Meet the Rutherford's

-Można ich zabrać do jakiejś kosmetyczki, może da radę ujarzmić jego brwi?- to nie tak, że one odejmowały uroku Eddiemu, ale były czymś, co rzucało się w oczy własnym życiem. -Wiesz, skoro są ulubionymi modelami Chrissy, to można pójść krok dalej.- zażartował.
-Wiesz, nie wiadomo, czy dostanę tego pierwszego Nobla... - zauważył -Ale zobaczę, jeżeli krawiec nie będzie aż nazbyt szalonym wydatkiem, to skorzystam.- zgodził się.

- Wiesz, Berniemu najwidoczniej się podoba? - Gdybym tak nie było, to pewnie sam przyciąłby Eddiemu te jego dzikie brwi podczas snu. Albo to tylko Ira byłby w stanie się do tego posunąć.
- Doceniam, że użyłeś określenia pierwszego - przyznał szczerze, zakręcając buteleczkę z lakierem, zeby odłożyć ją obok. Doceniał to, bo to oznaczało, że Markus mial wystarczająco wiary w siebie, zeby dopuszczać do siebie myśl o kolejnych. A to dobra zmiana. - I wierz mi, nic nie będzie bardziej szalonym wydatkiem modowym niz bzdury, które kupiłem. - Wskazał na te swoje boskie spodnie w zebrę. - A ty w idealnie skorjonym garniturze to też profit dla mnie, bo lubię cię w nich ogladac.

-Albo i nie, a jednak postanowił nic nie robić w tej sprawie?- mówił to rozbawionym tonem. -Po tylu latach mógł się przyzwyczaić. - sięgnął po szklankę soku, który sobie wycisnął. -Chodziło mi o modowego Nobla, że najpierw trzeba dostać pierwszego za osiągnięcia. - doprecyzował, bo się nieco nie zrozumieli. Ale i tak najważniejsze, że rozmawiali już inaczej, lepiej. -Bo będę nosić same garnitury i ci się to przeje. - zaśmiał się patrząc na stopy Iry.

- Możemy posłać ich do spania i kosmetyczki w prezencie, dostaną subtelne aluzje o depilacji i może skorzystają... a jak nie, to będę słuchał opowieści o innych rzeczach, które zostały wydepilowane... - Tak, jakoś... Ale to przeżyje. Znosił wysłuchiwanie innych rzeczy, da radę i z tym. Chyba.
- Nie liczy się kolejność, liczy się fakt. Możesz dostać pierwszego Nobla za wybitnie dobry wygląd w garniturze, to też coś. - Przesunął dłońmi po udach, zanim sięgnął po leżącą niedaleko butelkę z wodą. Mial na łóżku bałagan i wiele różnych rzeczy leżących dookoła, ale skonczyl malować lewa dlon, wcześniej malował paznokcie u stóp... byl zajęty, okej? - Moze i mi się przeje, ale co się do tego czasu naparze, to moje.

-Będziemy się parzyć w garniturach?- złapał go za te drobne przejęzyczenie, co dawało dwuznaczności. Zrobił to z uśmiechem, także rozluznial się coraz bardziej. -Z jednej strony cię podziwiam, z drugiej, sam plotkujesz z Eddiem, to później słuchasz o takich rzeczach - podkreślił tę zależność, także już się raczej w tym temacie nic nie poradzi. -A pierwszy Nobel za ubiór?- pokręcił nieco nosem, gdy popijał sok. -Wolę spasować. - jednak takie nagrody i przyznawanie tytułu najprzystojniejszego mężczyzny, to nie były rzeczy które go interesowaly, choć Ira na liście był.

- Nie, będę ci je z radością przygotowywał do założenia za pomocą parownicy, więc naparzę się ich za wszystkie czasy... - powiedzial, jakby właśnie tak miało byc, no bo czy właśnie tego nie mógł mieć na myśli? No przecież oczywiście, że mogl... Uniósł kącik ust jakby chcial w ten sposób rzucić Markusowi jakieś wyzwanie w wyplątywaniu się z łapania za słówka.
- Plotkuję z Eddiem, ale wierz mi, że wciąż są rzeczy, którymi potrafi pozbawić mnie słów. - A jak on nie wiedzial, co odpowiedzieć, to już było coś...
- Szkoda. Ta niebieska koszula byłaby tego warta. - Wciąż mial do niej slabosc.

