Meet the Rutherford's

Markus

-Zaufaj mi- poprosił jeszcze, ale nie chciał by piosenka przeminęła za szybko. Dlatego zaczął łagodnie tańczyć i próbował przed następnymi ruchami jakoś uściskiem naprowadzić Irę. Na szczęście parę kroków było nierównych, ale po chwili już jakiś wspólny rytm złapali. Pewnie nie idealny pod melodię, ale to niczemu nie przeszkadzało. To była ich chwila, ich czas. Nie potrzebował balu, publiczności... To co mieli teraz, to było więcej niż wystarczające.

- Ufam ci, bo to robię... - Dla niego było to całkiem oczywiste i jednoznaczne, bo gdyby gdyby Markusowi nie ufał, to ani nie oddałby mu prowadzenia, ani nawet by z nim nie tańczył. Po prostu... Jak dla niego wszystko wynikało jedno z drugiego?
- Mam się schylić, żebyśmy mogli zrobić piruet...? - zażartował i liczył, że Markus też tak to odbierze.

-A możesz...- Markus zaśmiał się, ale odsunął się od Iry po to, by móc okręcić go w miejscu, przyciągnąć do siebie i spróbować przechylić. -W sumie tak też jest dobrze.- Mówił ciągle pogodnym tonem, w końcu nic złego się nie działo, wszystko było dobrze. Po prostu tańczył ze swoim chłopakiem, nieco się przy tym też wygłupiali i... Markus chciał to właśnie takim zapamiętać.

Mimo wszystko nieco pochylił głowę, ale to był chyba tylko głupi odruch. Jakoś nie miał doświadczenia w tym, żeby ktoś go obracał czy wykręcał nim piruety, ale nie dostrzegał tego jako coś złego. Wręcz przeciwnie, po prostu się roześmiał. Ale jakoś nie uważał, żeby to była zła reakcja. W końcu nie tańczyli walca na pokaz czy czegokolwiek podobnego. To był po prostu głupi, niezbyt zręczny taniec na środku sypialni.
Ale jakoś na to nie narzekał.

Gdy tylko Ira odchylił głowę, to Makrus od razu go cmoknął w brodę. Specjalnie, by był to kolejny powód do śmiechu. -Dobrze nam idzie.- Pochwalił ich, bo przecież na to zasługiwali. Jeszcze parę obrotów Irą wykonał, ale słysząc, że piosenka się powoli kończy, to wyrównał ich i znów parę kroków zrobił ładniejszych, aż melodia się skończyła. -Nie mogę się doczekać naszego wesela.- Wciąż trzymał chłopaka w ramionach, przytulił go po tańcu, bo przecież nie musiał się odsuwać.

- Jezu, co dziś naszło cię na takie przyszłościowe rozmyślanie? - Najpierw wyjazdy, Dziękczynienie, a teraz ślub? Który nie wiadomo gdzie i kiedy mieliby wziąć. Ale zawsze mógłby wskoczyć w kieckę... - Tak bardzo nie lubisz tu i teraz, że tak wybiegasz w przyszłość...? - To było humorystyczne pytanie, jasne, że tak, i nie oczekiwał na nie żadnej poważnej odpowiedzi, ale... No, może coś w tym było?

-Cieszy mnie bycie z tobą, uwielbiam być z tobą... Ślub dla mnie to tylko podkreślenie tego i... Kiedyś się umawialiśmy już na niego.- Przypomniał mu to, ale ze śmiechem. -Po prostu... Nie boję się tak tego wszystkiego, gdy jesteś obok, więc może dlatego to wspominam. - Mówił to wciąż tym samym tonem, ale było to prawdziwe. Stresu i paniki pewnie dostanie, gdy zostaną rozdzieleni obowiązkami.

- Wiem, ale dziś jakoś szczególnie bierze cię na planowanie. - Wiedział, że może niezbyt było to zgodne z zasadami tańca czy czymkolwiek podobnym, ale odebrał Markusowi prowadzenie na moment, którego potrzebował, żeby to jego wprawić w piruet. Ale piosenka się kończyła, kilka sekund później automatycznie przerzuciła się na kolejną, więc chciał to wykorzystać. - Wszystko będzie okej - zapewnił, bo w sumie co więcej miałby zrobic?

-Może ten dyplom tak na mnie zadziałał. Wiesz, teraz wszystko stoi otworem.- zaśmiał się, ale też dawał się Irze poprowadzić, okręcić. Nie miał nic przeciwko. -Po prostu wiesz... Teraz to takie potwierdzenie? - Znów objął go jedną ręką i czekał, czy to Ira chce poprowadzić przy następnej piosence, czy to on jednak ma. -Ale... Jesteś ty, ja i muzyka.- Udał Gomeza z rodziny Adamsów.

