Meet the Rutherford's

-Nawet nie wiesz, jak ja się cieszę, że cię widzę. Ukończyłem rok z wyróżnieniem, więc twój uśmiech jest moją nagrodą.- Pochwalił się jak mu poszło. Może nieco późno, ale wolał to zrobić będąc z nim twarzą w twarz. 
Miał nadzieję, że skoro ochroniarz się nie wtrąca, to znaczy, że mogą spokojnie się z Irą przytulić na powitanie.

- Niespodzianka nie bardzo wyszła, bo Eddie już się wygadał. - Eddie to Eddie i nie potrafił zdusić w sobie chęci plotkowania, więc już się wygadał, że Markus zdał wszystko śpiewająco, nawet jeśli Markus nie chciał mu o tym wcześniej mówić. - Wygadał się nawet z twoją średnią. - No bo... no, Eddie to Eddie. - I znów powtarzał, że Caltech produkuje Noblistów jak jego szkoła ciężarne... - Z jakiegoś powodu Eddie lubił to powtarzać...
- Ashley nie będzie mieć nic przeciwko, żebyśmy zatrzymali się na lunch. Co ty na to? - zaproponował Markusowi, kiedy Ashley tylko krótko zerknął na nich zza swoich ciemnych okularów i spod tego okropnego pseudo kowbojskiego kapelusza, który ostatnio zaczął nosić, a potem po prostu zabrał walizki Markusa, żeby wrzucić je do bagażnika. Chyba subtelnie ich pośpieszał.

-Nie można dziadkom nic powiedzieć... Albo jednak cofam, Eddiemu nie można nic powiedzieć. - pokręcił głową, bo jednak chciał zrobić jakąś niespodziankę. Zachowanie ochroniarza Iry wciąż było onieśmielające, więc odruchowo od razu zaczął robić to, czego ten wymagał. -Jest mi obojętnie, jeżeli jesteś głodny, to chodźmy na lunch, może jakaś sałatka, czy sok doda ci energii. Słyszałem o shotach z kurkumy... - zaczął wywód o zdrowym odżywianiu i naturalnym wsparciu organizmu.

- Eddie to największy plotkarz, jakiego znam, więc... Jakoś chyba nie będę go bronić. - Nawet gdyby chciał to robić, to nie bardzo miał ku temu podstawy. W końcu nie bez powodu lubił plotkować właśnie z Eddiem...
- Okej, to może... co innego? - Liczył, że wybranie się z Markusem na lunch będzie miłe, ale jeśli ten nieszczególnie miał na to ochotę, to mogą pomyśleć o czymś innym. Czy coś. - To może... nie wiem, kawa? - wtrącił się trochę Markusowi w zdanie, bo jednak kawa brzmiała lepiej niż shoty z kurkumy.
Chciał się zachować choć minimum... szarmancko czy cokolwiek, dlatego otworzył Markusowi drzwi samochodu.

- Mówiłeś, że masz złe samopoczucie, stąd po prostu nie chce cię ciągnąć gdzieś, skoro lepiej zadbać o ciebie?- uśmiechnął się i skinął głową w podziękowaniu, gdy wsiadł do samochodu. -[n]A co do Eddiego... Wiem, że go kochasz, a on to wszystko też robi z miłości. [/B]- zaśmiał się kręcąc głową. -Wszystko będę mówić Berniemu. Nie wam.- pogroził palcem.

- A będzie lepsze od siedzenia w hotelu? - Tourbus czekał na hotelowym parkingu, a ekpia ze sprzętem już ruszyła na teren festiwalu, żeby wszystko wstępnie ogarnąć. Festiwal ruszał jutro, oni wchodzili na scenę dopiero pojutrze, więc mieli jeszcze wolny czas. - Ale okej, możemy później o czymś pomyśleć. - Wątpił, żeby jego... złemu samopoczuciu miała pomóc kawa czy shot z kurkumy. Ale jakoś w to drugie w szczególności wątpił.
Obszedł samochód, żeby zająć miejsce z tyłu obok Markusa. Jeśli miał wybierać to wolał siedzieć obok niego niż Ashleya. Poprosił go, żeby chwilowo podrzucił ich do hotelu. Potem może zmienią plany. I może uda im się wyślizgnąć bez trzeciego koła u wozu.
Hotel był... cóż, zdecydowanie bardzo dobry. Od jakiegoś czasu lokowano ich w coraz lepszych miejscówkach i nadal dziwnie się z tym czuł. Zazwyczaj dzielił pokój z Marshem, czasem każdy spał osobno, więc wynegocjowanie tego, żeby mógł mieć Markusa przy sobie nie było aż tak trudne. Znaczy, wynegocjowanie tego, żeby Markus był z nimi, początkowo nie było łatwe przez te wszystkie debilne uprzedzenia, o których już dyskutowali, ale jak już swoje wyszarpał, to poszło z górki.

