Meet the Rutherford's

-Nic nie jest ciekawsze od ciebie... - Markus powiedział to z pewnością w głosie, ale jeszcze dopisywał prośbę do zespołu o sprawdzenie jego przeliczeń. -Już skończyłem, po prostu... Znów niby coś się dzieje wielkiego, ale nie dam sobie zwariować jak wtedy.- Markus wyłączył laptopa i wstał, by spojrzeć na Irę. -Mógłbym patrzeć na ciebie godzinami. - cóż zrobi, że wciąż był w nim szaleńczo zakochanym, a jak Ira podkreślał swoje walory i atuty, to Markus nie umiał przestać o nim myśleć.

- Hhym... - rzucił to nieco przeciągle, ale nie robił tego złośliwie, raczej po prostu trochę się naigrywał z tego, że nauka była drugą miłością Markusa. I chyba wcale nie mniejszą. Ale ostatnio nie musiał być o nią zazdrosny, więc nie był złośliwy.
- Skoro chcesz patrzeć na mnie godzinami, to trochę kiepsko, że zabierasz mnie do kina... - rzucił żartobliwie, bo jednak ciemna sala kinowa nie była chyba do tego odpowiednim miejscem. Ale to tylko żarty, tak?

-A może... Planuje tak ćwiczyć wzrok, by móc na ciebie patrzeć w nocy, w ciemnościach?- odpowiedział i gdy podszedł do Iry to przesunął dłońmi po jego ramionach. -Wyglądasz apetycznie.- aż westchnął, bo przecież zachwyt trzeba pokazać. -Możemy iść, jestem cały twój, Johny sprawdzi, czy znów przez przypadek czegoś nie odkryłem i czy przypadkiem nie zrobiłem tego błędnie. - powiedział to żartobliwym tonem, już miał przepracowaną wcześniejszą wpadkę.

- Ach, to dlatego kino... Chcesz ćwiczyć oglądanie mnie w ciemności i słuchanie mnie w hałasie...! - No jakby dopiero go olśniło! Dlatego nawet przysunął się do Markusa nieco bliżej, kiedy ten przesuwał dłonią po jego ramionach. - Jak mogłem na to nie wpaść. - Pokręcił głową, bo taki był głupi.
- Och, biedny John... Nie będzie miał takiego miłego wieczoru jak ty... - Choć pewnie dla fizyka obliczenia też mogłyby być mile.

- Biedny cały świat, który nie jest z tobą. - poparł go, bo przecież mógł spokojnie z ręką na sercu to powiedzieć. -A będziesz do mnie, w trakcie seansu, mówić?- przecież w kinie się ogląda, a nie rozmawia? Wciąż jednak mówił to lekkim tonem, więc Ira mógł mieć pewność, że w kinie... Będzie mógł robić wszystko, co tylko zechce.

- Będę mówić na migi, połączysz obie te rzeczy. - Cóż, nie do końca wiedział, czy to, co mówi, ma jakiś sens, ale po prostu próbował jakoś niby mądrze odpowiedzieć na uwagę Markusa. - A teraz... gotowy, czy jeszcze chcesz się bawić w słodzenie? - spytał sięgając dłońmi do koszuli Markusa, żeby przesunąć dłonią wzdłuż zapięcia. Nawet guziki w tej koszuli były jakieś... atrakcyjniejsze niż w innych.

-Boję się, że ja zacznę ci zaraz słodzić na migi, a to sprawi, że i z kina i z kolacji będą nici.- Pokręcił głową, bo jednak bliskość Iry, ich rozmowa, sama randka... Wciąż był młody i podatny. -Także chodźmy żeby nie było, że zniweczyłem naszą randkę.- Do tego nie mógł dopuścić, więc nie było już co przedłużać. -Możesz iść przodem.- A on może popodziwiać.

Parsknął cicho, bo jednak nie o takim słodzeniu na migi myślał, ale teraz to już pomyślał o wszystkich tych... sposobach migania, które mogłyby powstrzymać ich przed pójściem do kina. Co to, to nie... W końcu wiele można było nadrobić po powrocie z kina, prawda?
Dlatego po prostu wyszli bez większego przedłużania i skierowali się spacerem w stronę kina. Mogliby wybrać
taksówkę, komunikację miejską czy cokolwiek, ale po co? Mieli czas, mogli się po prostu przespacerować do kina, a później do wybranej przez Markusa restauracji.

Markus ochoczo szedł blisko Iry, by choć móc muskać ramieniem o jego ramię. W końcu byli na randce, więc bliskość była mile widziana, prawda? Jednak wciąż nie byli fanami okazywania sobie publicznie uczuć, a przecież bliski spacer nie musi od razu przyciągać spojrzeń, prawda? Choć Markus zawsze był zdziwiony, gdy ludzie nie patrzyli na Irę. W końcu szedł najprzystojniejszy mężczyzna świata, sam na ich miejscu, by na niego patrzył. 
Dotarli za to dość spokojnie do kina, a do filmu jeszcze chwila pozostawała.

