Meet the Rutherford's

Znów milczał przez dłuższą chwilę, mając wrażenie, że to, co mówi, nie jest ważne. Nie był szczęśliwy. Czuł wszystko z wyjątkiem szczęścia i z każdym kolejnym dniem przygniatało go to coraz bardziej, i tęsknił za czasem, w którym był od tego z daleka, skupiając się na życiu z Markusem. Byli razem, zakładali dom, kończył studia... Wtedy był szczęśliwy.
- To... wiem, że nie powinienem narzekać, przesadzam. - W końcu spełniał marzenia wielu, tak? Powinien się cieszyć, a nie wymyślać sobie problemy. - Nieważne, nie przejmuj się tym, co mówiłem. - Nie było sensu, żeby Markus tracił na to swój czas.

-Hej, po prostu... Przemyśl to jeszcze raz, hm?- zapytał miękkim tonem. -Chyba, że chcesz karierę solisty?- zapytał, bo właściwie to nie wiedział, co Ira miał na myśli mówiąc, że chce odejść z zespołu. -Wiem, że teraz raczej było nam bliżej do kłótni, ale... Jestem po twojej stronie. - więc co Ira tak naprawdę postanowi, to Markus będzie go wspierać.

- Po prostu... masz rację. Nie przejmuj się głupotami. - Najlepiej było o tym zapomnieć, bo cokolwiek by powiedział, najpewniej i tak by brzmiał jak ktoś, komu poprzewracało się w tyłku. Wielu ludzi nie lubiło przecież swojej pracy, więc najlepiej było zagryźć zęby i robić swoje. Na tym polegała dorosłość.
- Będę kończyć - dodał po chwili. - Obiecałem, że zadzwonię do Margie, więc zdzwonimy się wieczorem - obiecał.

-Ira... Poczekaj jeszcze chwilę. - poprosił szybko. -Nie chcę żebyś był na mnie zły, czy uważał, że nie możesz mi wszystkiego mówić. Jeżeli tak czujesz, to przepraszam. Szczerze.- Nie chciał żeby w jakimś niedopowiedzeniu zakończyli rozmowę. -Dobrze, zadzwoń do niej. Udanej rozmowy.- Pożegnał się z mężem, choć wciąż miał w głowie mętlik i nie wiedział, jak to wszystko ugryźć, by było dobrze.

- Wszystko jest w porządku - zapewnił niemal natychmiast po słowach Markusa, bo nie chciał, żeby ten martwił się choć przez krótką chwilę... choć zapewne i tak już to robił. Więc niewiele to najpewniej dało. - Jest okej, poważnie. Kocham cię - rzucił na pożegnanie, zanim się rozłączył. Nie chciał tego robić, poważnie, ale w końcu z wielką niechęcią napisał z prośbą o numer kontaktowy do Rogersa, wyszczególniając w wiadomości, że to absolutnie nie dla niego, a dla jego męża. Nie chciał, żeby ktokolwiek choć przez chwilę pomyślał, że chce cokolwiek od tego człowieka. Jak otrzymał odpowiedź, to przesłał ją do Markusa, a sam przedzwonił do Margie, bo obiecal, że dziś z nią porozmawia.

Za to Markus wysłał wiadomość do dziadków, że owszem posiada numer Rogersa, ale ten nie zachowywał się w porządku względem Iry, dlatego jak tylko Eddie wreszcie dodzwonił się do Rutherforda, to zaczął od razu:
-Jak tylko spotkam Rogersa, to kopnę go w jego szanowne cztery litery. Nikt, ale to nikt, nie drwi z moich wnuków, ani nie próbuje ich kupić. - Tekst o śmianiu się z ćpuna, który boi się igieł Markus im darował, także nie słyszeli o tym. -Dobrze, że mamy jego numer, bo będziemy mogli to ustawić.- Eddie był żywo w bojowym nastroju.

