Meet the Rutherford's

Ira podniósł głowę i niemal spanikowany wskazał na siebie palcem, no bo... że on?
- Ja...? - On nie wiedział tego, co sam powinien robić, a co dopiero miałby robić ktoś inny. Jakby wiedział, to jakoś życie byłoby piękniejsze. Dlatego niemalże go przeraziło to, że miałby dawać życiowe rady i to w sytuacji takiej, jak ta, bo jednak... no... - Dzięki - skwitował jednak, kiedy usłyszał, że on tu jednak służył tylko za kiepski przykład życiowy. W sumie to nie mógł się tym sprzeczać.
Ale on przynajmniej jadł szparagi.
- A ty to miałeś niby jaki powód, co? - odpowiedziała Markusowi pytaniem na pytanie, krzyżując ramiona na piersi.

-Nienawiść matki i babki, które uważały, że jestem chory, to że z tego powodu rodzice musieli się rozejść. - Spojrzał na nią. -Miałem żal i złość na samego siebie, że ojciec musiał was opuścić, zmienić swoje życie. Nienawiść rówieśnicza, gnębienie w szkołach. Cała afera z Kevinem, wszystko we mnie narastało z poczucia winy.- Nie rozmawiał o tym z siostrą. -To, że Ira się dla mnie zmienia, to, że nie umiem mu pomóc, kłopoty z Noblem.- To już były świeższe sprawy, ale przynajmniej trzymał się. -Z tym wszystkim pomogła mi terapia, więc... Co się u ciebie dzieje.- Niech ona teraz poda swoje powody.

Melody może nieszczególnie chciała to pokazać, ale jednak musiała przyznać, że okej, dobrze, Markus miał swoje powody i wyglądały one trochę inaczej niż to, co słyszała na ten temat od matki. Po prostu... jakoś niewiele mówili na ten temat. Choć w gruncie rzeczy to niespecjalnie rozmawiali na większość poważnych tematów.
- Okej... - Nieco opuściła gardę, bo mimo wszystko miała dziewiętnaście lat, nie dziewięć, nawet jeśli mogła uchodzić za rozpuszczoną księżniczkę. - Po prostu... wiesz, że mama wypychała mnie na wszystkie te konkursy odkąd skończyłam sześć lat. Mała miss, miss śnieżynka i cała ta reszta, którą tylko znajdowała... - Jakby postawienie jej na scenie z ładnym uśmiechem miało wszystkich zapewniać, że ich rodzina jest taka szczęśliwa. Nie do końca to działało. - Potem już wyrosłam z bycia małą miss, więc wystawiała mnie w konkursach nastolatek, aż nie powiedziałam, że nie będę robić tej żenady. - Ale ciągle miała być ładna, ładna, ładna. - A teraz mówią mi, że się nie nadaję, bo kto widział modelkę z takimi wymionami, i że widać, że taką krowę musieli chować gdzieś w domu z dużym ogrodem, żeby miała gdzie się wypasać. - To może nie były... najbardziej wyrafinowane komentarze, jakimi można było kogoś urazic, ale mówione tak... sucho przez profesjonalistów potrafiły siąść na głowę.

-Jak ja nienawidzę show biznesu.- Markus aż się nieco zgarbił słysząc to, co wcześniej słyszała Melody. -Wiesz, że twoja pewność siebie, twoje zalety, twoje piękno, twoje zdrowie, nie jest zależne od zdobytych tytułów, wygranych konkursów, czy słów łowców głów?- Miał nadzieję, że zadaje pytania retoryczne. -Jesteś piękna i nie ma cię za dużo tam, gdzie ktoś mówi, że nie powinno. - Spojrzał przy tym na Irę, bo hej, niech on się wtrąci. Przecież Markus nie może gadać o piersiach siostry. -Zagładzanie się, bycie chorym... To nie zmieni podejścia tych ludzi, oni ciągle będą szukać jakiegoś 'ale'. - to była smutna prawda.