-Wow, to wygląda jak nasze stare pokoje połączone w jedno?- bywali na wycieczkach, ale nawet w wynajętym domku pokój nie wyglądał jak ten hotelowy. - Jak się czujesz?- odłożył torbę i stanął za Ira, by położyć dłonie na jego ramionach i pomasować. Może lepiej by było, gdyby Ira usiadł lub się położył,bale Markus nie chciał zmieniać jego planów i jeśli ten czuje się wystarczająco dobrze, by gdzieś wyskoczyć, to on jest za. [/b]

- Ma chyba jednak nieco lepszy styl niż nasze stare pokoje połączone w jedno... - I obecne w sumie też. Ale jemu niekoniecznie zależało na stylu. Czuł się lepiej u siebie niż w tych ascetycznie nowoczesnych pokojach z wielkimi oknami. Wciąż czuł się z nimi jakoś... nie do końca komfortowo, dlatego nawet teraz miał je częściowo zasłonięte, choć wiedział, że są na wysokim piętrze.
- Jest dobrze...? - Obejrzał się przez ramię na Markusa. Może nie tak zupełnie dobrze, ale lepiej, bo obecność Markusa trochę odwracała jego uwagę od innych myśli.

-Hej, nie nazywaj nas bezguściami, ale gdy będziemy już po ślubie i będziemy mieli swój dom, to zapamiętam te słowa.- zażartował, a skoro Ira powiedział, że jest dobrze, to przytulił się do niego od tyłu. - Cieszę się, wiem, że życie w trasie jest trudne, ale pamiętaj, że musisz odpoczywać pomiędzy, a nie brać coś dodatkowego do siebie.- poprosił, bo wciąż że zmęczeniem trasą i podróżami odbierał gorsze samopoczucie Iry.

- Proszę - prychnął pod nosem. - Nigdy nie nazwałbym siebie bezguściem... Ciebie... - Znów odwrócił się, żeby spojrzeć na Markusa. - Z grzeczności mogę się nie sprzeczać. - Posłał Markusowi mały uśmiech. W końcu to on użył w stosunku do nich tego określenia, no więc...
- Tak, ja po prostu... Wiesz... Mam gorsze dni. - Ale czy... czy każdy czasem takich nie miał? Nawet jeśli jego własny powód był dość... niecodzienny. - Ale jest mi lepiej - zapewnił, przekręcając się tak, żeby móc stanąć przodem do Markusa.

-Och... Zobaczymy, kto zajmie się wystrojem w domu. Pamiętaj, że to ty jako muzyk jesteś w trasie.- udał, że mu grozi. -możesz je mieć, każdy je ma- skinął głową. - cieszę się, że dzielisz się tym ze mną, po prostu próbuje ci pomóc.- pocałował go krótko w usta. -Możemy iść na lunch, możemy tutaj coś zamówić?- tak żeby Irze było lepiej i wygodniej.

- Pamiętaj, że są w nich przerwy. Dłuższe niż te w pracy naukowca... - Więc niech Markus ma to na uwadze. To i fakt, że podczas takich przerw wiele można zdążyć zmienić... Choć może nie powinien jeszcze myśleć o potencjalnym przemeblowaniu domu, którego nawet nie mieli.
Odpowiedział na pocałunek choć go nie pogłębił.
- Wiem - zapewnił. Wiedział, że Markus chciał pomóc, ale nie chciał spychać na niego zbyt dużo już na samym początku. - Możemy po prostu zejść i zjeść coś w hotelu? - To był trochę kompromis między wyjściem z pokoju i niewychodzeniem na miasto.

