Meet the Rutherford's

- O Jezu... - Na moment zakrył twarz dłonią, garbiąc się przy stole, przy którym siedzieli razem z Eddiem ze szklanką lemoniady, kiedy czekali aż Bernie i Markus do nich dołączą, żeby mogli wyjść na kolację. Po prostu... no, jakoś wspomnienie o zatyczkach nieszczególnie mu teraz pomogło.
Miał wrażenie, że wręcz przeciwnie. Żenadometr skoczył do góry.
- Wielkie dzięki, ale... jakoś póki co chyba nam idzie... - Ale jednak zaczął się zastanawiać, czy Markus nie powiedział im o sławetnym kopniaku... - Ale wiem, gdzie się zgłosić po radę. - Posłał Eddiemu mały uśmiech.

Markus

-Nie wstydź się, nie chciałem cię urazić. Nie chcemy też was jakoś... - Eddie szukał odpowiedniego słowa - Ograniczać, czy cenzurować. - wiadomo, że słuchać może też nie, ale to już poza nimi, nie mogą ich do dwóch różnych pokoi wysłać. -Nie mnie oceniać, choć.. też tak sądzę - Eddie się zaśmiał, ale było to ciepłe. Nie przestawał się śmiać, gdy Bernie pojawił się z Markusem. Choć... Oni tak byli podobni do siebie, niemalże jakby widział przeszłość i teraźniejszość.

Cóż, miał wrażenie, że z każdym kolejnym słowem to Eddie nie polepsza sprawy, a jakoś wręcz przeciwnie. Zwyczajnie... no, jakoś nie miał ochoty z nim o tym rozmawiać. Może kiedyś będzie czas, w którym będzie sobie swobodnie gawędził z Eddiem a tematy okołoseksualne, ale póki co... no, jakoś nie. Zwyczajnie czuł sie wręcz... speszony i z ulgą przyjął pojawienie się Markusa. No aż się niemal poderwał ze swojego miejsca, żeby znaleźć się przy nim i zagwarantować sobie koniec tematu.
Naprawdę chciał końca tematu.
Dlatego z ulgą znalazł się przy Markusie, pochwalił jego koszulę, a potem trochę wszystkich ponaglił, bo hej, no przecież stolik na nich czekał, musieli się zbierać.

-Myślisz, że będą po kolacji na tyle zajęci sobą, żebyśmy my też mogli?- Eddie podpytał Berniego, gdy byli parę kroków za chłopakami. Wskazali kierunek, w którym mają iść, a teraz korzystali z przywileju starczego wieku i się nie śpieszyli. Mogliby to zrobić, zrównać krok, pewnie i tak niczym by tego nie okupili. Po prostu ich wolniejszy krok był skutkiem tego, że im nie musiało się nigdzie śpieszyć. Nie tak, jak Irze, który niemalże jak oparzony wyskoczył do Markusa, ale Eddie nie brał tego personalnie.

- Tobie to zawsze tylko jedno w głowie. - Bernie pokręcił głową, jakby naprawdę było to coś złego, chociaż zrobił to z wyraźnym, małym uśmiechem pewnego rodzaju rozczulenia. Zdecydowanie nie miał nic przeciwko temu, by Eddie wciąż miał w głowie dokładnie to samo...
Choć czasem mówił mu, że to siano.
- Ty tak do mnie nie biegłeś - wypomniał mu to, chwytając Eddiego pod ramię. Wiedział, że to raczej nie tyle był biegł do Markusa, co bieg od Eddiego, ale tylko sobie żartowali.

- Czasem nie mogę się doczekać tego, kiedy ogłuchnę. - Och, jakże to by ułatwiło radzenie sobie ze wszystkimi głupotami, jakimi dzielił się z nim Eddie. Eddie i krzaki. Strzyknęłoby mu w kręgosłupie zanim próbowałby się choć w nie wcisnąć...
- Ty i te twoje konkury. Przyniósłbyś mi śniadanie do łóżka, a nie proponował zaloty w zaroślach, to może byłbym bardziej skory się zgodzić. - Cóż, nie byłby, ale niech się Eddie postara.

