Meet the Rutherford's

- Zniósłbym to, tak jak na męża przystało. - zaśmiał się -Dawkowałbym sobie ciebie. - puścił do niego oczko, bo oczywiście, że nic takiego nie wchodziło w grę. -A tego chyba nie chcemy, co?- zażartował, bo jednak oni mieli czas, że przymusowo dobrowolnie dawkowali siebie, gdy byli w różnych miejscach na Ziemi. -Ale doceniam twoją troskę, żeby nie było. - i nawet za nią wzniósł toast.

- Och, w takim razie koniecznie musimy zamówić wytrawne wino do toastów. Nie możemy ryzykować z półsłodkim. - Jednak mimo tego wniósł z Markusem toast, bo jak mógłby nie wznieść toastu za brak cukrzycy? No to by się nie godziło. Musial o to dbać.
- Ale jeśli nie chcesz ryzykować takiego scenariusza... to co z deserem w domu? - Nie ukrywał az zdecydowanie zbyt przesadnie przejętego tonu.

-Jak to co? Deser w domu... Nie wlicza się do cukrzycy... - Pokręcił głową -Mogę znaleźć wzór, który wyliczy to, jeżeli potrzebujesz naukowego potwierdzenia dla tej teorii.- Starał się "uspokoić" "przejętego" Irę. -Nie musisz się o nic martwić, teraz półsłodkie wino, później deser... Wszystko jest pod kontrolą.- Puścił do niego oczko.

- Och, jesteś pewien...? Obawiam się, że będzie w tym zbyt wiele słodyczy... - No jak mógłby sie tym nie przejąć? Przecież dbanie o poziom słodyczy było takie istotne... - Może jednak powinieneś mi to policzyć...? - zaproponowal, no bo czy było coś bardziej pociągającego niz kilka seksownych obliczen?
Cóż, tak, zdecydowanie bylo, ale mógł pogawędzić o tym z Markusem.

-Masz może przy sobie długopis?- Zapytał, bo w sumie może sięgnąć po telefon i włączyć notatnik, by wymyślać jakieś wzory. Wszystko, by rozbawić Irę, zabwić go. -Wiesz, napisałbym wszystko na serwetce, zostawiłbym ci nawet autograf.- zaśmiał się lekko. -Ale... Nie mogę się doczekać tej słodyczy... Spaliłem dziś dużo kalorii.- spacer w końcu mieli długi, prawda?

Uniósł palec, żeby w ten sposób kazac Markusowi poczekać, a sam sięgnął po te swoją magiczna skórzana torbę. Mial w niej jednak nieco więcej niż żelki. Dlatego sięgnął po torbę powoli i seksownie.. o ile można w ten sposób sięgnąć po torbę. A potem wyjął z niej długopis. I czarny marker. I notatnik. Takim byl chodzącym przygotowanym seksem.
Nauczył się nosić takie rzeczy przy sobie, bo to wiele ułatwiało. Kiedy mial przy sobie marker, nie musiał przedłużać i czekać w kwestii próśb o autografy. A długopis i notatnik zawsze warto było miec.
- Wykorzystaj to jak tylko zechcesz... - Starał się byc pociągający dla Markusa, a czy mógłby być bardziej niż wtedy, kiedy byl zorganizowany i przygotowany na nauke?

-Ten deser... Mam coraz większą na niego ochotę. - zamruczał, bo przecież doceniał starania Iry. Szczególnie, gdy ten swoimi ruchami tak bardzo te starania podkreślał.
- Więc, to są składowe wzoru... - zaczął wszystko rozpisywać- Są to dane, w szukanych damy spalanie, wzór na spalanie jest taki... - wszystko dokładnie rozpisywał ładnym, czytelnym pismem.

Kiwał głową i wydawal z siebie mruknięcie aprobaty, kiedy przyglądał się Markusowi i jego obliczeniom, popijając wino małymi łykami. Nie do konca wiedział, czy to, co pisał Markus, mialo jakikolwiek sens, ale i tak potakiwal.
- Och, teraz czuję się już bezpieczny - zapewnił. - Zadna cukrzyca nam niestraszna. - Choć nie byl pewien, czy to wynikało z wyliczeń.

