Meet the Rutherford's

-Hej, hej, hej, proszę mi go nie gnieść.- W końcu podobał się Irze w tym garniturze i jeśli Markus ma mieć jakąś świętą rzecz w garderobie, to właśnie owy garnitur. -Za to siebie proszę rozebrać.- Zaczął całować go po szyi, choć wzrok uciekał mu do rzuconej na podłogę marynarki. Całowanie jednak było wciągające, więc przymknął oczy.

- Chyba nie myślisz, że będę czekał aż go zdejmiesz, złożysz, poprawisz, poskładasz ponownie i ułożysz...? - Choć może nie powinien tego mówić, bo to pewnie Markusa nakręci jeszcze bardziej. Tylko miał nadzieję, że nie na sprzątanie...
- Obiecałeś mi coś... - zamruczał, przesuwając dłonie, żeby zacisnąć je na jego talii. Tym chyba nie gniótł marynarki, czyż nie? No, może trochę, ale starał się bardziej niż wcześniej.

-Z twoim chętnie zrobię to samo... Może się przy tym nieco powypinam?- Brzmiał jakby się targował, ale uśmiech błądził mu w kącikach ust. -Obiecałem ci, że będę stać w garniturze, nieprawdaż?- Zaśmiał się delikatnie i tak samo delikatnie pchnął Irę w stronę łóżka. -Obiecałem, że będę na ciebie patrzeć.- wciąż delikatnie go popychał, nie odwracając od niego spojrzenia.

- W mojej wyobraźni obiecałeś mi coś innego. - Cóż, nie był to może najwspanialszy argument pod słońcem, bo tak naprawdę to nie miał w sumie żadnego sensu, ale... co z tego? Nastawiał się na to, więc nie ma przebacz.
Ale posłusznie się cofał, krok po kroku zbliżając się w stronę łóżka. Nie oglądał się za siebie, bo wiedział, że jeśli miałby w coś uderzyć albo o coś walnąć, to Markus by go ostrzegł. Dlatego patrzył Markusowi prosto w oczy.

-Łóżko- powiedział, gdy Ira zbliżył się wystarczająco, by przy następnym kroku dotknąć łydką łóżka. -Tak, a co ci w wyobraźni obiecałem?- Gdy było to już bezpiecznie, to pchnął go ten ostatni raz, by Ira opadł na pościel, a sam mógł stanąć nad nim. Położył dłonie na biodrach, by spróbować nieco bardziej górować nad mężem.

Odpadł na łóżko, miękko lądując na plecach. Podparł się na łokciach i rozsunął nogi na tyle szeroko, żeby Markus spokojnie mógł między nimi stanąć, jeśli by zechciał. Uniósł głowę i spojrzał na Markusa z dołu, przywołując na twarzy ten swój cwany uśmieszek.
- Chyba wypadło mi z głowy... Wydaje mi się, że będziesz musiał spróbować wszystkiego, żebym mógł sobie przypomnieć... - No taka straszna rzecz, takie miał problemy z pamięcią w tym wieku. Markus będzie musiał o to zadbać.

-A słowa piosenek...- wsunął się między jego nogi- też ci wypadają z głowy?- pochylił się, by móc dłońmi sięgnąć do jego paska, by rozpiąć go powoli. -Nie wróżę ci dobrej kariery, gdy nie będziesz pamiętać, co masz zaśpiewać.- Oczywiście, że w tym momencie sobie żartował, Ira był doskonałym wokalistą, to każdy wiedział.
Prócz pani z muzyki. 
Po rozpięciu paska, zabrał się za rozpinanie guzika i rozporka.

- Uratuje mnie playback albo zostanę twoim utrzymankiem. - Czyż opcja numer dwa nie brzmiała kusząco? Przynajmniej powinna. Markus powinien ją docenić.
Uniósł biodra, żeby Markus mógł lepiej radzić sobie z jego spodni, a sam sięgnął do guzików koszuli, żeby zacząć je rozpinać. Wiedział, że zabawa z guzikami trwałaby najdłużej, dlatego postanowił uprzejmie pomóc w tym Markusowi. Nie zamierzał ściągać z siebie koszuli, ale każda pomoc była mile widziana, prawda?

-I byś całe dnie leżał i pachniał i mnie rozpraszał... To jest cudowna wizja.- Na moment zaprzestał ściągania z niego spodni, by docisnąć dłoń do przodu jego bokserek i nieco poruszać w górę i w dół. -Bardzo kusząca- wsunął palce pod bokserki, by dotknąć jego penisa z krótkim westchnięciem. - Przemyślę to- obiecał, gdy zabrał dłoń, by należycie i bez niepotrzebnego przerywania, go rozebrać.

