Meet the Rutherford's

Również się zaśmiał, ale przestał, kiedy zauważył, że osoby, które siedziały najbliżej nich, odwróciły się w ich stronę. Nawet w tej dość ciemnej scenerii ich spojrzenia były odpowiednio wymowne, żeby jednak się przymknął i tylko nieco bardziej przybliżył się do Markusa, wciskając się w jego ramię.
Może faktycznie nie powinni rozmawiać i śmiać się, kiedy na ekranie zaczynały się sceny dekapitacji dzieciaka...
- Chyba jednak musimy pozostawić nasze wizje zmiany zawodu na później... - dodał jeszcze szeptem, zanim po prostu zaczął grzecznie siedzieć w ciszy dociśnięty do ramienia Markusa.

Markus pokiwał głową i niby usiadł z założonymi rękami. Jednak tą, którą miał bliżej Iry wykorzystał do głaskania go po ramieniu. Pewnie inne pary bardziej okazywały sobie uczucia, ale oni nie byli jak inne pary. Markus nawet lubił ukrywanie tych drobnostek, zawsze z tym szedł jakiś dreszcz. Jednak, gdy szli pod ramię gdzieś, albo wpółobjęci, to nie narzekał na to. Liczyło się to tak samo. Z Irą zawsze był dreszcz, stąd wiedział, że są sobie pisani.

Posłusznie milczał do końca filmu, nawet jeśli naprawdę miał ochotę coś komentować albo przyszło mu na myśl coś ciekawego, co mógłby powiedzieć Markusowi... ale starał się wszystko odpowiednio zapamiętać, żeby móc podzielić się z nim później tym wszystkim... Dlatego kiedy tylko film się skończył, mógł rozpocząć swój kilkunastominutowy monolog o wszystkim, co tylko nasunęło mu się na myśl. A trochę tego było, bo jednak nazbierało mu się materiału do narzekania...
Ale mógł to robić, wkładając do swojej torby żelki, które się ostały, kiedy wyszli z sali kinowej po zakończeniu seansu. Wiedział, żeby nie wpychać w siebie więcej niż to konieczne, bo jednak mieli tego dnia zjeść jeszcze kolację. Ale coś czuł, że na takim gawędzeniu i gestykulowaniu to spali jednak dużo kalorii...

Z większością rzeczy, które mówił Ira się zgadzał, dopowiadał swoje spostrzeżenia, jakieś żarty, więc rozmowa żywo się toczyła aż weszli w uliczkę typowo restauracyjną. -Włoskie?- Zapytał, bo mogli wybrać też i coś innego, nie było aż tak późno, więc spokojnie mieli czas na wybór lokalu. - Czy idziemy w jakieś miejsce bardziej wege?- A takie zaczynały się pojawiać.

- Możemy wybrać się do włoskiej, tam też zawsze znajdzie się coś wege. - Wiedział, że Markus był w nastroju na coś włoskiego, dlatego nie widział powodu, żeby to zmieniać, kiedy wiedział, że spokojnie znajdzie tam coś dla siebie. Zwłaszcza, że często wciąż zdarzało się, że knajpki typowo wege bywały... takie nadęte. Wolał zwykłą, prostą włoszczyznę. Zwłaszcza, że taka kuchnia wpisywała się już poniekąd w ich tradycje. - Włoska. - Skinął głową, żeby jednak potwierdzić, że tak, tego właśnie chce.

-Dobrze, to chodźmy.- Nie nalegał, czy nie upewniał się, że Ira naprawdę chce pójść do włoskiej, a nie robi tego dla niego. Lubili to miejsce, więc uznał, że skoro ten się zgadza, to... Wszystko gra. 
Na nowe smaki i w nowe miejsca jeszcze będą mieć niejedną okazję. A tak, coś sprawdzonego wcale nie jest złym, czy nudnym wyborem. -Może będzie bakłażan.- Pamiętał, że sposób jego przygotowania smakował Irze.

Wciąż nie byla to taka sama knajpka jak ta, którą odwiedzali w Pasadenie, albo ich ulubione włoskie bistro z NY, ale jednak ta bostonska restauracja też nie byla zla. A do tego zawsze byli odpowiednio przekonujący, zeby dostać jakiś miły stolik przy oknie. Tym razem też się im to udało, dlatego mogli go zająć i złożyć zamówienia. I cóż, nie byl szczególnie oryginalny, bo faktycznie znów zamówił coś z bakłażanem. Ale co poradzi na to, że to było coś, co najbardziej pasowało mu w kuchni wloskiej? Mógł być kulinarnie nudny, jakoś to zniesie. Każdy bywał czasami nudny.

