Meet the Rutherford's

-Za dużo ponczu.- Markus uśmiechnął się i powiedział to takim tonem, który wskazywał na to, że już się nie martwi. A przynajmniej nie martwi aż tak. -No, ale jak na razie to ten Mikołaj jest na szczycie mojej listy świątecznych żenad.- W końcu spacerowali zawsze z Irą, by obejrzeć jak bliżsi i dalsi sąsiedzi ozdobili domostwa. Wybierali najgorsze i najlepsze. Ot, taka ich mała tradycja.

- Ale przynajmniej zapadł ci w pamięć. - A to już coś, bo niekiedy tandety były tak mierne, że nie chciało się na nich nawet zawiesić oka na dłużej. A Santa Bob był chociaż zapadający w pamięć. Nawet jeśli nie do końca w tym dobrym względzie. - Mówię ci, że z tego kitu jeszcze będzie hit.

-Może załóżmy firmę, olejmy muzykę i fizykę. Będziemy robić takie Mikołaje.- zażartował, bo w życiu nie powiedziałby poważnie ani o porzuceniu muzyki, ani fizyki. - Dorobimy się fortuny i będziemy mogli bujać się na hamakach na Hawajach.- Hawaje może i z chęcią by odwiedził i zwiedził, ale z zamieszkaniem tam, to miałby problem.

- Och, nie, nie. - Pokręcił głową, że nie, to nie wchodzi w grę. - Żadne Hawaje. Twoja skóra źle znosi dużą ilość słońca. - Pamiętał to, brał pod uwagę, więc Markus powinien być zadowolony. - Ale zdecydowanie kupimy sobie kiedyś takiego Mikołaja. To będzie nasza pierwsza świąteczna ozdobą. - Już miał przed oczami radość Markusa, kiedy będą go stawiać.

-Miło, że o tym pamiętasz.- zaśmiał się, bo jednak to było naprawdę miłe. To, że Ira i zapamiętał i zwrócił na to uwagę, że nie do końca Hawaje są dobrym pomysłem. Makrusowi zrobiło się ciepło. -A nie możemy mieć innej, wspólnej pierwszej ozdoby?- Zapytał, bo obawiał się tego Mikołaja. Znając swoje zamiłowanie do takich rzeczy, to będzie o niego dbać, bo właśnie będzie pierwszy i wspólny. Wolał więc inną ozdobę, która będzie mieć ten zaszczyt.

- Być może możemy... Ale po co, jeśli ta może być taka wspaniała? - A juz na pewno godna zapamiętania... Chociaż i tak wiedział, że niczego takiego nie kupią. Ten Mikołaj zdecydowanie gryzłby się z estetycznym wystrojem według wytycznych Markusa, bo jednak lampki i bombki będą musiały wisieć w należytym porzadku, prawda?
I te myśli nawet jakoś szczególnie go nie przerażały. Wydawało mu się to czymś normalnym. Cały ten porządek.
- Dla uhonorowania wujka Boba. - Spojrzał na Markusa, kiedy wjeżdżali na ulicę jego dziadków.

Markus

-Może będzie któraś, która będzie bardziej wspaniała? Dla uhonorowania nas?- no miał nadzieje, że ta karta zadziała dobrze i o Mikołaju może zapomnieć.
Jest za młody, by mieć wrzody żołądka, czy zawał serca.
-No i ta ulica jest piękna.- było widać, że mieszają tu, może nie, że bogatsi ludzie, ale z wyraźniejszym poczuciem smaku i estetyki.

- Och, a więc wzgardzasz pamięcią wujka Billa...? Boba - poprawił się od razu. - Widzisz? Już zaczynam o nim zapominać. - Choć może to i lepiej niż gdyby twarz tego chińskiego Mikołaja miała utkwić mu w pamięci.
- Niech zgadnę... Ratuje ją gejowskie poczucie estetyki...? - zażartował na temat ulicy.

Markus

-Może dziadkowie narzucają standardy- Markus może jakieś poczucie wszystkiego po kimś musiał mieć. Choć miał nadzieję, że dziadkowie nie chodzili i nie poprawiali niczego u sąsiadów. Sąsiadek również. -Wiesz, to dobrze, że ciągną ulice do przodu, do góry.- jeżeli faktycznie to był jakiś wpływ dziadków, to on był dumny. -Jak dobrze- skomentował to, co zobaczył jak już wjeżdżali pod garaż. Wszystko było dobrze, wisiało odpowiednio, wszystko ze sobą współgrało. Głowa go nie musiała boleć.

