Meet the Rutherford's

-Drugą? To gdzie?- No skoro Ira chciałby wycieczkę, to mogą mieć jakąś osobną, prawda? Odważył się na to, by i nogę przerzucić na jego drugi bok. Wisiał nad nim w klęczkach, ale skoro ma wyciągać od niego wymarzony prezent, no to nie może mu dać uciec przed odpowiedzią. -Dlaczego nie chcesz mi dać, spełnić twoje marzenie?- zapytał szukając jego dłoni, by złapać ją i ułożyć nad jego głową.

- Tę samą? - Chciał przewrócić oczami, ale się przed tym powstrzymał, bo przecież nie o to tu teraz chodziło. - To może wystarczy dla moich marnym marzeń, hm? - Ot, taki może był nudny i wyzbyty z marzeń. Taki był okropny.
- Czasem tak już jest, ze nie dostajemy tego, co chcemy... - rzucił jakże smętnie, zerkając w górę, żeby jakoś natrafić spojrzeniem na swoją dłoń i dłoń Markusa.

-Hej, miło, że masz marzenie spędzić wycieczkę ze mną i dziadkami, ale... Ze mną samym nie chcesz?- Jeszcze trzymał go za dłoń, bo właściwie nie wiedział jak ma odczytać spojrzenie chłopaka. Po prostu chyba na nowo w jakiś sposób muszą siebie się uczyć? -Obiecałeś, ze jak ja powiem, to ty powiesz.- Trochę to takie szkolne było, dlatego też nie powiedział tego jakimś poważnym tonem, a stylizowanym na dziewczynę.

- Potrzebuję twoich dziadków, żeby całkowicie nie oszaleć z nadmiaru miłości do ciebie... - Okej, teraz to brzmiał głupio i tandetnie, ale co z tego? Mówił to, co chciał mówić. Markus raczej nie skrytykuje.
Obserwował Markusa, przesuwając leniwie wzrokiem między twarzą Markusa i jego dłonią.
- Niczego nie powiedziałeś. - Przewrócił na niego oczami. - Nie mogę chcieć tej samej wycieczki, co ty? - Czy to nie byłoby sprawiedliwe?

-A może ja bym chciał żebyś oszalał z miłości do mnie?- Zaśmiał się -Układanie ubrań też było obiecane.- Dalej miał ten ciepły i rozbawiony ton. -Jak to nie powiedziałem? Powiedziałem, że chcę wycieczkę, że z dziadkami, a ty... Możesz chcieć tego co ja, to jest.... Miłe i dobre- w końcu na wspólnym chceniu chyba mogą zajść daleko? -Ale... Nie chcesz jakiegoś takiego swojego, swojego prezentu?- Przekręcił lekko głowę w bok.

Milczał przez dłuższą chwilę, zastanawiał się, przekręcał głowę w tę i z powrotem, no po prostu poważnie się nad tym głowił. Poważnie.
- Nope - odpowiedział wreszcie, nadal przyglądając się Markusowi. - Jak będziesz szczęśliwy z wycieczki, to ja też będę. - Nawet jeśli to brzmiało tandetnie. - A jeśli zmienię zdanie i będę coś chciał, dam ci znać - obiecał.

Przysiadł mu na udach. -Dlaczego czuję, że nie zmienisz zdania? - Przypatrzył mu się, ale nie zadał tego pytania z zarzutem jakimś, po prostu miał takie odczucie i tyle. -No, ale wierzę, że to zrobisz, chciałbym móc cię uszczęśliwić czymś więcej niż tylko swoim szczęściem.- Uśmiechnął się do niego i dopiero teraz puścił jego dłoń. Chyba wystarczająco nad nim wisiał.

- Tak, tak, wiem. - Wiedział jak to jest z Markusem i tymi jego chęciami do uszczęśliwiania, dlatego nieszczególnie próbował się sprzeczać. Potakiwał, bo tak, jasne, przemyśli to.
Spojrzał przy tym w dół, żeby przenieść spojrzenie z twarzy Markusa, z jego dłoni i innych części ciała na swoje własne uda. I cóż, przez to też na uda Markusa, które zaliczały się do części ciała, ale to tylko głupie szczegóły, nie?
- Jak wpadnę na jakiś pomysł, dam ci znać pierwszemu - zapewnił i krótko poklepał przy tym udo Markusa.

-Mam zejść? - zapytał po tym jak Ira go poklepał. -Ciężki jestem, co? - Mogło to Irze przeszkadzać, wciąż była wśród nich różnica w wadze, choć Markus bardzo się pilnował i dbał o siebie, w Niemczech dużo pływał i teraz też próbował się tego trzymać. Niekoniecznie to musiało pozytywnie wpływać na odbiór jego ciała, prawda? -Zejdę- rzucił to takim tonem, by Ira miał pewność, że nawet gdyby jednak na głos potwierdził, to on nie jest zły.