- Bardzo kusząca - zgodził się z Markusem, chętnie unosząc biodra w kontakcie z jego dłonią. Tyle mógł zrobić dopóki Markus nie postanowił go uwolnić z tego okropnego więzienia spodni i - przynajmniej w tej właśnie chwili - nazbyt obcisłej bielizny. Ale to też była wina Markusa. - Tak kusząca, że chętnie odpowiednio przekonam cię do przemyślenia tego... - O tak, może zrobić wiele rzeczy. Bardzo wiele bardzo przekonujących rzeczy...

-Tak kusząca, że już sobie przypomniałeś co nieco?- podpuścił go, ale zaraz zaczął pomagać mu wyswobodzić się z koszuli. Sam ani się nie rozbierał, ani nie dał siebie rozbierać. W końcu obiecał, że będzie cały czas w garniturze, więc może w nim zostać, prawda? -Co w tej głowie siedzi, co?- pochylił się, by go pocałować...

- Nie, och, niestety nie... - No jakże było mu z tego powodu przykro. Tak bardzo, że nawet nie próbował udawać, że tak jest. No ale co poradzi? Im dłużej będzie cierpieć na te okrutne zaniki pamięci, tym dłużej Markus będzie musiał starać się mu z tym pomóc...
- Och, nie chcesz wiedzieć... - rzucił jak najbardziej żartobliwie potrafił, zanim z chęcią odpowiedział na pocałunek. Wyciągnął jedną rękę, żeby złapać nią za krawat Markusa i przyciągnął go do siebie jeszcze bliżej.

Zamruczał w usta Iry i naprawdę było coś w tym, że sam był ubrany, a mąż nagi. Może to nie była jakaś perwersja, ale było mu z tego powodu nieco inaczej niż zwykle, ale to wciąż było w tym dobrym znaczeniu.
Dotykał go po bokach, po brzuchu, łaskotał po pachwinach. Wiedział, że schowali sobie żel do szafki - to był już odruch u Iry, więc za moment będzie musiał się od niego odsunąć, by sięgnąć po tubkę.
Jednak mógł próbować całować i dotykać go na zapas, prawda?

Odpowiedział Markusowi dokładnie w ten sam sposób, z chęcią odpowiadając i na pomruk, i na pocałunek. Wciąż trzymał krawat Markusa, ale uważał, żeby go zbyt mocno nie pociągnąć, bo nie chciał go zacisnąć na szyi Markusa. Chyba nie byli gotowi na tego typu fetysze.
Ale to nic, wciąż było przecież dużo innych miłych rzeczy, które mogli razem robić. I które zamierzał robić, dlatego starał się jak najbardziej Markusa zachęcić, nawet jeśli robił to w nie do końca werbalny sposób.

-Chcesz przejść na brzuch?- zapytał, gdy się odsunął. Dał Irze myśl, niech ten się zastanowi i ułoży, jak będzie chciał. On w tym czasie podszedł do szafki i wyciągnął tubkę lubrykantu. Robił to powoli, by Ira mógł nacieszyć oko jego tyłkiem w garniturze, ale też żeby ten dobrze przemyślał jak chciał. Markus chciał pozostać w ubraniu, więc na łóżko raczej nie wejdzie, ale to w niczym na przeszkodzie stać nie będzie

Puścił krawat Markusa i pozwolił mu się odsunąć, ale nadal miał go na oku. Przekręcał głowę w taki sposób, żeby odprowadzać Markusa wzrokiem, kiedy ten okrążał łózko, i ani myślał skupiać się na czymkolwiek innym. W głównej mierze dlatego zdecydował się przekręcić na brzuch, żeby móc mieć Markusa na oku i sięgnąć do niego dłonią, lekko klepiąc jego pośladek. Tyle i tylko tyle. Ale i tak mu posłał głupi uśmieszek.
Nie do końca to chyba jednak przemyślał, bo teraz, kiedy był na brzuchu, to ciężej było mu patrzeć na Markusa, kiedy ten wrócił na swoje poprzednie miejsce.
Ale i tak... Chyba ten przyjemnie nerwowy ścisk w brzuchu, to lekko nerwowe oczekiwanie było warte stracenia go częściowo z oczu.

Pociągnął Irę za biodra, by był bliżej krawędzi łóżka. Nie prosił go, by ten uklęknął, da sobie radę.
Znów stał między jego nogami, a gdy pochylił się, by zacząć całować go po karku, ramionach, to krawat łaskotał skórę jego męża. Może nie było to zamierzone, ale Markus nie widział powodu, by zdjąć krawat, czy żeby zarzucić go sobie na ramię. Zajęty był wodzeniem dłońmi po bokach, pośladkach Iry.

