Meet the Rutherford's

- Po prostu... Wiesz, pomyślałem sobie, że będzie miło...? Rozpalimy w kominku... Działa świetnie odkąd naprawił go taki jeden przystojny pan złota rączka... - Nieco połechtał ego Markusa, no bo gdyby nie on, to nadal nie mogliby się cieszyć kominkiem w sypialni. - Możemy zabrać piżamki i zrobić świąteczne zdjęcie przy kominku... Tylko będzie już trochę zbyt późno, żeby zrobić z tego świąteczną kartkę. - Ale to może i lepiej. Nie rozumiał idei wysyłania ludziom swoich fotek w takich samych paskudnych swetrach. - I bez ryzyka, że nawiedzi nas twój ojciec z dziewczyną... - To było może granie kiepską kartą, ale wiedział, że Markus nadal za nią nie przepadał.

-Dziadkom możemy wysłać. Pewnie dostaniemy jakieś zdjęcia w zamian.- Markusa wciąż śmieszyło to, jak Eddie potrafił zasypywać jego telefon zdjęciami z życia codziennego, ale z drugiej strony... Markus robił to samo i chyba przez to, byli tacy bliżsi? A to sprawiało, że było dobrze na sercu. -Ale pewnie, to najpierw do mnie, później do ciebie.- Skinął głową, wszystko brzmiało jak dobry plan. A może jemioła nie będzie taka widoczna.

- Mówię ci, kiedyś będziesz jeszcze żałował, że nauczyłeś ich obsługi smartfona... - Prędzej czy później i tak pewnie by to ogarnęli, bo robiły się na rynku coraz powszechniejsze, ale Markus ze swoją dobrocią zdecydowanie to wszystko przyśpieszył.
Skręcił w stronę ulicy Markusa. Wciąż były momenty, w której dziwnie było mu nazywać ją tak w głowie, bo jednak mieszkał tam przez dużo dłuższy czas niż Markus, ale... Teraz bywał tam tylko dla Markusa. Albo dla Margie.
Podjechał pod dom Markusa i zaparkował na ulicy. Większość domów była ustrojona i obwieszona światełkami w mniejszym czy większym stopniu, więc te, które były opuszczone wyróżniały się jeszcze bardziej niż zwykle. W tym również ten, który jeszcze niedawno był jego. Wyglądał znacznie bardziej... smętnie, a na drzwiach radośnie wisiał sobie chyba nakaz eksmisji, co nie powinno dziwić, bo przez niemal rok nikt nie płacił żadnych rachunków. Ale nawet jakoś... nieszczególnie go to ruszało. Nie tęsknił

Spojrzał na stary dom Iry i na chłopaka -Jeżeli coś będziesz chciał tu zrobić, to powiedz, możemy z ojcem czymś się zająć.- Zaproponował, bo jednak to oni byli tutaj częściej. -Nie no, nie żałuję, że oni wysyłają zdjęcia. To... Miłe.- W końcu wysyłają je, bo myślą o nim, myślą, by się z nim tym podzielić. Czuł się ich częścią, dzięki temu. 
Pierwsza jemioła wisiała nad drzwiami wejściowymi. Powoli wyszedł z samochodu i nie wskazywał na nią. Ira jak zauważy, to zauważy.

- Nie mam ani czasu, ani chęci, żeby zajmować się porządkowaniem jej błędów. - Ostatnimi czasy często mówił o matce właśnie w ten sposób. Bezosobowo. Jakby to w jakiś sposób pomagało mu się nią nie przejmować. Aż tak.
Ale właśnie przez to, że o niej myślał, i że zapatrzył się na swój stary dom, to nawet przez myśl mu nie przeszło, żeby przechodząc przez ganek spojrzeć w górę. Dlatego po prostu wszedł, nie zauważając jemioły.