Wypuścił dym nosem, bo siedział na hotelowym balkonie, dopalając papierosa. Nie miał Markusa obok, nie dostanie karniaka na cokolwiek tym razem miałby dostać, więc w ten sposób zabijał chęć na cokolwiek innego.
Może to dlatego, że miał lepszy nastrój, ale chciał zażartować o nazywaniu go wnukiem, bo wychodziłoby na to, że mają z Markusem nie tylko wspólne rodzeństwo, ale i dziadków, a to mogło zrobić z nich parę rodem z Westeros, ale darował sobie ten żart, bo nie wiedział, czy Eddie jest w temacie średniowiecznych kazirodczych smoków. A nie chciał mu tego tłumaczyć.
- Chcesz się z nim umawiać na ustawkę? Puśćcie to w internecie, zgarniecie masę wyświetleń. - Emerytowany były fan bijący się z emerytowaną podstarzałą gwiazdą? Ta, ludzie by to oglądali. - Jeśli chcesz listę wszystkich osób, które mnie obrażają, to mogę ci to złożyć w tom wielkości encyklopedii. - Trzeba było jakoś przywyknąć, nie? - Poza tym to Markus mial wam chyba nie mówić skoro chciał zrobić z tego prezent na rocznicę - zauważył, gasząc resztę niedopałka.

-Gdyby nam nie powiedział, a załatwiłby nam kolację z nim... Przyjeżdżałbyś do nas sam.- Eddie był naprawdę w bojowym nastroju, jeżeli był gotów zrezygnować z Markusa. -Masz więcej takich ludzi? Daj kontakty, już my im powiemy, co o nich sądzimy. Pójdzie im w buty, w tę słomę, która z nich wychodzi.- Fuczał, bo był zły, a z głębi było słychać Berniego, który przywołuje go do wzięcia tabletki na nadciśnienie.

- Przestań, oboje wiemy, że to nieprawda. - Markus to jednak Markus, to on był wnukiem Berniego i naprawdę wątpił, żeby ktokolwiek się go wyrzekł. - I poważnie, to nic wielkiego. Połowa ludzi w internecie wypisuje i mówi na mój temat złe rzeczy, trzeba to po prostu zignorować. - Podniósł się ze swojego miejsca w fotelu, żeby rozsunąć drzwi balkonowe i wejść z powrotem do pokoju. - Więc musisz trochę odpuścić, bo jak ci będzie za bardzo skakać ciśnienie, to na pewno nie dostaniesz prezentu od Berniego... - rzucił, starając się brzmieć odpowiednio dwuznacznie.

-Mogę dostać tak, co by leżeć spokojnie.- Eddie odpalił od razu, wiedząc, że w emocjach mówi i tak. -Ale ci ludzie to nie Rogers, oni pewnie nie mogą tych rzeczy, które on może.- Pokręcił głową, ale wziął tabletkę od Berniego i popił ją wodą. -A już byłem gotów na trójkąt dla Berniego, ale będzie mieć zakaz patrzenia na Rogersa. Nie ma.- Ira mógł usłyszeć, jak Bernie nazywa go starym i głupim i że nawet nie ma co liczyć sam na sam, a trójkąta to on nie chciał.

- Okej, są rzeczy, których naprawdę nie chcialem widzieć... - I to zdecydowanie byla jedna z nich, bo jego wyobraźnia byla bezlitosna, dlatego potrzebował dłuższej chwili na zebranie się w sobie, żeby odpowiedzieć. - Po prostu... luz, okej? - Staral sie jakos pokazac Eddiemu, że jest w porządku i nie musi się stresować. - Nie musicie się niczym martwić, o nic się nie boję, niczym się nie przejmuje. - Kłamał, ale nie wiedziałjak bardzo Markus byl szczegółowy. - Zaplanujemy coś miłego na wasza rocznicę. Zabierzemy was na Hawaje, popatrzysz na tancerzy z głębokim gardłem do połykania ognia... - staral sie jakos zażartowac.

Bernie przejął rozmowę -Nie, nie... Nasza rocznica będzie w domu, nikt na nic nie będzie patrzeć. Przepraszam, za tego starego pryka.- Drugi z dziadków brzmiał na skruszonego. -Nie skorzystamy z numeru Rogersa, nie będziemy słuchać już jego muzyki, ani oglądać wywiadów w telewizji. Wywalimy też ich płyty. Nie martw się, on nie istnieje już dla nas.- Jeżeli mogą jakoś normalnie wesprzeć Irę, to jak najbardziej to zrobią.

