Meet the Rutherford's

- Jasne. - Skinął Markusowi głową, bo nie było przecież żadnego problemu, żeby Markus miał pożegnać swojego nauczyciela. W końcu się żegnali, nie? Będą spędzać ze sobą mniej czasu. No nie...? Tego się przynajmniej trzymał.
Przekazał ojcu Markusa to, że mają już jechać do domu, bo ten będzie potrzebował jeszcze chwili na pożegnanie z nauczycielami i nie ma potrzeby, żeby wszyscy tutaj tkwili. Po prostu starał się powiedzieć to jak najmilej i nie w tonie jeździe się pozabijać, Markus zje obiad z tymi, co przeżyją.
Po tym po prostu grzecznie stanął i czekał na Markusa, ignorując nauczycieli, którzy go dostrzegli i rozpoznali, i którzy musieli okazać swoje zszokowanie faktem, że wreszcie tu trafił, i przypominali, że dyplomu nie dostanie, bo tym razem nie było go trochę zbyt długo. No bardzo zabawne, boki zrywać...

Bernie podał Markusowi torbę prezentową. Wiedział, że ten przyszykował coś dla swojego ulubionego nauczyciela i nawet dołożyli z Eddiem kartkę z podziękowaniami. W końcu pan Martin przykładał się do uczenia ich wnuka, załatwił mu ten wyjazd do Niemiec i nie tylko. 
Markus za to musiał go poszukać, bo wszyscy rozchodzili się w każdą stronę, a nauczyciele wracali też do klas, dlatego to to udał się do sali z fizyki, mając nadzieję że to tam spotka pana Martina.

Poczekał na Markusa, choć to pożegnanie nieco mu się przedłużało, ale nie narzekał z tego powodu. Bo jednak to wiązało się z faktem, że każdą tą minutę oczekiwania mógł spędzić z daleka od rodziny Markusa... Nie, żeby ich nie lubił czy coś takiego, choć takie jednostki też były, ale po prostu... No, wolał trzymać się z daleka tak długo, jak się dało, bo wiedział, że była tam tykająca bomba, która w końcu wybuchnie.
Ojciec Markusa próbował jakoś temu zaradzić, to było widać, ale nie mógł w sumie zrobić o wiele więcej niż posadzenie babki Markusa i dziadków po odmiennych stronach stołu, żeby nawet nie musieli na siebie patrzeć i usilne utrzymywanie tematów do rozmów jak najdalszych czemukolwiek, co mogłoby ich sprowokować. Znaczy, głównie babkę. Ale jednak.
Po prostu widać było, że naprawdę się starał, żeby ten dzień przeszedł dość miło i bezkonfliktowo, bo to był jednak dzień Markusa.

Markus doceniał starania wszystkich. Choć musiał naprawdę też docenić to, że babka wciąż uwielbiała Irę. Jakoś na nim się skupiała i było to pozytywne skupienie. Na szczęście to miał być tylko wspólny obiad, więc jakoś po deserze nikt nie zachowywal się tak, jakby miał zostać dłużej. 
Na to też Markus nie miał co narzekać. Wiedział, że dzięki temu, po sprzątaniu które mu się przyda, będzie mógł spędzić czas z Irą sam na sam u siebie w pokoju.

Naprawdę miał dosyć słuchania tego, że biedny schudł, że powinien zdrowiej jeść, że mięso by mu pomogło, że jest taki blady, że coś tam sroś tam... Miał ochotę powiedzieć, że jest zmęczony, bo nie spał, a teraz resztki jego energii były trawione i przeżuwane przez tę właśnie oto bezsensowną dyskusję... Jakby ktoś ją z niego wysysał.
Ale za to jak drzwi zamknęły się za babką Markusa, to miał ochotę zacząć skakać z radości, bo większość energii właśnie mu wróciła. Dawno tak nie cieszył się z tego, że ktoś wychodził. Poważnie.
Nie zostało zbyt wiele czasu, który mogli poświęcić tylko dziadkom Markusa, ale wykorzystali go na tyle, na ile się dało. Jakiś czas później pożegnali również i ich, więc zostali jedynie z Margie, ojcem Markusa i Anabeth, która chyba wciąż czasem nie wiedziała, jak zachowywać się przy Markusie.

