Meet the Rutherford's

Jeszcze przez chwilę po prostu leżał, zachowując się niemalże jak papka. Ale był dobrą papką. Tak, zdecydowanie był...
Wydał z siebie jeszcze jeden długi, przeciągły jęk. Niemalże ulgi. To po prostu... Okej, nie był w stanie wymyśli co po prostu. Był zbyt... wyładowany. Markus wyczerpał mu baterię.
Dlatego potrzebował aż przesadnie długiej chwili, żeby zareagować, przekręcić głowę nieco bardziej w bok i spojrzeć na Markusa.
- Ja też. - Też kochał Markusa. I siebie też w tej chwili kochał za to, jak dobrze mu było.

-Teraz ostrożnie.- Nie wiedział, czy bardziej mówi to do siebie, czy do Iry, ale po tych słowach faktycznie ostrożnie zaczął się z niego wycofywać. -Może poleż chwilę, a ja przygotuję nam kąpiel?- Zaproponował głaszcząc go po boku. Musiał się rozebrać, a kąpiel faktycznie przyda się im obojgu. -Co ty na to?- pocałował go w ramię.

Z jękiem przesunął się bardziej w głąb łóżka, żeby w pełni się na nim położyć, a potem stęknął, kiedy przekręcił się na plecy.
- Chyba śnisz. - Tym razem odpowiedział Markusowi bardziej trzeźwo. - Zdejmuj ten garniak albo ja go z ciebie ściągnę... - Opcja numer dwa byla nawet bardziej kusząca. - I chodź tutaj. Jeszcze nie skończyliśmy. - Och, zdecydowanie nie.

-To mnie obudź.- Skoro śni, że idą do wanny, to niech Ira go obudzi rozbierając z garnituru. -A podobno, tak ci się w nim podobam, pamiętam, że całą noc miałem w nim być.- Zamiast się rozebrać, to... Schował co miał do schowania i zaczął się zapinać patrząc przy tym - jak na siebie - wyzywająco w oczy mężowi.

- To chcesz się kąpać w garniturze? - odbił piłeczkę, bo skoro Markus chciał przygotować im kąpiel, ale jednocześnie chciał spełnić swoją obietnicę pozostania w garniturze... no coś się tutaj nie zgadzało, prawda? A on lubił łapać za słówka... - Przemoczony mniej będzie mi się podobał... - Podniósł się ze swojego miejsca, żeby znaleźć się na kolanach. W ten sposób przesunął się kawałek na klęczkach i sięgnął do krawata Markusa, kiedy przysunął go sobie bliżej. Klęczał na łóżku, kiedy dotknął też klapy jego marynarki. - Chciałbym zdjąć z ciebie ten garnitur... Złożyć go w idealną kostkę... Ułożyć osobno marynarkę i spodnie, koszulę... bieliznę i skarpetki... - mówił, jakby to były najseksowniejsze rzeczy, które chciałby zrobić Markusowi.

-No wiesz, wtedy umyłbym ciebie, będąc w garniutrze, a później będę stać w nim dale.- zaśmiał się lekko, bo jednak... Ten śmiech zamienił się w mruczenie. - Bardzo zmieniasz zdanie, ale... Nie wypada odmówić mężowi, prawda?- położył dłonie na jego nagich bokach. -Możesz mnie rozebrać.- zgodził się, sięgając ustami do jego szyi.

- Tak, to by było wspaniałe mycie... - Nieszczególnie to widział, ale jakoś nie widział jednak nic przeciwko temu, żeby potaknąć Markusowi, kiedy zabrał się za ściąganie z niego marynarki. Szło mu to nieco oporniej niż zapewne powinno, ale było w tym sporo winy Markua, który dość istotnie ograniczał mu pole działania, kiedy zabrał się za całowanie jego szyi. Ale radził sobie, nawet całkiem nieźle, a kiedy wreszcie zdjął z Markusa marynarkę, to faktycznie zaczął ją składać w idealną kostkę, ale tak, żeby jej nie pognieść.

Kiedy Ira zaczął składać jego marynarkę, to nie mógł, naprawdę nie mógł nie spojrzeć na niego z pełnią zachwytu wypisaną na twarzy. Inaczej się nie dało, ten widok był... Wspaniały. 
Sam przecież w ten sam sposób, by ją poskładał. 
-Jesteś wspaniały- Znów zaczął prawić mu komplementy, gdy Ira go rozbierał...