-Och, a ja myślałem przez całe życie, że ty lubisz jak jestem głośny. Złamałeś mi serce -: udał, że się obrusza. -I nie proponuje zalotów w krzakach, tylko o nich wspominam, bo jeśli się nie mylę, to będziemy je mijać?- a to chyba nic złego, że mogą sobie obaj powspominać? W końcu mają co... Ale przyniosę ci śniadanie do łóżka, wraz z lekami. - może i dodać do tego bukiet kwiatów, ale wolał podkreślić, że jednak wie i pamięta, w jakim są wieku.

- Według ciebie łamię ci serce tak często, że już dawno powinieneś mieć zastawkę. - Łamanie serca było w końcu jednym z ulubionych argumentów Eddiego. Ale on czasem lubił sobie podramatyzować. Taki był już Eddie, tacy byli obaj. Eddie lubił sobie czasem pogadać, a on czasem trochę ściągać go na ziemię. Łączyło ich to, co ich dzieliło. I tak było dobrze. - Trzymam cię za słowo. Ciebie i te twoje porywy miłości - zapewnił.

-Zobaczysz, jeszcze przez ciebie będę ją mieć.- zażartował, choć chyba nie powinno się takich rzeczy śmiać, prawda? Jednak to wciąż, a przynajmniej jeszcze, były żarty. -Powiedziałbym, że mam nadzieję, że za coś innego mnie potrzymasz w nocy, ale powstrzymam się.- Choć i tak to powiedział, miał tego świadomość, ale jednak dużo gorących nocy w tym miejscu mieli i tak po prostu wszystko się wspominało.

Po prostu pokręcił głową, uznając, że najlepiej będzie nie strzępić sobie na Eddiego języka. Czasem najlepiej było pozwolić mu gadać te swoje głupstwa, bo niech wygada się zdrów. To samo zrobił właśnie teraz, po prostu dając Eddiemu pobajdurzyć, bo niech opowiada sobie co tylko zechce tak długo, jak nikogo tym nie gorszył.
Dlatego dyskusja ukróciła się, kiedy zrównali krok z Markusem i Irą. Było to niedługo przed wejściem do lokalu, jednej z tych przybrzeżnych restauracji znajdujących się nad rozległymi brzegami jeziora. Kiedyś był tutaj zwykły bar przy molo, ale to miejsce znacznie zyskało od ostatniego razu, kiedy tutaj byli. Pojawiło się wiele domów letnich, sklepów, knajp... Ale nikogo nie powinno to dziwić, kraj traktował to niemalże jak swoje trzecie nabrzeże, więc wiele dawniej małych miasteczek obrastało w handlową otoczkę jak nadmorskie miejscowości.

-I Bernie wygrał te zawody, zawsze miał rękę do wędkowania.- Eddie skończył opowiadać jedną z wielu opowieści. Taki to był typ człowieka, lubił mówić, starał się zawsze jakoś te anegdoty tak prowadzić, by były zabawne. 
Markus za to spoglądał na Irę, był ciekaw, czy oni kiedyś może będą mogli jakieś takie rzeczy, no dobra niekoniecznie o łowieniu ryb, opowiadać dzieciom Margie lub bliźniaków. Nie wiedział też, czy to już ten moment, na ich rewelację dlatego szukał odpowiedzi w twarzy chłopaka.

Ira trochę odpłynął, po prostu gapiąc się w jakiś nieistniejący punkt na stole, tuż obok swojej ręki. Jakoś... sam nie wiedział, w pewnej chwili zwyczajnie się zamyślił, kiedy przez głowę zaczęły przewijać mu się rozmyślania o Eddiem i Berniem, o długim czasie, o związku, a przez to też o Markusie, wyjeździe, a co za tym idzie - o byciu osobno, co przypominało mu o ich rozstaniu przy wyjeździe do Niemiec... I jakoś tak odplynal, pewnie mało taktowanie nie śledząc do kona porywającej historii o rybach.
Dlatego nie od razu zorientował się, że Markus na niego patrzy, i że coś od niego chce.

