocałował Markusa w czubek glowy.

Przymknął oczy, ale nie zasypiał. Było mu po prostu ciepło i przyjemnie, więc chłonął ten moment. -Ja ciebie też, choć nie miałeś nic, co by mi się nie podobało... Choć no, prócz dziś?- Spróbował zażartować. Miał nadzieję, że Ira to wybaczy. -Nie no, zabrałem okulary, więc czasem zakładałem. - Więc czasem bywał modny. 
Jak nie on.

- Ej, panie hipster... - Sam nie wiedział, po prostu jakoś tak to była pierwsza rzecz, która przyszła mu na myśl, kiedy Markus powiedział o tej modzie na okulary. - Ubrałem się w twoim stylu - zauważył, wpychając mu palec gdzieś w bok. A co, niech ma za swoje za to niepodobanie się.

-Przebrałeś, nie ubrałeś.- Poprawił go i nieco chciał się odsunąć, ale wyszło jednak tak, że się dosunął do chłopaka. -To tak samo, gdybym ja założył coś z twojej szafy, albo z szafy Łasicy, to można by było powiedzieć, że to jak przebieranie się.- oczywiście nie powiedział tego w nagatywny sposób, ale chciał zaznaczyć różnicę.

- Założyłem swoje własne ubrania - wypomnial mu ten fakt, bo jednak zawsze starał się, żeby wyszło na jego. Żadna nowość. - Po prostu... inaczej. - A to... przebieranie tylko po części. Tak chyba można to ująć. - Myślałem, że nie będzie źle. - To brzmiało chyba trochę lepiej niż myślałem, że będzie ci się podobało.

-Nie było źle, a jakbyś miał okulary... To wiesz, poczułbym się doceniony - zaśmiał się, bo żartował, ale bał się, że Ira jednak poważniej myśli o tej sprawie, a on nie umiał tego wytłumaczyć dobrze. -A gdybyś się tak ubrał w inny dzień, tak po prostu, to... Inaczej by było. - z całą pewnością. -A jakbym ja, na początku, na spotkanie z zespołem ubrałbym się jak ty, by oni mnie szybciej zaakceptowali?- spróbował w ten sposób.

- Uznaliby pewnie, że cię pogięło - przyznał szczerze, bo tak by to jednak widział. Ale żeby nie było, znów wrócił do pocierania dłonią plecow Markusa. Ale zaczął robić to chyba bardziej dla siebie niż dla niego. - Ale to by była moja wina, bo za dużo o tobie gadałem. - Więc to, co mówił, gryzłoby się z tym, co by zobaczyli. - Ale dobrze, więcej nie będę się tak ubierać. No chyba, że pozycze od ciebie okulary i przebiorę się za ciebie na Halloween - zażartował.

Uniósł się na przedramieniu, by spojrzeć na Irę. -Możesz się tak ubierać, teraz będę wiedział, że zrobisz to dla samego siebie, z innych pobudek niż moja uprzedzona rodzina.- Jeżeli Ira będzie chciał to może zmienić styl. -Ale mogę być twoim strojem na Halloween, nie obrażę się. Tylko mam nadzieję, że będę mógł później poskładać ciuchy.- Zażartował i znów zaczął się mościć przy nim.

- Może od razu mam to wszystko z siebie zdjąć, żebyś mógł to dobrze poskładać? - Mógł co prawda nie zadawać tego pytania, bo istniały naprawdę spore szanse na to, że Markus potaknięcie, no ale cóż, zadał je. - I dobrze, dobrze. Słowo honoru, że jeśli kiedyś jeszcze raz zaprosisz mnie do swojej rodziny, pojadę tak obdrapany, jak się da. - Był ondrapany, ale jakże stylowo.
I cóż, może nie mógł mieć słowa harcerza, ale honoru chyba jeszcze tak.

-Jeżeli chciałbyś się umyć, przebrać w coś wygodniejszego, to tak? Poskładam?- Nie zasugerował niczego fizycznego, co mogłoby się wiązać z rozebranym Irą. Dla niego skupi się na składaniu ubrań. -Po prostu pojedź będąc sobą przy tym?- To się liczyło, nie chodziło o skrajność z żadnej ze stron, po prostu... Niech Ira będzie sobą. Markus za długo się ukrywał, dlatego chyba tak przeżywał to, że Ira również miałby.