Cóż, nieszczególnie wiedział, kogo w telewizji interesowałby podstarzaly rockmen, który byl znany przez kilka lat parę dekad temu, więc wątpił, zeby brak wywiadow byl taka wielka strata.
- Nieszczególnie się martwię. Nie musicie dostosowywać wszystkiego do mnie i wyrzucać płyt sprzed... nie wiem ilu, ale dawna. - Nawet nie wiedzial, kiedy dokładnie te były nagrane, bo nigdy nie byl wielkim fanem. Łasica byl, nawet Markus przez krótką chwilę, ale on jakos sie nie wciągnął i nie zaprzątał sobie tym głowy. - Mówiłem Markusowi, że to nie jest dobry pomysł, bo zdecydowana większość ludzi nie jest taka, jak wydaje się w wywiadach.

-Ale wtedy na koncercie, on wydawał się być kulturalny i z ogładą. Przepraszamy, że daliśmy się ponieść i zawierzyliśmy w jego osobę.- Nawet Eddie westchnął ze skruchą. -My wszyscy jesteśmy po twojej stronie, więc w żaden sposób nie będziemy go już wspierać. A Markusa znasz, chciał dla nas dobrze, chciał żebyśmy spotkali starego idola, ale już on idolem nie jest.- Podkreślił.

- Wy nie macie nikogo za co przepraszac - powiedział krótko, bo w sumie conniby więcej mial tu dodawać? Dla niego to było oczywiste, że ani Bernie, ani Eddie nie są winni niczego. I wciąż uważał, że danie im tego numeru bylo niepotrzebnym robieniem problemu, ale to już nie jego broszka.
Jednak zmienił temat, mówiąc o tym, ze wpadną do nich jak tylko wroci do domu i postarają się zabrać ze sobą Margie i blizniaki. Postarają, bo nie byl pewien czy ojciec Markus bardziej chcial dać mu dzieci pod opiekę, ale o tym już nie mówił.

Markus za to bił się ze swoimi myślami. Wiedział, jakie podejście do sprawy ma Ira, jak zareagowali dziadkowie, którzy z fanów stali się wrogami niemalże numer jeden. Jednak coś mu nie dawało spokoju i czuł, że zdradza Irę, ale...
Gdy usłyszał "halo" nie było już odwrotu:
-Tu Markus Adams - Rutheford. Czy mogę widzieć, dlaczego pan nienawidzi mojego męża?- już się to stało, już nie ma odwrotu.

Ira z kolei absolutnie o tym nie myslal, bo w odróżnieniu do Rogersa, który wracał jak niechciany bumerang, on nie poświęcał mu żadnych nadprogramowych myśl. Mial ciekawsze rzeczy do zrobienia. Poszedł na zakupy, bo naszła go ochota na kupienie czegoś nowego, więc zmusił Ashleya do towarzystwa, kiedy sam wybierał spodnie. To najpewniej bylo jak katorga, ale lepsze to niż podłączanie go pod kroplówki. A że byl w nastroju, to nawet znalazł fryzjera, gdzie wcisnął się na fotel, bo hej, on to on, tak? Wiedział, że Markusowi się to pewnie nie sposoba, ale i tak przeczuwał, że przez to wszystko może skończyć z przydługim szlabanem na cokolwiek związane z seksem dopóki nie odwiedzi psychologa, więc trochę się oszpecil i znów rozjaśnił włosy. Jakos tak go naszło. Zmiany fryzury na gorsze byly chyba jego detoskową tradycją. To jakoś zawsze pomagało. Takie zmiany. Ku rozczarowaniu Ashleya, który musiał mu towarzyszyć aż do czasu, kiedy wreszcie nie wrócili do hotelu.

Markus nie wiedział, że Ira postanowił zmienić swój wygląd. Z pewnością byłby tym zaniepokojony, jednak wciąż miał w głowie historię Rogersa, która różniła się od tego, co przedstawił mu mąż.
Nie rozumiał jego nienawiści i tego, dlaczego tak Rogers mu podpadł.
Nie umiał też nie myśleć o historii którą usłyszał.

