Meet the Rutherford's

-Ryby wpływają na twoje sny?- zarzucił sucharem, by jakoś spróbować się uratować. -Może węgorz pomógł mi w przepaleniu. - ciągnął tematycznie żart. Próbował się tak uratować, choć zaliczał wpadkę za wpadką. Może przez te wszystkie esemesy zrobił się przewrażliwiony, do tego próba schudnięcia i utrzymania niskiej wagi też robiła swoje. No i pokazywanie wszystkim wkoło, że jest dobrze, również bywało męczące. -Dobranoc, mokrych snów. - chodziło mu oczywiście o wodę, ryby i inne takie. 
Wiedząc jednak co powiedział to zakrył poduszką głowę.

Spojrzał na Markusa, a później pokręcił na niego głową. Ale nijak tego nie skomentował, jedynie okrywając się kołdrą, zanim obrócił się plecami w stronę Markusa i wyłączył światło. Czuł się nieszczególnie komfortowo z tym, że ktoś, choćby i Markus, miałby patrzeć mu w twarz w czasie snu. Po prostu... jakoś nie bardzo to widział.
A przy okazji spanie tyłem miało jednak pewne inne plusy - raczej trudniej powinno być mu posłać Markusa na glebę...

Może i Markus nie został posłany na glebę, ale też nie spodziewał się, że zostanie mniejsza łyżeczką. Gdy się przebudził i uświadomił sobie, że leży w uścisku chłopaka, to spróbował się jakoś wyswobodzić. Jednak im bardziej próbował, tym bardziej był unieruchomiany. To zaś spowodowało, że się poddał, bo... Różne sensacje się w nim rozbudzały, więc wolał dospać ten czas, który pozostał do budzika w ramionach i nogach Iry. 
Nie żeby sobie kiedyś tego nie wyobrażał. 
Rzeczywistość była lepsza.

[Zrecyklingowałam sobie trochę mojego simowego Irę, bo jestem zbyt leniwa, żeby robić sima od podstaw, więc służył mi za bazę xd Przerobiłam go do mojej magicznej rodzinki - klik. I powiem ci, do twarzy mu xd ]

Ira w łóżku bywał trochę... nadaktywny i nie raz i nie dwa budził się kilka razy w różnych dziwnych pozycjach. Po prostu przez sen wędrował z jednej strony łóżka na drugą, a potem z powrotem. I kiedy odepchnął się od Markusa, żeby przekręcić się na drugi bok, to już za moment kolejny raz zmieniał pozycję. I kiedy tak raz jeszcze przękręcał się na bok, tak, żeby znów być twarzą do Markusa, to jak się przy tym zamachnął... No poważnie, tak pacnął Markusa gdzieś w okolice twarzy, że chyba ż nabił sobie od tego siniaka na swoim zgrabnym nadgarstku.

[W tym oku Markus mógłby widzieć cały kosmos, drogę mleczną, wszystkie konstelacje, gwiazdę polarną, która by go do niego prowadziła, wyczekiwałby go jak pełni księżyca)


-Ała- może Markus pisnął jak dziewczyna, ale nie wiedział co się stało. Usiadł na łóżku i zaraz złapał się za twarz. Może i patrzył z wyrzutem i niedowierzaniem na chłopaka, ale był w takim szoku, że w sumie dobrze iż w pokoju panowal półmrok. Słońce dopiero co wchodziło, a oni mieli okno zasłonięte. -Bić po twarzy, to co innego niż skopać kogoś z łóżka. - ale przynajmniej sprawiało, że pewne twarde problemy przestawały istnieć. Więc w sumie nie może mieć do niego żalu i problemu.

- Co...? - Mimo całego swojego zaspania spojrzal na Markusa z takim oburzeniem, jakby ten właśnie zastrzelił mu psa. Kij, że nie miał psa. Ale miał sen, z którego Markus właśnie śmiał go wyrwać. No bo jak to tak? No jak on mógł...?
- Kto cię biję? - zadał może głupie pytanie, ale jakoś był nie do końca przytomny.