Markus zajął się sprzątaniem po obiedzie. To pomagało mu się uspokoić, nabrać z powrotem energii. Po prostu, to wszystko czasem wciąż go przerastało, ale wystarczyło, by spojrzał na Irę i już mu było lepiej.
Sięgnął po sok i szklanki. 
- Chodźmy na górę?- brzmiał jakby pytał się chłopaka, ale to przez to, bo ten mógł chcieć spędzić jeszcze czas z Margie.

Starał się odpowiednio zabawiać Margie, bo wiedział, że ta lubiła, kiedy ją odwiedzał, i ze za każdym razem, kiedy przychodził do Adamsów, to według niej przychodził w odwiedziny właśnie do niej. Ale nie prostował tego, póki nie było trzeba, no bo niech się cieszy, prawda? A poza tym to przynajmniej była dzięki temu dość szczęśliwa.
Na szczęście dawał też radę wytłumaczyć jej to, że czasem musi pobyć też trochę z Markusem, więc zostawił ją z ojcem Markusa i z Anabeth, żeby pójść na górę. W końcu to był dzień Markusa, więc powinni robić to, co chce Markus, prawda? Choć to było bardziej tłumaczenie dla Margie.
Ale poszedł z Markusem na górę, z chęcią zamykając się z nim w czterech ścianach jego pokoju.

Po odłożeniu tacy na biurko przystanął na chwilę i przymknął oczy. -Tego mi właśnie potrzeba. Ciszy i ciebie- to dodał, gdy odwrócił się do chłopaka. -Jak przygotowania do trasy?- Zapytał jeszcze jakoś umiejąc stres i strach od siebie odsunąć. Niby to nie będzie pierwszy raz, ale... Robiło się coraz poważniej i oczywiście cieszył się, że Ira spełnia swoje marzenia.
Po prostu go nie będzie w Camden, by przywitać chłopaka na zakończenie trasy.

- Jeszcze nie wszystko jest pewne, więc... w powijkach? - Ciężko było coś w pełni zaplanować, kiedy w większości trzeba było opierać się jedynie na szacunkach, w których zawsze wszystko mogło się zmienić. Nie mieli żadnej samodzielnej trasy, płyta miała zostać dopiero wydana i to od jej przyjęcia wszystko będzie zależne. Jeśli okaże się klapą, nikt ich nigdzie nie wyśle, bo nie władują w nich więcej kasy bez gwarancji zwrotu.
Ale to miało stać się dopiero za miesiąc, do tego czasu mieli sporo innych spraw do ogarnięcia.
- Przepraszam, że się spóźniłem - powiedział to kolejny raz tego dnia, ale naprawdę chciał, żeby Markus był tego pewien.

-Właściwie to... Byłeś na czas?- Markus podszedł do niego i położył dłonie na jego ramionach. -W idealnym momencie się pojawiłeś, chyba że chciałeś obejrzeć całość, a nie tylko mnie.- roześmiał się lekko. -Dacie radę, ty dasz radę...- musnął go w policzek. -To będzie jak mgnienie oka i zobaczymy się przy Święcie Dziękczynienia.- Dadzą radę. 
Muszą.

- Chciałem wejść normalnie, bez zwracania na siebie uwagi. - A to równało się wejściu razem ze wszystkimi, nawet jeśli nie miałby ochoty oglądać jak dyplomy odbierają osoby, które miał gdzieś. Czasem po prostu trzeba było swoje przecierpieć.
- Mamy początek czerwca, nikt nigdzie nie wyjechał, a ty już myślisz o krojeniu indyka? - Mimo wszystko uśmiechnął się po tym lekkim muśnięciu.