Cóż, Markus zawsze twierdził, że Ira zaliczał się do gatunku ludzi zdolnych, ale leniwych... i było w tym dużo prawdy. Tyczyło się to także odpowiedniego zajmowania się ubraniami jak należy. Potrafił złożyć je w idealnie równy sposób, który nie powodował niechcianych zagnieceń, ale zazwyczaj niekoniecznie chciało mu się go stosować. Wolał rzucić coś w kąt. Ale był pojętym uczniem i doskonale wiedział, czego nie ma ochoty robić. A teraz to robił, patrząc Markusowi prosto w oczy, kiedy zdejmował z niego kolejne części garderoby, postępując z nimi w ten sam sposób. Równo je składał, wygładzał, sortował i układał jak należy. Cały czas spoglądał na Markusa, odwracając wzrok jedynie wtedy, kiedy odkładał ubrania. Musiało być w końcu równo.
I wiedział, że może to było śmieszne, ale sposób, w jaki Markus na niego patrzył... tak, było w tym coś zdecydowanie nakręcającego. Nawet jeśli wyglądało to tak, jakby podniecało go składanie ubrań.
Ale dzięki temu jedynie bardziej pewnie sięgnął dłońmi do Markusa, przyciągając go do pocałunku.

Wsunął się na łóżko kolanami, więc obaj klęczeli przodem do siebie. Obejmował go w pocałunku, czując jak jakieś ładunki elektryczne przenikają między, które były spowodowane kontaktem nagich skór. Oczywiście, że to było najlepsze, więc warto było ten pierwszy raz tego wieczora poczekać, zbudować atmosferę. 
A spragniony dotyku Ira, był... Doskonały, wspaniały, podniecający, nakręcający...

Przeciągnął Markusa jeszcze bliżej, zmuszając go do tego, żeby bardziej wsunął się na łóżko. Gdyby musiał, to by go wciągnął siłą, bo chciał mieć go blisko, jak najbliżej. Nie zamierzał ani na krótką chwilę przerywać całowania Markusa, dotykania Markusa, trzymania go tak blisko, jak tylko mógł, niemalże się w niego wciskając.
Markus działał dziś na niego jeszcze bardziej niż zwykle. Ten jego garniak, ta jego pewność siebie, to wspaniałe pieprzenie...
Tak, to ostatnie zdecydowanie miało znaczenie...

Kiedy byli z Irą tak blisko, to wszystko jednak traciło znaczenie. Liczyli się tylko oni i ta mała przestrzeń, w której się znajdowali, po co na coś więcej zwracać uwagę?
Markus nie zamierzał, szczególnie, że wszystko co najważniejsze, cały swój wszechświat właśnie dotykał, całował, pieścił. Wszystko inne nie było warte skupienia jakiejkolwiek uwagi.

Cały czas dotykał Markusa, starając się jednak subtelnie przesuwać go nieco bardziej w stronę poduszek, aż wreszcie udało mu się opaść na niego w taki sposób, żeby swoim ciężarem zmusić Markusa do położenia się. Ustawił się nad nim okrakiem, ale wciąż pochylał się na tyle, żeby nie odrywać od Markusa ust. Ani na chwilę, ani na moment. Chciał całować Markusa, dotykać, upewnić się, że ten będzie znów tak nakręcony, jak nigdy...
Będzie, zdecydowanie będzie...

-Och Ira... - zamruczał w jego usta, gdy poddawał się jego dotykowi. Bycie młodym dorosłym, praktycznie jeszcze nastolatkiem miało swoje plusy. A jednym z nich, a może wręcz i przede wszystkim, była szybka gotowość do kolejnych rund. Dlatego znów dźgał chłopaka swoim przyrodzeniem, ale czy to nie był jakiś komplement? Argument za tym, że Markus szaleje za Irą?

Z radością oderwał się od ust Markusa tylko po to, żeby móc przesunąć się w górę, znaleźć się nad Markusem, usiąść na jego udach. Tylko na krótki moment, bo nie mógł wytrzymać zbyt długo i znów pochylił się, żeby pocałować Markusa. Tak, to zdecydowanie było coś, czego chciał.
Nie przerywał pocałunki, kiedy znów uniósł biodra, przesunął się, ustawił odpowiednio, żeby przy małym wsparciu utrzymać Markusa i po prostu nasunąć się na jego kutasa. Minęła krótka chwila, ale i tak miał wrażenie, że oszaleje, kiedy go poczuł. To było... szaleństwo.

Był nieco zaskoczony przebiegiem, bo jednak spodziewał się, że Ira zacznie go rozciągać. Chyba nawet był na to nastawiony, dlatego z pewnością wyraz jego twarzy przedstawiał nic innego, jak właśnie zaskoczenie. 
Jednak nie było to nic negatywnego! No chyba, że Ira przecenił siebie i jednak później będzie żal. Teraz jednak Markus skupił się na tym, by zacząć go całować, wodzić dłońmi po jego bokach i by sięgnąć po jego kutasa.