-Jestem tu dla ciebie- jeszcze raz się do niego uśmiechnął - Możemy tak zrobić, chyba że Ashley ma ochotę na przejażdżkę, to wiesz... Może uda nie przyciągnąć się uwagi paparazzi?- Choć pod tym kontem, to chyba bezpieczniejszy jest hotel? Raczej wybrali go też ze względu na zachowanie dyskrecji? -Mogę umyć ręce i pójdziemy?- Poprosił rozglądając się, gdzie są drzwi do łazienki.

- Nie musimy oglądać Ashleya... - Jakoś miał go na widoku znacznie częściej niż Markus, więc jakoś do niego nie tęsknił. - A mają tu miłą restaurację. Chyba niejedną. - Albo to on wciąż gubił sie w takich miejscach. A raczej nie potrafił się odnaleźć i wszystko wydawało mu się tak dziwnie... duże. Może z czasem przywyknie, ale chwilowo... nadal jakoś nie przywykł.
Wskazał Markusowi gdzie jest łazienka, bo pokój faktycznie był spory, podzielony część sypialną i wypoczynkową, dziwnie ustawiony i umeblowany, więc sam czasem się w tym wszystkim gubił.

-Wiadomo, chciałbym oglądać tylko ciebie.- Uśmiechnął się do Iry, bo doszło nawet do tego, że coraz mniej jakoś się asymilował z ludźmi z uczelni przez sytuację z panem Martinem. Nie chciał znów zostać oskarżonym o wysyłanie jakiś sygnałów, których nie wysyłał. -Ale skorzystajmy z jednej?- Poprosił, gdy wszedł do łazienki, która również była ogromna. No miłe rzeczy, by mogli w niej robić...

- Niestety będziesz skazany na patrzenie też na innych ludzi. - No ale Markus jakoś będzie musiał to przeżyć, prawda? Może będzie mu łatwiej dzięki świadomości, że będzie mógł sobie popatrzeć na niego w nagrodę.
Przy Markusie łatwiej było mu się rozluźnić. Może wynikało to z tego, że miał go przy sobie tak krótko, może miało to działać dłużej... Tego nie wiedział, ale jednak było mu... lżej. Jakoś... po prostu trochę lżej i milej, kiedy razem z Markusem zeszli na dół. Mogli zamówić coś lekkiego na lunch, znalazło się nawet coś zdrowego do picia. Od razu kazał dopisać wszystko do rachunku, żeby Markus nie wpadł na głupi pomysł chęci zapłacenia, a potem podpytał go o kurs letni.

-Także na całe szczęście termin kursu zbiega się z waszym ciągiem dalszym trasy, więc nie będzie, że się mijamy, a działamy w tym samym czasie.- Więc mogli się i wspierać, ale też pokazywało już, jak może wyglądać bliższa i dalsza przyszłość. Jak sobie teraz poradzą, to powinni i później, prawda? -Także pamiętam o naszej umowie i działam w tej sprawie mocno.- zażartował, ale przycichł, gdy kelner przyniósł ich zamówienie.

- Prawie w ogóle nie wrócisz na wakacje do domu? - Rozumiał to, bo Markus był jednak dorosły i miał sporo nauki, ale jednocześnie trochę się dziwił. W końcu Markus mógł tęsknić za dziadkami czy za ojcem, prawda? Miał za kim tęsknić.
- Cieszę się, że skupiasz się na myśleniu o pozytywach. - To była pierwsza umowa, jaka przyszła mu na myśl. Nie Nobel czy cokolwiek innego, a to, że obiecali sobie nie rozpamiętywanie negatywów. To było dla niego najistotniejsze. Żeby Markus czuł się dobrze.
To było ważniejsze niż Nobel.