-Wiecie...- Markus zaczął i wziąć patrzył na Irę. W końcu to wspólnie mają powiedzieć, to miała być wspólna decyzja. -Mamy wam coś do powiedzenia, oznajmienia. - tu zerknął na dziadków. -To nic złego i będziecie wiedzieć o tym pierwsi, bo to z wami chcieliśmy się z tym na początku podzielić. - Markus zrobił może długi wstep, ale znów spojrzał na Irę i czekał, czy to on dokończy, czy to jednak ma zrobić Markus. Nie miał nic przeciwko tym dwóm opcjom. Jednak, jeśli Ira to powie to uważał, że jest to takie... Podkreślenie bycia w rodzinie?

Cóż, sam jakoś tak nie do końca wiedział, czy mają, bo jednak sądził, że chcieli zostawić to na koniec wycieczki. A wewnętrznie to trochę liczył na to, że w ogóle to zostawią, bo jakoś... sam nie wiedział, po prostu nie do końca lubił jakieś takie... ogłaszanie czegoś ważnego. Nie lubił tego, nie dostrzegał w tym szalenie wiele sensu, dlatego sam nigdy jakoś nie wychodził z takimi propozycjami i jak już miał przekazywać jakieś wieści, to... no, często nie robił tego w ogóle, a jak już robił, to od niechcenia. Patrząc na to, jak dzielił się z Markusem niektórymi rewelacjami, nie było to chyba zaskakujące.
Dlatego jedynie wskazał Markusowi, że może kontynuować, bo tak, idzie mu super, więc niech sobie nie przerywa. Kciuk w górę i można lecieć dalej.

Markus jedynie uśmiechnął się i spojrzał na dziadków. -Ale z tym poczekamy, podtrzymamy was w niepewności. - może jeszcze raz to przeglądają i wtedy dopiero powiedzą, może jednak faktyczne koniec wycieczki do tego bardziej pasował. 
-No hej, chcesz nas staruszków zamęczyć?- Eddie udał oburzenie, bo skoro Ira się nie wtrącał w słowa chłopaka, to nie zamierzał samemu się wtrącać.

Standardowo (jak dla siebie) przewrócił na Markusa oczami, bo takie podchody wydawały mu się bezsensowne i jeśli Markus zaczął, to powinien skończyć. W końcu to nie tak, że dziadkowie Markusa z zapałem czekali, żeby śledzić newsy z ich życia. A może i czekali, ale i tak skoro Markus już zaczął, to on skończy.
Dlatego po prostu rzucił:
- Markus chciał powiedzieć, że naszło go na to, że chce sie hajtnąć, więc się oświadczył. - Może nie był to najromantyczniejszy sposób na przekazanie tego, ale zachował sens, nie?

Markus spalił raka i był zaskoczony. Nie tym, że poczerwieniał, ale tym w jaki sposób Ira to przedstawił... Poczuł się dotknięty? Miał wrażenie, że Ira jest niezadowolony, ale nie tym, że teraz o tym mówią, a nie czekają, a tym że Markus chce się hajtnąć. 
-To... Wow, chłopcy, to wspaniale- Eddie nie mógł się nie ucieszyć, więc przyklasnął nawet. Wcale nie czuł się, że to odbiera im coś z tej wycieczki, a raczej coś dodaje. -cieszymy się z wami!- Spojrzał na Berniego.

- Oczywiście, że się cieszymy - zapewnił Bernie i zrobiłby to nawet bez wzroku Eddiego. Cieszyli się, oczywiście, że tak, nawet jeśli uważał, że małżeństwo było czymś, co powinno się dobrze przemyśleć, do czego powinno się dojrzeć... Ale miał własne doświadczenia. Dlatego spoglądał na to z nieco innej perspektywy. - Gratulacje. - Ścisnął dłoń Markusa, do której sięgnął ponad stołem.

