Meet the Rutherford's

- Kurczę... Chyba tak, dziś chyba wypada im powiedzieć, czy jednak lepiej ostatniego dnia? Gdy już się nacieszą, powspominają?- To miała być ich wycieczka, ale też taka bardziej pod dziadków dla dziadków. Nie chciał im tego obierać, przyćmiewać, choć z drugiej strony nie umiał się doczekać, aby im o tym powiedzieć. -Ale jeżeli też myślisz, że dziś jest dobry dzień, to powiedzmy im to dziś. - skinął głową i podszedł do Iry, by z tych emocji go pocałować.

- Jeśli powiemy im ostatniego dnia, nie zdążą zamęczyć nas swoją radością... Kuszące... - przyznał, zgadzając się z pomysłem Markusa. Zdecydowanie miał swoje plusy, choć zapewne Markus nie to miał na myśli. Ale grunt to szukać dodatkowych profitów, nie?
Ale nie mówił nic więcej na ten temat, bo Markus skutecznie zajął jego usta czymś innym. W końcu po co przerywać pocałunek dla rozmowy? Nie, żeby nie doceniał rozmowy czy coś, jasne, że tak, ale jednak... Całowanie było lepsze.

-Mamy trochę czasu, nie?- Dziadkowie zaproponowali, by po rozpakowaniu i odpoczynku się spotkać. Jednak, przecież odpoczynek może być też aktywny, prawda? A radość, którą Markus odczuwał i tak, to chętnie zamieni w inną energię. Dlatego nieco pchnął chłopaka w stronę łóżka, wygaldalo na wygodne, ale mogą to sprawdzić, prawda? Było ciepło, nie mieli i tak za dużo na sobie, więc w sekundę Markus pozbył się z siebie koszulki, by znów przylgnąć do chłopaka.

Opadł plecami na gruby, miękki materac, spoglądając przy tym na Markusa z wyraźnym zaintrygowaniem. Po prostu... Jakoś nieczęsto przytrafiało im się coś podobnego. Znaczy, takie chwile, jak ta, w których Markus okazywał podobnie... godny pozazdroszczenia entuzjazm.
Dlatego bez szemrania opadł na łóżko i spoglądał na Markusa z dołu, zaciskając dłoń na jego boku niemalże od razu, kiedy jego skóra została odkryta po ściągnięciu koszulki.

Sięgnął po poły koszuli Iry, którą odłożył na bok, w bezpieczne miejsce, gdzie nikt jej nie pogniecie. Nie mógł sobie pozwolić na zapomnienie o tym. Usiadł na udach chłopaka, ale po chwili zmienił zdanie i pchnął go wyżej w łóżko, by móc ułożyć się wygodnie między jego nogami. Wrócił ustami do jego warg, bo skoro Ira nie oponował, to przecież... Nie było co przerywać przyjemności, prawda? Ochoczo nadstawiał się do jego rąk, bo cały czas lubił jak ten go dotykał. Dzięki temu co robił Ira jemu, mógł próbować robić to w drugą stronę.

Nie protestował, kiedy Markuś ściągnął z niego koszulkę. Tak właściwie to ciężko było protestować z jakiegokolwiek powodu, bo było tak ciepło, że dałby ją z siebie zdjąć nawet wtedy, kiedy nic innego nie miałoby z tego wyniknąć. Ale najwyraźniej Markus miał swoje plany, w których nie zamierzał mu przeszkadzać, dlatego bez narzekania zsuwał i rozsuwał nogi, dając je ułożyć tak, jak Markus tego chciał. Wymagało to kilku poprawek, ale najwyraźniej wreszcie udało im się zrobić to tak, jak należy.
Całował Markusa, dotykał jego boków, jego uda, ale nie wyrywał się z robieniem wielkiego kroku naprzód, dając Markusowi prowadzenie.

Markus w pewnym momencie uniósł się na jednym przedramieniu, ale na tyle by wciąż być w kontakcie z Irą. Bezwstydnie i bezproblemowo wsunął dłoń w jego spodnie. Po prostu przed ich rozpięciem chciał dotknąć jego członka choć przez materiał bokserek. Zadrżał, choć przecież to on dotykał, a nie był dotykanym. Nawet... Ta myśl mu się podobała, zająć się w pełni chłopakiem, na nim się skupić. Dlatego nie zamierzał z tą myślą czekać, czy się podzielić, a po prostu wziął się do działania.

Cóż, to... okej. Zdecydowanie okej. Zdecydowanie. Po prostu... Może nie było to nic szczególnie wielkiego, może nie było to nic szczególnie wielkiego, ale jednak sposób, w jaki Markus to robił... tak, to zdecydowanie robiło różnicę.
Zwyczajnie... Markus nigdy nie działał w tak... pewny siebie sposób. Nigdy nie był tak... zdecydowany i nie dało się zaprzeczyć, że było w tym coś... pociągającego. Bardzo. Nawet nie próbował ukryć tego w sposobie, w jaki patrzył na Markusa, a nawet gdyby mu się to udało, to byłyby inne, znacznie mniej subtelne sygnały.
Chryste, nie pamiętał, kiedy tak szybko mu stanął. Jakby Markus machnął magiczną różdżką i zakrzyknął accio erectio... czy cokolwiek. Po prostu... no, efekt był ważny, nie?