- Nie będę narzekać, jeśli zdecydujemy się ograniczyć ten trójkąt. - Po prostu... nawet jeśli mogło się to wydawać śmieszne przez fakt, czym się zajmował, to zwyczajnie czuł się w tańcu... dość niezręcznie. Zapewne przez brak doświadczenia, ale tak było, nawet jeśli próbował i jeśli tańczył z Markusem. Jeśli tak właściwie można było to nazwać. - Wiesz, wtedy taniec na ślubie będzie jeszcze bardziej wyjątkowy...

Markus

-Wiesz, to zazwyczaj do ślubu czeka się z uprawianiem miłości, nie z tańcem.- Markus roześmiał się, ale czy tak właśnie nie było? Niektórzy jeszcze czekali ze wspólnym zamieszkaniem, co w ich przypadku też raczej będzie. W końcu Markus będzie na studiach, Ira w rozjazdach, nie wiadomo jak to będzie po ślubie. -Ale dobrze, nie musimy tańczyć, jeśli nie chcesz. - uśmiechnął się do Iry i po prostu go przytulił. Chciał być blisko, jakoś... Po prostu nie chciał się odsuwać.

- Och, możemy być przecież oryginalni. - Czyż nie? Co prawda póki co to równie mocno wpisywali się w czekanie z "uprawianiem miłości", ale przecież nikt nie mówił, że ma tak być do jakiegoś potencjalnego ślubu. No nie? Poza tym... brak tańca też był jakimś wyrzeczeniem, nie?
Jak dla kogo.
- Jakże ja ci dziękuję. - Ciasno objął Markusa w podzięce za brak dalszego tańca. Może aż zbyt żywo, ale cieszył się razem z nim pierwszym tańcem i jeszcze bardziej cieszył się brakiem drugiego...

Markus
- Ależ proszę bardzo, wszystko dla miłości mojego życia - Markus nieco mocniej objął chłopaka. Po prostu chyba chciał korzystać z tej okazji, że mogą się przytulać i robił to z uczuciem. A że żywił je mocne i gorące, to tak też właśnie przytulał chłopaka. Po prostu... Jakoś potrzebował i tyle. Nawet jeżeli zaczął wodzić dłońmi po jego plecach, to wciąż było to "grzeczne".

- Tandeciarz - parsknął na Markusa, no ale to była jednak jego standardowa reakcja. Często określał Markusa właśnie takim mianem i to pod żadnym względem nie była obelga, a jedynie... no, czułość? Tak jakby. Bo nawet jeśli tak to nie brzmiało, to wypowiadał je z takim zamiarem. - Może zamówimy ci poduszkę w moim kształcie i rozmiarze? Wiesz, jakbyś zatęsknił za przytulaniem mnie... - rzucił z rozbawieniem, no ale widział takie z anime, więc wszystko możliwe, nie?

Markus

-Nieee, bo jeszcze ktoś by mi ciebie ukradł. W sensie poduszkowego ciebie. - no a na to nie mógłby się zgodzić. -Nie wychodziłbym z łóżka. - zaśmiał się, ale dłońmi wciąż wodził po jego ciele. -Albo co gorsza, ktoś by to odgapił. - nie wiedział jaki miałby stosunek do tego, gdyby obcy ludzie mieli poduszkowe wizerunki Iry.

- O tak, zdecydowanie cały kampus pragnąłby poduszek z moją podobizną. - No ba, że właśnie tak. No przecież kto nie marzyłby o spaniu z nim. Na nim. Czy cokolwiek. - Ale wierzę, że obroniłbyś moją pluszową cnotę. - Przesunął ramiona, żeby objąć nimi Markusa nieco wyżej. Nadal stali jak te kołki na środku pokoju przytulając się do siebie, ale co z tego?

Markus

-Wiesz, jesteście coraz to bardziej rozpoznawalni, więc można śmiało założyć, że macie coraz więcej fanów, wśród tych fanów znajdą się właśnie tacy, którzy nie będą mieć granic... Policzyć?- zawsze może stworzyć teorie fanowską. Wystarczą pewne założenia i gotowe.
To, że Ira nie odsuwał się to Markus wykorzystywał, by móc ciągle go dotykać. -Każdej cnoty będę bronił. - czy nie robił tego do tej pory?

