Meet the Rutherford's

- Proszę cię - parsknął. Właściwie to wręcz prychnął. - Ja zawsze jestem bohaterem. - Cóż, ta, jakoś... No, jakoś sam wiedział i słyszał, że to brzmi jak bzdura. Nie pierwsza i nie ostatnia, jaką powiedział, ale jednak zatrważająco trudną do uwierzenia...

-To prawda, od samego poznania tak o tobie myślę. Masz w sobie coś, co... Sprawia, że idą za tobą tłumy. i to coś idealnie pomagało w karierze, koncertach i z fanami. - Także... Uratujesz niejedne święta coś czuję. - zaśmiał się, a że byli coraz bliżej domu dziadków, to już mentalnie mógł się przygotować na radość i szczęście. No i na odbiór prezentu, zawsze wolał dawać niż otrzymywać dlatego nie mógł się doczekać ich reakcji. 
A im bliżej byli ich, to też byli coraz bliżej powrotu i.... Jemioły.

- Ta... Pamiętam to jakoś inaczej... - To było nieco ponad trzy lata temu, więc jeszcze to pamiętał, ale najwyraźniej Markus musiał zwolnić w tej swojej mądrej głowie nieco miejsca i dlatego miał chyba dziury w pamięci, które latał sobie bzdurami. To by tłumaczyło fakt, dlaczego Markus patrzył na niego przez pryzmat tak dziwacznie grubych, różowych szkieł.
- Powinieneś raczej życzyć sobie świąt, których nie trzeba ratować? Zwłaszcza po mojemu. - Rodzinny obiad też w końcu uratował...

-Och, ja wiem, że wtedy nie zachowałem się odpowiednio, ale ratowałem swój plecak..- sam był wtedy sobą zaskoczony, ale jakoś przez to, że ujrzał Irę to... Od razu zrobiło mu się lepiej. Właściwiej, odpowiedniej. -No tak, tego chciałbym, oczywiście... Żadnego ratowania świąt, rodziny, wszystkiego... Oczywiście, że chciałbym, żeby to wszystko samo się układało jak najlepiej. - przyznał, ale wiedział, że nie do końca to tak może być. Dlatego ufał temu, że Ira uratowałby to wszystko.

- Nadal jestem pod wrażeniem twoich standardów. -A może ich braku. Nawet on swoje miał, a i tak śmiano się z niego, że poleciał na pierwszego gościa, który był dla niego miły. A Markus co miał na swoje usprawiedliwienie? Chociaż może wolał nie wnikać. Markus miewał dziwną perspektywę. Przynajmniej dla niego, bo jednak (jak zresztą widac) spoglądał na wiele spraw zupełnie inaczej. Zwłaszcza tych związanych z samym sobą.
- U twoich dziadków raczej nie ma co się martwić o katastrofę w święta. - To była raczej najbezpieczniejsza z opcji. Na pewno bezpieczniejsza niż Stamford.

Markus

- Dlatego się cieszę, że tam jedziemy. I ty i ja, możemy odpocząć, możemy czuć się właśnie bezpiecznie.- miło było i poczuł jakieś takie ciepło, że Ira to też dostrzega. Takie może i drobnostki, ale dobrze nastrajały Markusa. Sprawiały, że czuł się notabene bezpieczniej. Pewniej. I z decyzją o wyjeździe i ogólnie w związku. -A poza tym, to ja nie wiem dlaczego ty nie widzisz w sobie tego, co ja w tobie widzę.- pokręcił z uśmiechem głową.

- Z nas dwóch to nie ja mam problemy ze wzrokiem... -mruknął pod nosem sam do siebie, bo nie chciał domawiać się z Markusem. Po prostu zawsze lubił mieć jakieś ostatnie słowo. Nawet jeśli mówił je sam do siebie.
- Myślisz, że kiedyś twoja rodzina dojrzeje do wspólnych świąt? - Nieco przekierował temat na inne tory.

Markus

-Hm? Co powiedziałeś?- zmarszczył nieco brwi, bo nie lubił jak nie słyszał dokładnie, co Ira mruczy. Jakoś wolał wiedzieć i móc się jakoś ustosunkować. - Och, my, Margie, dziadkowie, tata z Annabeth, Stamford - tu ujął matkę, bliźniaki i babkę - mama ma jeszcze siostry... To... Mogłoby być ciekawe. Chyba bym chciał. - jednak był nauczony pełnej chaty, więc tłum go nie przerażał. Oczywiście jeżeli chodziło o rodzinę i święta, w miejscu gdzie można pójść do siebie.