-Ty?- zszedł już z tonu, bo jednak teraz dopiero obudził Irę. Myślał, że ten przez uderzenie się obudził, ale to chyba tak nie działało. Markus nie wiedział, po pierwsze nie sypiał z kimś w jednym łóżku, po drugie przy tych jednorazowych sytuacjach to nic na to nie wskazywało. -Śpijmy. - dodał już ugodowo, choć pocierał policzek. Położył się plecami do Iry, ale to przez to, że nie chciał nadstawiać drugi raz ten sam policzek. 
No i może liczył na przytulenie.

[Tu mamy częściowo zrecyklingowanego Markusa - klik. Jeszcze będę mu dodawać szczegóły, bo teraz mam dylemat nad oczami xd Ale chyba zostawię te pierwsze.]

Przez chwilę nieprzytomnie przyglądał się Markusowi, zanim skwitował:
- Wcale nie. - I poszedł spać dalej, przekręcając się na drugi bok. Po prostu jego bicie kogoś przez sen chyba nie szło do końca w parze z poczuciem winy odczuwanym przez sen. W tej chwili jego mózg najwidoczniej pracował na takim minimum, że uznał, że skoro nie bije Markusa właśnie w tej konkretnej chwili, to wcale tego nie robi.
I git, nie?

[tak! Te z lewej!]

Otworzył oczy, bo poczuł jakiś irracjonalny żal, że Ira się właśnie odwrócił i nie będzie szans na przytulenie. Te wolał o wiele bardziej niż bicie. Weekend miał sprawić, że odpocznie, a miał wrażenie, że ciągle jest czymś albo zestresowany, albo czegoś się boi, albo czuje coś, czego nie powinien. Choć leżał, to zakręciło mu się w głowie. Będzie potrzebował chyba jakiegoś czasu sam na sam, by sobie to wszystko poukładać, odnaleźć osobę,  która go prześladuje, poradzić sobie z uczuciami. Brzmi jak plan, ale Markus wiedział, że to jest trudny plan. Ale chyba musi go wykonać, bo zaraz się wykończy.

[Ostatecznie wyglądają na ten moment tak - klik. W tej wersji "Markus" ma bliznę na twarzy, bo oberwał rykoszetem, kiedy chciał zgrywać bohatera, kiedy "Ira" stracił oko. Blizny mają od pazurów, a czerwony ślad koło niedziałającego oka "Iry" to oparzenie od smoka - taka oto jest to w simsach straszna bestia xD Widzisz, mamy materiał na AU xd]

Weekend zleciał szybko i nawet nie było tak źle. Pomijając, że nabił Markusowi siniaka na pół policzka, ale no... Ostatecznie nie skopał go z łóżka, więc nie było tak źle, prawda...? Tego starał się trzymać. A i Markus nawet jakoś bardziej nie oberwał. Jak dla niego to sukces.
To był nawet miły weekend. Jasne, wędkowanie wciąż było wyjątkowo traumatyczne i jeśli miałby to powtórzyć, wolałby powiesić się na wędce, a jazda na nartach to jednak nie był jego konik, ale było całkiem miło.
Ale każdy weekend jednak zawsze się kończył i trzeba było wracać do codzienności.
Nieważne, jak niemiła miałaby być.

[Ta mini bestia pewnie chciała stylowe od Iry xd Markus pewnie się jara tym, że ma coś wiecznie na sobie związanego z Irą] 


Markus czuł ból żołądka już na samą myśl o powrocie do szkoły. Bał się, że spotka swojego oprawce na szkolnym korytarzu i nie będzie to miłe spotkanie. Bał się, że Ira o wszystkim się dowie i weźmie stronę prześladowcy. W końcu ten pisał prawdę, Markus był obrzydliwy, był spasiony, był świnią. Znów miał problem z jedzeniem, ale nie chciał żeby ojciec to zauważył, więc zjadł śniadanie, które na szybko zwrócił w swojej łazience. To jedynie wzmogło ból brzucha. Czuł lekkie zawroty głowy, ale wiedział, że musi się trzymać, nie może nic dać po sobie znać.

[Look dobrany do opaski, no co xd I wiesz, jak tak bardzo chciałby, żeby mieli ze sobą coś związanego na wieki, to się mogą magicznie wymienić na zdrowe oko xd A nasz "Markus" ma patrona-chowańca, który jest magiczną, kosmiczną sową. Magia i nauka w jednym xd!]