- Jeśli pojawią się dzikie tłumy, które będą chciały z zazdrości wyrwać ci poduszkę, kupimy ci ładny aksamitny sznur i przywiążemy ją do twojego łóżka. - Po prostu póki nikt jakoś nie zaczepiał go na ulicy, to takie wizje i scenariusze go bawiły. Może kiedyś się to zmieni, kto wie, ale na ten moment jakoś było to dla niego zabawne. - A teraz, fanie numer jeden, powiedz mi... Będziemy tak stać do twojego wyjazdu? - Mogli usiąść i się obejmować. Byłoby wygodniej, gdyby przez te trzy tygodnie siedzieli.

-I kłódki do drzwi i okien, najlepiej wtedy zamieszkam w jakimś schronie, bunkrze. - wtedy miałby pewność, że poduszka będzie bezpieczna. Oczywiście istniały pewne marginesy... - Przepraszam, po prostu... Nie chcę cię puszczać. - zaśmiał się, ale już po chwili puścił chłopaka. Przecież nie może tak stać i przytulać go na siłę. -Soku?- zapytał, gdy podchodził do łóżka, zanim na nim usiądzie, to może nalać Irze napoju.

Pokręcił na Markusa głową, ale zrobił to z uśmiechem.
- Nie, nie trzeba. - Pokręcił głową. - Ale byłoby miło, gdybyś pożyczył mi jakąś koszulkę. Ten kołnierz mnie wykończy. - Odciągnął kołnierzyk koszuli od szyi, żeby to podkreślić. Marynarki pozbył się już dawno temu, ale chętnie pozbyłby się też koszuli. Pogoda nieszczególnie jej sprzyjała.

-A tak... Przystojnie wyglądasz.- Markus sprawił mu szczery komplement i podszedł do niego. -Zaraz wezmę koszulkę.- Podkreślił to, ale za to dłońmi już sięgał do mankietów, by najpierw je chłopakowi odpiąć, a później miał nadzieję, że zajmie się resztą guzików. -Nawet w koszuli masz ten swój niegrzeczny urok.- A to nie było nic złego. Nigdy w życiu.

- Och, jak we wszystkim - rzucił od niechcenia, nijak nie sugerując, czy to na poważnie, czy znowu gada głupoty. Jedno i drugie było równie prawdopodobne. - Nie znoszę kołnierzyków. - Po prostu... no nie. Chyba by oszalał, gdyby miał pracować w garniaku od dziewiątej do piątej. Czy w jakichkolwiek innych godzinach.
Przyglądał się Markusowi, ale pozwalał mu zająć się swoją koszulą.
- Zmieniłem tylko koszulę, więc to pewnie dlatego. - Ale może to i dobrze, że nie zdążył zmienić wszystkich ubrań i się uczesać, bo Markus w końcu nie lubił, kiedy "się przebierał" i wyglądał na zbyt grzecznie ułożonego.

Rozbierał go uważnie, bo nie chciał pognieść jego koszuli. Jednak, gdy zsuwał ją z jego ramion, to nie mógł się nie powstrzymać, by nie pocałować go tuż pomiędzy obojczykami. Nic nachalnego, nic mocnego, to było wciąż delikatne muśnięcie. -Możesz usiąść, dam ci zaraz koszulkę.- Podszedł do szafy, by móc odwiesić koszulę na wieszaku i wyciągnąć jakąś koszulkę, która będzie dobrze leżeć na Irze.

Znów przewrócił na Markusa oczami, ale to zwyczajnie była jego standardowa reakcja na to, że ten tak powolnie i dokładnie zdejmował, gładził, poprawiał i wieszał ubrania. To było takie... markusowe. Po prostu. I samo prosiło się o taką reakcję. Tak, jak pocałunek prosił się o przywołanie po raz kolejny tandeciarza. Ale tego już nie robił.
Jedynie przesunął dłonią po piersi, ale to był zwykły odruch. Nie lubił się rozbierać, ale przy Markusie nie czuł się w żaden sposób skrępowany czy zawstydzony. Czuł się przy Markusie... swobodnie. To było takie... naturalnie zwyczajne.

-Co tam przystojniaku?- Zapytał, gdy podszedł do Iry z koszulką. Nie podawał mu jej, ale też nie trzymał jej z daleka od niego. Patrzył przy tym na niego i choć nie pierwszy raz widział go nago, to jednak... Znów jakieś rumieńce mu na twarzy wyszły, ale to chyba nic złego? -Mam nadzieję, że ta może być?- Podał mu ubranie i chodziło mu o kolor i fakturę.