- Naprawdę? Będziesz poświęcał czas, żeby dokładnie, co do milimetra parować mi kanty w garniturach?- złapał się za serce -mów do mnie jeszcze - aż sam miał ochotę coś posprzątać, gdy tak to sobie wyobraził. -To jest super moc u dziadka, zostawienie ciebie bez słowa. - przyznał i zerknął w stronę szafy. -Mogę ją dla ciebie teraz założyć. - jest wyprana i wyprasowana, więc może się w niej śmiało zaprezentować.

- Oczywiście, że tak. Każdy wieczór, który spędziłbym w domu, kończyłbym na prasowaniu, parowaniu... Składałbym, gładził materiał, dbal o rowny kant... - mowil, jakby to byly najlepsze, najgorętsze rzeczy, które moglby dla Markusa zrobić. Choć najpewniej w pewnym sensie właśnie tak moglo być, kiedy chodzilo o Markusa.
- Chciałbyś ją założyć tak bez parowania...? - Co prawda wizja byla kusząca, ale staral sie trzymać tego tematu.

-To jest dla mnie wizja idealnego świata, choć możemy to wszystko robić na zmianę.- Zamruczał. -Już wiem, co będę dziś robić jak się rozłączymy.- Garderoba była w idealnym stanie, ale... Zawsze można to sprawdzić i poprawić, prawda? Prawda. -No wiesz, już jest wyprasowana, zawsze o nią dbam najczulej.- Jeżeli miałby wkładać serce w prasowanie koszuli, to właśnie w tę.

- Czuje, że robienie tego na zmianę oznaczałoby raczej to, że ja coś robię, a ty to po mnie poprawiasz... - zauważył to z rozbawieniem, bo jednak znal ten (bardziej lub mniej) uroczy pedantyzm Markusa na tyle, żeby wiedzieć, że właśnie tak mogłoby się to skończyć. - Ale mógłbyś mnie nauczyć prasowania kantow... Moglibyśmy to zrobić jak w tej scenie z "Uwierz w ducha", ale zamiast wyrabiania garnków byłoby prasowanie... - No czyż nie byłoby to seksowne? - Dobrze, że nie ma mnie obok ciebie, bo koszula skończyłaby bardzo wygnieciona...

-To nie tak, ja bym po prostu nie pozwolił ci się przemęczać - odpowiedział tym samym tonem i sięgnął po chusteczkę, którą zaczął przecierać blat biurka, przy którym siedział. -Nie wiem, czy bezpiecznie będzie, bo jednak żelazko jest gorące, oparzeń nam nie życzę - przy przecieraniu już nie patrzył na Irę. -Nie no, odwiesiłbym ją na miejsce - zaśmiał się lekko. Chusteczkę wyrzucił do kosza i wrócił do patrzenia na męża.

- Ach, tak... Uwielbiam tę naszą gorącą grę wstępną, w której składasz ubrania w idealną kostkę i wieszasz koszulę na jedwabnym wieszaku... - Aż musiał się powachlować, tak zrobiło mu się gorąco z wrażenia. Przy okazji dosuszał paznokcie. I nie, żeby drwił z Markusa czy coś, oczywiście, że nie. To była naturalna część ich pożycia i nauczył się dostrzegać pewną przyjemność w wymuszonej cierpliwości, która wiązała się z tym oczekiwaniem. Choć nadal uwielbiał te moment, w których udawało mu się po prostu zrzucić wszystko z Markusa. - Nie masz w sobie krzty romantyka, jeśli obawiasz się takiej niskiej ceny, jaką może być kilka poparzeń trzeciego stopnia.

-A czy... Możemy, a raczej ja mogę szaleć i nie składać, ale jakaś zwykłą koszulkę?- zapytał, bo jednak nie chciał, żeby Ira czuł jakieś niespełnienie, bo on musi złożyć koszulę. Wiedział, że związek to są kompromisy i on chciał też coś zrobić dla Iry. -Wolę być romantykiem, który kupi ci kwiaty bez kolców?- zaproponował. -Także ten poziom romantyzmu mogę osiągnąć. - zaśmiał się lekko. -Jak paznokcie?- zapytał spoglądając na dłonie.