Ira nadal siedział przy stole i przeżuwał kawalek szparaga, ktory jakos nie do konca chcial mu przejsc przez gardlo, ale jakos obawial sie go wypluc. Moze i dobrze, bo jakby mial wolne usta, to by pewnie dopowiedzial, ze z dwojga złego to show biznes kupił ten dom, więc chociaz cos za coś.
Spojrzał jeszcze raz w strone Markusa i Melody, kiedy zorientowal sie, ze ten patrzy na niego wyczekująco.
- Markus ma rację... Jakbym leciał na kobiety, to zdecydowanie miałbym cie za dziesiątkę. - Moze nie najlepiej ubrał to w słowa, ale liczyło się to, że mowil to z serca, prawda? Chociaz Melody chyba nie doceniła.
- Nie ma nic bardziej znaczącego dla kobiety niz zapewnienia o urodzie od pary gejów, z których jeden jest jej bratem, a drugi jego mężem - zauwazyla, bo jednak... nie ten target. Choć jednak może tak, bo w świecie mody bylo ich wielu.

Markus wrócił spojrzeniem do siostry.
-A wiesz, czuje spojrzenie jest najważniejsze? Najbardziej decydujące? Twoje. Kiedy patrzysz na siebie. To swoją twarz będziesz widziała do końca życia w lustrze. - starał się to już w taki sposób wytłumaczyć. -Tamci ludzie pewnie już nie pamiętają co ci powiedzieli, inni nie pamiętają o twoich tytułach miss, jeszcze inni nie docenią choćbyś wygrała wszystko. Z tym musisz się pogodzić i nauczyć, że cała reszta ludzi nie może określić tego kim jesteś, w czym jesteś dobra, kiedy jesteś dobra. Oni zasną bez myśli o tobie. - może nie wszyscy byli tak szorstcy, ale już wolał zaokrąglić. -Najpiękniejsza jesteś, gdy to poczujesz w sobie, gdy odnajdziesz siebie. - wiedział, że nie jest dobry w takie rozmowy.

- Mówisz to tak, jakby to było takie łatwe. - Ot, ktoś przyjdzie, powie mądre, rozsądne rzeczy i... Sama nie wiedziała, ale odeszła kilka kroków, żeby usiąść przy wyspie kuchennej. Przez to była w dystansie i od Markusa, i od Iry.
Ira starał się za to patrzeć na tę dwójkę niezbyt nachalnie.
- Markus wie, że to nie jest takie łatwe - powiedział, starając się brzmieć jak najbardziej... delikatnie, bo jednak wiedział, że to drażliwy temat dla wszystkich w pomieszczeniu. - Gdyby wystarczyło, że ktoś powie ci "stop"... to niektórych rozmów nie przeprowadzalibyśmy kilka razy - zauważył. A jednak były tematy do których wracali od lat... - Każdy... musi sam dojrzeć do swoich wyborów, więc może po prostu... nie wiem, mogę zabrać Melody na ten pokaz, żeby sama zobaczyła, że tam wcale nie jest tak kolorowo...? - Spojrzał na Markusa, zanim dodał do Melody, żeby jeszcze się nie cieszyła. Nie chciał jej robić prezentu, raczej chciał pokazać, że nie wszystki jest takie kolorowe, jak się wydaje.

-Mówiłem wcześniej, że jak ona cię przekona, żebyś ją zabrał, to ja się nie będę sprzeciwiać.- Dlatego jedynie skinął głową, że tak, Ira może zabrać jego siostrę na pokaz. -Będziesz mógł też opowiedzieć jej nieco więcej, a z mojej strony... Mogę ci dać namiary na dobrych terapeutów, nie mojego, ale znam paru dobrych.- Nie chciał, żeby Melody czuła, że przy tym samym terapeucie on może wiedzieć co ona opowiada.