Pierwsza jemioła przeszła bez echu, ale Markus starał się nie przejmować. Następna wisiała tuż nad wejściem na schody, następna u ich szczytu. Trzecia była nad drzwiami jego pokoju, czwarta wisiała przy oknie w jego pokoju - w końcu często z Irą spoglądali na siebie przez okna, Ira niejednokrotnie wchodził przez nie. -Nie ma sprawy.- Obróćił się do niego przy schodach.

Jemiołę tuż przy schodach minął niezauważoną, bo na przeciwnej ścianie obok wieszaka na kurtki zawieszone było lustro, w którym złapał swoje spojrzenie, a jak już zerknął w lustro, to tak łatwo nie odrywał od niego wzroku. Musiał poprawić włosy, bo oklapły od czapki, więc nawet kiedy wspiął się na połowę wysokości schodów, to wychylił się w tył, żeby jak najdłużej móc być w kontakcie ze swoim odbiciem.
Ale to było istotne. W końcu chodziło o włosy.
Dlatego na jemiołę natknął się dopiero na szczycie schodów. I jak niemalże dostał nią w czoło, to obejrzał się za siebie, potem spojrzał przed siebie i zauważył pozostałe martwe pasożyty owinięte czerwoną wstążeczką i zwisające z sufitu.
- Widzę, że wziąłeś to sobie do serca... - skwitował, posyłając Markusowi mały uśmiech. - Czy to prezent dla Anabeth...?

-Jej tu nie ma, a kupiłem jej skarpetki. Wystarczy. - Może lubiłby ją bardziej gdyby ojciec wcześniej o niej powiedział. Tak, to... Po prostu akceptował ją. -Po prostu... Słucham ciebie i pomyślałem, że to nie jest zły pomysł z jemiołą. - w końcu to chyba miłe, że pamiętał, prawda? A jeszcze milsze, że zapamiętał i zrobił. Nie był gołosłownym. -Ale wiesz... To tylko jemioła. - znów się do niego uśmiechnął.

- Bardziej miałem na myśli to, że twój ojciec miał to dla niej zawiesić, nie ty... - doprecyzował to z lekkim rozbawieniem, bo jakoś ciężko było mu wyobrazić sobie to, że Markus wieszał jemioły dla swojej (prawie) macochy. A nawet jeśli jakoś to sobie wyobrażał, to były to dziwne scenariusze.
- Nie myślałem, że będziesz o tym pamiętał - przyznał. Sam właściwie zapomniał o tym, że coś takiego w ogóle mówił. - To miłe. - Naprawdę takie było.

-Na szczęście o tym nie pomyślał, a ja rozwieszałem te po ich wyjeździe. - przyznał zgodnie z prawdą - Więc na całe szczęście nie musiałem o nich myśleć. - zaśmiał się, choć przez komentarze Iry właśnie o nich myśli. -To cieszę się, że doceniasz. - skinął głową i otworzył drzwi do swojego pokoju, by przepuścić chłopaka przodem. -Zaraz spakuje, co mam do zabrania. - a że nie ma tego dużo, to długo to nie potrwa.

Zamiast pójść za Markusem i wejść do środka, do jego pokoju, to nadal stał na swoim miejscu. Przesunął się jedynie o tyle, żeby móc stanąć bezpośrednio pod jemiołą i aż przesadnie wydąć przy tym dolną wargę w wyrazie ogromu swojego niezadowolenia.
No bo jak to tak?
Aż odchrząknął dla zwrócenia uwagi.
- Stoję pod jemiołą. - No halo. Stał tutaj. I nawet zdążył ułożyć do tego włosy.

Markus spojrzał na niego zaskoczony i cóż, w tle było też widać pozostałe jemioły w jego pokoju. -Och- wyraził swoje zaskoczenie, ale podszedł do chłopaka. Wpierw się z nim zrównał, w końcu nie było gdzie się spieszyć, prawda?!po chwili zaczął tracąc nosem jego, a w następnych sekundach dopiero go pocałował. Może i przedłużał spotkanie ich ust, ale budował też jakiś nastrój, prawda?