- Kupię ci specjalną koszulkę do szaleństw bez składania. Wiesz, taką, która już wygląda, jakby była pognieciona. - Może jakąś lnianą czy coś, żeby Markus nie był w stanie zauważyć, że to on coś zgniótł... Choć to byłoby może i gorszą opcją, bo Markus musiałby znieść niesienie czegoś, co wyglądało na powgniatane. Nie mógł znieść siedzenia przy czystym biurku, więc to też mogło być problemem... Więc ta, to jednak nie był dobry pomysł.
- Róże bez kolców nie są takie romantyczne... Nie ukłujesz się w palec jak śpiąca królewna i kto cię będzie wtedy całował, hm? - rzucił, jakby to było najbardziej poważne pytanie pod słońcem. Choć chyba to nie był jednak kolec róży... Ale co tam, szczegóły. - Idealne. - Zaprezentował Markusowi swoje wyprostowane palce, prezentując równe, czarne paznokcie. - Ale jeszcze nie skończyłem.

-Ale... Kiedy ją będę mieć to, tak jakbym wolał żebyś... - zarumienił się, choć nie była to krwista czerwień jak potrafiło go złapać. -Ale... Postaram się, by i bez tej koszulki nie mieć swoich typowych odruchów. - choć już tyle lat czuł się dobrze z sobą, nie musiał udawać kogoś, kim nie był, to jednak co nieco mu pozostało. -Wrzeciono potrzebujesz? Zawsze możemy pojechać do Disneylandu i spróbować odtworzyć jakaś scenę. - zażartował. -O, a co jeszcze będziesz robić?- myślał, że czarne to czarne i już skończył.

- Hej, mniej subtelnego znaku nie dałoby się już dać. Widzę, że wychodzisz w tej koszuli - to znak, że muszę rzucić wszystko, bo mój gorący mąż ma ochotę zaszaleć... Czego niby więcej można chcieć od życia? - rzucił, sięgając po żółty lakier, który leżał niedaleko. Wiedział, że może nie powinien rzucać takich rzeczy na białą pościel, ale z drugiej strony to ten hotel tak zdzierał, że powinni przeżyć plamy. Choć póki co żadnej nie zrobił. Ale za to starał się zrobić równe żółte kółko na paznokciu swojego środkowego palca. - Aww, chcesz mnie zabrać do Disneylandu...? - No jak mógłby tego nie docenić, nawet jeśli nie do końca to Markus proponował. Ale czasem warto słyszeć to, co się chce, prawda? - Tym razem nie zabierzemy żadnych dzieciaków. - Nie, żeby nie lubił towarzystwa Margie, ale ciężko było o randkę w jej towarzystwie.
Odłożył żółty lakier, a potem ponownie sięgnął po czary, starając się za pomocą pędzelka zrobić dwie małe, cienkie kreseczki, a potem uśmiech, żeby po chwili móc wyprostować w stronę kamery swój środkowy palec, prezentując uśmiechniętą, żółtą buźkę na tym paznokciu.

- A jakbym przyszedł w niej na koncert?- zażartował. Gdyby mieli takie ubrania, to nigdy by ich nie ubrał w miejsce publiczne. 
Za to miał pewność, że Ira by to zrobił. 
-No wiesz, może nie ukłujesz się tam wrzecionem, ale możesz być w stroju księcia na wielkim łóżku?- więc w ten sposób mogą jakoś fantazję stworzyć i spełnić?
-No piękny, mój jest taki- ze śmiechem też mu pokazał środkowy palec.

- Musiałbym zarządzić przerwę techniczną... Kto ma czekać? Napalony mąż czy kilkanaście tysięcy...? Przecież to oczywiste. - Jak mógłby w takiej sytuacji ignorować Markusa? Co prawda wątpił, żeby ten pozwolił mu na coś takiego, ale byłby gotowy to zrobić.
- Mogę włożyć nawet różową suknię Aurory, wcisnę się. - Zdecydowanie zadałby w niej szyku w Disneylandzie, nie ma innej opcji.
- Och, znam go... To mój ulubiony z twoich palców... - Potrafił robić wiele miłych rzeczy...

