Meet the Rutherford's

-No tak, ale wszystkiemu towarzyszy fizyka, to że składamy się z atomów, które przyciągają się poprzez energię, dzięki czemu możemy uznać, że jesteśmy w stanie skupienia stałym. - podszedł do Iry i położył dłoń na jego ramieniu - dzięki czemu nie przenikam cię teraz, nie rozbijam ci grup atomów na rzadsze. - odsunął się i dalej już zajmował się wycieraniem. Mógłby to przedstawić na przykładzie mebli czy sztućców, ale tak chyba było bardziej obrazowo. -Wiesz, znak wielu ludzi, w końcu chodziłem do innej szkoły i jestem z innego miasta. Czy w Camden, czy w Stamford, wyglądasz najlepiej. - miał nadzieję, że to już przekona bardziej Irę.

- Nie jestem kandydatem na przyszłego noblistę, ale jednak domyśliłem się, że jesteśmy ciałem stałym... Cóż, oprócz tych momentów, kiedy dosłownie rozpływami się na czyiś widok... - Okej, nadal sobie tylko głupio żartował, ale najwyraźniej mieli jednak z Markusem dość odmienne spojrzenia na świat. Markus na wszystko spoglądał jakoś... głębiej. - Wiesz, kogoś takiego, kogo chętnie rozbiłbyś na rzadsze atomy... - No tutaj to już jawnie żartował.
Inaczej się tego powiedzieć nie dało.
- Więc już przestań słodzić, bo mi się atomy rozrzedzą. - Po prostu wrócił do zmywania ostatnich rzeczy, żeby to zakończyć.

-Gdyby dało się zapanować nad wiążącą energią, to pewnie moglibyśmy swoje stany zmieniać wedle potrzeb, uczuć. - to brzmiało jak jakieś ścince fiction, ale czy z nauką tak czasem nie było? Coś wydawało się niemożliwe i bam, po jakimś czasie to już było prawdziwe. -Wtedy postarałbym się, zebrać je do kupy, by wciąż móc podziwiać to jak wyglądasz. - powiedział to i spojrzał na niego ukradkiem. Ukradkiem, bo musiał skryć swój uśmiech, który był ciepły. Jakoś tak... Jego atomy również się rozjeżdżały. Tego był pewien.

- Okej, ktoś tu się chyba naoglądał zbyt dużo X-Menów. - Może i stawanie się gazem mogło być świetną super mocą, ale teraz lepiej było chyba myśleć o stawaniu się cukiernikiem, bo już niedługo później babeczki dały o sobie znać.
- Mamy ich sporo... Możesz w dekoracjach zmieścić sporo miejsce po przecinku liczy pi - rzucił żartobliwie, bo w końcu kto powiedział, że jednorożce nie mogą lubić fizyki...?

-Liczba pi jest twoją ulubioną?- zapytał, co chyba nieco dwuznacznie zabrzmiało. Dokończył jednak wycieranie i zaczął chować wszystko po szafkach. -a myślałem, że z dnia twoich urodzin. - miał nadzieję, że to załagodzi to, co powiedział chwilę wcześniej. - Babeczki są dla ciebie, więc nie śmiem ich ozdobić inaczej, niż ty masz ochotę. - je się w końcu też oczyma, więc wolał żeby Ira miał dobre skojarzenia przy jedzeniu. 
Żeby mu się Markus i babeczka dobrze kojarzyli.

- Wolałbyś, żebym powiedział, że jest nią sześć i dziewięć? - odpowiedział takim samym tonem, posyłając Markusowi lekki, trochę głupi uśmiech. No ale gadali o głupotach, nie? Choć nie dało się ukryć, niejeden gówniarz w ich wieku z takich liczb się śmiał. Tak właściwie to oni robili teraz trochę to samo, nie? Ale to nic. I tak to lepsze niż dwudziesty dziewiąty listopada, bo co w tym niby do lubienia?
- Och, a więc teraz to one są dla mnie, a nie dla nas...? - Uniósł na Markusa brew. Tak tylko trochę zaczepnie.

-Nie wiem, chciałem usłyszeć twoja ulubioną liczbę bądź cyfrę - odpowiedział zaczepnie - jeżeli to sześć i dziewięć... To okej, to twoje ulubione - zaśmiał się i w tym całym rozluźnieniu usiadł sobie na blacie kuchennym. Nie całym tyłkiem, tylko tak by się utrzymać. -Och, jeżeli mnie poczęstujesz, to ja z ochotą zjem. - pokiwal głową. Ćwiczył więcej, więc... Nie powinno się nic stać, prawda? Nie były to babeczki nie wiadomo czym napchane, były domowe, więc z mniejszą ilością kalorii.

- Nie mam ulubionej cyfry - przyznał. - Po co mi ulubiona liczba...? - Nie grał w żadne gry, w których obstawiało się liczby czy coś, więc na co mu taka? Ulubiony kolor miał jeszcze jakiś sens, bo do tego można było się dostosowywać ubiorem czy coś. A liczba? Chociaż matematyk mógł taką mieć.
- A jeśli nie? - Przekręcił lekko głowę, przyglądając się Markusowi. - Może jedynie szukałem łosia, który mi je upiecze, a teraz je zabiorę i sobie pójdę...? - To też mógł być scenariusz, prawda?