-Mnie... Przecież z naszej dwójki, to ty jesteś słodki. - mówił to z uśmiechem. Podobał mu się Ira w tym momencie, to jak trzymał kieliszek, jak spoglądał, jak światła i lamp i świec na stoliku, grały światłocień na jego twarzy. Podkreślało to, jak Ira jest przystojny. Dlatego przez moment zapatrzył się na niego bez słowa.
Chciałby móc tak patrzeć na niego do końca życia.
Oczywiście nigdzie się nie wybiera i nie zamierza dać się wybrać Irze, ale... Niech wszechświat mu wspomoże z tym wszystkim.

- Och, nie słodź mi tak, bo wtedy na pewno dostanę cukrzyce... - Wiedział, że Markus to Markus, i takie słodzenie w jego wydaniu nigdy nie było sztuczne, dlatego czasem to aż się peszył. Czasami, bo jednak mial w sobie tak wiele z narcyza, ze lubił te jego pochlebstwa. No co poradzi? - Chcesz, żebym się zarumienil? - Mógłby spróbować, chociaż nie przychodziło mu to tak łatwo jak Markusowi.

-Postaram się, żebyś jej nie dostał... - uśmiechnął się i postukał palcem w serwetkę. Przecież mają już na to gotowy wzór. -Ja już pewnie jestem czerwony.- Dobrze wiedział, jak jego twarz potrafi go zdradzić. Nie lubił tego, to musiał przyznać, bo jednak... Nie umiał tego ukrywać i przez to bywał czytelniejszy niżeli by chciał.

- Wiesz, że lubię ten twój rumieniec. - Od niechcenia przesunął opuszkiem palca po krawędzi kieliszka. - Dodaje ci uroku - zapewnił, bo tak właśnie było. Przyzwyczaił się do ramienca Markusa, doceniał go i nauczył się go rozumieć w odpowiednio pozytywny sposób, bo przecież to on go w nim wywoływał.

-Och Ira- poczuł, że się bardziej zarumienił. Przez słowa męża, jego spojrzenie, ale również przez ten ruch palcem po kieliszku. -To... Może przy deserze będzie wart oglądania?- zapytał, bo jednak byli w miejscu publicznym i nie wiedział, jak bardzo jego rumieniec podpadał.

- Och, nic nie robię... - No przecież byl grzeczny, tak? Nie robil niczego złego, nie prowokowal, po prostu grzecznie siedział i zachowywał się tak, jak należy w miejscu publicznym. Prawda? No oczywiście, że prawda.
- Może wiec zmieńmy temat, zeby ten rumieniec się nie wypalił? - rzucił bardziej żartem niz na poważnie, ale jednak to może nie byl zły pomysł.

-Czasem wystarczy, że po prostu jesteś...- przygryzł lekko wargę. Nie mówił już na głos, że to czasem było częściej niż się mogło wydawać.
Taki był już urok i Iry i samego Markusa.
-Ale... Jeżeli miałbyś ocenić film to ile na pięć, gdzie pięć jest najlepszą opcją. Chyba że wolisz do dziesięciu. - spróbował zażartować i faktycznie zmienić temat. -Może stwórzmy listę najlepszych i najgorszych filmów? Taką naszą. - może wyjdzie jakiś schemat, a może będą zaskoczenia.

Uśmiechnął sie do Markusa, bo cóż, ten znów mu słodził. Nie zamierzał ukrywać, że nie lubi, kiedy ten to robił, jednak sam zapowiedział, że powinni odejść od tematu. Dla ich wspolnego dobra.
- W skali do pięciu... - Zastanowił się chwilę. - Zero... A w skali do dziesięciu... Coz, ten zero. - Taka była jego bardzo przemyślana opinia, a pozytywem było to, że nie dal oceny minusowej. -Może zero z plusem, tak za chęci. - A co, mial dobry nastrój. - A ty?

-Dałbym jeden? Za jednak dość kreatywne obalanie praw fizyki i logiki. Tak na zachętę.- Zaśmiał się- No i w końcu też jest pierwszym filmem, który tak oceniamy, reszta już tej taryfy ulgowej mieć nie będzie.- pokręcił głową, bo jeżeli mieli odpuścić to tylko raz, może zakrzywia to skalę, ale... Takie odskocznie też muszą być.