- Lubię tą romantyczną atmosferę, która zawsze tu jest. - Było przytulnie, dużo świec, niby dużo gości mogło tu być, a jednak można było zbudować jakąś intymną atmosferę. Choć nie sięgnął przy tych słowach do dłoni Iry, to jednak przyłożył stopę do jego stopy całą wewnętrzną stroną.

- Och, no proszę cię... jestem tak uroczy i romantyczny, że ciągnę ze sobą romantyzm gdziekolwiek pójdziemy, dlatego tak się czujesz... - zażartował, lekko trącając Markusa stopą w stopę, kiedy ten go nią dotknął. Wiedział, że Markus nie obrazi się o takie głupoty, dlatego pozwalał je sobie wygadywać.

-Do tego bardzo skromny. - zażartował, wcale nie czuł się w jakiś sposób obrażany, a wręcz przeciwnie, czuł się dobrze. -Powiedz jeszcze, że słodki, to... Deser z chęcią skonsumuje w domu. - nieco się zarumienił patrząc na niego, gdy wypowiadał te słowa. Łatwość łapania rumieńców dalej była jego zmorą, ale cóż... Już się przyzwyczaił.

- Oczywiście. Nie mam sobie równych w skromnosci - zgodził się, no bo oczywiscie, ze tak wlasnie było. - I wiesz, że jestem przesłodki... -Znow lekko trącił Markusa stopą. - A gdybym powiedział, że potrafię być też odpowiednio pieprzny, chciałbyś zjeść w domu również kolacje...? - Usmeich, który posłał Markusowi, był jednak bardziej glupkowaty niz flirciarski.

Oczywiście, że wyobraźnia zaraz mu różne obrazy zaczęła podsuwać. Dlatego też zaraz rumień się pogłębił, a gdyby Ira rozpiął mu koszule, to zobaczyłby, że schodzi i w dół. 
- Zjadłbym w domu wszystko, co tylko byś podał. - i to była najszczersza prawda, zjadłby wszystko, co Ira tylko by chciał, w sposób jaki ten by chciał.

- Och, jaka szkoda, że już złożyliśmy zamowienia... - No co za szkoda, że przez to nie będą mogli należycie... wysmakować pieprznosci. - Ale jak dobrze, że wciąż zostanie miejsce na deser... - Uniósł stopę nieco wyżej, zeby w ten sposób moc lekko tracić lydke Markusa.

-Zawsze będzie można grzecznie przeprosić i poprosić o zapakowanie na wynos, prawda?- uśmiechnął się i pozwalał, by Ira trącał go stopą. Lubił jego stopy, pewnie bardziej niż powinien, jednak nic z tym nie poradzi. -Albo... Możemy szybko zjeść.- zawsze się znajdzie rozwiązanie, prawda?

- Och... nie, nie. - Pokręcił głową. - Przecież wiesz, jak ważne dla zdrowia jest uważne i powolne rzucie... - Cóż, nie do końca był pewien, czy tak właśnie jest i czy to faktycznie takie istotne, ale szukał sobie pierwszą lepszą wymówkę. - Pamiętaj, że im dłużej na coś czekasz, tym lepiej smakuje... - Czy tak właśnie nie było?
- Masz ochotę na wino...? - zagadnął po chwili, bo jednak wino też potrafiło dodać miłego nastroju.

-To prawda, wolniejsze jedzenie jest zdrowsze, pozwala również być dłużej sytym. - uśmiechnął się, gdy popierał Irę. -A wiesz co? Jedną lampkę chętnie. - starał się mało pić, właściwie to zawsze mało pił, ale teraz po odwyku Iry starał się jeszcze mniej. Żeby nic nikogo nie kusiło.

Domówił dwie lampki wina, po prostu prosząc o coś odpowiednio dobranego do zamówionych przez nich potraw, bo w końcu chodziło o należyte podkreślenie smaku potraw, prawda? I jednak chciał, żeby kolacja się udała, dlatego przestał być tak... zaczepliwy i po prostu zaczął rozmawiać z Markusem na jakieś bardziej normalne i neutralne tematy. Zawsze mogli porozmawiać o badaniach Markusa, bo zawsze lubił z nim dyskutować, a ostatnio już przynajmniej coraz lepiej orientował się w tym, czym ten się zajmował. Nadal nie było z niego materiału na fizyka, nawet przyszłego fizyka, ale jednak nie robił już tylko pięknych oczu, a przynajmniej wiedział, o czym Markus mówi. A to już coś.
Dlatego spokojnie pogawędzili sobie do czasu aż otrzymali swoje zamówienia, a potem dalej ciągnęli rozmowę na nieco bardziej... przyziemne tematy, bo na resztę przyjdzie jeszcze przecież czas.

