Meet the Rutherford's

Zamoczył od razu koszulkę w zimnej wodzie, żeby krew zaczęła popuszczać. Mógł też już przemyć twarz, dłonie i nieco szyję. Kiedy Ira wrócił to znów zaczął go przepraszać. -Nie chciałem zrobić ci krzywdy. - sięgnął po paczkę i przyłożył do nosa. -Przepraszam, naprawdę. - nie wiedział, jak go ma przeprosić, nie wiedział jak za takie sprawy się przeprasza. Nie chciał mu niczego złego przypomnieć, a tym bardziej zrobić.

- Przecież to ja Ci przyłożyłem. - Spojrzał na Markusa bez większego zrozumienia, bo jednak... no, chyba jednak to nie Markus był tutaj tym, który powinien przepraszać, i któremu powinno być przykro. To Markus tu w końcu krwawił. - Nie wiem, co... przepraszam - powiedział jedynie, bo nie wiedział, co ma powiedzieć.

-Ale to ja zrobiłem coś nie tak?- Gdyby zrobił coś dobrze, to przecież Ira by go nie uderzył, prawda? Przynajmniej tak zakładał. -Nie masz mnie za co przepraszać.- pokręcił głową i spojrzał w lustro. Miał nadzieję, że nie będzie źle wyglądać, ale jeszcze nie odsuwał mrożonki, wolał potrzymać za długo niż za krótko.

- To nie... - Nie wiedział, co tak właściwie powinien powiedzieć. No bo... jak to w sumie wytłumaczyć? "Przepraszam, że walnąłem cię w nos, bo..." No w sumie co...? Bo miał jakieś głupie, niezrozumiałe urojenia? Ta, to nie brzmiało zbyt dobrze. - To nie twoja wina - zapewnił. - Poważnie, to... Nie wiem, co mi odbilo. Nie chciałem cię uderzyć, nigdy nie chciałem i to...Ale to nie przez ciebie. - Motał, ale sam nie wiedział, co chce przekazać.

-Wiem, że nie chciałeś mnie uderzyć, wierzę w to. Wiem też, że nie powinienem się zapędzać i robić coś, czego nie chcesz, na co nie jesteś gotów.- A w tym nie było nic złego, każdy miał swój odpowiedni czas i przecież Markus niczego nie potrzebował robić na już, na wczoraj. Mogą ze wszystkim poczekać, to nic strasznego. -Jest okej, nie krwawię już, koszulka puszcza, więc zaraz ją przepiorę.- obiecał.

- Nie zrobiłeś niczego, czego nie chciałem. - I nie chciał też tego, żeby Markus tak myślał. Nie o to chodziło. Chodziło raczej o.... Okej, nie wiedział o co. Był na tyle dziwny, że czasem sam sobie nie rozumiał. I to chyba niezbyt dobrze. Bo jakoś... - Po prostu... spanikowalem. - Marne wytłumaczenie dla szaleńczego wierzgania nogami i wpakowania Markusowi kolana w nos, ale cóż.

-Właśnie, spanikowałeś.- odsunął mrożonkę na chwilę od nosa -Czyli coś było nie tak, zrobiłem coś nie tak, przepraszam.- Był wdzięczny, że Ira go wspiera, chce mu jakoś poprawić humor, czy podnieść na duchu. Jednak Markus wiedział, że przekroczył granicę. Wcześniej o wiele rzeczy się pytał, teraz po prostu... Zagalopował się.

- Przez siebie, nie przez ciebie. Co niby zrobiłeś? - Nie potrafił wskazać konkretnej rzeczy, która Markus miałby zrobić źle. A nawet jeśli coś zrobił, to niby skąd miał wiedzieć? Przecież nie miał jakiejś listy rzeczy, które może robić, a których nie, bo oberwie.

-Całowałem za dużo? Całowałem nie tak? Chciałem za dużo?- wymieniał wszystko, co jego zdaniem zrobił nie tak. -Nie zapytałem cię o pozwolenie, więc tak... To moja wina.- Nie był zły na Irę, miał nadzieję, ze ten mu to wszystko wybaczy. -Dlatego przepraszam... Nie będę już.- obiecał. Nie potrzebował tego wszystkiego wokół, to co mieli było dla niego wystarczające.

Zabrał od Markusa koszulkę, każąc mu jeszcze trzymać okład i sam spróbował dokończyć zmywanie plamki krwi, żeby Markus nie martwił się, że ta zaschnie, kiedy ten będzie trzymał dłonie tam, gdzie trzeba.
- Ta, nigdy nie będziemy niczego próbować i będzie super... - rzucił to z lekkim przekąsem, ale jednak miał w tej chwili większe pretensje do samego siebie nóż do Markusa.

