Meet the Rutherford's

Okej, okej, już był grzeczny. Dlatego właśnie skończył już temat jakkolwiek związany z jakimikolwiek stonogami, i po prostu sprobowal ułożyć listę najgorszych filmów, jakie widział, a potem tych, które uważał za najlepsze, zeby mogli z Markusem trochę o tym podyskutować. Zwlaszcza, ze ułożenie takiej listy wcale nie było łatwe. I wiele było tutaj do przedyskutowania, bo jednak wciąż mieki z Markusem nieidentyczne gusta. Przypomniał też Markusowi o tym, że mial niedlugo wyjść trzeci sezon serialu o smokach, który zaczęli oglądać, a te niemal dwuletnie przerwy byly niemal dobijające, bo jednak chciał wiedzieć, czy Godfryd i Rickion jeszcze się spotkają i w jaki sposób, bo jednak jeden wciąż byl w klasztorze, a drugi na wojnie. I chryste, ten brat Godfryda, którego sam mial ochotę udusić... No po prostu było o czym dyskutować.

Markus podzielał chęć uduszenia brata Godfryda, to było bez dwóch zdań. -Może sobie przypomnimy najlepsze odcinki?- zaproponował, bo jakoś można ten czas do nowego sezonu spędzić. Lubią obaj ten serial, więc to też ułatwia sprawę. Teraz tylko dojść trzeba do tego, kto, który odcinek uważa za najlepszy.

Skończyli kolacje, wiec po prostu domowili jeszcze po lampce wina, zeby moc jeszcze przez jakiś czas podyskutować, bo rozmowa o filmach trochę się przeciągnęła.
- Och, niech zgadnę... Jednym z twoich ulubionych odcinków będzie pierwszy odcinek drugiego sezonu...? - sprobowal zgadnąć, celujac w pierwszy odcinkek, w którym grali starsi aktorzy. - Ten, który zaczyna się od sceny z służącym...? - Głupio uśmiechnął się na wspomienie sceny seksu Godfryda.

-Jeżeli to ty wspominasz... To pewnie to twój ulubiony?- zapytał z drobnym uśmiechem. -Ja liczyłem na Richarda, więc nie wiem, czy to ulubiony mój odcinek. - przyznał, bo jednak liczył na romans tej dwójki.
-Ale służący... No było to zrozumiałe, jeżeli mogę to tak ująć.- no i pewnie jakaś namiastka to miała być dla Godfryda, bo Markus sobie dodawl, że ten jednak o Rickardzie myślał.

- Jak chcę pooglądać czyiś goły tylek, to mam do tego twój. - Mrugnął do Markusa, upijając maly łyk swojego wina, bo jednak pił je powoli i dość regularnie. Ale prawda byla taka, że zdecydowanie wolał oglądać tylek Markusa niz taki należący do jakiegoś nieszczególnie interesującego go służącego. Nawet jeśli tylek byl niebrzydki. - Zapamiętałem smoki. - A na ich punkcie mial jednak słabość.
- A więc ulubiony będzie ten odcinek, w którym Godfryd i Rickard wreszcie zaliczyli...? - rzucił bardziej żartem niz na poważnie, ale zawsze smial sie z ilosci scen erotycznych w podobnych serialach.

Znów się zarumienił. -Nie zamierzam nikomu innemu go pokazywać... - przyznał i wcale nie wstydził się tego, że Ira jest jego pierwszym i ostatnim partnerem. * -Tak, dżdżownica była ujmująca... Najważniejsze, by smoki kolejny sezon przeżyły. - co tam słudzy, po co oni? Smoki niech zostaną. -To nie tak, ale... Czy to źle, że lubię happy endy?- to nawet nie chodziło o samo zaliczenie, a o... Zwykły związek.