Kolejne dni i tygodnie zleciały całkiem szybko. Wrócili do domu, przyszedł sylwester i nowy rok, który tym razem po prostu spędził z Markusem, kiedy jego ojciec był w pracy. Niektóre dzielnice miasta świętowały zdecydowanie zbyt... hucznie, dlatego nie dziwił się, że pan Adams wolał być w pracy i trzymać rękę na pulsie. Sam nie miał ochoty na nic wielkiego, nawet jeśli Łasica chyba oczekiwał, że będzie chciał się wbić w jego plany. Z Markusem bawił się dobrze i tyle zdecydowanie mu wystarczało.
Po przerwie wrócili do szkoły i wszystko jakoś leciało.
Raczej dobrze, nie?

***

Pierwszy raz słyszał, a raczej czytał o tej nominacji. To było ostatnie czego potrzebował, dlatego nie chciał do tego dopuścić. Jeszcze by się okazało, że to prawda i będzie musiał udać się na bal. O wspólnej "walce" z jakąś koleżanką nawet nie zamierzał myśleć. 
"Nie idę na żaden bal. 
Odpuść."
Wcześniej nie odpisywał, teraz jednak wolał to zmienić. Nie chciał żadnych plakatów. Niczego, co miałoby wyjść poza te wiadomości.

- I co, czyżbyś jednak miał zmienić zdanie? - rzucił do Markusa, kiedy spotkali się na szkolnym korytarzu. Zastał Markusa wpatrującego się w rozwieszony nad szafkami szeroki baner informujący wszem i wobec o tym, że termin szkolnego balu zbliżał się nieubłaganie i miał odbyć się już jutro. A że Markus wpatrywał się w ten baner tak, jakby ta folia albo i sam bal miały zrobić mu jakaś krzywdę, to sie mógł zainteresować, nie? W końcu Markus faktycznie mógł zmienić zdanie co do swoich planów.

Markus niemalże wzdrygnął się ze strachu, gdy Ira zaszedł go od tyłu. -Co?- potrzebował sekundy, by przywołać się do porządku. -Niee, nie planuję w nim wziąć udziału. Po prostu spoglądam na baner, bo to nie moja estetyka i uczę się akceptować to.- spróbował to wszystko obrócić w jakiś żart. -Nasze plany są o wiele lepsze.- tu już powiedział prawdę, choć nie był pewien, czy jedzenie ciasteczek to coś, na co ma ochotę. Dla Iry może otworzyć i piekarnię, ale dla siebie... Już to tak nie działało.

Przekręcił głowę, uważniej przyglądając banerowi.
- Fakt, okropny jest - zgodził z Markusem w tym, że ta estetyka była... wątpliwa. Wyjątkowa. - Dobrze, że masz mnie. Możesz popatrzeć i podnieść sobie poczucie estetyki... - Puścił do Markusa oczko, zanim trącił go łokciem w bok i skinął mu głową na znak, że niech się ruszy. Zamiast stać i podziwiać to coś, mogą zmienić miejsce, nie? - Oczywiście, że są. - No aż prychnął. Jak Markus mógłby w to wątpić?

-Od razu mi lepiej.- powiedział po nieco dłuższej chwili wpatrywania mu się w oczy. -Może osoby, które są w radzie szkoły spychają robienie banera dla najmniej utalentowanej osoby za jakąś karę, albo przegraną w zakładzie?- wątpił, by było to robione dobrowolnie. -Albo robi to osoba, która nie chce tego balu- wtedy byłoby ciekawiej. -Umyłem piekarnik.- pochwalił sam siebie, ale też chciał poinformować, ze wziął sobie ich plany do serca.

- Ktoś tutaj robi się wredny... Jeszcze trochę i Regina George będzie dumna... - Okej, przesadzał teraz, to było jasne i nie zamierzał udawać, że nie, no ale fakt faktem, że czasem można było wyłapać, że Markusowi trochę wyostrzył się język. To nie było nic złego. Każdy się zmieniał, nie? Poza tym, to skądś wzięła się zasada, że z kim się zadajesz, to takim się stajesz. A Markus miewał w końcu... różne towarzystwo.
- Łał - skwitował tekst o piekarniku, bo nie bardzo wiedział, jak w inny sposób wyrazić to, jakie wrażenie Markus na nim zrobił. Po prostu... Ta, jakoś nigdy nie wiedział, jak na to reagować. - Tym nowym super płynem domowej roboty?