- Nic takiego. Po prostu narzekam na drogę. -Nie było śniegu, a tylko mokre, marznące błoto na drodze.
Wspaniały świąteczny klimat.
- Przyznaję, że ciężko mi to sobie wyobrazić. - Po prostu rodzina Markusa była...cóż, jedyna w swoim rodzaju. I nie bardzo wiedział, czy dałby radę znieść ją całą, bez dawkowania.

Markus

-Mogę cię zmienić, nie musisz się ciągle męczyć. - spojrzał na niego i starał się wypatrzeć, czy coś nie tak się dzieje, czy Ira coś maskuje. Był jednak skupiony na drodze. -No wiesz, mi było ciężko wyobrazić sobie, że będziesz mnie chciał, a jednak... O to jesteśmy trzy lata później. - rozłożył dłonie w geście "tadam" - Więc może to też byłoby możliwe.- zaśmiał się, ale też jakoś myślał, że bardziej możliwe byłoby święta wspólne, w sensie trzy lata temu myślałby, że takie święta będą bardziej możliwe, niż związek z Irą.

- Nie jedziemy na drugą stronę kraju. - Przewrócić oczami, chociaż Markus nie bardzo miał jak to w pełni widzieć, bo miał przecież patrzeć na drogę, nie na niego. Więc to robił. Był grzeczny, a co.
- To jednak trochę inna sytuacja, nie? Czy jestem tak samo trudny do ujarzmienia co cała zgraja Adamsow I... wszystkich pochodnych? - Nie znal nazwisk ciotek Markusa.

Markus

-Mimo wszystko, możesz chcieć odpocząć. Przyszykować się na święta - dziadkowie wciąż wylewali swoją miłość ponad poziom. Nie dochodziło do nich to, że już nie muszą. -Zależy jak spojrzeć i o jakiej relacji myśleć. - wiec może lepiej nie wchodzić w szczegóły. - no i zależy dla kogo - to też było ważne m

- Wiesz, nie sądzę, żeby miało mi to pomóc w zyskać jakiś dodatkowy super nastrój. - A jedynie wydłużyłoby drogę niepotrzebnymi na takiej trasie postojami. Nie było przecież aż tak daleko, żeby było to konieczne. Lepiej było przejechać jak najszybciej i mieć to z głowy, nie? Drogę, znaczy. Nie, że chciał wracać już z odwiedzin.
Lubił w końcu dziadków Markusa.
- Najważniejsze, że twoi dziadkowie mają ciebie. - A dzięki temu mieli rodzinę.

-Ale ogólnie masz ten super nastrój?- zapytał, bo w sumie słowo "dodatkowy" i w sumie też "super" były słowami klucz. Ira mógł mieć nastrój, ale nie był on super. Mógł mieć też już super nastrój, wtedy miałby podwójnie super, ale to też chyba nie wchodziło w grę. 
Więc albo Ira ma zwykły nastrój, albo nie ma go wcale. 
- Mają też i ciebie, wiesz, że jesteś dla nich równie ważny. - zauważył. Nie chciał żeby Ira czuł się obcym.

- Mam... nastrój? - Zawsze jakiś miał, często gorszy niż lepszy, ale teraz czuł się nawet całkiem nieźle. To może nie było jeszcze super, ale jak ma niego całkiem dobrze.
Poważnie. Całkiem dobrze.
- Wiem. - Nie miał ochoty sprzeczać się o to z Markusem. - Ale wiesz, co mam na myśli. Geny to geny. - Markus był wnukiem Berniego i to na pewno znaczyło wiele.

-Geny, to geny, to racja. - zgodził się -Ale czasem ważniejsi, bliżsi są nam ludzie, z którymi nie łączy nas genotyp. - zauważył. Coś było w tym, że najlepiej z rodziną wychodzi się na zdjęciu. -I cieszy mnie, że masz nastrój, wiesz pewnie nas przywita Mariah Carey, także no... Przyszykuj jej wersję rockową?- Zażartował. Choć dziadkowie byli fanami mocniejszych brzmień, jeździli na koncerty rockowe to przy świętach... Niemalże cała składanka świąteczna u nich była.

- Ale czasem głupi genotyp jest zbyt ważny. - Coś o tym wiedział. Aż za dobrze. Matka miała go głęboko gdzieś, nie widział jej o jakichś... chyba dziesięciu miesięcy, a i tak gdyby wróciła nie potrafiłby się na nią całkowicie wypiąć. Jak zawsze.
- Wiesz, jak kocham świąteczne kawałki. - A już zwłaszcza, jak bardzo kochał Mariah Carey. Okropieństwo.