Odebrał słowa Markusa nieco odmiennie. Wiedział, że jest szczupły, dla niektórych pewnie trochę zbyt, zwłaszcza ostatnimi czasy, ale jednak jakoś... no, może jednak Markus uważał inaczej i miał go za jakiegoś słabego chudzielca? I nawet jeśli o to nie spytał, a Markus nie powiedział tego głośno, to i tak się przez to jakoś... sam nie wiedział, trochę strapił?
Dlatego nie brzmiał jakoś super pewnie, kiedy mówił:
- Nie no, jest zupełnie okej? - Ścisnął przy tym jego udo, jakby chciał go zatrzymać, ale tylko na chwilę, bo jakoś... no...

Zerknął na niego -No, ale jak będzie ci ciężko, to mów?- poprosił, bo jednak nie chciał jakiejś krzywdy zrobić chłopakowi, czy jakoś źle mu się kojarzyć. -A Margie co na święta?- jak już byli przy temacie świat, to mógł o niej wspomnieć? -Możemy też coś razem dla niej zorganizować?- to chyba było i prostsze i chyba też jakoś tak podkreślało to, że są razem i robią takie rzeczy wspólnie?

Skinął głową, że jasne, nie ma problemu. Znaczy, że jasne, jak będzie problem, to da znać. Póki co jakoś go nie było. Po prostu... Markus miał dość chudy tylek. Więc chyba da sobie radę. Przynajmniej jakiś czas.
- Wciąż o tym nie myślałem - przyznał, nawet jeśli już dawno powinien miec ogarniętą choć część prezentów. Ale jakoś... nie miał do tego glowy. I czasu. I dlatego trochę dal dupy. - Wiem, że powinienem, ale... Ogarnię coś. - Przetarł twarz dłonią.

Markus

-Hej, - tym razem, to on sięgnął do jego twarzy, by pogłaskać go po policzku - masz mnie, razem to ogarniemy. Nie myśl, że jesteś z tym wszystkim sam, albo że nie mogę pomóc, pewnie że mogę. Margie wciąż mieszka u nas, więc to też jest argument za tym, że możemy obaj coś wymyśleć. - uśmiechnął się i pochylił, by pocałować go w czoło. -Nie musisz wszystkiego brać na siebie, czy myśleć, że to tak trzeba.- w czym się różni w końcu wspólny prezent dla dziadków, a czym dla Margie?

Posłał Markusowi mały uśmiech, bo jego dotyk był czymś miłym.
- Wiem... - Niby wiedział, ale powiedział to takim tonem, że łatwo było się domyślić tego, że będzie jakieś ale. No bo było. - Po prostu... Wiesz, czuję, że powinienem jakoś to wszystko ogarniać? - W końcu to była jego siostra, dziadkowie jego chłopaka, jego chłopak... A ostatnio dawał sobie z tym radę jeszcze mniej niż wcześniej.

Markus

- Ale masz mnie, ja mam ciebie, mamy siebie. - uśmiechał się do niego i miał nadzieję, Ira go rozumie, i że go przekona. -więc nie musisz czuć, że wszystko musisz, czy powinieneś ogarnąć, czuj, że masz mnie i razem jest nam prościej i lepiej, prawda? - przynajmniej on to tak czuł, ale może źle, że tak myślał? Może też powinien wszystko sam? Choć przecież... To tak głupio wręcz brzmi, nawet w myślach.

- Wiem - zapewnił, bo to nie tak, że tego nie wiedział. Wiedział to, ale... Czasem I tak odzywały się w nim stare przyzwyczajenia. Tak chyba mógł to nazwać. Ale starał się z tym jakoś sobie radzić. Nie szło mu chyba tak tragicznie źle. - Coś wymyślimy. Jest jeszcze czas. - W końcu trzyletnie dziecko nie było aż tak wybredne, żeby kupienie prezentu miało być czymś szalenie trudnym. To akurat było w tym wszystkim najłatwiejszym zadaniem. - Damy radę. - Mówił o nich w liczbie mnogiej, a to już coś, nie?

Kiedy tylko usłyszał jaką liczbę użył Ira, to od razu uśmiechnął się szeroko. Ucieszyła go ta odpowiedź, bo miał nadzieję, że chłopak naprawdę tak uważa i że jakieś wspólne gorsze, ale też i lepsze rzeczy będą dzielić na pół. -Mogę cię pocałować?- zapytał, bo wciąż siedział na jego udach i tak nie wiedział, czy może się pochylić i to zrobić. Wydawała mi się ta pozycja taka w sumie... No, nie chciał odbierać powietrza chłopakowi.

