Meet the Rutherford's

- Spoko, słodziaku - odpowiedział Markusowi, nawet skinając mu głową jak dla niemego jak leci. - Oceniasz dopasowanie koloru i kroju? - spytał, kiedy Markus tak trzymał koszulkę. - W tej chwili nie będę narzekać na nic. Byleby nie miało kołnierzyka - doprecyzował, bo na to to by jednak narzekał.
Ale koszulka Markusa była prosta, zwykła i biała, więc bez szemrania wziął ją od Markusa, żeby naciągnąć na siebie.

-Po prostu patrzyłem, dopóki mogłem?- Zaśmiał się lekko, ale jak tylko Ira założył koszulkę, to poprawił mu ją w ramionach. Było to odruchowe, ale też mógł go znów przy tym dotknąć. Nie był jak krawiec Joye'ya z Przyjaciół, ale po prostu... Chyba mógł po ramieniu dotknąć swojego chłopaka, prawda? -A gdybym tak... Gdybym tak zaproponował ci sok ananasowy?- Nie miał go w domu, więc byłaby to wtopa, ale... Mógłby podjechać na szybko do sklepu?

Patrząc na Markusa aż ostentacyjnie wygładził koszulkę na brzuchu i strzepał nieistniejący pyłek z ramienia. Ale nie żartował sobie z niego, po prostu... okej, może trochę, ale przy tym przecież dbał też o schludny wygląd, prawda?
- Nie lubię soku ananasowego, jest za słodki. - Skrzywił się, aż marszcząc przy tym lekko nos. Znów zapewne błyszczał tą częścią intelektu, która potrzebna była do odczytywania dwuznaczności, no ale mógł to zrzucić na to, że był po prostu zmęczony. To było chyba jakieś usprawiedliwienie, nie?

-Nie ma sprawy- Markus uśmiechnął się i po prostu wreszcie usiadł na łóżku. Ira nie chciał, nie zamierzał do niczego namawiać, czy próbować czegoś. Tak jak kiedyś on sam przyznał chłopakowi, że nie jest gotowy, tak teraz... Po prostu w jakiś sposób upewniał się w tym, że lepiej jest... Poczekać? Albo może nigdy nie robić niczego więcej? Tak też przecież można. -Słuchamy dalej hitów na bal, czy zmieniamy?- Zagadnął, choć wiedział, że pewnie zmieniają.

- Nie no, jak chcesz dla siebie, to idź? Wiesz, nie musimy przecież pić razem...? - W końcu jeśli Markus zaproponował, może mieć na to ochotę. Może zadowolić tym samego siebie, no nie? - Poczekam - zapewnił, bo nigdzie nie będzie się wybierał przez ten czas.
- Jeśli ci się podoba... możemy zostawić? Ale nie będę nalegał - zaznaczył od razu. Zdecydowanie. Zdecydowanie nie będzie nalegał.

Markus

-Nie, nie, ja też nie potrzebuje. Mamy tutaj pomarańczowy. - w końcu skoro Ira nie chciał, no to jak Markus mógłby chcieć w swoją stronę? Takie egoistyczne, no i... Ciągle się martwił o traumę Iry, w swoją stronę to tym bardziej. -Zmienimy- pokiwał głową i sięgnął po telefon, by to zmienić. W końcu mieli inny gust muzyczny, a to była ciekawostka do tańca.

- Jeśli tylko cię to zadowala. - Lekko wzruszył ramionami, bo przecież nie będzie wymagał na Markusie pójścia sobie po inny sok, jeśli pasuje mu inny. Grunt, żeby mu smakował. Choć nad kwestią wyboru soku nie było raczej szalenie dużo do rozmyślania?
- Ogólnie jestem w szoku, że udało się jakoś przeżyć dzień z twoją babką i dziadkami w jednym pomieszczeniu - powiedział, kiedy Markus zmieniał muzykę. Co prawda nie widział, żeby zamienili ze sobą choć jedno słowo albo żeby choć patrzyli w swoją stronę, ale... wszyscy żyli.

Markus

-No pewnie, że tak... Ira... Wszystko co mamy mnie zadowala. - wyciągnął dłoń, by pogłaskać go po policzku. Nie kłamał, to co zbudowali, to co budują, to wszystko sprawiło, że się cieszył i chciał tego. Nie musieli nic więcej robić, skoro mieli porozumienie serc i dusz, prawda? - Wiesz, babka była zapatrzona w ciebie, także wydaje mi się, że gdyby nie ty, to by nie wyszło. - Ira chyba uratował te popołudnie, babka skupiła się na nim, więc nie było kłótni.

- Okej... - Cóż, nie sądził, żeby wybór soków czy innych napojów był taki istotny, żeby tak Markusa wewnętrznie poruszać, no ale może on naprawdę lubił sok pomarańczowy...? Nie jemu oceniać, nie?
- Cóż, starałem się być tak powalający jak zawsze. - No oczywiście, że się starał. I w większości jednak mu to najwyraźniej wychodziło.