-Różne rzeczy można mieć ulubione, zwierzę, kolor, liczbę, porę roku- wymieniał wskazując palcem prawej dłoni na palce u lewej, gdy tak wymieniał -przedmiot w szkole, miejsce, jedzenie, ja tam lubię dwadzieścia dziewięć - uśmiechnął się do niego, może się podlizywał, a może nie. -No to mogę życzyć ci smacznego i życzyć byś nie dostał cukrzycy - roześmiał się. Nie miałby problemu, gdyby Ira chciał wszystko zjeść. Najmniejszego.

- Głupia liczba - skwitował, bo osobiście jakoś nie widział w tej liczbie niczego specjalnego. Ani nawet dobrego. - Ktoś tu ma kiepski gust - dodał jeszcze dla samego dodania czegoś, zanim wreszcie wytarł ręce i odszedł od zlewu, żeby wrócić do blatu, na którym wcześniej przygotowywali babeczki. Mieli tam wszystkie obowiązkowe kolorowe, błyszczące ozdóbki i wszystko, co trzeba, żeby przygotować należycie różowe kremy i lukry. W końcu jednorożce, no nie?

-Mój gust dotyczy ciebie, takze może nie mów, że mam kiepski?- wciąż się lekko śmiał. - Możemy jakoś pogrupować babeczki, by zrobić choć pysk jednorożca?- zaproponował, bo można owszem wszystkie osobno ozdobić na jednorożców, ale można też wszystkie ozdobić na jednego. -jak tam Twoja wizja twórcza?- zapytał przekręcając lekko głowę w bok, gdy na niego spojrzał. - Możemy zrobić pamiątkowe zdjęcie. - i niech Ira zdecyduje co na pamiątkowym zdjęciu będzie lepiej wyglądało.

- To się nie wyklucza. - Wzruszył ramionami, uznając, że niewiele więcej ma na ten temat do powiedzenia.
No bo tak właściwie po co? I tak nie był w guście Markusa, więc nie musiał tworzyć tutaj swojego zachęcającego anonsu.
- Och, sam masz pysk... - rzucił to z tak przesadnym oburzeniem, jakby naprawdę Markus powiedział coś nie tak. - Jednorożec to stworzenie z klasą - ofuknął go. - Powiedz to jak należy... Zrobić jego czcigodną fizjognomię... - No czy od razu nie było lepiej...? Teraz to brzmiało... no, jakoś na pewno brzmiało.
- Hm... - Musiał zdecydowanie się nad tym zastanowić. - Dużo małych jednorożców...? - Czyż to nie była większa, jakże wspaniała frajda?

-Och, wybacz mój brak manier- zaśmiał się - zrobimy dużo małych, czcigodnych jednorożców, będą piękne i pyszne. - obiecał. - aż nie wiem, czy będę godny aby zjeść choć jednego. - jeszcze po tej wpadce? Chyba mu nie wypada wręcz myśleć o jedzeniu jednorożcowej babeczce, prawda? - widzisz? Wszystko sprowadza się do tego, że to ty będziesz musiał zjeść je wszystkie - zaśmiał się i zsunął z blatu. Podszedł do stołu, by sięgnąć po karton soku i nalać sobie do szklanki. - Chcesz?- zapytał chłopaka.

- Ta, chyba już prędzej one zjadłyby mnie - parsknął, bo tego to jednak jakoś nie widział. Nie bez powodu miał tę swoją chudą dupę. Zjedzenie dwóch tuzinów babeczek było tak samo realne jak to, że zostanie gwiazdą rocka.
Chociaż nie, babeczki jednak jakoś mniej.
- Po prostu się nastroiłem, okej? - To chyba dobrze, prawda? Nakręcił się. - A to da mi więcej możliwości do... twórczego wyżycia się. - W końcu każda może być inna, no nie? Obudził się w nim najwyraźniej duch artysty.

- Myślisz, że zrobi się zwarcie, przez które one ożyją i poczekają na przyozdobienie, by zostać babeczkami ludożercami?- zapytał konspiracyjnym szeptem. Fabuła idealnie nadawała się do niskobudżetowych horrorów, które oglądali już nie raz. -To jak najbardziej, posypki należą do ciebie. - kim on był, by odmówić Irze ozdabiania babeczek? Napił się soku, a po odłożeniu szklanki podszedł do Iry, by przyjrzeć się wszystkiemu, co mieli do ozdabiania. -To będzie arcydzieło - nie mógł pomyśleć inaczej.

Cóż, zdecydowanie nie nazwalby tych ich dzieł arcydziełami, ale nie dało się zaprzeczyć, że przynajmniej mieli w tym naprawdę sporo zabawy. Nie sądził, że robinie takich... jakże magicznych babeczek może być takie... zabawne, ale to był naprawdę miły wieczór. Na tyle, że nawet nie miał nic przeciwko spędzeniu kilku chwil z ojcem Markusa, który do nich dołączył po powrocie do domu, i z którym podzielili się tymi jakże wspaniałymi babeczkami.
Naprawdę aż nie chciało się wracać do domu.

-------
Since too many posts were made, this topic has been divided automatically. You can find the rest of this topic here :
https://stucky-is-marvelous.forumpolish.com/t75-meet-the-rutherford-s