Miał ochotę spojrzeć na Markusa spode łba, no bo jak kto tak, na jak on mógł go sobie tak ciągać i popychać... no ale w sumie to wcale tak nie spojrzał, bo i wcale się nie oburzał. Po prostu... a zresztą. To nie było teraz szczególnie ważne.
Dlatego posłusznie przesunął się na łóżku na tyle, żeby postawić stopy na pokrytej dywanem podłodze, wciąż leżąc górną częścią ciała na materacu. Dzięki temu mógł nie tylko się idealnie wypiąć, ale też zrobić to w taki sposób, że docisnął pośladki do krocza stojącego za nim Markusa.
Też potrafił być zaczepny.

Nie spodziewał się, że Ira przyjmie taką pozycję, myślał, że jednak będzie bardziej leżeć, ale... Nie narzekał.
Szczególnie, gdy poczuł jego pośladki, tak uroczo dociskające się do niego.
Materiał spodni miał przyjemny w dotyku, a przynajmniej tak uważał, gdy je zakładał i w nich chodził. Dlatego dość ostrożnie zaczął się ocierać o Irę, który mógł wyczuć twardy dowód na to, że to wszystko mu się podoba.
Ocierał się w różnym tempie i nacisku, parokrotnie poruszył się tak, jakby w niego wchodził. Sprawdzał, co się podoba jego mężowi bardziej, a co mniej.

- Będziemy musieli zdjąć z ciebie te spodnie... w końcu nie chcemy ich zabrudzić... Prawda? - A jeśli odpowiednio długo ocieraliby się w ten... dziwnie elektryzujące sposób, to mógłby nawet i w ten sposób sprawić, że Markus dojdzie do spełnienia. W tych swoich idealnie seksownych spodniach w kant. Kiedyś to zrobi. Może nie tak, nie w ten sposób, ale sprawi, że Markus zabrudzi te swoje idealnie wyprasowane portki...
- Nie drażnij się ze mną - zajęczał z frustracji, bo w tej chwili chciał i potrzebował więcej.

-To zrobimy tak, żeby się nie zabrudziły, dobrze?- Sięgnął po tubkę z lubrykantem i odsunął się od Iry. Jedną dłonią otworzył zawleczkę, a drugą odchylił pośladek, by móc wylać maź wzdłuż rowka i na zwieracz. -Przecież się nie drażnię, nie czujesz?- Zapytał, gdy mógł już palcem rozsmarować lubrykant i zacząć naciskać na krąg mięśni.

Wydał z siebie kolejny sfrustrowany dźwięk, kiedy uniósł się nieco wyżej na palcach stóp, jakby w ten sposób chciał z powrotem sięgnąć do Markusa. Nieszczególnie wiele mu to dało, ale to i tak wszystko było winą Markusa. Oczywiście, że tak. On go kiedyś jeszcze za to sam podrażni, oj podrażni...
Tak się skupił na tych myślach, że chłód żelu nawet nie zrobił na nim większego wrażenia, choć zawsze lekko wzdrygał się na ten pierwszy kontakt. Ot, takie jego dziwactwo. Ale teraz nawet się tym nie przejął, zamiast tego pozwalając sobie na małe westchnięcie, no bo niech już Markusowi będzie, że nie jest wcale tak źle...

Markus pochylił się i ugryzł Irę w kark, gdy wsunął w niego palec. Może i za szybko, ale ktoś tu był niecierpliwym, prawda? Dlatego zaczął znów obsypywać ramiona pocałunkami, by zniwelować jakiś dyskomfort. Nie ruszał też palcem przez dobrą chwilę, by Ira mógł się przyzwyczaić. Nie chciał mu robić krzywdy, więc ostrożnie zaczął poruszać palcem to starając się nieco wysunąć, to wsunąć głębiej, to jakieś kółko.

Okej, było milej. Zdecydowanie było milej i nie zamierzał nawet próbować udawać, że jest inaczej, bo pewnie marnie by mu to wyszło. Co prawda chyba preferowałby nagiego Markusa przyciśniętego do jego pleców i jego zgrabnego kutasa zamiast palca, ale nie narzekał i nie wybrzydzał na to, co dostawał. Wiedział, że dostanie więcej, bo inaczej to by chyba Markusowi nakopał...
Ale teraz nie myślał o kopaniu, a o tym, jak jakoś subtelnie zachęcić Markusa do więcej.
A że mistrzem subtelności nie był, to po prostu starał się tak zakołysać biodrami raz i drugi, żeby Markus musiał wsunąć palec głębiej, zakręcić nim bardziej.

-Jesteś uroczy.- Zamruczał kąsając jego ramiona, ale zamiast wsunąć palec głębiej, to dodał drugi. To chyba było bardziej potrzebne? Lubrykantu użył więcej, bo tu wciąż miał jakąś myśl, że nie ma za dużo. Dzięki temu odnosił wrażenie, że może szybciej rozciągnąć męża i przejść do przyjemniejszej części. Musiał i tak trzymać się na wodzy, by nie plamić sobie spodni, a nie zamierzał ich jeszcze rozpinać. Dopiero, gdy będzie się miał w nim znaleźć.