Markus

-Och, nie musiałeś się starać, przyznaj się, że przyszło ci to z łatwością. - roześmiał się lekko i położył na łóżku. Nie musi przecież siedzieć, gdy może leżeć, Ira to samo. -Zawsze byłeś jej ulubieńcem i to się nie zmieni i... Mi to pasuje i odpowiada.- jakoś przez to i jemu łatwiej się żyło przy babce. -Dziadek chyba lata jej nie widział i chyba... Wciąż ma żal, ale za to nie pokazał tego po sobie, okej, zostawił ją, ale ona mu nas odebrała. - temat do szerokiej dyskusji, co jest gorsze, ale to chyba nie miejsce na nią.

Cóż, miał ochotę powiedzieć, że z tego, co wiedział, to dziadek Markusa nie był ubezwłasnowolniony i jakby zawalczył, to miałby kontakt z rodziną, ale mogło brać się to z tego, że Ira utrzymywał podobny żal w stosunku do własnego ojca, który go olał i tyle go widzieli. Dlatego był pod tym względem... cóż, bardziej cięty. Ale niczego jednak nie powiedział.
Przez chwilę po prostu przyglądał się Markusowi z góry, siedząc obok niego, kiedy ten się położył.
- Poza wyjazdem z twoimi dziadkami jeszcze jakieś plany na skrócone wakacje? - zagadnął.

- Właściwie to nie mam, w sensie... Myślałem o tym, by spędzić ten czas z tobą, ale wiem, że ty możesz być zajęty i się zastanawiam nad jakimś wolontariatem u taty. Sortowanie poczty, jakieś rzeczy administracyjne, coś wiesz... Nie chcę powiedzieć, że do punktów.- bo raczej już nie musiał zdobywać czegoś, żeby lepiej wypaść, ale... Lepszy staż u ojca, czy tam praktyka niż wyjazd do Bostonu na sadzenie drzew. Lepszy, bo bliżej Iry, dziadków. 
Ojca i Margie też.
No i Annabeth, bliźniaków.

- Ja będę... - zaczął, ale jakoś przez dłuższą chwilę nie kontynuował. - Nie wiem, co będę - przyznał wreszcie. - Mam ochotę nic nie robić przez cały ten czas. - I był szczery, mówiąc to. Ale to wynikało z faktu, że ostatnie tygodnie wymęczyły go psychicznie. Głównie tym, że chyba nigdy w swoim życiu nie musiał tak długo udawać miłego dla kogoś, kto doprowadzał go do szału. - Ale może uda nam się gdzieś na chwilę razem wyskoczyć? - Razem-razem, a nie razem z dziadkami czy kimkolwiek innym.

-Ooo, to byłoby super, podoba mi się ten pomysł. Możemy coś sobie zacząć wymyślać? A jak się nie uda, to nikt się nie obrazi?- Zapytał, bo jednak może się zdarzyć, jak to przy planowaniu bywa, że plany mogą spalić na panewce. Czasem po prostu to się działo, jakby samo z siebie, więc nie można o to być złym. Szczególnie, że... Ciężko jest z jakimś wyprzedzeniem coś planować, gdy coś innego może wyskoczyć.

- Ale może pomyślmy o tym jutro, co? - poprosił, kładąc się na plecach, żeby przekręcić głowę i w ten sposób patrzeć na Markusa z równego poziomu. - Zbyt dużo Adamsów na raz, żebym mógł jeszcze jasno myśleć... - Wiedział, że Markus się za to nie obrazi, bo jednak mogli zgodzić się w tym, że jego rodzina potrafiła być męcząca. A już zwłaszcza wtedy, kiedy spadała na głowę cała w tym samym czasie i trzeba było dbać, żeby nikt nie zjadł się żywcem.

-Zostaniesz na noc?- Zapytał, bo jednak... Ojciec miał wolne, Anabeth też zostanie... Ale Ira też mógłby, prawda? -Dobrze, możemy coś zacząć jutro nad tym myśleć, a mniej więcej wiesz, czy coś może ci wyskoczyć?- To też było ważne, bo można planować coś blisko, dalej i najdalej. A tak by wiedział, w którą odległość oscylować.

- Wspólne śniadanie z twoim ojcem i mamą numer dwa? - Bo do tego prowadziła nocka u Markusa. Ta, to było zachęcające. Zdecydowanie. Dlatego częściej wolał mieć Markusa na noc u siebie. Rano łatwiej było się ogarnąć niż z jego ojcem dzielącym się mądrościami. - Zostanę, jeśli chcesz. - Mógł to w końcu znieść dla Markusa.
- Ogarniemy termin - obiecał, sięgając do ręki Markusa, żeby lekko ścisnąć jego przedramię.