- Wyobrażam sobie robienie dla ciebie striptizu... Musiałby trwać chyba całą playlistę, bo po zdjęciu każdej części garderoby musiałaby być przerwa na idealne złożenie jej... - z rozbawieniem podzielił się scenariuszem, który podsunęła mu wyobraźnia. - Tylko nie wiem, co byłoby lepsze. To, że ja bym składał te rzeczy, czy może to, że dawałbym je tobie do złożenia... - No mógł się nad tym zastanawiać, nie? To było bardzo istotne.

-No oczywiście, że mnie- to nie tak, że Ira źle by je poskładał, po prostu... Markus za bardzo to lubi. -mógłbyś rzucać nimi we mnie, a ja bym składał i patrzył na ciebie.- no rozmarzył się. -No, a nie składam długo, plus zależy co miałbyś na sobie.- zauważył, bo to różnica, czy zwykły t-shirt, czy koszula. -Ale... Ale...- aż go mocniej przytulił.

- Och, zapamiętam. To będzie wspaniała fantazja... - No az zlapal Markusa za bok, zeby podkreslic, ze tak, rozumie to przejecie sie tym. -Ubiorę się na cebulkę. Założę na siebie pół szafy, żebyś mógł to składać... Jeszcze posegregujemy to kolorami... - Żartował sobie, ale starał się jednak żartować z Markusem, a nie z Markusa, bo przecież absolutnie go teraz nie wyśmiewał. Snuli sobie wspólną, przecież nie tak śmiertelnie poważna wizję. To było przecież mile, nie? Nawet jeśli faktycznie chcial to sobie jakoś zapamiętać na przyszłość.

-Och, mów do mnie jeszcze - zamruczał - Kolorystycznie, fasonowo, tu na krótko, tu na długo. - czy to nie jest piękna i cudowna wizja? -Mam ochotę... - znów się nieco połasił do niego, ale zamiast dotknąć go w seksualny sposób to powiedział - posegregować ci w szafie, albo zostać garderobianym, wszystko bym segregował układał, kolekcjonował.... - naprawdę, on będzie mieć inne, lepsze profity niż kasa męża muzyka.

- Dam ci posegregować nawet skarpetki... - zamruczał takim samym tonem, jakby właśnie mówił Markusowi o czymś niesamowicie pociagajacym. No ale czy tak właśnie nie było? - Wiesz... - zaczął, jakby właśnie chciał zacząć prosić go o seks. - Czeka na mnie pranie do ułożenia... - Czyż to nie było gorące?

-Mmm... A nie chciałbyś sobie tutaj poleżeć, a ja poprasuję i poskładam i poodkładam je?- Zapytał niemalże prostując palce u stóp. Naprawdę, teraz jakieś mniejsze, a nawet i większe sprzątanie to jak strzał w dziesiątek. -Chciałbym ci zrobić porządki.- pocałował go pod uchem. Już zapomniał o swojej próbie propozycji zrobienia mu loda, co tam! Sprzątanie... Sprzątanie się zapowiada! -Co ty na to? Dasz mi?- poprosił.

- Wszystko, co tylko cię uszczęśliwi... - parsknął z rozbawieniem, ale czy to jego wina? No okej, może I jego, ale no ciężko było zachować pełnię powagi, okej? Po prostu... no. - Możemy nawet zrobić porządek w szufladzie ze skarpetkami. - No taki był z niego dobry chłopak, tak dbał o Markusa, że mu to proponował.

-Możesz leżeć i odpoczywać, a ja opiszę ci, co gdzie odłożyłem?- może mu to nawet rozrysować, rozplanować. Nie było w tym nic złośliwego, ani obrażającego chłopaka, po prostu...Lubił to i mógł to robić bez niczego. -Muszę powiedzieć, że... Podjarałem się- spojrzał na chłopaka -Więc gdzie to pranie?- podjarał się w ten sposób, więc Ira nic nie poczuł, gdy zbliżył się do niego tak, że krocze mogło być wyczuwalne, że po prostu jest kroczem.