Meet the Rutherford's

-Czy to pytanie, to sugestia, żebym sprawdził, czy uwierzył na oko?- Zapytał znów uśmiechając się lekko w stronę Iry. -A w torbie? Gdzie zapisujesz jakieś rzeczy?- No chyba, że Ira miał od tego asystentów, to okej, niech oni pamiętają i ogarniają. -Mmm, w samym fartuszku?- Zapytał i miał jakieś deja vu. Rozmawiali w końcu o tym już kiedyś.

- W to chyba można uwierzyć na oko. - Spojrzał w dół, na te swoje obcisłe portki, a potem wrzucił do ust jeszcze jedno podkradzione winogrono. Chociaż nie bardzo je kradł, bo stały już w ich kuchni, no ale jednak... może tak jakby trochę kradł? - W torbie to mam. - Wzruszył lekko ramionami, bo myślał, że Markus pyta, czy ma jakiś przy sobie.
- Kup mi taki różowy, taki z falbankami, a będę robić obiad tylko w nim, pochylając się na kuchenką. - Może się przy tym nawet nie spali. Może, bo u niego to jednak różnie bywa...

-To możemy jakąś listę w nim stworzyć? Żebyś wiedział, co gdzie trzymasz i co gdzie jakimś umeblowaniem jest?- Tu mogli mieć parowar, a Ira go już gdzieś indziej może nie mieć, prawda? -Wiesz, odczuwam potrzebę wrócenia do sklepu, poczekasz?- Zaśmiał się -Obierz sobie więcej i umyj?- Wskazał brodą na winogrona, niech Ira je i na zdrówko.

- Ja po prostu czasem... wiesz, jestem taki zamieszany, że nie myślę o najłatwiejszym rozwiązaniu. - Czasem tak właśnie było. Wszystko sobie zazwyczaj niepotrzebnie komplikował. Z naciskiem na zazwyczaj, bo było tak przez zdecydowana większość czasu.
- Jedź - rzucił, bo skoro Markus ma ochotę na fartuszek, to może założyć fartuszek. Tylko różowy. Żeby pasował kolorystycznie.
- Podkradane zawsze smakuje lepiej. - A kradzione ponoc nie tuczy, więc same plusy, nie?

-Ale przecież to żaden problem, nie musisz myśleć o wszystkim, czy wpadać na jakieś pomysły. - miał Markusa, który mógł myśleć, miał swój sztab ludzi, nie był w tym wszystkim sam. 
-Dobrze, to pojadę, czy coś jeszcze jest potrzebne?- znajdzie fartuszek bez problemu, ale może coś jeszcze dobrać.

- Wpadanie na pomysły nie jest chyba akurat takie złe...? - To mógłby chyba jednak robić. Tak przynajmniej sądził. Tak właściwie to chyba powinien też radzić sobie z zapamiętywaniem tego, co trzyma w domu...
Ta, zdecydowanie. U normalnych ludzi raczej tak powinno to działać.
- Zaskocz mnie. - Planował wrzucić sobie kolejne podkradzione winogrono do ust, ale kiedy je podrzucił, to trafił sobie w brodę. Starał się jednak zachować twarz, dlatego sięgnął szybko po następne i wsadził je sobie do ust, jak gdyby nigdy nic, nawet nie zerkając na to na podłodze przez dłuższą chwilę, aż wreszcie je podniósł.

- Oczywiście, że nie... Ale nie ma - nieco jednak zmarszczył nos widząc winogrono na podłodze, po prostu miał chęć się na nie rzucić i podnieść. - nic złego w tym, gdy zapominasz, najważniejsze że potrafisz tu trafić. - uśmiechnął się, bo jednak wygłupy Iry nie były takie straszne, były śmieszne nawet jak winogrono upada. 
-To lecę... - może uda mu się coś dokupić do fartuszka, może jakąś zabawkę...? 
Myśląc o tym wychodził z klatki, ale jednak dość szybko do niej wrócił. Niebieskie włosy łatwo było rozpoznać i choć dziewczyna stała do niego tyłem, to... Była ona fanką Iry z kawiarni. 
- Wróciłem... - pewnie tym osiągnął efekt zaskoczenia, gdy wrócił na górę szybciej niż z niej schodził. - Prawdopodobnie pod kamienicą jest twoja fanka.- i za bardzo nie wiedział co z tym zrobić.

