Meet the Rutherford's

- Ta... nie sądzisz, że wtedy raczej wyszłoby na to, że nawet nie udaje, że ci tego nie przekazuję? - Spojrzał na Markusa z małym uśmiechem, bo jednak wolał sprawiać chociaż pozory tego, że tak nie robi. Nawet jeśli wiadomo było, że jest inaczej, to można udawać, że tak nie jest, prawda?
Dlatego napisał jedynie, że należy przypomnieć sobie o istnieniu lekarzy.
- Hm? - Oderwał spojrzenie i skierował je na Markusa, nawet nie zmieniając wyrazu twarzy, kiedy zobaczył swoją aspirynę. Bo niby dlaczego miałby?

-To powiedz, że to ty przypominasz, że są lekarze. - zaśmiał się lekko, może byłoby to marnym rozwiązaniem sprawy, to jednak jakimś, by było, prawda? -Ale w taki ten swój ironiczny sposób.- to już szansę na skuteczność zwiększało, że przykrywka będzie udana.
-No... Ostatnio też kupiłem tę aspirynę, bo wiem, że jest twoją ulubioną... I tabletki mam inne.- zmarszczył brwi patrząc znów w pudełko i na Irę.

- To chyba kiepsko o mnie swiadczy, że mam już ulubioną aspirynę. - Wyciągnął dłoń, zeby zabrac od Markusa pudełko, a potem nim potrząsnął. - Trzymam tu aspirynę, lekki nasenne i coś awaryjnego na uspokojenie od lekarza. - Pokazał Markusowi zawartość. - Są różne, więc wiem, które są które i nosze tylko to. - Może kłamał, może nie, co za roznica?

-Czyli zostały nasenne i na uspokojenie?- aspiryny tam nie widział. -Czy wszystko jest w porządku?- spojrzał na niego zmartwiony. -Czy jest coś, o czym mi nie mówisz?- zapytał się już całkiem poważnie. Wiedział, że ostatni czas nie należał do najlepszych, ale w końcu byli w tym razem, a zdrowie psychiczne, jakieś problemy, to inna rzecz niż sprzątanie. Tu nie chciał go opuszczać, czy mu odpuszczać.

- Chyba tak. - Wzruszył lekko ramionami, zaglądając do pudełka zanim je zamknął. - Wiesz, że ciągle mam problemy, żeby zasypiać w ruchu... A reszta to... sam kazałeś mi iść na terapię - zauważył. - Mam przy sobie coś, żeby mniej się denerwować, gdyby... mnie naszło. - To akurat była prawda. Czasem robił się... dość nerwowy. Dlatego trzeba było się odpowiednio zabezpieczyć. Asekuracyjne działanie. Czy coś.
No nie...?

-Kazałem, to trochę za mocne słowo. Terapia nie jest niczym złym, cieszę się, że na nią chodzisz, ale będą lepsze efekty, gdy nie będzie to z mojego rozkazu.- Odpowiedział, bo namawianie do terapii nie było łatwe. -Okej, to idę dokończyć pranie.- Przyjrzał mu się jeszcze przez chwilę. Mógł na niego patrzeć, prawda? -Może przemyśl coś innego na sen? Tabletki psują wątrobę.- W końcu wrócił do łazienki.

Spojrzał na Markusa, ale niczego nie powiedział. Jak dla niego "albo idziesz na terapię albo z tobą nie rozmawiam" było kazaniem. Ale nie wracał do tego, bo nie widział sensu w tym, żeby o tym dyskutować. Zwłaszcza, że wcale nie chodził na tę terapię tak często, jak twierdził. Ale czasem wciąż się pojawiał, a to chyba najważniejsze.
- Bądź spokojny, coraz bardziej odchodzę od tabletek - zapewnił, posyłając Markusowi mały uśmiech. Taka była prawda.
Odrzucił opakowanie do szuflady przy łóżku i zajął się wyjmowaniem kosmetyków.

-A co ostatnio lekarz ci mówił?- Czasem pytał się o terapię Iry, choć nie powinien. Jednak... Gdyby się nie zapytał, to nic by się nie dowiedział. Oczywiście, Ira miał prawo, by nie dzielić się tym, ale... Markus chciał go wspierać najlepiej jak potrafi, a jak ma to robić, gdy nic nie wie? Zajmował się praniem, więc miał nadzieję, że nie jest to takie wypytywanie, że Ira dobrze podejdzie.