Zamruczał zadowolony tym, jak Ira chętnie współpracuje i jak ten efekt współpracy jest wyczuwalny. Na całe szczęście chłopak zamienił podarte, krótkie dżinsowe spodnie na czarne szorty, więc Markusowi wystarczyła krótka praca nadgarstkiem, by zsunąć je wraz z bielizną. 
Och, aż oblizał usta widząc penisa chłopaka. Lubrykant mieli gdzieś w torbie, ale było już za późno, by po niego sięgnąć, dlatego Markus oblizał swoją dłoń,  którą zaraz zaczął sprawnie i pewnie trzepać chłopakowi.

Wydał z siebie głośne sapnięcie zmieszane z przekleństwem, kiedy zacisnął dłoń na pościeli. Palcami drugiej mocno wczepił się w bok Markusa, kurczowo się go trzymając, kiedy ten go dotknął. Po prostu... sam nie wiedział, zrobiło to na nim takie wrażenie, jakby Markus robił to po raz pierwszy.
Ale zdecydowanie nie było czuć, jakby robił to po raz pierwszy. Markus doskonale wiedział, co robi. I wiedział, co przez to robi z nim. A robił... dużo. Cholernie.
Starał się jakoś... zachowywać względny spokój, ale nie sposób było powstrzymać się przed zakołysania biodrami.

Uśmiechał się, widząc co robi Ira, co robią z Irą, jak na niego to wszystko działa. To było... Fascynujące, wciągające, uzależniające. Wiedział, że żadnemu nie dzieje się krzywda, a wręcz przeciwnie, to była czysta przyjemność. I choć nie dotykał siebie, choć nie dawał się dotknąć inaczej Irze, to właśnie to w tym też było wciągające. Chłonął więc to jak wygląda Ira, jak sapie, jak się porusza, musiał się pochylić, by splunąć na główkę jego członka i miał nadzieję, że to nie będzie przekroczenie czegoś. Dlatego szybko się uniósł i dotykał tak, jak Ira lubił.

Nadal miał tę samą... cóż, wadę. Jeśli tak można było nazwać jego tendencję do zdecydowanie zbyt głośnego zachowania. Starał się nieco... no, nieco przymknąć, ale czy to była jego wina, że kiedy był z Markusem, ciężko było mu siedzieć cicho?
Kiedy tylko Markus obrał nieco większy dystans, odchylił głowę i pozwolił sobie na głośny jęk. To było jak poczucie prawdziwej ulgi i mieszanki przyjemności. Po prostu... Dźwięki prosto z serca, okej?
Albo lędźwi.

Im głośniejszy był Ira, tym Markus bardziej się starał. Jego jęki, jego dźwięki, cóż... To była mieszanka, która działała stymulująco i motywująco. Przez to, że Ira miał odchyloną głowę do tyłu, to Markus ustami zaczął wodzić po jego szyi, po odsłoniętym i wyraźnym jabłku Adama. Nie chciał go uciszać, ale też chciał go jakoś dodatkowo stymulować, chciał mu dać jak najwięcej, bo... Teraz po prostu numerem jeden dla Markusa był orgazm Iry, a Markus podszedł do tego jak do olimpiady z fizyki.

Cóż, okej. Okej. Nie był pewien, czy popełnił błąd, czy może podświadomie sugerował to, czego chce, ale jednocześnie cieszył się i przeklinał to, że nadstawił Markusowi szyję, bo ten bez problemu odnalazł właśnie to miejsce na jego szyi, które było tak absurdalnie wrażliwe.
Poważnie. Absurdalnie. Tak, że sam dotyk ust Markusa w tym miejscu sprawiał, że miał ochotę podwijać palce.
I właśnie to robił. I jakoś nieszczególnie było mu wstyd przez to, jak żywiej zaczął reagować przez coś tak głupiego.

Dopóki nikt nie pukał im do drzwi, ani nie walił w ścianę, to Markus nawet przez moment nie myślał o tym, czy byli głośno. Czy Ira był głośno. Nawet jeżeli tak, to w tym momencie mu to nie przeszkadzało, ani nie zawstydzało. Starał się go pieścić najlepiej jak potrafił, czy to dłonią, czy to ustami. Samo to, naprawdę, sprawiało mu ogromną przyjemność, chęć robienia tego jak najdłużej.

To było... coś. Po prostu sama bliskość Markusa, jego dotyk, jego... Po prostu cały Markus. Cały Markus go teraz przytłaczał i robił to w ten pozytywny sposób. Oczywiście, że pozytywny. Sprawiał, że wariował, nawet jeśli było to coś, co niektórzy mogli określić jako nic wielkiego. Dla niego to było coś.
Trzymał się lepiej niż kiedyś, ale jednak to było... coś. Czuł się tak, jakby Markus nie dotykał go od wieków, nawet jeśli robił to kilka dni temu. Ale i tak szybko i sprawnie doprowadził go na sam skraj, i nie potrzeba było już zbyt wiele czasu, żeby znalazł się dosłownie na krawędzi.
Dosłownie.
Jeszcze tylko chwila, chwila i...
Och, boże. Nawet nie próbował pohamować głośnego jęku, z którym wreszcie (a może juz?) doszedł.

-------
Since too many posts were made, this topic has been divided automatically. You can find the rest of this topic here :
https://stucky-is-marvelous.forumpolish.com/t79-meet-the-rutherford-s