-Nie, nie- pokręcił głową- to byłaby motywacja, by zrobić koncert życia.- zażartował. -Jak byłoby źle, to założyłbym jakąś kurtkę, albo worek na nią- w dalszym ciągu żartował. -Ale nie zrobiłbym ci tego. Koszulka byłaby na prywatny czas.- zaznaczył. Mogą żartować, ale jakąś prawdę, warto wyciągnąć na światło dziennie. -Nie wątpię, że się wciśniesz, ale... Chciałbyś?- Uniósł brew, bo nie wiedział jakby się z tym czuł. -A myślałem, że wolisz wskazujący- zaśmiał się.

Cóż, ze swoją aktualną wiarą w siebie to był w stanie stwierdzić, że Markus wiecznie chodziłby w worku pokutnym, ale jednak nie mówił tego na głos, bo nie chciał znowu go jakoś niepokoić... cóż, jeszcze bardziej.
- Cóż, to byłaby jedyna okazja w twoim życiu, żeby zanurkować komuś pod kieckę... - Nie był pewien, czy jeszcze tak się mówiło, bo nigdy nie robił niczego, co by wymagało zerkania pod czyjąś sukienkę. - Ale musiałbym ogolić nogi. - Zdecydowanie.
- Hm, chyba jednak bedziesz musiał spróbować mi przypomnieć, który z nich jest najlepszy... - Jednak wierzył, że Markus będzie gotowy znieść to poświęcenie.

-Nie komuś, a tobie... Ale chyba nie musiałbyś golić nóg?-Okej, może księżniczki miały ogolone nogi, a sam, gdy wrócił na basen to golił pachy, ale... Nie był pewien, czy wolałby Irę w sukience z nieogolonymi nogami, czy ogolonymi, to jednak... Chyba chciałby, by Ira był jak najbardziej podobny do siebie. -Jak tylko się zobaczymy, to będę sprawdzać, który to jest ten złoty palec.- Zaśmiał się i uniósł szklankę w geście toastu.

- I ty chcesz dostać Nobla? - spytał, jakby Markus naprawdę zdawał teraz niesamowicie głupie pytanie. - Czy widziałeś kiedyś księżniczkę z nieogolonymi nogami, hm? - Cóż, nie zaglądał im pod kiecki, ale zważywszy na to, że w filmach nawet księżniczki z czasów prehistorii były gładziutkie jak pupa niemowlaka, to jednak coś w tym było. - Zastanów się nad sobą. - Pokręcił głową z udawaną dezaprobatą.
- Zacznij już je ćwiczyć... - rzucił to z lekkim rozbawieniem, żeby nie było, że namawia Markusa do robienia czegoś z samym sobą.

-Nobel z księżniczkości nie jest dla mnie- Przyznał ze skruchą- Ale za to, dla swojej księżniczki- tu wskazał na niego- będę starać się być najlepszym księciem i osobiście mogę wydepilować jej nogi.- A tu już Ira mógłby mieć pewność, że żaden włos nie zostanie na jego skórze. -Czy takie zadośćuczynienie za brak wiedzy wystarczy?- To może być też ciekawym doświadczeniem. -Mhm, dobrze.- Skinął głową.

- Mówisz, że to przygotowanie przed tym aż dojdziemy do wieku, w którym będziesz musiał golić mi plecy...? - Nie mógł się nieco głupio nie uśmiechnąć, ale... po prostu może było coś w tym, że kiedyś skończą jak Bernie i Eddie, i będą dostawać subtelne sygnały o krzaczastych brwiach i żalić się na golenie mężowi pleców... Ira powinien się cieszyć, że jakoś nigdy nie był szczególnie owłosiony. Choć zawsze była szansa na cofnięcie się włosów z głowy w dół...

-No wiesz, lepiej się uczyć i mieć wiedzę, której się nie wykorzysta, niż mieć problem, gdy ona będzie potrzebna, a się jej mieć nie będzie. - pewnie większość osób nie popierała uczenia się na zapas, ale odpowiedź ta była jak najbardziej kompromisowa. -Choć się nie bój, golę pachy, więc plecy nie będą mi straszne. - miał już ulubiony sposób, piankę i krem po. Także Ira może być dumny.