Cóż, może i Ira był takim okropnym, monotematycznym nudziarzem, ale nieszczególnie było mu z tym źle. Urobił sobie Markusa na tyle, żeby móc go tutaj wyciągnąć wcześniej, więc zamierzał korzystać z tego tak długo, jak tylko mógł. A tym razem był napalony właśnie na to. Chciał, żeby Markus go przeleciał, właśnie tak, właśnie w ten sposób...
I wiedział, że Markus zdecydowanie nie będzie miał mu tego za złe. Zdecydowanie...
A nawet gdyby miał, to raczej szybko by mu przeszło. Na przykład z orgazmem. Tak, to zdecydowanie potrafiło być przekonujące.

-Jesteś szalony.- Powiedział, gdy mocniej go ścisnął i szybciej zaczął mu obciągać. Wybijał też rytm biodrami, bo choć Ira był u góry... To Markus nie zamierzał po prostu leżeć i brać. Chciał mieć w tym wszystkim czynny udział,  nie chciał, żeby Ira pomyślał, że już mu nie zależy. Z każdą chwilą, z każdym pchnięciem bioder, z każdym ruchem dłoni, będzie udowadniać mu swoje żywe i gorące uczucie.

- Może jestem... - Mógł być szalony. Może taki właśnie był i nie zamierzał kłócić się z Markusem z tego powodu, bo jeśli szaleństwo... to mógł być szalony. Zdecydowanie nie zamierzał oponować i mógł zostać największym szaleńcem jeśli wiązało się to z dużą ilością dobrego seksu. - Po co nim nie być. - Przecież to byłoby takie nudne. Prawda?

-Żeby nie być obolałym.- Zaśmiał się lekko, bo cóż, co jak co, ale Ira narzekał jak nikt inny, także... Markus wiedział, że może źle skończyć. Jednak droga, ku takiemu końcowi nie musiała być ciernista, prawda? Dlatego starał się dawać Irze odpowiednie pchnięcia, a dłoń tak ustawił, by przez nie, jego penis obijał się o wnętrze. Wolną dłonią sięgnął do jego sutków i zaczął lewy lekko ciągnąć.

- Taki ból lubię. - Pochylił się, żeby znów pocałować Markusa, i przez chwilę robił tylko to, lekko kołysząc biodrami. Nigdzie się nie śpieszyli, prawda? A takie... małe przerwy w postaci zwolnienia tempa były pomocne. Nawet jeśli... późniejsze niegodności byłyby tego wszystkiego warte. Och, zdecydowanie warte...
Dobry seks wynagradzał wszystko.
A czy Markus gwarantował jakiś inny seks niż dobry?

-Przypomnę- nie używał słowa wypomnę- ci to jutro- Niech Ira nie myśli, że weźmie całą "winę" na siebie. Kiedy jego mąż pochylił się po pocałunek, to puścił jego penisa, by móc spleść z nim dłonie. Samo kołysanie się też miało coś w sobie, coś... Intymniejszego nawet. Choć nie wiedział, czy może być coś bardziej intymnego, niż właśnie to, co robili. -A pamiętaj, że wisisz dziadkom taniec.- uśmiechnął się w pocałunku.

- Shhh... - Naprawdę chciał, żeby Markus się uciszył, bo w tej chwili zdecydowanie nie chciał myśleć o tańczeniu z nikim innym niż Markusem. A już na pewno nie chciał myśleć o jego dziadkach. Zdecydowanie. Na pewno.
Dlatego wpił się w jego usta z nieco większą siłą, żeby ten nawet nie myślał o gadaniu. Nie było na to miejsca i czasu.
Zamiast tego spróbował jeszcze mocniej się do niego docisnąć, żeby pokazać Markusowi, że nie przejmuje się jutrem.

Zaśmiał się, ale nie było to wyśmiewanie. Endorfiny zaczynały w niego uderzać, chciał się śmiać, chciał się uśmiechać. Przytrzymywał Irę jedynie za dłonie, ale nie poruszał się szaleńczo, a wciąż kołysał. No dobrze, to wyglądało jakby się rozbijał na boki, ale nie musieli się teraz śpieszyć. Mogli się po prostu poczuć i to było i najważniejsze i najprzyjemniejsze.

Nigdzie im się nie śpieszyło, mogli spędzić tę noc powolnie, delektując się każdą chwilą. Ale czy nie na tym właśnie polegał seks? Na delektowaniu się nim? Zwłaszcza po dobrym rżnięciu... Dlatego tak łatwo nie zamierzał wypuszczać Markusa z łóżka.
A rano... cóż, rano zachował na tyle godności, że nie narzekał na głos. Nie, narzekał jedynie w ciszy, wewnątrz, samemu sobie. Bardziej robił to dlatego, że się po prostu uparł, ale wiadomo było, że jak się uprze albo jak będzie chciał zrobić komuś na złość, to nie było na niego mocnych. Dlatego chociaż przez większość czasu preferował stanie od siedzenia, to próbował robić to z godnością.
A co.