-Wiesz, że są i takie związki?- powiedział patrząc jak Ira zabiera się za pranie. -Wiesz, ja też... To nie tak, że ja muszę, ja... Tylko próbuję i chcę robić rzeczy, które nam pasują, które nam będą sprawiać przyjemność, bo twoja przyjemność to i moja przyjemność.- spróbował wyjaśnić swój punkt widzenia. Wiedział, że nie wracają do rzeczy, które kiedyś zrobili, ale... Nie musiał przecież tego powtarzać, prawda?

- Okej, dobra, to... - Chciał powiedzieć bez sensu. Ale czy tak teraz nie było? Może nie był w ty dobry, może był do tego zbyt niedojrzały czy coś, ale zwyczajnie nie czuł, żeby ta rozmowa doprowadziła ich do cudownego rozwiązania. A może był zwyczajnie zbyt zły na samego siebie.
Dlatego tak wyzywał się na koszulce, usilnie ja szorując.
- Nie chce zejść- podzielił się z Markusem ta oczywistością. - Wyrzucę ja. - No bo czasem łatwiej było coś wyrzucić niż usilnie próbować to naprawić  nie?

-Zalej zimną wodą, wrzuć odplamiacz, niech poleży w spokoju kilka godzin.- Zaproponował -Jak nie zejdzie to wyrzucisz.- Nie będzie kazać Irze trzymać koszulkę zbrudzoną krwią. -Dostanę przytulasa?- Zapytał nieco żartobliwym tonem, by zobaczyć czy uda mu się jakoś rozluźnić sytuację. W końcu zawsze oni wszystko obracali w żart, prawda?

Jeszcze przez chwilę pocierał materiał koszulki między palcami, jakby jeszcze liczył na to, że plama cudownie zejdzie. Tyle dobrego, że nie sięgnął po sweter. Albo rzeczy Markusa.
Ale wreszcie zostawił już koszulkę w spokoju, wrzucając ją do umywalki.
- A jak nos? - Przyjrzał się Markusowi,żeby ocenić szkody. To było dla niego chwilowo istotniejsze, ale jednak wyciągnął po chwili rękę, żeby objąć Markusa.

-Nie krwawi, nie boli aż tak- mówił zgodnie z prawdą - a teraz jest mi jeszcze lepiej -to też było zgodne z prawdą, więc przytulił się do niego. -Wychodzimy?- Koszulka może się moczyć, a oni mogą wrócić do pokoju i porobić coś innego. Poczytać, pooglądać coś, albo nawet i poleżeć. Będą robić to razem, więc Markus nie zamierzał narzekać. -Za jakiś czas będziemy wspominać to ze śmiechem.- tego był pewien.

- Ta, nie mogę doczekać się opowiadania wszystkim o tym, jak tak przyłożyłem takiemu jednemu gejowi, który próbował przystawiać się do mnie w mojej sypialni. Człowieku, aż poszła mu krew z nosa... - Wiedział, że gadał teraz kompletne bzdury i to w idiotyczny sposób, ale chciał po prostu w jakiś sposób uciec od poważnego tematu i liczył na rozbawienie Markusa.
- Chodź, zrobimy herbatę. - Przestał obejmować Markusa, żeby poklepać go po plecach. Wolał jednak nie wracać do łóżka.

-Hej- Markus udał oburzenie -ja nie jestem takim jednym gejem, jestem twoim gejem. - zaśmiał się. -Ale faktycznie, na poczet takich opowieści, wolę być anonimowy. - wciąż się śmiał i jeszcze raz tylko spojrzał w lustro, nie było aż takich szkód na jego twarzy, więc mógł zejść z Irą na dół. -schowamy- wyciągnął z ręcznika paczkę -groszek przy okazji. - nie będzie mu już potrzebny, może poczekać na swoją kolej do bycia zjedzonym.

***
Kolejne tygodnie do świąt zleciały... cóż, jakoś. Nadal nie mieli dla siebie zbyt wiele czasu, momentami chyba jeszcze mniej niż wcześniej. Ale trzeba było się śpiąc i jakoś przez to przebrnąć. W końcu nie od dziś wiadomo było, że dla marzen czy jakiegokolwiek innego gówna trzeba było przebrnąć przez wiele i mierzyć się z poświęceniami.
Ale jakoś się spiął. Było ciężko, bo musiał odpuszczać pracę, więc było krucho z kasą, ale po prostu nie kupił nowego zestawu do odsłuchu, bo stary jeszcze jakoś działał (albo i nie), więc mógł ogarnąć prezenty. Głównie dla Margie, ale jednak miał też inne do kupienia. Dal coś nawet ojcu Markusa.
Żeby nie było.
Jego pannie niczego nie kupił, bo się jej w sumie nie spodziewał. Spotkał się znimi zanim ojciec Markusa miał zabrać Margie do Stamford, a oni z Markusem mieli ruszyć do jego dziadków. Ale najwyraźniej Mark chciał zabrać Anabeth ze sobą. Cóż, odważne. Aż przez krótką chwilę Ira żałował, że go tam nie będzie. Krótką.