Cóż, nie bardzo wiedział, kto mógł być bardziej zaskoczony, ale chyba jednak on, bo podczas krótkiej nieobecności Markusa w mieszkaniu, zdążył... cóż, zrobić coś głupiego. Dlatego przywitał Markusa siedząc nago na kanapie. Może mógł się z tym tak nie śpieszyć...
- Skoro wróciłeś bez fartuszka, to czuję się nieco zakłopotany... - Powiedział na jego widok, zakładając nogę na nogę, jakby to miało sprawić, że wszystko będzie wyglądało lepiej niż wtedy, kiedy siedział w rozkroku. Chyba niewiele to pomogło.
Ale dość szybko stracił dobry nastrój, wydając z siebie jedynie pełen niezadowolenia dźwięk, kiedy podniósł nagi tyłek z kanapy i podszedł do okna, żeby zerknąć, czy coś zobaczy.
- Wspaniale... - Ta, tego właśnie potrzeba mu było do szcześcia.

-Wow - nie mógł nie docenić nagiego Iry, tak się nie dało. Nawet po wspólnej kąpieli, cóż... Wciąż był jak nastolatek, ale to wciąż było plusem dla ich związku, prawda? 
-Może mnie nie pozna? Albo uwierzy, gdy powiem, że ciebie nie ma?- proponował. -Albo pojadę po fartuszek, kupię jakieś żeńskie rzeczy i może ona uzna, że nie ma cię tu?- co już mogło być marną i naciąganą teorią.

- Nie do końca mi to wyszło - przyznał, bo jednak nawet z Markusa wow czuł się nieco głupio. Nie miał wielkiego problemu z nagością, nie przy Markusie, ale zważywszy na nie do końca udaną sytuację, czuł się... nieszczególnie na miejscu.
- Po prostu... ją ignoruj. - Odsunął się od okna. On musiał być miły nawet wtedy, kiedy nie miał szczególnej ochoty, bo to jego praca, ale Markus nie miał przecież żadnych zobowiązań. - Nawet jeśli tu będę, to nie znaczy, że masz obowiązek wariować. Po prostu... zachowuj się normalnie i idź zrób swoje. - Wzruszył lekko ramionami, bo co innego mógł powiedzieć?

-Gdy tak na ciebie patrzę, to nie wiem, czy fartuszek jest godny, by cię zakryć.- uśmiechnął się próbując zostać przy tym temacie. Nie chciał rozmyślać o fance na dole, która... Mogła i przypadkowo się tu zjawić. Może po prostu za bardzo wariuje. -Wróć na kanapę.- poprosił, gdy znów był gotów, by wyjść. Zamierzał kupić fartuszek, ale też wino, zrezygnował z zabawek, bo... Jakoś głupio mu było na myśl o kupowaniu ich.

- Będę go nosić tyłem na przód. - Choć nie bardzo wiedział, czy mogłoby to pomóc, bo nadal zasłaniałby część swojego ciała, ale w sumie dwie opcje założenia go dawały Markusowi możliwość wybrania tego, co preferowałby widzieć odkryte. - Ale dobrze, idź już. No już. - Machnął na niego dłonią, żeby go pośpieszyć, kiedy posłusznie zajął na powrót swoje miejsce na kanapie. Dobrze dla jego gołego tyłka, że nie była skórzana.

Markus udawał, że wszystko jest w porządku, że nikogo nie widzi. Wyszedł sam, więc nie powinien przyciągać żadnej uwagi, w końcu nie był tak znany jak Ira.  
Mimo wszystko, gdy dotarł do sklepów, to ominął sex shop szerokim łukiem, jakoś... Po prostu nie umiał. Dlatego chyba kupił w zwykłym sklepie fartuszek, podwiązkę i wino. Nic szalonego, nic, czym zaskoczyłby Irę, ale... Markus już tak miał, wybierał bezpieczne opcje.