W pierwszej chwili chciał powiedzieć, że co nieco nie jest tak dopilnowane, jak byłoby pod batutą Markusa, bo sąsiedzi mieli krzywo zawieszoną na choince gwiazdę, ale jednak stwierdził, że to dobrze, że Markus nie widział tego ze swojej perspektywy.
I że to źle, że zaczął zwracać uwagę na takie rzeczy, bo wiedział, że Markus to robi.
- Przynajmniej jeden z nich się ciebie nie wyrzeknie. - I byłoby to zabawne, gdyby to Eddie miał podobne ciągoty. Babka Markusa musiałaby się tłumaczyć...

-Ja ich też. - po wyjściu z samochodu zrobił krok do tyłu, by móc się przyjrzeć jeszcze raz ozdobom. Nie chciał być czepliwym, czy szukać dziury w całym. Jednak jak ma być idealnie, to idealnie nie? Chociażby od linijki to miałoby być. -Jak będą chcieli zdejmować, to może przyjadę pomóc. - nie chciał na Irę zwalać takich obowiązków, czy mu wymyślać. Jak sam tu przyjedzie to się nic nie stanie, prawda? - Chodźmy, - podszedł do bagażnika, by sięgnąć po prezenty.

Posłusznie, choć trochę nazbyt głośno trzasnął drzwiami, żeby zamknąć samochód i pójść za Markusem. Nie bardzo miał co od niego zabierać, bo nie mieli ze sobą zbyt wielu pakunków, a Markus nie przepadał za tym, kiedy coś usilnie mu zabierał. Dlatego po prostu wspierał go jako wsparcie moralne. To też coś, no nie?
- Jeszcze nie słyszę kolęd. To pół sukcesu - powiedział, kiedy wchodzili na ganek.

-Pewnie czekają na ciebie, by zaśpiewać z tobą.- Markus uśmiechnął się szeroko. 
- Długo będziecie tam stać?- w drzwiach domu stanął Eddie- Gorąca czekolada stygnie, a jak nazwa wskazuje na być gorąca. - niby ich rugał, ale robił to w ciepły, dziadkowy sposób. Więc... Ich nie rugał. 
-Już, już! Podziwialiśmy ozdoby! - Markus podkreślił dlaczego im to tak długo czasu zajmuje. 
-Sam wieszałem. - Eddie z dumy aż się wyprostował.

- Bałeś się, że Bernie spadnie ci z drabiny? - zażartował, kiedy już przywitał się z Eddiem
, choć domyślał się, że wynikało to po prostu z faktu, że ten często lubił robić samodzielnie tego typu... fizyczne rzeczy.
Może chciał choć w ten sposób pokazać, że nosi w tym domu spodnie...? Albo chciał tak udawać...
Czasem tyle zostawało.

-Wiesz, ktoś musi być bohaterem świat.- Puścił do Iry oko. Kiedyś ten zrozumie o co chodzi. Eddie po prostu czasem lubił być w centrum uwagi. Gdy wieszał ozdoby miał ją w stu procentach od Berniego (jakby nigdy tak nie miał) plus od sąsiadów, którzy podziwiali, zagadywali. Po prostu... Lubił to. 
-Ktoś jest na drabinie, ktoś w kuchni?- Markus zażartował w ten sposób o możliwy podział obowiązków u dziadków. 
-W tym też coś jest.- Eddie wciąż się śmiał.

Wpuścił Markusa do domu, trzymając dla niego otwarte drzwi, a później je za nimi zamknął.
- A więc nie aspirujesz do miana bohatera dnia codziennego? - spytał, jakby to było coś wielkiego i szokującego. - Myślałem, że masz już taka renomę, że sąsiadki codziennie wzdychają do ciebie znad przygotowywanych ciast... - No poważnie, no. Jakby mu właśnie runely wszystkie poglądy na świat.

-Och, myślisz, że nie prosiły o pomoc w wieszaniu?- Zaśmiał się. 
-Ten piernik już końcem listopada wiesza u nas dekoracje, by móc wszystkim wkoło pomóc.- Bernie się wtrącił, gdy pojawił się, by przytulić Markusa i Irę, gdy ci się rozpłaszczą. 
-Czyli bez zmian?- Markus pokręcił głową, ale chętnie najpierw przytulił jednego dziadka, a po chwili drugiego.