Markus miał przygotowane prezenty, które kupił sam, ale i tak nie mógł się doczekać, by dać wspólny prezent dziadkom. Jakoś miał wrażenie, że tu prócz Margie będzie największą i najszczersza radość. Ojciec też miał przyszykowane prezentu dla nich, więc ich czwórka miała obejrzeć je u dziadków. 
-Myślisz, że ojciec wróci cały i zdrowy?- Markus zapytał Iry, gdy już byli w trasie. Mieli zjeść świąteczną kolację wspólnie, ale chcieli też wrócić do domu. W końcu czekała na Irę jemiołowa niespodzianka.

- Zależy od tego, jak dobrze opanował sztukę robienia z dziecka żywej tarczy. - Cóż, gdyby pojechał tam bez Margie, jego szanse byłyby raczej równe zeru. Pewnie dlatego jakoś nie ryzykował próby przedstawienia swojej panny bez wsparcia w postaci uroku Margie.
Choć wciąż miał wrażenie, że jeśli o babkę Markusa chodzi, to jednak on wciąż był jej ulubionym Rutherfordem, a nie jego siostra. Zabawne.
- Tak się o niego zamartwiasz? - Spojrzał na Markusa i wykorzystał to, żeby nieco pokręcić głową, rozruszać szyję. Był wymęczony, a to jakoś pomagało mu się wziąć w garść.

-No wiesz, jednak mimo wszystko to jest ten rodzic, który dla mnie rzucił wszystko?- Spojrzał na Irę-Patrz na drogę, jak coś to mogę cię zmienić.- Położył dłoń na jego udzie. -Więc pod tym względem byłbym naprawdę dupkiem, gdybym o tym zapomniał.- A może nawet i gorzej niż dupkiem. -No i wiesz, chciałbym żeby Margie była szczęśliwa tam, bliźniaki nie są aż tak za nią...- Ale może teraz, gdy nie będzie ich dwójki, to reszta się jakoż zżyje?

- Patrz na drogę, patrz na rozmówcę... Man się stosować do zasad drogowych czy savoir-vivre?- To było raczej pytanie, na które znało się odpowiedź. - Nie rozpraszamy kierowcy! - ofuknął Markusa w przesadzony sposób, no ale jak on ma się tu skupić na drodze, kiedy Markus go rozprasza? No okropny pasażer. Okropny.
Chcial zauważyć, że ojciec Markusa miałby propozycje tej pracy tak czy siak, więc to nie z jego winy wyjechali do Camden, ale nie chciał tym psuć chwili, wyobrazen czy coś. Więc nie powiedział.
- Wiesz, Marvin chyba nic do niej nie ma? Po prostu trzyma się Melody? - Widocznie była bliźniakiem alfa w tej relacji. Czy jakoś tak. - A ona ma... Wiesz, przejdzie jej? - Chociaż nie bardzo wiedział, czy jego słowa jakkolwiek miałyby pomóc.

-Oczywiście że drogowych- cofnął dłoń, ale nie był obrażony. Ira miał rację, nie powinien go rozpraszać, czy też w jakiś sposób mu przeszkadzać. -Wiesz, obiecałem, że zadzwonię do Melody, więc podpytam się o sytuację i poproszę, by jednak coś pobawiła się z Margie.- Miał nadzieję, że jego siostra będzie już przychylniejsza do siostry Iry niż wcześniej była. Nie miał jej tego za złe, oczywiście, że nie. Wiedział, że ona ma prawo do swoich emocji. Po prostu... Chciał żeby było dobrze. Dla wszystkich.

- Zawsze możesz powiedzieć, że to Ira prosi... Posyłam teraz oczko. Mówię to, żebyś wiedział... - W końcu miał patrzeć na drogę, a bez tego nie bylo należytego wydźwięku. Chociaż nie było tu w sumie żadnego większego wydźwięku niż to, że rodzeństwo Markusa go lubiło, i że czasem nie chciało się czegoś zrobić dla rodziny, a dla - bądź, co bądź- obcych już tak.
Albo tylko on tak miał.

-Argument twojej osoby, to chcę wykorzystać wiesz, w ostateczności- zaśmiał się lekko, ale rozumiał punkt widzenia Iry. Trudno było nie zauważyć tego, że nawet babka wolała chłopaka, że w jakiś sposób zaraz go pod swoje skrzydła wzięła i nie dała mu krzywdy zrobić. A może odpowiedniej - nie krzywdziła go. -Także nie martw się, będziesz bohaterem.-poklepałby go po udzie, ale nie chciał przeszkadzać kierowcy.