Może nie powinien był tego robić, ale kiedy czekał na Markusa, to sięgnął po telefon. Zwyczajnie poczuł nagły przypływ ciekawości, który kazał mu sprawdzić, czy te nagłe odwiedziny pod kamienicą nie wiążą się z niczym więcej i... Cóż, no miał ochotę rzucić z okna butelką w tę niebieskowłosą pindę, bo oczywiście, że w necie krążyły już zdjęcia jego i Markusa z kawiarni. Co prawda na większości widać było tylko plecy Markusa, a na kilku innych jego profil, ale czy on naprawdę wymagał tak wiele? Zrobił sobie głupie zdjęcia i poprosił, żeby usunąć pozostałe, ale najwyraźniej lepiej było zabłysnąć na twitterze. Ale pocieszał się tym, że ludzie nieszczególnie wierzyli w to, że mieszkał, gdzie mieszkał, bo jednak przeważały komentarze, że on przecież mieszka w NY, i że jak on mógłby mieszkać tutaj. A jednak dawał radę tu czasem mieszkać i nawet nie był znienawidzony przez sąsiadów...
Cóż, póki co. Ale pocieszał się tym, że jednak pełen wizerunek Markusa nigdzie nie krążył i nikt nie robił mu teraz dodatkowych problemów.

Może to było głupie, ale podskoczył do chińskiej knajpki, po zestaw dla jednej osoby. Nie wiedział, czy to zadziała, ale.... Chciał po prostu zasugerować, że jest sam? Choć niebieskowłosa dziewczyna nie podeszła do niego, gdy wyjeżdżał, no i nie wiedział, czy będzie ona dalej na niego czekać.
Choć to nie na niego, a na Irę. 
Trzymał się tego na parkingu, by nijak się nie rozglądać, nie rzucać się w oczy, ale nieść dumnie jedzenie dla jednej osoby.

Kiedy usłyszał, że Markus otwiera drzwi, to szybko odłożył telefon, zmienił pozycję i położył się na boku, podpierając głowę na ręce. Po chwili zgiął drugą rękę w łokciu i ułożył dłoń na biodrze, a potem powoli przesunął nią na udo... A potem z powrotem, żeby natrafić z tym na moment, kiedy Markus wejdzie do środka. Nieszczególnie wiedział, czy jest to jakkolwiek seksowne, czy może raczej śmieszne, ale się starał, okej?
- Nie było cię tak długo, że zmarzłem bez fartuszka. - Okej, to raczej było śmieszne niż seksowne...

-Och, to musimy ci go założyć.- Oczywiście najpierw zdjął buty i odłożył je na miejsce. Później przeszedł przez salon, by odłożyć pudełko. -Czy wino schłodzić jeszcze?- Zapytał, bo mogło nie być w temperaturze, która by Irze odpowiadała. -A tu mam i fartuszek... i podwiązkę...- Dodał to drugie nieco niepewnie, bo właściwie kupił ją pod wpływem chwili. -Choć pięknie wyglądasz.- podszedł i kucnął przed kanapą.

- I... chińszczyznę...? - Zmarszczył nieco brwi, bo o ile mógł znaleźć związek między fartuszkiem, winem i podwiązką, to jednak pudełko chińszczyzny nieszczególnie pasowało mu do obrazka. - Rozumem, że zabezpieczyłeś się na wypadek, gdyby gotowanie w fartuszku nie poszło zgodnie z planem? - To były tylko żarty, więc nic takiego, nie?
Przesunął się na kanapie, żeby na powrót usiąść, a potem dokonał pewnie zbrodni stulecia, bo wyciągnął nogę, żeby oprzeć się stopą o stolik kawowy stojący przed kanapą. Ale po prostu wyciągnął, żeby Markus mógł założyć podwiązkę.
- To substytut nadrabiania nocy poślubnej? - zażartował z podwiązki, bo chyba panny młode coś takiego miały?