-Możemy pojechać też do ciebie, jeżeli chcesz, jeżeli mogę... Ale możemy zostać i spróbować... Wstać później niż wszyscy?- Zaproponował, bo to zawsze też była jakaś opcja? Nie chciał się wpraszać, w końcu aktualnie znajdowali się na łóżku, mają tu działającą łazienkę, Ira może spać w jego ciuchach... Ale chodziło też o to, by dobrze się czuć, prawda?

- Nie musimy się stąd wynosić. - W końcu skoro już tutaj byli, to mogli tu zostać. Niech Markus nacieszy się towarzystwem ojca, mamci numero uno... dos? Nie był nigdy zbyt dobry z hiszpańskiego, francuski w szkole łatwiej mu wchodzil. Ale chodziło o ojca Markusa, jego pannę i Margie. O ich towarzystwo. Niedlugo Markus będzie tego pozbawiony. - Zniosłem obiad z całą twoją rodziną, zniosę śniadanie z jedną trzecią. - Wyciągnął dłoń na tyle, zeby poklepac Markusa po brzuchu.

Markus

- Wiesz... Nie musisz podkreślać, że to moja rodzina, bo jesteś jej częścią. Nierozerwalną. - położył dłoń na dłoni chłopaka, trzymając ją tak na brzuchu. -Cokolwiek o tym nie myślisz, to gdy ja, albo dziadkowie, pewnie i Margie i chyba mój tata też, gdy myślimy o rodzinie to też jest w tym obrazie, który się pojawia w głowie.- Ira był rodziną, czy tego chciał, czy nie. Był i już. W każdym scenariuszu nią będzie.

Jedynie przewrócił na Markusa oczami, robiąc to tak przesadnie, jak tylko dał radę. To był po prostu kolejny raz, kiedy przerabiali dokładnie to samo. Poważnie, kolejny. I nigdy nic z tego nie wynikało.
- Jak się kiedyś hajtniemy, to zmienię tę śpiewkę - obiecał, bo wtedy to rodziny Markusa nie będzie mógł się już wyprzeć. Więc korzystał z tego przywileju tak długo, jak mógł. I nawet jakoś się tego nie wstydził.
No ale poważnie, nawet Markus czasem miał ochotę wyprzeć się niektórych członków swojej rodziny. Chociaż nie mówił o tym na głos.

-To wyjdź za mnie- Markus spojrzał na niego - Tak się śmiejesz z moich wyobrażeń, po co czekać? - co to miało być? Mogli się wadzić o jedno i o to samo i pewnie po ślubie też będą to robić, ale... Będą wtedy rodziną i o to się już wadzić nie będą. -Nie mam pierścionka, wiem, ale.... Mam łańcuszek - dawny, jako dziecko je dostał przy chrzcie. -Od chrzcin, więc rodzinna pamiątka - często to był przymiotnik i opis pierścionków zaręczynowych. -To jak?- usiadł na łóżku.

- To tak, że nadal masz siedemnaście lat - przypomniał z rozbawieniem, bo to był jednak taki drobny fakt, który przeszkadzał w wizji Markusa. Jeszcze przez półtora miesiąca Markus miał siedemnaście lat, wiec jeśli akurat przypadkiem żaden z nich nie zaciąży, to chyba mógłby być problem. - Ale doceniam twoje zaangażowanie. - Spojrzał na Markusa z dołu, kiedy ten usiadł. Jakoś nie kwapił się do tego samego, więc nadal leżał. - Dla ciebie mogę założyć nawet kłódkę zaręczynową - zapewnił, nadal trzymając się tego samego humoru.

-Za chwilę będę mieć osiemnaście. - przypomniał mu, bo przecież to wszystko już zmieniało postać rzeczy, prawda? Wstał z łóżka, by podejść do szafki, w której trzymał pudełko z łańcuszkiem. Nie nosił go, bo... Nie chciał go zniszczyć, zerwać, czy zgubić. Teraz był jednak przekonany, że chce go dać chłopakowi. - Możesz usiąść?- zapytał, bo chciał mu go zapiąć wokół szyi.

Pokręcił głową, bo cóż, za chwilę to o tej głupocie zapomną. Markus wyjedzie na studia i to o tym będzie myślał, a nie o ich głupich planach na ślub. To byłoby dokładnie to samo, gdyby powiedzieli, że polecieliby jutro w kosmos, ale niestety nie mogli, bo nie mają dwudziestu jeden lat. Chociaż nie miał najmniejszego pojęcia, czy do wylotu w kosmos trzeba było osiągnąć jakiś wiek. Trzeba...?
Ale grzecznie usiadł, kiedy Markus go o to poprosił.
- Już, już... - Zrobił to z ociąganiem, ale zrobił, przyglądając się temu, co robił Markus.