Chwilami po prostu łapał Markusa pod ramię, bo nawet jeśli wciąż jakoś nie był przekonany do chodzenia za rękę, to akurat do tego miał pewno rodzaju słabość. Może to był dość... staroświecki gest, może lamerski, ale nieszczególnie się tym przejmował. Chciał trzymać Markusa pod ramię, więc właśnie to robił, chociaż wypuścił go z uścisku swojej ręki wtedy, kiedy mieli wejść do kina.
Byli trochę wcześniej, nawet po kupieniu biletów, a więc to oznaczało, że to był idealny moment, żeby zaciągnąć Markusa do barku, bo przecież jak można oglądać horror bez odpowiedniego zaplecza...? Potrzebował M&Msów i żelków...
- To jedyne robaki, które toleruję - powiedział, patrząc w papierową tutkę z żelkami, w której znajdowały się te w kształcie węży i dżdżownic.

-Jak dobrze, że nie pomyliłem się tak, by kupić buty z robakami. - Zażartował że swojej wpadki, która jednak wyszła bardzo obronną ręką. 
A raczej stopą.
I to dwiema stopami. 
- Wodę do picia?- zapytał, bo czymś te żelki i czekoladki trzeba popić. Są już po kawie, więc warto uzupełnić płyny.

- Pamiętaj, że żaby to najmniej odpychające płazy - przypomniał, bo jednak inny płaz, taki na przykład bez odnóży, to już nie byłby taki uroczy. A więc to była bardzo, ale to bardzo trafna pomyłka. Chociaż na początku długo był jednak przekonany, że Markus kupił te buty celowo.
- Och, woda w kinie...? Taki z ciebie Amerykanin...? - Pokręcił głową. Gdzie tutaj pielęgnowania amerykańskiej tradycji wpychania w siebie wszystkiego, co niezdrowe?

-Poszukam chyba jakiś podobnych, by ta para nie była taka samotna. - widział, że stoją one wciąż na honorowym miejscu, więc warto by nie stały tam samotnie. 
-Och, pragniesz dawki cukru i kofeiny w coli?- zaśmiał się. -Wiesz, zamów co chcesz, tak żebyś kolację zjadł. - nie będzie mu bronić niczego, ale niech pamięta o ciągu dalszym.

- To już nie będzie to samo. - W końcu te buty byly bardziej wyjątkowe, a drugie to by już jednak nie było to samo. Ta sama niespodzianka czy przypadek nie działają dwa razy tak samo.
- Proszę cie, ty nie doceniasz mojego metabolizmu. - Ostatnimi czasy wszystko działało u niego juz znacznie bardziej poprawnie. Jadł normalnie, bo nic nie dusilo w nim apetytu, a niczego nie uszkodził sobie jakos szczególnie intensywnie. - Poradzę sobie - zapewnił, żartobliwie klepiąc się po tym swoim chudym brzuchu.

-To może sobie zamówię, żeby były do kompletu?- zapytał, bo jednak... Może nie miałby sam odwagi nosić takich butów, ale już przy Irze, z Irą jej nabierał. -Czy jednak to odbierze im na oryginalności?- zaśmiał się, a gdy przyszła ich kolej to wskazał Irze, by zaczął składać zamówienie. -Poradzimy- dodał jedynie szybko, by Ira miał pewność, że... Wciąż jest chętny i liczy na udane zakończenie randki. Choć może liczy to złe słowo, bo jakby nic nie było, to też byłoby to dobrym zakończeniem.

- To nie będzie to samo... Poczekaj do twoich urodzin. - W koncu on swoje dostał w prezencie urodzinowym, wiec gdyby Markus swoje tak po prostu kupił, to nie byłoby to samo.
Wybrał sobie dużą colę, bo czego jeszcze mu brakowalo? Mial żelki, mial cukierki, mial coś niezdrowego i tak rozwodnionego i pełnego lodu, że ledwo mialo gaz i smakowało colą, ale jednak tradycja to tradycja. Później zajęli swoje miejsca na sali, wybierając coś odpowiednio wysoko i z boku, zeby mieć większe szanse na to, że nie będą mieki zbyt bliskiego towarzystwa. Zawsze lepiej było mieć luz, a wątpił, że na tym horrorze będą wielkie tłumy.