- Poszukajmy terapeuty ze zniżką grupową - skwitował, bo ta, to zdecydowanie było coś, co przydałoby się im wszystkim. - Albo lepiej rodzinną - poprawił się, bo jednak całej rodzinie Adamsów by się to przydało. - Dam wszystkim po kuponie na terapię na święta... - Tak, teraz to wpadł na genialny pomysł. Zdecydowanie.
Melody chyba tego nie doceniała, bo jedynie patrzyła na niego nieco krzywo, zamiast - jak przecież sama tego chciała - cieszyć się z tego, że osiągnęła jednak cel. Zamiast tego spojrzała na Markusa.
- Nie powiesz tacie? - spytałą go.

-Jeżeli pójdziesz na terapię, to nie powiem.- To mógł obiecać. Jeżeli jednak będzie mijała się z terapią, z jedzeniem, to jednak będzie musiał zaalarmować. -Wiem, że nie jestem idealnym bratem, ale zdrowie jest najważniejsze.- Może teraz będzie na niego zła, może będzie go nienawidzić, ale może za jakiś czas, to wszystko zrozumie i wybaczy.

Ira musiał unieść na to lekko brew, bo jednak jakoś zapamiętał to wszystko inaczej, kiedy to on chciał powiedzieć ojcu Markusa o jego problemach. Może to była kwestia tego, że łatwiej było udzielać rad niż się do nich stosować, może nieco patrzenia z perspektywy czasu na swoje własne wybory.
Melody za to nadal patrzyła na Markusa nieco krzywo.
- Poważnie? Chcesz, żeby znowu się denerwował? - spytała i chociaż powiedziała znowu, to jednak nie dodała, że tym samym, zeby nie było, że jakoś przepycha winę na Markusa. Bardziej.

Zabolał go zwrot użyty przez Melody. -Więc spraw, żeby się nie denerwował, a ucieszył, że jego córka jest mądra i gdy potrzebowała pomocy, to po nią sięgnęła. - Wiedział, że przysporzył ojcu wiele nerwów, bólu, zmian w życiu. Wiedział, że nie może się tego wyprzeć i o tym zapomnieć, choć bardzo by chciał. -Co ty na to?- Zapytał i usiadł na krześle przy stole. Nie siedział obok Iry, a na przeciwko.

- Możesz mu po prostu nie mówić o niczym, to nie będzie się musiał ani cieszyć, ani smucić, ani dyskutować z matką. - A oczywistym było, że właśnie w ten sposób to wszystko by się skończyło, więc najłatwiej byłoby niczego niepotrzebnie nie komplikować... Ale jakoś ciężko było jej uwierzyć w to, że Markus by tego nie zrobił. To by było za mało porządne.- Ale może naprawdę nasza rodzina powinna dostać na święta wspólny bilet na terapię. - Patrząc na to wszystko... Jeśli to Marvin był najnormalniejszym człowiekiem w ich rodzinie, to nie znaczyło nic dobrego.

- Jeżeli potrzebujesz wsparcia i pierwszej wspólnej wizyty u terapeuty, to jestem za i mogę z tobą pójść. - może na to przystać i w ten sposób okazać swoje wsparcie. -Jeżeli będziesz wolała pójść z tatą, to z całą pewnością on z tobą też pójdzie. - znał ojca z tej strony i wiedział, że pewnie załamie się problemami, ale zrobi wszystko, co będzie mógł, by pomóc Melody.