Dobrze, że akurat przestał pić wino, bo niemal zachłysnął się z oburzenia.
- Dżdżownica...? - No jak Markus śmiał? No jak? Tak się po prostu nie godziło. To tak, jakby nazwać jednorożca szkapą. Albo Pikachu żółtym szczurem. Czy coś. No to się nie godziło! - Jeśli już, to wspaniała żmija... - No jak Markus mógł tego nie wiedzieć? - Ktoś tu sobie grabi. - No niemal jakby zbierał sobie teraz punkty minusowe na egzaminie...
- Wiesz, niektórzy lubią dramat, niektórzy happy end... Gusta co do fantazji są różne, ale to nie takie ważne, póki w życiu się dąży do tego samego...? - Uśmiechnął się lekko, bo czy nie tak właśnie było? - Ale to chyba dobrze, że jednak szukasz happy endów? - Optymizm zawsze był mile widziany.

-Będę bardzo się starać w domu o przebaczenie... - tym razem to on upił wina, był w tyle, ale po prostu... Ciągle wolał mniej pić, niż później opowiadać o oceanach w uszach. -Może będę potrzebował jakieś lekcji...?- Znów stuknął stopą o jego. -Oczywiście, że szukam happy endów, sam też pragnę je tworzyć.- Może i było to... Pod jakimś względem do wyśmiania, ale Markus wolał mieć takie nastawienie względem życia.

- Wiesz, twój optymizm, mój życiowy pesymizm... Pewnie to dzięki tej równowadze jeszcze nie mamy rozwodu... - Mówił to bardziej w żartach niż serio, ale jednak było w tym faktycznie całkiem sporo prawdy... Jednak mieli z Markusem więcej różnic między sobą niż podobieństw, ale chyba to właśnie w tym była ich siła. Nie potrafiłby być w związku z kimś choć podobnym do siebie, a dzięki temu, że Markus był tak odmienny, to wszystko wciąż grało.

-Jesteś moim księżycem, a ja twoim słońcem?- zażartował używając tej metafory. Nie postrzegał siebie jak słońca, to raczej Ira nim był, a on krążył wokół niego i dzięki niemu miał życie. W tych pozytywnych aspektach, nie postrzegał tego negatywnie. Mógł być w cieniu, to mu nigdy nie przeszkadzało. -Choć to ty jesteś gwiazdą - dla Markusa zawsze nią będzie.

- Och, a więc ty tu błyszczysz, a ja tylko odbijam twoje światło...? - również rzucił to żartem, odbierając taką metaforę nieco bardziej po swojemu, ale to nic nowego, bo on dużo rzeczy rozumiał... cóż, no po swojemu. - Ale tak swoją drogą, jak już mówisz o gwiazdach i księżycu, to... Nie zastanawiało cię nigdy, jak to jest z wampirami? - To mogło brzmiec głupio, ale był poważny. W końcu Markus zajmował się też pośrednio tą tematyką, nie? Znaczy gwiazd i księżyca. Nie wampirów. Choć to by było spoko. - Księżyc pośrednio odbija promienie słońca pośrednio, odbijając to, co trafia do niego odbite z Ziemi, nie? - zauważył oczywistość. - Więc jak to jest, że jak wampir musiał uważać na światło słońca, to mógł wychodzić w nocy i nic mu nie było? - No głupota, nie? - Musimy zażądać wiernych astronomicznie wampirów.

-Może być tak, że światło, które księżyc odbija jest mniej nasycone? Do tego mniejsze jest odbijanie promieni na ziemi w nocy?- może to nie ratowało aż tak teorii o wampirach, ale było jakąś furtką, którą można było wykorzystać.-A jeśli chodzi o odbijanie cudzego światła, to jednak to jestem ja, więc musimy się zamienić, ty zostań pozytywistą a ja pesymistą. - zaśmiał się i znów sięgnął po wino.