- przepraszam, to nie tak miało zabrzmieć. - Markus chyba na siłę czasem próbował udawać, że wszystko jest okej i właśnie przez to powinien parokrotnie myśleć nad tym, co mówi. -Miał to być po prostu żart. - a skoro nikt się nie śmiał, to nie był to udany żart. -Nie, spokojnie, kupnym - pokręcił głową -bałem się, że zapach octu może się unosić za długo, więc wolałem nie ryzykować. - ciasteczka przesiąknięte zapachem octu raczej nie brzmiały apetycznie, więc wolał pozostać przy sprawdzonych specyfikach.

- Ja tego czegoś nie robiłem, żebyś miał mnie przepraszać. - Wzruszył ramionami, bo co mu w sumie do tego, czy Markus obraził, celowo albo przypadkiem, autorów tego jakże wspaniałego dzieła sztuki? Tym bardziej, że w sporej cześci podzielał przecież jego zdanie. - A poza tym, to wiesz, Regina George rządzi. - A że nie gustował w kobietach, nie musiał się martwić o to, że ma okropny gust do dziewczyn...
- Ten zostawiasz na specjalną okazję posprzątania po naszym pieczeniu? - Zerknął na Markusa, bo przecież specjalne okazje potrzebują specjalnej chemii, no nie?

-Ale wysłuchałeś nieudanego żartu. Za to powinno się przepraszać. - Markus zauważył to, co niby oczywiste, ale mało kto przeprasza za nieudane żarty. Częściej się zwala na kogoś, że tego żartu nie zrozumiał i to jego wina. -Lubisz takie dziewczyny?- Ira mógł chcieć się całować z chłopakami, dziewczyny też może lubić. Markus nie zamierzał ich lubić bardziej niż potrzeba do społecznej akceptacji. -W sumie to nie głupi pomysł, może dzięki temu dowiem się, czy zapach się jakoś będzie unosić długo.- pomysł Iry uznał za dobry i warty wprowadzenia w życie.

- Proszę cię. - No znowu musiał prychnąć, ale to było coś, do czego Markus go teraz zmusił. - Ja mógłbym być taką dziewczyną. - Tak, zdecydowanie mógłby być jak Regina George. Dajcie mu tylko bogatych starych i dobry notatnik. Resztę ogarnie.
- No i widzisz? Co ty byś beze mnie zrobił. - No nawet by nie wiedział jak dobrze sprzątać.

-Nieprawda - pokręcił głową. -Mimo wszystko jesteś dobrą osobą, nie wredną. - Markus od początku myślał o nim w pozytywach, spoglądał na niego przez różowe okulary. Dla niego Ira miał same dobre cechy, byli przyjaciółmi, to może sprawiało, że jakieś nie takie cechy Markusowi nie przeszkadzały. -Nie wiem, pewnie płakałbym gdzieś w kącie. - i cóż, wiele w tym prawdy było.

- Nie bądź taki poważny, to psuje zabawę. - Mówił to Markusowi nie raz i nie dwa, ale mógł dopowiedzieć i trzeci raz. Nie wszystko trzeba było brać na poważnie, a Markus to jednak czasem to robił. Nawet trochę bardziej niż czasem. A nie było potrzeby.
- I to w brudnym kącie... - dopowiedział, jakby naprawdę tylko dzięki niemu Markus wiedział co i jak sprzątać. - Chodź, skoczyłbym zapalić. - Trącił Markusa w ramię, żeby dać mu znak, że chce skierować się w stronę bocznego wyjścia, bo w kiblach przy sali gimnastycznej najprościej było palić.

Parsknął i sięgnął dłonią do karku. Wiedział, że czasem wystarczy jakieś jedno słowo, by zaczął wariować i chcieć coś zmienić. Jednak tym razem nie przeprosił, choć miał to zrobić, to jednak zamknął usta. Niech będzie, że się zmienia. 
-Brrr- aż go otrzepało na wizję brudnego kąta. Miał ochotę umyć sobie dłonie, ale powstrzymał się od poproszenia podejścia do łazienki bliższej niż te przy sali gimnastycznej. -[b]To zabrzmiało niemalże jak groźba nieudanego życia.