- Nic nowego. - Nigdy nie lubił o tym mówić i nigdy nie będzie lubił o tym mówić, tak samo jak nigdy nie będzie lubił samej idei terapii. Chodził tam od czasu do czasu tylko i wyłącznie dlatego, że Markus tego chciał, i robił absolutne minimum. Markus był zadowolony, że chodzi tam, gdzie ma chodzić, więc sprawa załatwiona, nie? - W kółko te same bzdury z zapisywaniem myśli i temu podobne. - I tak tego nie robił, a potem pisał tam cokolwiek, co przyszło mu na myśl, żeby mieć te zapiski. Wszyscy zadowoleni.

-Ale to nic nowego, bo... Nie chcesz?- Zapytał, bo nie wiedział dlaczego Ira od praktycznie samego początku mówi, że nic nowego terapia mu nie daje. -Myślisz może o zmianie?- Czy to rodzaju terapii, czy to terapeuty. -Wiesz, może warto spróbować czegoś nowego?- Rozdzielił ubrania i puścił pierwszą turę. W międzyczasie będzie mógł umyć podłogę.

- Jak chcesz sobie sprawdzać rodzaje terapii, to może idź na własną? - Może nie powinien był tak... naskakiwać, ale po prostu nie lubił tematu tych bzdur. Markus sam jakoś nigdy nie biegł na terapię, kiedy miał jakieś problemy, a jego zmuszał do własnej niemalże szantażem, więc to chyba nie powinno być nic dziwnego, że Ira nie pałał radością do tego tematu? Zawsze lubił robić na przekór, więc nikogo nie powinno szokować to, że tym razem działał dokładnie tak samo.

-Mogę pójść.- Skinął głową, gdy z mopem wyszedł z łazienki. -Pójdę do kogoś innego, nie będę próbować online dostać się do twojego.- Żeby nie było jakiś dziwnych podejrzeń. Taki podział powinien więc być odpowiedni. -Nie jest to problem, umówię się jutro. - Może jego podejście zmieni podejście Iry.

- To krzyżyk na drogę i baw się dobrze. - Jeśli Markus chciał, to niech to robi. On nie zamierzał go ani nakłaniać, ani zniechęcać, ani robić cokolwiek innego, bo zostawiał tę decyzję Markusowi. I tyle. On nie lubił tego tematu odkąd Markus pierwszy raz próbował to na nim wymusić, a potem tak mu zostało.
- Idę zrobić koktajl. - Nie planował robić go teraz, ale wolał jednak pójść się tym zająć niż dalej ciągnąć ten głupi temat.

-Okej- Markus sam nie wiedział, na co w ten sposób odpowiedział. Chyba po prostu Ira go zaskakiwał wciąż, a... Podobno to dobrze, prawda? Lepiej w ten sposób o tym myśleć, choć ta reakcja teraz nie była chyba najlepsza. 
Dlatego cieszył się, że może posprzątać i w ten sposób jakoś swoje myśli okiełznać.

Faktycznie zajął się robieniem koktajlu, wrzucając do blendera to, co akurat mu się nawinęło i co nadawało się do użycia. Robił więc coś... wieloowocowo-wielowarzywnego. I to trochę w złości. Nic nie wskazywało więc na to, że stworzy jakiś wybitnie udany eksperyment kuchenny, ale i tak to robił. W końcu Markus twierdził, że witaminy są ważne i zdrowe, więc... tu było ich dużo. Nie były wybitnie smaczne, ale za to było ich dużo. Chyba.
Dlatego kiedy Markus skończył robić pranie, to postawił przed nim wysoką szklankę tej jakże witaminowej dziwnie zielonkawej koktajlowej brei, którą sam spokojnie popijał.

-Och- Markus nie wiedział, czy był zaskoczony kolorem koktajlu, czy tym, że go dostał od Iry. -dziękuję... Wygląda... Wygląda.- skinął po prostu głową nie wiedząc jakiego słowa poszukuje. -Widzę, że ci smakuje.- Więc jemu też powinno, dlatego sięgnął po szklankę. -Dobrze, że też pijesz, witaminy zawsze się przydają.- Prawda?