- Ale w takim przypadku światło księżyca powinno je ranić... - Śmiertelna dawka trucizny zabija, ale mniejsza ilość trucizny nadal szkodzi, no nie? Skoro słońce paliło, to księżyc powinien chociaż trochę... no, podpiec skórkę...?
- Ta, jeśli ja jestem tu pozytywistą... Ratuj się, kurna, świecie - parsknął. No jeśli on ze swoim nastawieniem życiowym miałby wyznaczać standardy optymizmu, to naprawdę bał się tego, co szykowałby pesymizm

-Pamiętasz, że sam Rasputin się podtruwał, żeby być odporniejszy, gdy go będą chcieli otruć.- miał nadzieję, że taka historyczna wstawka będzie Irze się podobać. -Plus, jednak to pełnia jest raz w miesiącu, nie wiem na ile pozostałe fazy księżyca miałyby wpływ na ich skórę. Może krem z filtrem, długi płaszcz, sierp księżyca i mogą polować?- dalej się zastanawiał, czy coś takiego nie będzie ratowało wampirzej skóry.

- I dwa razy przeżył, kiedy go otruli... - zgodzil sie, choc nie bylo pewnoaci, ze to lrawda. - Ciekawe, jak uodparniał się na strzały z broni palnej, bo to też przeżył... Strzelał do siebie co sobotę? - zażartował. - Czy osłonił się swoim 30 cm penisem...? - Cóż, no, nie takie rzeczy świat widział...?
- Powinieneś zatrudnić się jako naukowy konsultant do spraw wampirów, każdy film powinien takiego miec... - Nie mówił poważnie, ale czasem coś podobnego zdecydowanie by się przydało.

- Mógł strzelać, kto wie, co się w carskiej Rosji tak naprawdę działo. - rozłożył ręce, bo cóż... Tam chyba wszystko było możliwe. -No wiesz, najważniejsze, że się ochronił - tu już lekko się śmiał. -Ale tylko z tobą, ty będziesz zauważać ich luki, a ja będę próbować albo je wyjaśnić, albo ugruntować. - wtedy może podbijać świat filmu.

- Widzę, że coraz poważniej rozważamy naszą karierę filmową. - Najpierw scenariusze do filmów o nianiach, teraz już wampiry... Jeszcze nawet nie zaczęli, a już rozszerzają działalność... No jak nic otworzą wytwórnię prawdziwych hitów. Po co komu jakaś fizyka czy inne bzdury, nie?
- Chyba powinniśmy powoli myśleć o tym, żeby już zacząć się zbierać...? - Wiedział, że dobrze im tutaj było i przesiedzieli tu więcej czasu niż zajęła im kolacja i wino, ale mogli dalej pogawędzić w drodze powrotnej, prawda?

-Wiesz, coraz więcej argumentów jest ku temu, by to rozważyć. - zaśmiał się delikatnie, a słysząc następne słowa Iry, uniósł dłoń, by przywołać kelnera. -To jest wspaniałe, że nigdy nie wiesz, gdzie i kiedy i jak przydadzą się zdolności i umiejętności. - zauważył. -a może i twój pesymizm nabierze uśmiechu. - sięgnął po portfel, gdy przyszedł kelner z rachunkiem. Oczywiście zostawił mu napiwek.

Cóż, jakoś nieszczególnie był skłonny założyć, że zajmowanie się kinematografią skupioną wokół satanistycznych emerytowanych niań, które były zgodnymi astronomicznie wampirami... chyba jakoś niezbyt pomoże mu w walce o pozytywne myślenie. Raczej wręcz przeciwnie. Ta, po tym to zdecydowanie stałby się pesymistą...
W drodze powrotnej znów wybrali spacer. Był czerwiec, pogoda była całkiem przyjemna, więc po co było marnować pogodę na komunikację miejską albo taksówkę? Spokojnie mogli się przespacerować, kontynuując głupią pogawędkę po drodze.

Markus wciąż nie sięgał po telefon, bo przecież po co? Nie potrzebował niczego, gdy miał Irę obok i żywo z nim dyskutował. To był plus tego, że się różnili. Widzieli różne rzeczy inaczej i mogli swój punkt widzenia przedstawiać. To nie były kłótnie, czy próby przekonania do swoich racji, a właśnie żywe dyskusje, które Markus lubił. 
Choć wiedział, co może się w domu wydarzyć, to jednak nie pośpieszał tego w żaden sposób, pozwalając, by wieczór płynął własnym rytmem.