Zapytałby Irę o zespół, ale bał się, że ten straci od razu cały humor. Wiedział, że historia stała się jego konikiem, Ira lubił jakieś smaczki, ciekawostki, a dzięki niej miał ich większy wór. -Chciałbym wnieść toast, za dzisiejszy wieczór, za nas, za piękną pogodę i pyszne jedzenie.- z uśmiechem podniósł swój kieliszek z winem. -Na zdrowie.- Zdrowie się ich trzymało, więc oby to trwało jak najdłużej.

Nie miał nic przeciwko małemu toastowi, a z alkoholem nie miał akurat nigdy większego problemu, więc nie wzbraniał się przed piciem, kiedy akurat chodziło o jakieś milsze okazje. Albo te bardzo złe. Albo o nalewkę dziadków.
- I za nianie... - dodał do toastu, bo przecież gdyby nie satanistyczne nianie cheerleaderki, to nie byłoby wizyty w kinie, czyż nie? A gdyby nie wizyta w kinie, to nie byłoby kolacji.

-I za dzieci, dzięki którym nianie są zatrudniane.- Parsknął, ale to była jednak silna zależność. Nie będzie dzieci, nie będzie niań. Wznieśli toast, a Markus skinął głową- wino jest pyszne.- docenił wybór kelnera, dlatego pochwalił go przed Irą. Nie miał większego pola, w którym mógł to zrobić, ale też był ciekaw, czy u Iry kelner również ze smakiem trafił.

- I satanistów, którzy rekrutują nianie... - Cóż, może to nie był aż taki znowu niezbędny temat toastu, ale jak już wspominali wszystkich, to wszystkich, prawda? Nie można pominąć satanistów...
- Jest dobre - zgodził się, bo nie dało się jednak zaprzeczyć temu, że naprawdę było dobre. - Ale wciąż wolę słodkie... - dodał nieco ciszej, żeby nikt go tutaj czasem nie posądził o bezczeszczenie zasad dopasowania wina do kolacji. - Wiesz, muszę pić dużo słodyczy, żeby zachować to, jaki jestem słodki... - zażartował, nawiązując do ich wcześniejszej rozmowy.

-Bez picia słodkiego już jesteś słodki... Nie wiem, czy poradziłbym sobie z twoim poziomem słodkości, gdy będziesz go tak podbijać.- Odpowiedział mu szeptem, bo przecież zdradzał tajemnicę. -Dostanę cukrzycy i co wtedy zrobisz?- Tym razem to on przesunął stopą po jego łydce. Oczywiście wcześniej wysunął ją z buta.

- Wtedy będę już tak słodki, że wszyscy inni dostaną cukrzycy od samego patrzenia na mnie... - Zakręcił lekko winem w kieliszku, nie reagując jakoś szalenie intensywnie na to, co robił Markus, bo byli w miejscu publicznym, a on jednak nie miał jakiegoś choćby minimalnego fetyszu na punkcie stóp. Jakichkolwiek. Dlatego w reakcji jedynie posłał Markusowi mały uśmiech, zanim znów upił łyk swojego wina. Mały. Nie pił go duszkiem.

-Wtedy będę jak wszyscy inni, dobrze.- Zaśmiał się i lekko go jeszcze trącił stopą nim wsunął ją na powrót do buta. -Albo... Przestanę jeść wszystko inne, co jest słodkie i nie będę pić... Wtedy będzie może szansa dla mnie.- Wciąż to mówił żartobliwym tonem. Ira jest jego mężem, więc to już raczej mówi za siebie, nie musi chyba być aż tak zazdrosnym.

- Hej, gdyby wtedy cała słodycz miala przejść tylko na ciebie, jak byś to zniosl? To z troski o ciebie. - No a jakże by inaczej? Wszyscy cierpieliby na cukrzyce rowno, zeby nie cierpiał tylko Markus... To milosc, no nie? Tak dbal o Markusa. - Ale dobrze, dobrze. Żadnej cukrzycy. - Skinął głową, no bo niech już będzie.