-Aż nie wiem, czy to obietnica, czy groźba.- Odezwał się, bo przecież nim film się zacznie to mieli jeszcze chwilę na drobne pogaduszki. Markus jako swój napój wybrał sok pomarańczowy, ale to było bardziej niż do przewidzenia, także nie postawił na zaskakiwanie Iry. 
Za to, gdy ten nie jadł, nie pił i miał wolne dłonie, to mógł sięgnąć do jego palców, by splatać je ze swoimi.

- Wybiorę twój rozmiar i powiem, zeby przysłali coś losowego... - Cóż, bardziej żartował niz mówił to na poważnie. - Dzieki temu będziesz mieć mieszanke tych dwóch rzeczy. - W koncu nigdy nie wiadomo, co przyjdzie, tak? Więc bylaby prawdziwa niespodzianka.
- Masz szczęście, że nie mamy popcornu... - W koncu wtedy łapanie się za dłonie nie byłoby już takie mile. - Przynajmniej go na ciebie nie wysypie, kiedy w panice będę się rzucać na mojego mężczyznę...

-Dodasz chociaż jakiś kolor, czy jednak to też będzie niespodzianką?- Jakby dostał różowe... Też by je nosił, ale jednak musiałby się nagłowić, by wybrać do czego je zakładać. -Za to możesz obsypać mnie wężami... Byleby nie były jadowite.- zaśmiał się i nieco przekręcił, by móc zakryć sobą to, że pocałował wierzch dłoni Iry tak samo jak w domu.

Przez chwilę udawał, że się nad tym poważnie zastanawia. Ale wreszcie odpowiedział:
- Nie, kolor będzie losowy. Dzięki temu wszystko będzie prawdziwą niespodzianką. - Aż skinął głową, żeby w ten sposób potwierdzić swoje własne słowa. - Może trafimy na jakieś miłe, różowe kwiatuszki... - rzucił, nie wiedząc, że w ten sposób trafił w to, co myślał Markus.
- Wiesz, jeśli chcesz, to bez problemu się nimi podzielę... nie musze w ciebie nimi rzucać, ani nie musisz ich zcałowywać mi z rąk... - zażartował, chociaż było to mało śmieszne.

-Przyznaj, że chcesz mi zmienić całą szafę. Buty to tylko pretekst.- Zaśmiał się, choć właściwie, gdy robili razem zakupy to sugerował się słowami Iry, bez niego pamiętał jakie ten lubi kolory i teksturę. Mimo wszystko... Miał też sporo rzeczy takich typowych swoich. -Nie śmiem cię pozbywać węża.- Zaśmiał się i po chwili doszło do niego jak to też mogło zabrzmieć, więc liczył na to, że jednak tym razem Ira nie poczyta mu w myślach.

- Nie, nie całą... - zaprzeczył od razu. - Na przykład... Nie tę koszulę... - A to juz coś, prawda? - I nie... I na pewno nie szafę. To drewno ma bardzo ładny odcień... - Skinął głową na potwierdzenie swoich slow, bo tak, to zdecydowanie byla prawda.
Zerknął na Markusa, ale nieszczególnie zareagował na słowa o wężu, bo na ekranie zaczęła lecieć reklama kolejnego z wielkich blockbusterów o herosach w rajtuzach, więc poświęcił jej trochę więcej uwagi.

-Będziesz chciał na to pójść?- Zapytał, bo tak jak Ira przykuł wzrok w ekran. -Jeżeli oczywiście jednak wymiana szafy, z drewnem lub bez- zażartował -cię nie pochłonie.- Wciąż miał lekki ton, więc wiadomym było, że nie mówi całkowicie poważnie. -Ale cieszę się, że koszulę będę mógł zachować. - w końcu kogo by nie cieszyła możliwość tego, w jaki sposób Ira na niego patrzył, gdy miał ją na sobie.

- Jestem tak uzdolniony w temacie uzupelniania twojej szafy... - I stopniowo, raz na jakiś czas, wyrzucania z niek czegoś tak, żeby Markus nie widział... - Ze bez obaw, dam sobie radę szybciej niż myślisz. - Ale jednak bez wymieniania szafy na inną szafę...
- Więc będziemy mogli się wybrać, jeśli liczenie cie nie pochlonie. - A to było dość realne, jeśli Markus znów liczył coś ważnego I mialo to przynieść efekty.

-Nie martw się, będę tak długo kupować ubrania, byś miał zajęcie do końca życia.- Tu choć żartobliwie, ale mógł go zapewnić. Będzie kupować te swoje ulubione koszulki i swetry. -Tylko obiecaj, że mi nie odpuścisz.- Nie chciałby, by Ira stracił zainteresowanie. -Nie pochłonie, mam ciągle wyciszony telefon, więc nawet nie wiem, co mi piszą.- Najwyżej później sprawdzi i będzie się tym przejmować. 
Albo i nie.