Ira nie sadzil, zeby coś było z nim nie tak, ale mial wrażenie, że niektórzy patrzą na niego tak, jakby przechodził jakieś załamanie nerwowe czy inne gówna. A przynajmniej Ashley, który zdecydowanie posyłał mu spojrzenia takie, jakby chcial go gdzieś zamknąć. A po prostu nie znal się na modzie, a Ira wiedział, że będzie slay nawet wtedy, kiedy naciągnie na tylek swoje nowe spodnie w wzory pasków zebry... I w jego pięknej puchatej kurtce w panterkę, która była tak paskudna, że aż musiał ja mieć.
Dlatego mogl zrozumieć, że kiedy siedział z podwiniętymi nogami na łóżku hotelowy, malując paznokcie na czarno, ubrany w te swoje spodnie z zebry i z tym dziwnym platynowym blondem z odrostami na tej swojej pięknej głowie, to Markus, z którym rozmawial przez kamerkę w laptopie ustawionym przed sobą, mogl uznać, że...cóż, że Ira ma może jakiś problem ze sobą albo ze znów się czegoś nalykal, ale zdecydowanie tak nie było. Ira po prostu... mial nastrój na zmiany.

Markus choć chciał pytać jeszcze raz o rozmowę z Rogersem, to powstrzymał się widząc jak Ira wygląda. Właściwie to go nieco wybiło z tropu, więc nie bardzo nawet się odzywał. 
-Powiększyłeś już swoją kolekcję kosmetyków do włosów, czy pojedziemy na jakieś większe zakupy, gdy wrócisz?- Zapytał i miał nadzieję, że brzmiało to na rzucone lekko, a nie na martwiący się ton.

- Zapomniałem o masce... - No az wyprostował głowę i przez to najechał pędzelkiem na skórkę obok paznokcia, brudząc ja na czarno. Dlatego przeklął głośno i sięgnął po wacik, zeby zetrzeć to zanim lakier wyschnie. - Widzisz, co ja bym zrobił bez tej twojej mądrej głowy? - zadał to jakże hipotetyczne pytanie, no bo przecież jasnym bylo, ze stałaby się tragedia. No bo jak to tak bez maski do farbowanych włosów? - Wiesz, że nigdy nie odmówię zakupom. - Podmuchał na paznokcie, jakby to miało sprawić, że cudownie wyschna szybciej.

Poczuł jak na słowa Iry żołądek mu się kurczy. Powinien się przyzwyczaić, ale czasami... Właśnie w takich momentach miał wrażenie, że Ira nie mówi o nim dobrze. Delikatnie to nazywając. 
-Wiesz, włosy na szczęście odrastają, ale maska pewnie się przyda - skinął głową. -Jak będzie ci jej jeszcze brakowało, to się wybierzemy. - uśmiechnął się. -Teraz pewnie będę mógł z daleka zobaczyć fanów, którzy też rozjaśnią włosy.- czy to tak czasem nie działa właśnie? Idol coś robi, a fan naśladuje?

- Wtapiam się w rodzinę. - Co prawda może nie był to szczególnie wyszukany zart, ale skoro i tak zartowal ze współdzielenia dziadkow i rodzenstwa, to mógłby to pociągnąć dalej. - I tak, ha ha, wiem, że kolor nie wyszedł tak, jak mial... - Bo, jak Markus sam to ujął, można było zobaczyć go z daleka. - Ale miałem ochotę na coś nowego. Może znowu zrobię róż? - Zastanowił się nad tym na glos. Odmlodzilby się...
- A co u ciebie? - zmienił temat, bo jednak u niego dobrze było widać to, co u niego bylo .

-A myślałem, że lubisz się wyróżniać na naszym tle. - zaśmiał się, bo ciężko było nie zwrócić na Irę uwagi w tłumie blondynów. -W różu było ci dobrze.- skinął głową -a co u mnie? Co u mnie- powtórzył się -będę musiał kupić sobie jakiś garnitur albo smoking, ale... Poczekam na ciebie. - dodał to już z szerokim uśmiechem. -Wtedy będę mieć pewność co do wyglądu i jakości - a to się liczyło, prawda?

- Dzięki temu Eddie I jego brwi będą mogli bardziej błyszczeć. - Eddie mogl być siwy, ale brwi póki co wciąż pozostawały mu czarne jak smola.
- Powinniśmy ogarnąć krawca. Taka okazja zasługuje na garnitur szyty na miarę. - Wiedział, że było wiele salonów, w których znaleźliby coś odpowiednio... coz, odpowiedniego, ale chcial, zeby to było bardziej niż odpowiednie. - Zadasz takiego szyku, że dadzą ci drugiego Nobla za styl - zażartował.