-No ale wiesz, ty wyjedziesz, ja wyjadę... Ty będziesz w rozjazdach, ja będę w laboratorium.- zaśmiał się lekko. -Mam tylko nadzieję, że będziesz mieć czas pisać do mnie, dzwonić. Szczególnie jeżeli będziesz mieć gorszy czas. Chcę być jakoś przy tobie.- tym razem to go przytulił. Choć zrobił to też na rozdaniu, to jednak teraz też miał tę potrzebę.

- Ale wiem też, że póki co jesteśmy tutaj - powiedział, wtrącając się trochę w słowo Markusowi. Ale po prostu... - Więc nie stresuj się na zapas, okej? - poprosił zanim objął Markusa tak, jak ten tego chciał. Póki co nigdzie nie jechali, nie mieli gorszego czasu, więc nie było co się nakręcać. Zwłaszcza, że znał reakcje Markusa na stres i chciał tego uniknąć. Dlatego po prostu go obejmował.

-Wiesz, jest takie podejście, by myśleć negatywnie a zaskoczyć się pozytywnie? Wolę w tę stronę.- Zażartował. Zakołysał się lekko i coś sobie przypomniał. -Wisisz mi taniec. - Iry nie było w Camden w czasie balu na zakończenie szkoły, na imprezę raczej się nie wybierali, więc... Mogą zatańczyć tutaj. -Jaką balladę do wolnego przeżyjesz?- Zapytał, bo jak tańczyć, to oczywiście coś wolnego.

- A jak ja tak robię to dostaję ochrzan za snucie pesymistycznych wizji... - Cóż, może nie ochrzan, ale nie było to jednak coś, co podobało się Markusowi. Pewnie dlatego, że w jego przypadku czarnowidztwo wyglądało nieco inaczej i miało większą siłę. Ale to tylko szczegół.
- Och, a wiec nagle zachciałeś iść na bal? - spytał z lekkim rozbawieniem, no bo czy to nie był przypadek, że tak nagle Markusa na to naszło? Cóż za zrządzenie losu... - Nie mam korony, żeby zrobić z ciebie króla balu...

-Och, czyli widzisz jak to jest?- Podpytał nieco żartobliwie, nieco jakby obracając to, że teraz Ira widzi jak to jest spotykać się z negatywnymi myślami. -Nie potrzebuję pójść na bal, bal jest tam, gdzie tańczymy.- Tym razem zażartował tak wzniośle. - Nie potrzebuję być królem balu, potrzebuję ciebie.- Musnął znów jego policzek.

Przewrócił na Markusa oczami, bo to była chyba najbardziej trafna reakcja na te jego głupoty. No bo chyba nie myślał, że może mu dorównać w czarnowidztwie. Amator. W tym nie miał do niego startu.
- Nie umiem tańczyć bez muzyki. - Z muzyką też nie bardzo, a do tego jakoś nie wiedział jakie niby kawałki pasowałyby na taką chwilę. Nie znał się na muzyce do tańca i jakoś nigdy nie ciągnęło go do tego, żeby odwiedzać podobne imprezy.

-To co sobie puszczamy? Czy mam zadzwonić do dziadków, o jakąś playlistę do tańców?- To nie wiadomo, czy to był żart, czy to była groźba. Playlistę by dostali, ale pewnie... Nieco gejowską? Albo i bardzo? 
A czy byli na to gotowi? 
-Chyba, że chcesz do swojej muzyki? Może damy radę?- Zaproponował, był fanem, więc da radę.

