Meet the Rutherford's

- Póki co nigdzie nie jadę - rzucił to z lekkim rozbawieniem, ale taka w sumie była prawda. Mogli grać to tu, to tam i w szerszym zasięgu niż kiedyś, ale nadal mogło okazać się, że zostali przecenieni, wydana płyta okaże się klapą i tyle, koniec zabawy. Nie potrafiłby się podnieść i podjąć kolejnej próby po porażce. Stres by go chyba zabił.
- I będę starał się być tak blisko, jak mogę - obiecał, pochylając się w taki sposób, żeby oprzeć czoło o głowę Markusa. Wiedział, że zaniedbał to w ostatnim czasie, obaj zaniedbali, ale mógł spróbować się poprawić.

-Ja też - mimo wszystko miał obowiązki wobec szkoły, więc nie mógł sobie tak radośnie ciągle jeździć. Co z tego, że na spokojnie potrafi wszystko zdać, obowiązek to obowiązek. -W sumie to na dwie twoje wypowiedzi mogę powiedzieć, że też będę się starać, chce się starać, dla ciebie, dla siebie, dla nas. - w końcu to z Irą chciał być i choć poznawał nowych ludzi, to jakoś nie ciągnęło go do nikogo tak, jak ciągnęło go do Iry. To już chyba o czymś świadczy, prawda? Więc tego się trzymał, to było dobre. -Później się twoją szkołą zajmujemy - zaśmiał się i pocałował go w szyję.

- Wiem. - Nigdy nie miał z tum żadnych kompleksów... aż do czasu, kiedy zaczął je mieć. To było... zwyczajnie zaczął czuć się z tym źle, kiedy Markus zaczął obracać się w innym towarzystwie. Takim, które było jeszcze bardziej... cóż, na poziomie. Ale jednak nadał wszystkiemu inne priorytety i mógł mieć pretensje jedynie do samego siebie.
Ale starał się o tym nie myśleć i jedynie pocałował Markusa jak należy, w usta.

Kiedy Ira znów go pocałował, to nie zamierzał przerywać tego pocałunku, by coś powiedzieć. Miał wrażenie, że na obecną chwilę nic nie musi mówić. Rozumieli się, upewnili się, więc teraz mogą po prostu... Bardzo, ale to bardzo miło i przyjemnie spędzić wspólnie czas. W końcu byli jeszcze nastolatkami, mogli jakieś drobne pieszczoty sobie dawać, czy okazywać. Nikt nigdzie nie gonił, nikt nigdzie nie śpieszył. A to, że Markus przylgnął do chłopaka, to był zwyczajny odruch.

Po prostu trzymał Markusa blisko, tak blisko, jak tylko się dało przez te ich nieznośne atomy. Ale nawet jeśli mieli nigdy nie dotknąć się przez nie tak naprawdę, to jednak jakoś nie zamierzał się szczególnie z tego powodu zamartwiać. Ten... nieatomowy dotyk jakoś wydawał mu się być naprawdę całkiem wystarczający.
Dlatego trzymał Markusa blisko, całował go i wyznawał zasadę pieprzyć atomy.
I tak w sumie... czego niby chcieć więcej?
Ale kiedy odsunął się od Markusa, spytał
- Jakie plany na święta?

Markus

- Całować cię całego - Markus nieco się znów zapomniał, bo choć Ira się odsunął to on zaczął pocałunkami znaczyć linię żuchwy, szyję. Delikatnie wsunął dłoń pod sweter chłopaka, ale nic więcej nią nie robił, po prostu... Trzymał ją tam, a ustami wodził po szyi. Już dawno miał ochotę całować całego chłopaka, choć nie zawsze zbierał się na odwagę, by to zrobić. Po prostu... Sam nie wiedział, co teraz go na nią naszło. Chyba te rozłąki tak na niego działały, ten strach z nimi związany...