- Nie bądź płytki w ocenianiu jedzenia po wyglądzie. - Okej, przez ten miks kolor faktycznie był... szaroburo zielony, ale co z tego? W smaku nie był tak zły, jak był w wyglądzie. Poza tym... dla zdrowej diety trzeba było się poświęcać, tak? Dlatego ludzie nie lubili diety. - Zużyłem wszystkie owoce i warzywa, które powoli powinny kierować się do eksmisji. - Tak bywało, kiedy wyjeżdżało się z domu na parę dni. - Witaminy i ekologia... Czy coś. Zamknij oczy i myśl o tym, kiedy będziesz pił. - Wtedy powinno lepiej smakować, nie?

-Podobno wystarczy zatkać nos, by zmienił się smak...- Spojrzał bardziej podejrzliwie na szklankę, którą wreszcie uniósł do ust. -Jak to pijesz tak spokojnie?- Zapytał, bo mieszanka była jednak wybuchowa. Owoce dawały słodki posmak, ale przebijała się słoność, tudzież kwaśność warzyw. -Ale masz rację, ta szklanka łączy same pozytywy i jest to twój koktajl.- Dlatego zamierzał wypić go.

- Normalnie. - Wzruszył ramionami, kolejny raz spokojnie upijając ze swojej szklanki. - Jak już piszesz to z czasem lepiej wchodzi. - Sam wypił już pół szklanki, więc albo nie było takie złe, albo stracił smak, albo początkowa złość pozwoliła mu to znieść. Może. - Pij, nie narzekaj. Albo będę robić go codziennie póki tu jestem. - To chyba trochę była groźba, no ale cóż. Bywa.

-Nie narzekam, a ty możesz robić różne koktajle.- wyciągnął dłoń do Iry. -Myślę, że kiedy skończę studia, to przeniosę się do Nowego Jorku i będziemy wtedy codziennie je pić. - zamruczał chwytając jego dłoń. -Nie mogę się tego doczekać.- wciąż był zakochany po uszy w Irze i marzył o tych wszystkich rzeczach.

- Najpierw skończ ten, potem myśl o piciu reszty. - Może to nie było... równie romantyczne wyznanie, ale zwyczajnie jakoś... Sam nie wiedział, chyba nie sądził, że zmieni się znowu tak wiele. Nadal czesto będą osobno, nadal będą się widywać z przerwami i nie będą razem jadać śniadań codziennie. Poza tym... ile to codziennie miało by trwac? Nigdy nie wiadomo, kiedy coś pójdzie nie tak, kiedy człowiek umrze. Za kilka miesięcy mial skończyć dwadzieścia jeden lat, a mógł tego nie dożyć. I tyle. Bo nigdy nie wiadomo, co się spieprzy. Nawet jeśli nie powinien był tak o tym myśleć.
Dlatego jedynie ścisnął dłoń Markusa w odpowiedzi.

-Uwielbiam twój entuzjazm. Naprawdę, powinniśmy mówić do siebie jakoś tak słodko... Będziesz Słoneczko od tej pory.- Zaśmiał się, bo Ira był jak ta jedna ciemna chmura na niebie. Niby nie przysłaniała go, niby też nie zasłaniała słońca, ale była jak taki znak ostrzegawczy, że zawsze może zacząć padać.

- Potrafię mieć dużo entuzjazmu. - Taka była prawda. Potrafił i to dużo. Ale nie teraz. I często nie w ostatnim czasie. Ale na weselu był entuzjadtyczny, tak? Jak miał ochotę to był. - I nie mów do mnie słoneczko. - Wtedy to już na pewno nie będzie entuzjastyczny.

-To... Misiu? Kociaku? Kic Kicu?- wymyślał na poczekaniu. -Kwiatuszku? Tygrrrrysie- tu starał się jakoś naśladować warczenie tygrysa. -Pączusiu? - znów napił się koktajlu. Im bardziej słodził Irze, tym bardziej napój stawał się zjadliwy. -Czy jednak Słoneczko?- Na starego pryka przyjdzie jeszcze czas, na razie niech z tego korzystają dziadkowie.

- Ty chyb naprawdę chcesz, żebym liczył, że zostaniesz na studiach jak najdłuższej? - Bo te wszystkie prezentowane przez Markusa przezwiska chyba właśnie do tego miały się sprowadzać. Tak przynajmniej w tej chwili czuł, bo wszystko brzmiało tylko albo źle, albo jeszcze gorzej. - Nazwij mnie Pączusiem albo Kic Kicu, a idę po rozwód... - Tak, mógłby to zrobić. Zdecydowanie byłby w stanie, żeby tego nie słuchać...