-Wiesz, pewnie gdybyś był w domu, to wróciłbym, ale... Z drugiej strony, co jeśli odpuszczę i jakaś okazja mi przejdzie koło nosa? Trochę mi odpuszczą na jesień przez kursy, więc... - chyba chciał kuć żelazo póki gorące? 
Markus zaśmiał się i śmiał przez dobrą chwilę. -A liczy się, jeżeli pozytywnie myślę w kierunku Nobla?- miał to na myśli, ale skoro efektem tego jest myślenie o pozytywach, to można ująć, że upiekł dwie pieczenie na jednym ogniu, prawda?

- Taka uczelnia daje taryfy ulgowe? - Nie byl pewien, czy może tak to nazwać, bo jednak na tę taryfę ulgową Markus musiał pracować w wakacje, ale nawet ze względu na to moglby nie chcieć mu jakoś popuszczać. Koszty bycia najlepszymi i takie tam. - Myślałem, że będziesz chciał odpocząć. - Nieustanne pozostawanie na uczelni chyba temu nie sprzyjało.
- A Nobel nie powinien być raczej nagroda, a nie celem samym w sobie..? - pozwolił sobie to zauważyć, bo jednak najpierw Markus musiał mieć coś, co go do tego Nobla zbliży, a samo fiksowanie się na punkcie nagród chyba nie bylo szczególnie
... zdrowe. Nie twierdził, że Markus to robił, raczej obawial się, że Markus z tym swoim perfekcjonizmem może zacząć to robic.

-No wiesz, będą wiedzieć, że można ma mnie liczyć, że coś umiem, że chcę... - brzmiało to jak idealna podkładka do wykorzystywania. -Więc, mogą chcieć mnie do poważniejszych zespołów naukowych, a to już pozwoli zdobyć temat, badania, do znalezienia czegoś, co może Noblem się zakończyć?- uśmiechnął się do Iry, ale czuł się jakby był przyłapany na gorącym uczynku. -Dowiem się, czy jak jestem już po jednym kursie, to czy drugi może trwać krócej. - wiadomo, tutaj w grę wchodziła już papierkologia i przepisy.

- Patrząc na to ile osób skończyło tu studia w stosunku do osob, które je tu skończyły i dostały Nobla... Chyba tak łatwo nie rozdają potencjalnych tematów Noblowskich... - zauważył żartobliwie, zanim upil łyk wody.
- Sam zacznij działać w tym, co cie zainteresuje, a temat na Nobla może kiedyś sam się nasunie, nawet jeśli nie będziesz jeszcze wiedział, że to to? - Chyba tak to bylo? A Markus lubił gwiazdy, kosmos, więc niech robi to, co lubi, a reszta będzie mniej wazna? Najbardziej chcial tego, żeby Markus byl szczęśliwy. Niekoniecznie z Noblem.

- Oczywiście, że nie rozdają, ale poznając jakieś nowe tematy, nowe spostrzeżenia, możesz wskoczyć na jakiś odpowiedni tor?- tu już nie chodziło o Nobla, ale o wiedzę, którą można zdobyć, doświadczenie. -Ale dobrze, najpierw miej platynę.- zaśmiał się lekko. - Nauczę się odpuszczać i odmawiać, jeżeli chodzi o naukę. - a to może być ciężkie i trudne.

- Nieszczególnie mi na niej zależy. - Będzie to będzie, nie to nie. Jakby pił bezpośrednio do nagród, to pisałby chłam, który puszczaliby w radiu dwadzieścia razy dziennie. Ale to nie do końca było jednak jego celem. I tak chyba było dobrze? Nagroda byłaby... cóż, no dodatkową nagrodą, nie jakimś celem w samym sobie. Ale on jednak miał inaczej ukierunkowane i mniejsze ambicje niż Markus. Nie było mu jednak z tym szczególnie źle.
- Po prostu... nie przemęczaj się ani nic, okej? - poprosił. Nie chciał, żeby Markus za bardzo się wkręcił i zaniedbał odpoczynek.

-Dobrze, nie będę się przemęczać. Poproszę o możliwość krótszego kursu. - może i przyśpieszonego? - I słusznie, muzyka jest najważniejsza, a skoro masz ją w sercu, to wszystko się ułoży. Fani docenią szczerość, tak jak robią to teraz. - a czy wierni fani nie byli większą nagroda niż platyna?