W pierwszym odruchu chciał powiedzieć, ze o nie byłoby raczej cos, czym reszta gości na świątecznej kolacji byłaby zachwycona, ale jakoś odpuścił sobie te wszystkie głupie żarty, które mógłby powiedzieć. Po prostu to jakoś sam nie wiedział. To było cos... nowego. Niemalże dziwnego, bo...bo cóż, było to cos nowego.
I sam nie wiedział, jak się z tym czuć.
Z jednej strony... cóż, nie miał nic przeciwko temu. Zdecydowanie nie. Ale z drugiej... walczył z chęcią spinania się, bo chociaż wiedział, ze Markus nie robi nic złego, ze to przecież cos przyjemnego, bo to było jednak mile, to... chyba spinanie się było u niego jakimś naturalnym odruchem. Ale starał się z tym walczyć.

Czuł pod dłonią jak chłopak się spina i rozluźnia. Miał nadzieję, że to przez to, że go w jakiś sposób łaskocze? Choć z drugiej strony... Nie ruszał dłonią, nie miał też brody, choć mógł go łaskotać oddechem, nosem, to jednak gdy chciał wsunąć dłoń bardziej, niemalże podwinąć mu ten sweter, to odsunął się od niego, wysunął dłoń i poklepał go po brzuchu poprawiając materiał. 
-Nie rozmawiałem z tatą o świętach, chciałbym być z tobą i dziadkami.- tyle wiedział, więc mógł się tym podzielić z chłopakiem.

Spojrzał na swój brzuch, na Markusa, a potem znowu na swój brzuch, zanim znów wrócił spojrzeniem do Markusa i to takim, które miało zasugerować mu nieme no ej. Chociaż sam nie wiedział, czy chodziło bardziej o to, ze Markus przestał, czy raczej o to, ze śmiał poklepać go po brzuchu. Po prostu... no ej.
Tak się nie robi.
Dlatego aż ostentacyjnie wygładził sweter. No ale dobra.
- Nie chcesz jechać do Stanford? - Wiedział, ze mogli nie pytać, bo pewnie odpowiedz była oczywista, ale zawsze pytał.

Przez to, że Ira wygładził swój sweter, to Markus wyraźnie się strapił. Raczej upewnił się w tym, że dobrze, że przestał go dotykać. Gdyby było inaczej, to może jakoś wskazałby Markusowi, że może go dotykać, czy też całować.
-Nieee, wolę sobie Stamford odpuścić.- mimo wszystko się zaśmiał. -A ty? Chciałbyś, jeżeli będziesz mógł spędzić ze mną święta? Z dziadkami? Czy w Stamford?- Zapytał unosząc kąciki ust.

- Wiesz, ze święta nie robią na mnie większego wrażenia. - Wzruszył lekko ramionami. Cos się zmieniło, kiedy zaczął je spędzać z Markusem, kiedy w grę zaczęła wchodzić Margie, ale i tak było to dla niego nieszczególnie ważniejsze niż inne dni. - Ale jasne, będzie milo. - Jak to zazwyczaj było w dni, które spędzali razem. Nawet nie od święta. - Twoi dziadkowie na pewno się ucieszą. Chociaż nie wiem, co na to twój ojciec. - Mógł chcieć spędzić je z mama Markusa numer dwa albo z bliźniakami, albo obie te opcje i nie byl pewien czy dziadkowie by tam pasowali.

-Chyba... Chyba wie, że tak jest dla mnie prościej, może myśli sam, że to lepiej? Wiesz, dziadkowie nie są sami, ja nie jestem w Stamford. To jak cała owca i jak wilk syty?- Może odpowiedział nieco pytaniem, ale chyba tak właśnie było? Ojciec będzie mógł ze swoją dziewczyną i bliźniakami i z Margie spędzić czas, ponadrabiać wszystko, a Markus będzie zacieśniał więzi z dziadkami i nadrabiał z nimi wszystko.