Mimo wszystko przewrócił oczami, kiedy spojrzał w głąb pokoju Markusa, ale zrobił to z uśmiechem.
- Chciałeś wciągnąć mnie w pułapkę. - No czy tak właśnie nie było? Nie miał nic przeciwko temu, ale jednak zauważał fakt. Bo czym innym były te jemioły zawieszone w pokoju Markusa?
Ale mimo wszystko to była miła pułapka, dlatego nie grymasił, kiedy pozwalał Markusowi się pocałować. Odpowiedział mu tym samym, choć było to tylko lekkie cmoknięcie.

Markus

-To nie pułapka - mógł mówić między muśnięciami - po prostu, chciałem cię pocałować na każdym kroku, w każdym miejscu, w którym mam z tobą wspomnienie - mogło to być głupie, ale on w jakiś taki sposób przechowywał te rzeczy w głowie. Pamiętał o tym i tym... Jakoś podnosił się na duchu?Ale nie musimy, raz może wystarczyć.- uśmiechnął się i tym razem głośno go cmoknął. Tak na potwierdzenie.

- Jeśli tak, to masz tu zdecydowanie zbyt mało jemioły. - W końcu kręcił się po całym tym domu, więc jeśli Markus chciałby całkować go w każdym miejscu, z jakim wiązało ich jakieś wspomnienie, to musiałby poświęcić na to więcej czasu, jemioły i przestrzeni...
Ale cóż, kiedy Markus już się od niego odsunął, żeby wejść w głąb pokoju, to poszedł w krok za nim (i tak by to przecież zrobił) i kolejny raz krótko cmoknął go pod najbliższą jemiołą. Ale tylko pod tą jedną, bo jednak Markus nawieszał tu ich tyle, że mogliby poświęcić sporo czasu na należyte celebrowanie każdej z nich. Ale tradycji stało się zadość, prawda?

Markus


Markus wyobrażał sobie, że nieco inaczej będzie z tymi jemiołami, że choć pewnie do niczego więcej nie dojdzie, to... Że będzie jakoś bliżej i dłużej. Jakoś tak świątecznie się nastawił i teraz było mu po prostu nieco dziwnie.
Jednak nie było mu źle.
-Czy coś mam zabrać jeszcze?- zapytał, gdy sięgnął już po piżamy, by zapakować je do plecaka. Były bliźniacze, dla Iry czerwona, dla niego niebieska. Ale czy pary nie ubierały się czasem podobnie? Święta tego wręcz wymagały.

Wiedział, że czasem bywał... Cóż, nie chciał określać się mianem oziębłego, więc może lepiej pasowałoby tu określenie zdystansowany. Wiedział, że nie ma żadnych powodów, żeby nie czuć się przy Markusie całkowicie swobodnie, bo Markus nigdy nie dał mu żadnego powodu do obaw czy czegokolwiek podobnego, ale... Taki czasem był. Nawet częściej niż czasem. Taki... wycofany. I nawet nie zwracał na to uwagi, bo to, że tak jest, bo trzymanie jakiegoś... dystansu wydawało mu się czymś naturalnym, niemalże bardziej niż to, że miałby przykleić się do Markusa nie puszczać. I może właśnie przez takie przekonanie trudno było mu to zmienić, nawet jeśli tego chciał. Choć mogło się to wydawać śmieszne czy niedorzeczne.
Ale taki już był, nawet jeśli coraz częściej przez myśl przechodziło mu, że chyba powinni to zmienić.
- Chyba wszystko? - odpowiedział Markusowi po dłuższej chwili, bo zwyczajnie nieco się zamyślił. - Nie mówiłeś o niczym więcej. - Ale mógł chcieć zabrać coś, o czym nie wspominał.

-Czyli jeszcze przystanek kuchnia i możemy wracać. Jak nie zjemy, to będzie dla Chrissie i Łasicy. - może się nic nie zmarnuje. Markus po prostu jakoś tak, chciał bardzo chyba rodzinnie spędzić święta. Stąd piżamy, jedzenie, chęć zrobienia zdjęcia i wysłania go dziadkom. Bycie u dziadków. Potrzebował chyba bliskości i ciepła. -To tak, może jednak - zastanowił się przez chwilę -Może poczekaj, a ja pozdejmuję jemioły?- nie chciał chyba, żeby ojciec miał trasę, której sam nie miał.