- Och, może zbyt mało go rozpieszczasz... - rzucił to do Berniego, jakby naprawdę ten dawał Eddiemu zbyt mało atencji i ten musiałby nadrabiać ją u sąsiadek.
To była jego najmniej ulubiona część witania się, bo wciąż nie był fanem kontakt fizycznego, którego można było uniknąć, ale jednak nigdy nie odmawiał tego dziadkom Markusa.
Ale nadal nie był fanem.

-Jak będziesz w naszym wieku...- Bernie zaczął - I będziesz przez większość życia rozpieszcząć pewną osobę, to jej zawsze będzie przesuwała się granica do "za mało"- Pogroził Irze. Jednak Markus też to usłyszał, kto wie, może i on wyciągnie z tego lekcje? 
-Nie moja wina, że przyciągam spojrzenia i jestem dobrym człowiekiem.- Edddie zamachał na nich, że mają kończyć i wchodzić w głąb domu.

- Jemu trzeba to powiedzieć. - Wskazał kciukiem na Markusa. - On ma gorzej. - No ale czy nie mówił prawdy? Markus musiał się więcej nameczyc. - Ja tu tylko stoję i ładnie wyglądam, a on musiał nosić za mną torby. Już cwiczy rozpieszczanie. - Co prawda to nie było do końca tak, no ale czy ktoś tu teraz patrzył na realna wersję wydarzeń?
No ale grzecznie ruszył za Eddiem.

-Czyli to u nas rodzinne.- Bernie jedynie się roześmiał. 
-Jeżeli tak, to lepiej trafić nie mogłeś.- Eddie poklepał Irę po ramieniu. 
-Nie jestem taki idealny, to tylko kilka paczek.- Markus pokręcił głową i skierował się prosto pod choinkę, która była wystrojona w złoto i czerwienie, by położyć pod nią prezenty.

Dziadkowie Markusa... cóż, standardowo przesadzili. Ze wszystkim. Od prezentów i ozdóbek, przez jedzenie, na ogromie miłości kończąc... Tak, w tym zdecydowanie mieli tendencję do przesady, ale jakoś dawali radę nie upaść pod jej naporem. Ale też trochę z tego względu chcieli wieczorem wracać z powrotem do Camden. Taką miłość i to w święta trzeba było sobie dawkować, a dziadkowie Markusa mogli następnego dnia spotkać się ze znajomymi z klubu. Choć aż karciło go, żeby uczestniczyć w świątecznym przyjęciu gejów-emerytów. Ale wszyscy mieli swoje plany, dlatego zjedli razem świąteczny obiad, wymienili się prezentami, pośpiewali tandetne świąteczne hity, poszli na spacer po okolicy, a potem wypili gorącą czekoladę przy kominku, zanim zaczęli się żegnać.
Kiedy ruszyli w drogę powrotną, był już ciemny wieczór, ale powoli zaczynał padać śnieg. A to już coś.

Markus

-Tak romantycznie jest- Markus uśmiechnął się. Przez całą wizytę nie miał ani jednego momentu zawahania nastroju, nic nie burzyło tej magii, tej otoczki.
Może po prostu już samo to, że dziadkowie tak bezwarunkowo go, ich przyjęli, to wystarczało Markusowi czuć się dobrze, czuć się na miejscu.
-Wpadasz teraz do mnie, prawda?- zapytał, bo jednak... Jemioła czekała.

- A nie chcesz wpaść do mnie? - spytał, kiedy zjeżdżali już z obwodnicy do Camden. - Mam wolną chatę na wieczór... - Marsh grzecznie poszedł ze swoją mamą do rodziny, a Chrissie była u rodziców. Więc byliby sami jeszcze przez dłuższy czas. - Będzie miło... - Starał się brzmieć jak najbardziej zachęcająco.

Markus

- Myślałem, że będziemy u mnie...- przyznał zgodnie z prawdą. Dlatego nad każdym progiem w domu powiesił jemiołę, w swoim pokoju również. Żeby nie było - nie powiesił jej nad łóżkiem, ale obok.
Może Ira pamięta o tej obietnicy i wcale nie chce jej spełnienia?
-Wiesz, tata też nie zamierza szybko wracać, no chyba że wezmę to co przygotowałem. - nieco słodkości i nie tylko przygotował. Zjeść mogą wszędzie. - Mam dla nas świąteczne piżamy.- czuł, że jemioła nic więcej nie zmieni, więc taką niespodziankę też miał.
Spać i jeść mogą właściwie wszędzie.