- Twoi dziadkowie pewnie znów zaszaleją. - Miał na myśli ich przygotowania do świat. Wszelkich świat, urodzin, imienin, wakacji, weekendów... cóż, wszystkiego, co tylko Markus decydował się z nimi spędzić. Jakby w ten sposób chcieli nadrobić wszystkie wcześniejsze lata.
- Będzie trzeba ogarnąć im jakiś fajny prezent. - Ta, to akurat był mus. Czul to z głębi serca czy cos, nie z przymusu.

-Masz rację... Chciałbym ich oduczyć tego, ale wątpię, że dam radę.- zaśmiał się, bo faktycznie zawstydzała go hojność dziadków. -Albo to ja jestem dziwny, ze mi sama czyjaś obecność wystarcza?- zastanowił się głośno, obracając się przy tym na plecy. -Nie wiem, co mogę im dać, zdjęcia dostali- i część nawet w ramkach już wisiała u nich. -Mam kasę ze stypendium, więc nie muszę się jakoś gryźć, ale no nie wiem, wycieczkę? - Tylko gdzie i na ile?

- Wiesz, ze ich raczej nie przegadasz. - Dziadkowie Markusa mieli to do siebie, ze byli uparci jak... cóż, jak stare osły. Bez obrazy, oczywiście. To było w jakiś sposób... urocze? To, jak zależało im na Markusie. - Może niech po prostu... będą sobą, Wiesz, jeśli ich to uszczęśliwia? - Nawet jeśli to nie było takie znowu szalenie proste do zniesienia przez to morze nadgorliwej miłości. - Może bilety na festiwal rockowy? Oszaleliby - zażartował.

-A może... Zaproszę ich na twój koncert? Powiem, że będą mogli wejść za kulisy...- zerknął na niego. -A... co ty byś chciał na świeta?- zapytał przygryzając nieco dolną wargę, gdy wciąż na niego patrzył. -Byłoby miło, gdybyś powiedział, bo wtedy wiedziałbym co ty byś chciał, a to przy dziadkach byłoby plusem.- zaśmiał się lekko i przekręcił się na brzuch, by patrzeć na chłopaka z góry.

- Nie jestem pewien czy to taki świetny prezent. - Ułożył się na plecach, żeby Markus mogli wygodniej na niego patrzeć, a on na Markusa. Nie chodziło o skromność czy cokolwiek innego, ale... no, po prostu tak uważał. W końcu dziadkowie Markusa mieli jakieś swoje... muzyczne standardy.
- Nie wiem...? - To nie była raczej szalenie satysfakcjonująca odpowiedz, ale... chyba dość szczera? Nie wiedział, czego miałby chcieć. - Nie musisz niczego mi dawać - zapewnił. Było mu.. dobrze? Nawet jeśli były rzeczy, których mu brakowało. - A ty? Specjalne życzenia? - spytał z lekkim uśmiechem.

-Wiesz, że oni to z pewnością docenią. Szczególnie, gdy będą mogli wejść i odpocząć za kulisami. - zaśmiał się lekko. -Ale wiesz, poczują się jak za dawnych lat?- a to chyba byłoby dobre? -Moim życzeniem świątecznym jest, byś zdradził mi czego potrzebujesz, co byś chciał dostać. Prezent dla mnie to będzie - zakołysał się na przedramionach, na których się opierał. - Więc wiesz, wycieczka z dziadkami?- nie wiedział czy byłby to dobry prezent.

- Ale wiesz, ze mogą to zrobić normalnie...? - Dlatego właśnie wydawało mu się to... jakoś niewystarczające? Bo dla niego było to cos, co mogli robić wtedy, kiedy tylko by zechcieli. Wiec gdzie tu cala ta... magia świątecznego prezentu czy o cokolwiek w nich chodziło? A może to on tego nie ogarniał tak do końca i w świętach nie do końca o to chodziło. Ale miał chęci. - Po prostu... wiesz, jakoś nie myślałem, ze by tego chcieli - przyznał i lekko wzruszył ramionami. Choć może powinien był o tym pomyśleć.
- Nie chcę prezentu, jeśli ty nie chcesz prezent. - Przewrócił na Markusa oczami.