-To poproszę, by nie leciało za głośno?- zaproponował, nie chciał żeby dziadkowie czuli się urażeni, ale też nie chciał, żeby Ira źle się czuł. Jak zwykle Markus chciałby zadowolić i zadbać o wszystkich. Szczególnie o tych, którzy najbardziej troszczyli się o niego. -Ale będzie super, nie nastawiajmy się źle, dobrze?- poprosił, bo nie było nic gorszego niż nastawianie się negatywnie. Są w końcu święta.

Cóż, Ira lubił nastawiać się na źle, to bylo prawie jak jego hobby, ale tyle mógł jednak zrobić dla Markusa. Miłość wymagała czasem poświęceń czy coś takiego. Więc mógł się poświęcić na tyle, żeby nie narzekać.
Aż tak bardzo. Bo jednak, żeby aż tak zupełnie nie narzekać to się nie porywał. To by było aż nienaturalne.
Ale za to starał się nie narzekać przez resztę drogi nie narzekał w ogóle, więc to był już pewnego rodzaju sukces, nie? Tak przynajmniej uważał i dzięki temu jakoś droga lepiej i szybciej leciała.

Domki były bogato przystrojone, niektóre ze smakiem, niektóre kiczowato. 
-Ten Mikołaj macha?- Zapytał się Iry, gdy stanęli na światłach. -Czy on sobie robi dobrze?- podświetlany Mikołaj miał chyba machać, ale ręka nie unosiła się wysoko tylko ruszała się na wysokości krocza. -Jestem ciekaw co dziadkowie mają przed domem.- w ubiegłym roku były to renifery. 
Ze światełek oczywiście.

- Może palił jointa, żeby jakoś przetrwać tę robotę, ale aż załamał ręce? - Ocenił swoim fachowym okiem, kiedy spojrzal na Mikołaja. - Wygląda na takiego, co popala. I popija. Dużo. - Ta jego czerwona, napuchnięta twarz go zdradzała. - Obstawiam, że w tym worku chowa puste butelki. - Bardziej to prawdopodobne niż prezenty.

Może i się zaśmiał, ale zaraz jednak nieco poważniej dodał -Brzmisz jakbyś go oceniał z własnego doświadczenia.- A wolałby, żeby Ira nie miał tego doświadczenia. Choć przy jego matce... Ciężko było, by chłopak mógł mieć inne skojarzenia. -Mam nadzieję, że jego kompana od picia i jointów u dziadków nie będzie.- naprawdę życzył sobie, by oni mieli ze smakiem ozdobiony dom i podwórze.

Znów popatrzył na Mikołaja, tym raczej nieco dłużej i poważniej, no jakby się nad czymś niesamowicie głowił i przez to aż zbyt długo stał jeszcze na zielonym. Ale nikt za nimi nie stał, więc mógł robić to dla głupoty. Bo po to właśnie to robił.
- Wiesz, rak po dłuższym namyśle... przypomina mi wujka Boba... - powiedział z pełną powagą.
Akurat wujaszka Boba chyba nie miał... Albo miał...?
- Och, szkoda. Może zostawiłby ciekawe prezenty... - No aż chciałby zobaczyć dziadków Markusa na haju.

-Wujka Boba?- Powtórzył za nim, bo nie znał historii chłopaka, nie aż tak. Wujek Bob mógł być jednym z byłych matki Iry, no i... Mógł być tym okropnym? Najgorszym? Aż Markusa zatrząsało. -Może jednak nie kojarzmy już Mikołajów z wujkami?- poprosił bo bał się, że przez te skojarzenia, święta mogą stawać się coraz gorsze.

- Tylko żartowałem. - Nie chciał, żeby Markus się przez to martwił, bo Markus to potrafił się przejmować czymś aż przesadnie. Wiedział, że mógł po prostu nie gadać głupot, ale... No, to by było zbyt proste. - Luz, to nie tak, że zaraz wyskoczę z jakąś świąteczną traumą. Po prostu te czerwone policzki wyglądają jak u pijaka. - Ale taka była już wada ozdob prosto z działu made in China.
Nie kryło się za tym nic więcej, żadna mroczna prawda, że w prawdziwym świecie Mikołaj był otyłym kłamcą, który wpychał dzieciom ręce w majtki, a wielkanocny króliczek przypominał alfonsa. Luz.