- Nie to teraz powiedziałam. - Przetarła twarz dłonią, a potem krótko spojrzała na nią, zeby sprawdzić, czy nie rozwazala sobie oka. - Wiem, że tata się starał. Zawszeto robi. - Wiedziala to, nawet jeśli nie byl przy niej przez większość czasu. Kiedy była dzieckiem, miala mu za złe to, że zabrał ze sobą Markusa, zamieszkał gdzies bez nich, a potem znalazł jeszcze nowa rodzinę, ale z perspektywy czasu wiedziała, że robil wszystko, co mógł, zeby wszyscy mogli być jakos szczęśliwi. - Wiesz, że w tej rodzinie nadal są inne osoby, które mają... problem ze wszysktim. - Markus nie mieszkał w Stamford od prawie jedenastu lat, ale Melody i Marvin tak. Skończyli szkole, dopiero myśleli o wynoszeniu się gdziekolwiek, a to wszystko, całe wychowanie Marthy i to, co wpychała do głowy swoim wiecznym niezadowoleniem, miało znaczenie.[/b]

-Wiem, dlatego jeżeli będzie trzeba wam pomóc gdzieś stanąć na nogi, to możecie na mnie- Spojrzał na Irę - na nas liczyć. Tylko chciałbym, by była to mądra pomoc, by moze właśnie było to połączone z terapią?- sam starał się pomóc sobie bez niej, ale wiedział, że jednak to dzięki niej tak naprawdę sobie pomógł. Nie chciał, by Melody za długo popełniała jego błędy. -Tata też pomoże, dziadki... Macie nas.- grupa wsparcia była może i specyficzną, ale była.

Nie mogła nie zauważyć, że kiedy tylko jakkolwiek poruszała temat tego, że matka miałaby jakkolwiek być związana z tą rodzinną terapią, Markus omijał temat. Wiedziała, że przez to wszystko, co się wydarzyło, Markus się od niej odciął... ale dla nich to nie było takie łatwe, bo jednak przez ostatnie lata to głównie ona ich wychowywała. A to jednak pociągało za sobą wiele rzeczy. Byli bliżej matki i babki, nie aż tak blisko dziadków... Wiele rzeczy było po prostu... innych. Ale tak już po prostu było. Inaczej.
- Pomyślę o tym... Tak poważnie, nie na odwal się - dodała, żeby Markus nie myślał, że mówi to tylko po to, żeby się odczepił. - Ale najpierw poszerzę horyzonty. - Uśmiechnęła się, bo przecież czy pójście na pokaz nie tym właśnie było?

-To już decyzja Iry.- Uniósł dłonie, bo on się w to, nie będzie mieszać. -Ale... Terapia, pamiętaj, im szybciej pójdziesz tym lepiej. Chyba, że szybciej wolisz porozmawiać z tatą, co jestem w stanie ci załatwić szybciej niż wejściówki na jego koncert.- Znów spojrzał na Irę, by lekko unieść kąciki ust w delikatnym uśmiechu. Spróbował zażartować, więc chyba wchodzili na dobre tory.

- Powiedziałem, że ją zabiorę. - A jak już powiedział, to zrobi, to to zrobi, nawet jeśli miał ochotę równie mocno, jak na pojechanie na ryby. - Więc nie dręcz siostry. - Może nie do końca to robił Markus, ale może najlepiej było już skończyć temat kablowania na rodzeństwo, bo w tej chwili i tak do niczego więcej to nie doprowadzi. - Każdy musi dojrzeć do wszystkiego w swoim tempie. Wiesz to. - Właśnie tak było w ich przypadku, a nie zawsze działało uczenie się na czyichś błędach. Czasem trzeba było na własnych.

-Dobrze, dobrze- uniósł dłonie w geście poddania. -Zostajesz na noc?- Zapytał się Melody, bo nie wiedział, gdzie ona chce zostać. -Przygotuję pokój.- Może z nimi zostać, on może przy jakimś sprzątaniu, poprawi sobie nastrój, a przemyśli coś niecoś z pewnością. Może to mu pomoże, może to nie będzie... Sam nie wiedział...