- Och, bądź dobrym synem i zostaw chociaż te przy schodach... - Lekko trącił Markusa łokciem w bok. No ale hej, niech będzie dobrym synem i wesprze jakoś swojego staruszka w podbojach... Choć nie był jednak na tyle okrutny, żeby powiedzieć to na głos i pozwolić wyobraźni Markusa działać.
- Pomóc ci? Czy zabrać rzeczy do samochodu? - Wskazał krótko na trzymane przez Markusa piżamy. - Mogę pójść do kuchni. - Nie lubił tak po prostu stać.

-Może ten raz, to ja nie będę dobrym synem?- Markus zaśmiał się i zaczął zdejmować te jemioły, które wisiały u niego w pokoju. -Możesz wziąć plecak.- skinął głową -w kuchni wszystko jest przygotowane, więc też możesz spakować.- Faktycznie jak podzielą obowiązki, to będzie to szybciej i szybciej zjawią się u Iry. Dopóki chłopak nie wyglądał na zmęczonego, to Markus chyba może poprosił, a raczej zgodzić się na propozycję chłopaka.

- Co z ciebie za okropny syn. - Pokręcił na Markusa głową, jakby ten naprawdę miał się za co wstydzić, a potem faktycznie zabrał plecak, żeby pójść na dół. Po prostu... Po długim dniu i trzech godzinach jazdy w jedną stronę naprawdę nie pragnął niczego innego niż wspólnego, leniwego wieczora z Markusem.
Bez problemu odnalazł się w lodówce, bo Markus jak zawsze miał wszystko właściwie zapakowane i opisane, więc wyjął właściwie opakowania i włożył je do plecaka.

-Już jestem gotowy- Zbiegł ze schodów, znad których również pozbył się jemioły. Nie chciał zostawiać jej, bo też... Nie chciał, by tata, czy Annabeth mieli jakieś skojarzenia, czy nadprogramowe myśli. On o nich nic, oni o nim również i to się chwali, prawda? -Poprowadzić do ciebie?- Zapytał, bo przecież choć został kawałek i drogi raczej puste będą, to może jakoś się odwdzięczyć choć trochę.

- Nie, nie trzeba. - Pokręcił głową, kiedy wychodzili z domu. Dał radę dojechać z Old Gay Village, jak nazywał miasto dziadków Markusa, to i da radę pokonać te kilka przecznic. - Czuję się przydatny. - Cóż, może coś w tym było. Miał przynajmniej jakieś zajęcie i jakiś cel. Czy coś. Albo po prostu lubił wozić Markusa. Tyle i tylko tyle. Może.

-Zawsze jesteś przydatny i zawsze wiele robisz, dla mnie szczególnie.- Makrus przyznał zgodnie z prawdą i swoimi odczuciami -Wręcz czasem mam wrażenie, że robisz dla mnie aż za wiele i nie wiem, co mogę zrobić, co mogę oferować w zamian, by się odwdzięczyć.- to też był jego wieloletni problem. Miał wrażenie, że albo ciągle Irę przeprasza, albo Ira robi za wiele, albo wszystko równocześnie.

- O tak, nie wiem, jak kiedykolwiek zdołasz mi się odwdzięczyć za to, że siedziałem za kierownicą przez trzy godziny. Całe życie będziesz to odpracowywać... - Miał ochotę przewrócić oczami, jak za każdym razem, kiedy Markus mówił coś w tym tonie. No ale czy to była jego wina? Może trochę. Ale koniec końców niczym przewrócił, kiedy wyszli w domu, żeby skierować się do samochodu.
Otworzył tylne drzwi, żeby włożyć plecak na siedzenie, a potem zajął miejsce za kierownicą.