Odpowiedział uśmiechem na uśmiech Markusa, no bo dlaczego miałby tego nie robić. Czuł się dobrze, więc uśmiechał się, żeby to pokazać. Tyle I aż tyle.
W końcu miał się bardziej skupiać na pozytywach.
- Tak, jasne. - Bo czemu miałby się nie zgadzać? - To okej. - Odruchowe chciał dodać chyba, ale powstrzymał, bo wiedział, że Markus nie lubi, kiedy to dodaje.

Skinął głową jakby samemu siebie utwierdzając w tym, że może pocałować chłopaka. Wiedział, że ten wciąż... Nie chciał nazywać tego problemem, ale wiedział, że Ira czasem woli wolniejsze tempo i Markus doceniał je. To nie tak, że potrzebował wszystkiego na zaraz już, po prostu... Było dobrze tak, jak między nimi było. 
Mimo wszystko pochylił się nad Irą, a wsparł się na dłoni obok jego twarzy. Całował go nieśpiesznie, raczej tak można by rzec, niezobowiązująco.

Ruszył się, przez chwilę nieco wiercił, ale nie dlatego, że próbował w jakiś sposób uciec przed dotykiem Markusa czy cokolwiek takiego. Po prostu chciał ułożyć się nieco wygodniej. Tylko tyle. Ale nie przerywał pocałunku. A jeśli już przerywał to tylko po to, żeby ponownie cmoknąć Markusa, pocałować go raz płyciej, raz nieco mocniej.
Mieli czas. W tej chwili przecież nigdzie się śpieszyli, prawda?

Znów przesunął usta na jego szczękę. Była przyjemnie zarysowana, dlatego jakoś tak do niej wracał. Znów też ustami zwiedzał jego szyję, z lewej na prawą, z prawej na lewą. Dłoń zaciskał na pościeli niczym kot, który to robił, gdy było mu przyjemnie. Przymknął oczy, więc nie wiedział jak Ira reaguje, mógł jedynie domyślać się z tego, jak ten się zachowuje. Nie czuł jakiejś odmowy, albo spięcia, więc dalej go całował zsuwając się ustami do dekoltu.

Odchylił lekko głowę, żeby w jakiś sposób ułatwić Markusowi to, co robił, i dać mu lepszy dostęp do swojej szyi. I cóż, no, próbował nie reagować... głupio. Jak to często miał w zwyczaju. Spinał się, uciekał albo coś równie dobrego... Teraz starał się zachować spokój i wytłumaczyć samemu sobie, że przecież nic złego się nie dzieje, tak? Jest miło. Jest okej. Nie ma o co się spinać.
I może to było dość...żałosne, że musiał to sobie tłumaczyć, ale chyba jednak w jakiś sposób to działało. Przynajmniej pod tym względem, że jeszcze nie panikował.

Markus

To nie tak, że mu się nie podobało... Wręcz przeciwnie - podobało aż za bardzo, żałował nawet że Ira ma sweter z dość wysokim dekoltem. Nie mógł przez to zsunąć się ustami niżej.
A może to jednak i dobrze?
Sięgnął dłonią do boku jego ciała i przez ubrania go dotykał. Wciąż miętosząc pościel drugą. To było wciągające, uzależniające. Mógłby tak bez końca, choć jeszcze myśl, że czasem lepiej wcześniej skończyć niż później, wciąż się w nim tliła. Schodziła coraz dalej, coraz głębiej, ale jednak wciąż siedziała. Dlatego jednak jeszcze skradł parę chwil i uniósł się. Ira mógł więc zobaczyć jakie ma rumieńce i lekko zamglone oczy.

Lubił, kiedy Markus sięgał ustami do tego miejsca na szyi, tego tuż pod żuchwą. To nie było może żadne specjalne miejsce, nic szczególnego, ale jednak całkiem to Lubił. To było zwyczajnie miłe. I nawet jeśli to mogło nie brzmieć tak, jakby to było coś wow, bo przecież miłe to w sumie nic wielkiego, ale... Dla niego to już coś znaczyło. Sporo.
Nie zrobił nic wielkiego, po prostu nadal trzymał dłoń na udzie Markusa i... I w sumie jakoś nie wiedział co więcej zrobić. Zawsze czuł się tak... głupio, kiedy chodziło o sprawy seksu. Okej, przez większość czasu.
Dlatego po prostu gapił się na Markusa jak ten pajac.

Markus

Nie bardzo wiedział co ma zrobić, czy się Irze podoba, czy się podobało to co zrobił. Za bardzo nie chciał się ruszać, bo bał się, że chłopak wyczuje jego reakcję i... No, może już sama ona mu się nie spodobać.
-Lubię cię całować.- przyznał to na głos, bo czuł tak, żeby to teraz powiedzieć na głos. -Ale chyba zejdę z ciebie?- wolałby to zrobić, gdy chłopak nie będzie się ruszać, żeby nie było wpadki.