Cóż, nie to, żeby Ira nie miał z tyłu głowy myśli o deserze, bo jednak dobrze wiedział, że to wszystko prowadzi prosto w stronę sypialni i zdecydowanie nie miał nic przeciwko temu, no bo jednak seks to fajna rzecz, no nie? No tak. Zdecydowanie tak. Ale tak po prostu samo jakoś wyszło, że kiedy weszli ich na już ulicę, pokonując rzędy szeregowców pokrytych wszelkimi odcieniami brązowej i czerwonej cegły, rzędy przyciętych drzew i zaparkowanych wzdłuż chodnika samochodów, to w pewnym momencie coś go... jakby tknęło.
Usłyszał cos, co nie był pewien czym było, dlatego zatrzymał się i po prostu złapał Markusa za nadgarstek, żeby ten nasłuchiwał razem z nim.
- To chyba spod tego samochodu. - Zbliżył się do białej audi i nachylił się, żeby lepiej słyszeć. - Możesz być mężczyzną, sprawdź to. - Wyprostował się i lekko klepnął Markusa w bok, że tak, może pokazać, że nosi spodnie w tym związku i męsko wsadzić głowę pod samochód, żeby sprawdzić, czy to jakiś zawodzący kot, czy może jednak uwolniony ze smyczy wściekły gremlin.

-Być mężczyzną, czy ponieść ryzyko ubrudzenia spodni?- Markus zaśmiał się, bo nie uraziło go poczucie, że jest od brudnej roboty. Dlatego poszedł do samochodu i kucnął. Pod przeciwległym kołem zauważył małego, burego kotka, który zawodził. 
-No hej, no chodź tu.- wyciągnął rękę próbując go zachęcić, a maluch był chyba na tyle przerażony samotnością, że zaraz do niego podbiegł. Dlatego Markus mógł się wyprostować mając go w ramionach. -Chyba się komuś zgubił.- Odezwał się do Iry, drapiąc kota za uszkiem.

- Ty to powiedziałeś - zauważył, no bo hej, to były słowa Markusa, tak? On chwalił jego męskość... Ale i tak jakoś tak przesunął dłońmi po swoich udach, bo jego spodnie będą miały się dobrze... No tak już bywa.
- Nie chcę być nieuprzejmy, ale nie do końca wygląda na czyjegoś. - Okej, nie odgryzł Markusowi ręki ani nie uciekł, więc chyba był zaznajomiony z ludźmi... Tak sądził, bo Ira nie bardzo znał się na kotach. I jakichkolwiek innych zwierzakach w sumie też. Nigdy nie miał nawet rybki. Ale kot wydawał mu się taki... trochę dość brudny i chyba... nieco zaropiały. - Chyba, że uciekł jakiś czas temu. - A niezbyt kojarzył, czy ktoś tu hodował koty, bo jednak jakoś nieszczególnie interesowali go sąsiedzi.

-Nie wygląda na rasowego, więc... Pewnie nikt się nie przejął jego zniknięciem. - powoli dało się słychać kocie mruczenie. -Co robimy?- zapytał patrząc na Irę. -Zostawiamy? Pukamy po domach?- nie wiedział co robi się ze znalezionym kotem, więc po prostu głośno myślał. -Może się okazać, że wychodzi i po prostu się zgubił, a ktoś pomyślał, że jak go nie ma, to go nie ma?- beznadziejny byłby taki dom, ale może ktoś inny przyjmie kociaka.

Cóż, wydawalo mu się, że ta okolica będzie jednak nieco... lepszą. Chyba zwyczajnie założył, że z droższą okolicą idzie lepszą okolica, ale to chyba nie było jednak takie jednoznaczne.
- Zabierzmy go do domu. - Byli w końcu blizej niz dalej. - Później wywiesi się ogłoszenie. - Chociaż skoro nikt nie wywiesił takiego, że kota zgubil, to jednak trochę wątpił, że coś to da. Ale lepiej było zostawić kota w bezpiecznym miejscu.