- Playlistę...? - Ale że tak całą...? Że z więcej niż jednym kawałkiem i więcej niż jednym tańcem...? To jakoś... no, brzmiało gorzej niż chwilę temu. Po prostu... jakoś nieszczególnie potrafił i lubił tańczyć? Pewnie jakoś jedno wynikało z drugiego? - Może po prostu wygoogluj najpopularniejsze kawałki do tańca na szkolny bal i wybierz pierwszy z brzegu? - To brzmiało dla niego jakoś lepiej, bo chyba słabo byłoby obrzydzić sobie swoją własną muzykę, nie? - Nie wiem, czy jestem gotowy na muzykę do tańca twoich dziadków.

-Pewnie nie wszystko, by nam się spodobało, więc byśmy zmieniali aż była by to ta właściwa piosenka?- Raczej w ten sposób o tym myślał i tak to widział. -Ale w sumie racja, z google też tak możemy zrobić.- skinął głową. -Och, nie wierzysz w lata osiemdziesiąte? Siedemdziesiąte? - nie wiedział, czego byli fanami do tańczenia. -Wiesz, grasz muzykę, której są fanami.- To musiał wziąć na klatę.

Uśmiechnął się, ale bez szczególnego przekonania. Zwyczajnie wychodził z założenia, że dziadkowie Markusa prezentowaliby fanostwo nawet wtedy, gdyby postanowił przygrywać jazz na akordeonie. Dlatego nie było to dla niego jakimś... cóż, ogromnym wyznacznikiem jakości. Kiedy chodziło o jego własną jakość, oczywiście. Nie, że tak ogólnie.
I cóż, tak... Chyba jednak zaczął doceniać fakt, że Markusowi nie zależało na pójściu na bal, bo to, co wyskoczyło po wpisaniu hasła najpopularniejsze piosenki na bal 2011 bolało w oczy i uszy. A nawet jeszcze ich nie odtworzył.
- Paramore...? - Zerknął na Markusa niemalże prosząco, bo to było najmniejsze zło wśród Keshy, Demi Lovato, Justina Biebera i całej reszty popowego badziewia. A The Only Exception miało nawet tę idealną wolną nutę na... cóż, no na wolny taniec.

Markus

-Może być i Paramore- zgodził się i wyszukał piosenkę, by ją puścić. Gdy to zrobił to od razu znalazł się przy Irze- Zatańczysz ze mną?- tak właściwie to nigdy ze soba nie tańczyli. Ani na poważnie, ani przy wygłupach. Markus na koncertach starał się tańczyć, skakać, ale to się chyba nie liczy jako wspólne?

Przez chwilę po prostu stał i głowił się nad tym, jak ułożyć ręce. Miał prowadzić? Nie miał prowadzić? Jeśli miał, to jak? Że tak, jak się trzyma kobietę? A jeśli tak, to w sumie... jak? Nie miał w tym jakoś doświadczenia, dlatego przez chwilę macał dłonią plecy Markusa, żeby znaleźć jakieś właściwe ułożenie, a drugą chwycił za dłoń Markusa. Chyba nawet jakoś sensownie to zrobił.
I to była ta łatwiejsza część. Trudniej było przejść z tym o krok dalej i zacząć poruszać się w jakiś sensownu sposób.

Markus

Starał się dostosować do chłopaka, ale było czuć, że obaj mają problem ze znalezieniem właściwego rytmu. -Pozwolisz?- zapytał mając na myśli prowadzenie w tańcu. Coś niecoś pamiętał ze szkoły, ale wiedział też, że prowadzenie trzeba umieć oddać. Dlatego o to zapytał, nie chciał niczego na chłopaku wymusić. Da radę się dostosować do tego, jak Ira chce tańczyć, gdy już chłopak sam będzie to wiedzieć.

- Jasne. - Skinął głową. To nie był problem, nawet najmniejszy. Wręcz przeciwnie, to była nawet jakaś ulga, bo skoro Markus o to pytał, to raczej wiedział, co robić. W odróżnieniu do niego. I nawet nie zamierzał udawać, że jest inaczej, dlatego nie oponował, kiedy Markus zmienił ułożenie ich rąk i ustawił ich w nieco inny sposób.