-Chyba... W jakiś dziwny sposób, zestresowałem się tą fanką i pomyślałem, że jak zobaczy mnie samego, zobaczy, że mam coś tylko dla jednej osoby, to nie będzie myślała, że tu jesteś?- Coś teorie mu nie wychodziły... Może faktycznie powinien otworzyć jakiś warsztat. 
-Możemy tak uznać?- Po wyciągnięciu podwiązki sięgnął po nogę Iry, by móc wsunąć ją na nią.

- Taa... - Pewnie powinien zostawić ten temat i udawać, że go nie ma, bo w końcu nie raz i nie dwa zdążył dziś okłamać Markusa, ale... - Jeśli o nią chodzi... - Może jednak powinien powiedzieć, że nic się nie stało? Markus i tak miał sporo na głowie... Ale jednak powinien wiedzieć. W końcu to dotyczyło też jego. - To zdjęcia z kawiarni są w necie... - przyznał. - Ale podwiązka leży świetnie! - Wskazał na tę swoją długą, chudawą nogę, bo przecież szukał pozytywów.

-Ale... To nie takie zdjęcia, jak zrobił Kevin?- Nie spodziewał się, że ta sprawa będzie wracała jk bumerang, szczególnie, gdy już o niej nie myślał. -Ale tak... Podwiązka idealnie leży.- Pokiwał głowa nie bardzo wiedząc, czy potrafi się nastroić na odpowiednie nuty. -Fartuszek też chcesz przymierzyć?- Zapytał sięgając po niego do torby.

- Nie robiliśmy niczego takiego - zauważył, bo jednak siedząc w kawiarni byli na tyle grzeczni i z odpowiednim społecznie dystansem, że nie było tak naprawdę czego fotografować. No, poza samymi nimi. - Na zdjęciach są głównie twoje plecy. Raz czy dwa widać cię z boku, ale chyba nie powinieneś mieć problemu. - Wiedział, że w tym czasie zdecydowanie nie byłoby to Markusowi na rękę. Miał dość na głowie.
- Fartuszek jest dla mnie, żebym miał w czym przygotować śniadanie. - Zabrał od Markusa fartuszek, żeby położyć go obok siebie na kanapie. - Uważasz, że jestem niewłaściwie ubrany? - Cóż, nie miał niczego poza podwiązką, ale czy to nie było wystarczające?

-Wiem... Po prostu... Nie chcę żebyś znów przechodził gehennę ze sztabem.- Tu już bardziej chodziło o Irę niż o Markusa. Markus wiedział, że jest skreślony, ale przecież gwiazda Iry lśniła i to mocno, nie chciał odbierać tego blasku. 
-Czyli do jutra cię w nim nie zobaczę?- Odpowiedział nieco pytaniem na pytanie...-Uważam, że podwiązka idealnie podkreśla twoje udo.- pocałował skórę nad podwiązką. -[b]I nie mogę doczekać się jutra.

- Ja zawsze przechodzę gehennę - rzucił to na luzie, całkowicie żartobliwie, chociaż czasem tak się czuł. Wiedział, że nie ma prawa narzekać, już nie, więc siedział cicho, ale czasem... czasem po prostu miał wrażenie, że samo bycie sobą go wykańczało.- Nie masz czym się martwić - zapewnił. Nie wiedział, czy mówi prawdę, ale chciał, żeby Markus w to wierzył.
- Jak mogę założyć fartuszek do pichcenia śniadania, kiedy nie pichcę śniadania, hm...? - odpowiedział pytaniem na pytanie, którym Markus odpowiedział na pytanie... czy coś podobnego. Ale po prostu... czasem odrobina cierpliwości wychodziła na dobre? - Tak? A co takiego jutro zrobisz...?

Markus spojrzał na niego nieco poważniej, ale trwało to chwilę, po której się zaśmiał. -Więc możesz przechodzić ją nieco mniejszą.- zażartował. -A przynajmniej, ja nie chcę być powodem gehenny, a czegoś miłego.- To choć mówił lekkim tonem, było prawdą. 
-Ja jutro?- Zapytał układając dłoń na jego udzie. -Będę patrzeć rano, jak pewien przystojniak pichci śniadanie w fartuszku.- Usta rozszerzyły mu się w uśmiechu.