Melody została na noc, co może było dobrym wyborem, bo chociaż była dorosła, to nie powinna chodzić w nocy sama po obcym mieście, dlatego ją zatrzymali. Mieli na to wystarczająco miejsca, a Markus zawsze dbał o to, żeby pokój gościnny był w pełni przygotowany. Jednak nie zatrzymywał go, kiedy ten zdecydował się przygotować go jeszcze bardziej, bo wiedział, że porządek zawsze działał na Markusa uspokajająco. A tego nie zamierzał mu odmawiać, bo wiedział, że ten ma wiele myśli w głowie.
Dlatego kiedy wieczorem zostali sami w sypialni, to nie mógł nie zapytać:
- Jak się czujesz?

[Za bardzo mi weszło od Florence And The Machine xD]


Markus wiedział, że Ira się martwi, dlatego gdy byli już w ich bezpiecznych czterech ścianach, to sięgnął dłonią do jego policzka i pogłaskał go przez chwilę -Dobrze, jest dobrze.- I miał przede wszystkim głęboką nadzieję, że jest dobrze. Że będzie dobrze. 
Mimo wszystko nie potrafił zasnąć i gdy zrobiła się już z tego wszystkiego północ, to wstał z łóżka, starając się nie zbudzić Iry. Trafił do kuchni, gdzie po cichu nasypał musslli do miski, zalał je mlekiem. Przysiadł przy wysepce i po cichu zapłakał.

Chyba dlatego, że często sypiali osobno, to kiedy znów zajmował jedno łóżko z Markusem, potrafił zorientować się, że coś jest nie tak. Dlatego w pewnym momencie obudził się, kiedy przesuwając dłonią po materacu nie natrafił na Markusa. Przez chwilę po prostu leżał, myśląc, że ten jest w łazience, ale kiedy przez dłuższy czas Markus się nie pojawił, to jednak ruszył tyłek. Usiadł na łóżku, rozglądając się wokół, a kiedy jakoś nigdzie nie dostrzegł Markusa, podniósł się z łóżka.
Zszedł na dół i zawędrował do kuchni, kiedy dostrzegł, że było zapalone tam jedno ze świateł. Wszedł więc powoli do środka, bo równie dobrze mogła być tam Melody. Ale znalazł tam Markusa w towarzystwie Hughesa. Przez chwilę jednak zawahał się, patrząc na scenę, której był świadkiem, bo jednak... nie było to częste. To, żeby znajdował Markusa w takiej sytuacji, która była...
- Hej... - rzucił nieco głupio, starając się mówić na tyle cicho, żeby nie przestraszyć Markusa, kiedy zachodził go od tyłu. - Jak się czujesz...? - spytał, co mogło być raczej głupim pytaniem.

Spojrzał na Irę i szybko przetarł oczy i twarz, czując że są mokre od łez. Hughes wykorzystał ten moment, by spić nieco mleka z miski, ale Markus nijak na to nie zareagował. 
-Hej, a ty czemu nie śpisz?- zapytał przybierając na twarz delikatny uśmiech. -Czuje się zmęczony, ale nie umiem zasnąć i... Może to dziwnie zabrzmi, ale potrzebuje coś zjeść. - żeby pokazać sobie, że można mieć zdrową relację z jedzeniem i że Melody też ją może mieć.

- Obudziłem się, bo zorientowałem się, że nie ma cie obok. - Moze to bylo głupie, ale jednak brak obecności Markusa po jego stronie łóżka byl najwyraźniej na tyle ważny, ze jego organizm wybudzał się ze snu.
Podszedł bliżej, zeby stanąć obok Markusa i dotknąć jego ramienia. Po prostu jakos... Sam nie wiedział, chcial go chyba zapewnić, że jest obok.
- I jecie tak beze mnie? Wiedziałem, że wolisz go ode mnie... - zażartował, spoglądając na Hughesa. Fakt, że mogl siedzieć na blacie i pić mleko z tej miski, a Markus jeszcze niczego nie szorował, byl raczej dobrym znakiem. - Jesli cos jest nie tak, to... wiesz, ze możesz mi powiedzieć? - spytał jednak po chwili, tym razem nieco poważniej.