Markus

-A jeżeli dla mnie będzie prezentem jemioła?- Zażartował - Może... Kiedyś szydełkowałeś, może zrobisz mi sweter? Albo czapkę?- ona powinna raczej być szybsza do zrobienia, a on nie chciał zabierać czasu zbyt dużo, który Ira mógłby spędzić na odpoczynku po pracy. W końcu tym już był zespół, pracą. -No, ale może... Nie wiem, jakaś dedykacja dla nich? Koszulka firmowa?- wymyślał na poczekaniu. -Albo jedźmy z nimi na wycieczkę, to będzie ich i nasz prezent?- za jednym razem, więc może bardziej jakoś opłacalnie czasowo?

- Okej, nie ma problemu, ale uprzedzam, ze to pasożyt i twoje rośliny nie będą zachwycone. - Wiedział, co Markus ma na myśli, ale musiał odpowiedzieć w swoim stylu. Inaczej nie dal rady.
I cóż, wątpił, żeby zdążył zrobić sweter. Grudzień rozkręcił się w pełni, a miał prace, prace w wytworni, zespól, jakiś czas na sen, odwiedziny u Margie i - co mimo wszystko najważniejsze - miał Markusa. Doba i tak czasem była zbyt krótka.
Ale da rade. Markus ostatnimi czasy jakoś bardziej lubił swetry...
- Może wycieczka to nie będzie taki zły pomyl. - W końcu dziadkowie Markusa sporo kiedyś podróżowali po kraju i na pewno były miejsca, które były im szczególnie bliższe.

Markus

-Och, to nie będę mieć innych roślin. - choć i tak ich nie miał. Ale mógłby mieć... Ira palił, więc może jakieś takie rośliny żeby oczyszczały powietrze? Musi to przemyśleć. -Dobrze, to zamiast swetra jedźmy na wycieczkę. - wydawało mu się to rozsądne. Nie będzie przeszkadzać Irze, obierać mu wolnego czasu.-No, więc... Co ty byś chciał?- zapytał, bo przecież sam teraz powiedział o wycieczce.

Pokiwał głowa, ale i tak planował popracować nad swetrem, nawet jeśli miał nie zdążyć na święta. Zawsze mu go dać w prezencie na nowy rok czy cos, nie? Tak starał się to sobie tłumaczyć, żeby się przesadnie nie stresować. Choć czul, ze to i tak raczej nie zadziała...
- Możesz ich subtelnie podpytać o jakieś mile wycieczki z przeszłości czy cos. - Łatwiej będzie trafić z wycieczka, a i nie dało się zaprzeczyć, ze dziadkowie Markusa potrafili być prawdziwymi gadułami. Zwłaszcza, kiedy podrzuciło się im temat.
Przekręcił głowę, żeby lepiej spojrzeć na Markusa.
- Nic...? - Nie czul potrzeby dostania czegoś, żeby było milo. - Jest wycieczka? - zauważył dla wsparcia swojego argumentu.

Markus

- Miałeś mi powiedzieć, co chcesz dostać na święta, gdy ja to powiem, więc wybrałem wycieczkę. - i choć nie powinien to już się cieszył na nią. Cieszył go każdy czas z Irą. - Więc... Co byś chciał? - przełożył dłoń na jego druga stronę, więc miał go jakby w takim potrzasku pod sobą. -Nie puszczę cię, dopóki mi nie powiesz. - spróbował przybrać straszną minę.

- To może ja tez chce wycieczkę? - W końcu kto mu zabroni? Markus mógł nie chcieć prezentu, wiec on także, prawda? Prawda była taka, ze zawsze czul się jakoś skrępowany, kiedy chodziło o prezenty, a już zwłaszcza, kiedy miał cos dostać, a nie dać niczego w zamian. Nawet urodziny były problemem. Albo nie, problemem w urodzinach było to, ze ogólnie ich nie lubił. - Ale skoro tak, to wiesz... możesz długo próbować uzyskać ode mnie odpowiedz... - W końcu czy dziś gdzieś im się spieszyło?