- Och, nie, nie. To nie moje pierwsze okrągłe zero. Oglądałem "Ludzką stonogę" - przyznał, choć może lepiej było tego jednak nie robić przy kolacji. - Chociaż jednak nie... tam byloby minus dziesięć. Bez względu na to, czy skala to pięć czy dziesięć. - Chociaż byl wyrozumiały, bo powinien był dać jakieś minus pięćdziesiąt. - Ale wiesz, nie każdy film nadaje się do wyświetlenia w Cannes. Ale dzieki oglądaniu takiego badziewa możemy bardziej docenic to, co dobre? - Może po to właśnie byly? Dobra, nie było, co się oszukiwać, były dla kasy.

-Nie oglądałeś ze mną i... nie zrobisz tego. Nie obejrzę tego, nie zamierzam.- pokręcił głową. Coś słyszał o tym filmie i wolał jednak zostać na tej zdawkowej wiedzy. Z całą pewnością mu tyle wystarczy. -Ale... To ten film ma zero od ciebie, jeden ode mnie. Widać, kto pracuje ze studentami.- Zażartował, bo chyba wolał się już na tym skupiać, a nie na... Stonodze.

- Oglądałem to z chłopakami... całą trylogię - przyznał. Byli w trasie, a on był wtedy tak zacpany pigułami, że niemal mu się to podobało. Niemal. Aż tak naćpany nie byl. - Za bardzo cie kocham, zeby kazac ci to ogladac - przyznał, zanim znów upił mały łyk wina.
- I wlasnie dlatego ja nie nadawałbym się do takiej pracy. Studenci uciekliby ode mnie z krzykiem. - Nie nadawał się do tego.

-Rozmawiasz z nimi?- zapytał o chłopaków. Czasem miewali lepsze, czasem rzadsze kontakty, ale ciągle byli zespołem. -I dziękuję, nie wiem, jak bym ciebie przekonywał i błagał, żebym jednak tego nie oglądał. - zaśmiał się lekko. -Ale bardzo bym się starał, bardziej niż studenci. - tego był pewien.

- Czasami. - To była chyba najlepsza odpowiedź, bo czasem... było raz rzadsze, raz częstsze. Ostatnio rzadsze i bardziej... typowo zawodowe. Po prostu tak chyba czasem było.
- Staralbys się bardziej oglądać... to niz studenci na uczelni? - Musiał zadać to pytanie na głos. - Chryste, ale nam spadł poziom edukacji.. -Rzucil w żartach, zanim znowu upił mały lyk wina.

-Zrobimy parapetówkę, to może znów się będą integrować z dziadkami. - uśmiechnął się do Iry. Była to lekka propozycja, co było słyszalne w lekkim tonie, w którym to powiedział. Na razie ważniejsze były blaty, fronty i półki. - Starałabym się bardziej, by tego nie oglądać, żebyś mnie nie prosił, nie zmuszał, nie namawiał. - doprecyzował. Tutaj chyba jakaś granica była, że jednak Iry nie posłuchałby.

- Może tak. - Posłał Markusowi maly uśmiech, zgadzając się z nim. Co prawda nie szczególnie mial  na to wielką ochotę, ale jednak wiedział, że prędzej i później o tak wrócą do bycia ze sobą przez aż zbyt długi czas. Aż do porzygania.
- Och, no tak... Jak student, ktory chce się wyłgać od zaliczenia... - Pokiwał głową, bo tak, to zdecydowanie rozumie. - Choć sesja bylaby pewnie milsza... - zażartował.

-Sesja z pewnością byłaby milsza i robię wszystko, by jednak nie myśleć o tym filmie.- Zażartował. -Więc powracając do listy, dzisiejszy film jest numerem jeden na niej.- Poprosił, bo jednak nie chciał przy kolacji dziwnych odniesień. -Ewentualnie możemy zacząć tworzyć listę, wedle której będziemy oceniać spa.- znów zażartował i dugnął stopą w stopę Iry.