-Bardzo dziękujemy.- Markus ścisnął dłoń Berniego i uśmiechnął się do niego szeroko. 
-Musimy koniecznie za to wnieść toast.- Eddie nie podchodził do tematu jak Bernie i cieszył się bez myślenia o tym, czy jest to przemyślana decyzja. W ich czasach, gdyby chłopcy, a raczej jeden z nich byłby odmiennej płci, to już mieliby i dziecko. -To wspaniale, że możecie wziąć ślub.- Eddie był zachwycony tą myślą.
-Właściwie wy też możecie- Markus odpowiedział, bo przecież to nie tak, że tylko oni z Irą mogą.

- I to nawet bardziej niż my. - Ira wtrącił to tak mimochodem, niemalże zupełnie do nikogo, no ale skoro siedemnastolatek się oświadczał, to... okej, nie pamiętał, ile dokładnie lat ma Eddie, bo nigdy nie miał pamięci do liczb, ale jednak był trochę starszy niż Markus, więc... no, wszystko przed nim? Albo przed Berniem. Zależy któremu kolana lepiej działały...
- W naszym wieku nie myśli się o zostaniu panem młodym. - Bernie pokręcił głową z małym uśmiechem na ustach. - Choć miło byłoby zostać nazwanym młodym - zażartował.

Markus spojrzał na Irę i miał wrażenie, że ten... Żałuje. Właściwie to upewniał się w tym wrażeniu, że jego narzeczony żałuje. Przecież... To są zaręczyny, ale jeszcze nie ślub...
-Bernie, to... Na co my wciąż czekamy?- Eddie odsunął się od stołu tak, by móc obrócić się w stronę mężczyzny. -Wiem, że nie jesteśmy młodzi, wiem też, że całe życie jesteśmy razem... Ale wciąż chcę być, zostać twoim mężem. Wyjdziesz za mnie?- Nie klękał, bo jednak nie chciał też robić sceny na cały lokal.

Też spojrzał na Markusa, ale niczego nie mówił, jakoś nie chcąc się wtrącać w słowo Eddiemu.
- Znasz moje zdanie na ten temat. - Bernie już kiedyś brał ślub. I doskonale wiedział, że małżeństwo nie jest gwarantem czegokolwiek, a już na pewno nie szczęścia. Był szczęśliwy z Eddiem. Szczęśliwy z tym, co było między nimi i nie potrzebował do tego papierka, którym wciąż wzgardzałaby połowa kraju tak, jak wcześniej cały wzgardzał ich związkiem. - Jest mi dobrze z tym, co mamy - zapewnił, ściskając dłoń Eddiego. Byli szczęśliwi z tym, co mieli, więc Eddie nie musiał robić niczego, żeby dorównać młodzieży.

Markus spojrzał spanikowany na Irę. Był spanikowany podwójnie, dziadek właśnie odrzucił oświadczyny Eddiego, Ira nie był zadowolony z ich stanu narzeczeństwa i Markus zapragnął coś umyć, wyczyścić. Dłonie go swędziały. 
-Oczywiście, że to co mamy jest wystarczające... Ślub to tylko takie dopełnienie? W końcu możemy zrobić coś, co przez lata było niemożliwe... Nie będę już twoim kochankiem, będę twoim mężem.- Nigdy nie sądził, że będzie mógł nim być.

Spojrzał na Markusa bez zrozumienia, bo zwyczajnie jakoś nie potrafił zrozumieć, co niby miałoby się teraz dziać? Jak dla niego było zupełnie w porządku i nie rozumiał, czemu Markus wydawał się taki dziwny. Spanikował przez rozmowę o kochankach, czy coś...?
Bernie za to był nieszczególnie zadowolony z faktu, że Eddie właśnie tę chwilę wybrał na takie rozmowy. Powinni byli omówić to w spokoju.
- Wyjdę za ciebie - powiedział, znów ściskając jego dłoń. - Jak tylko będę mógł być twoim mężem tak samo Connecticut, jak i Michigan. - Czy to był taki wielki warunek? Jeśli miał brać drugi ślub, to chciał, żeby ten brany z Eddiem miał dla kraju taką samą wartość.