Meet the Rutherford's

- Nie no, teraz to ty popłynąłeś... - Co, jak co, ale o tym to Markus niech nie planuje nawet marzyć. W końcu BFF był tylko jeden, nie? Nie mógł tego zrobić ojcu Markusa. W końcu to jego BFF. Tego nie mógł mu odebrać, bo jeszcze czasem przy kolejnej odmowie wspólnej kolacji przestałby go lubić, jak to mu groził.

- Potrzebuje chyba przytulenia. - zaśmiał się, wiedział że Ira zawsze trzyma dystans fizyczny, więc nawet nie próbował go przytulić. Te słowa nie były zobowiązujące, o czym właśnie świadczył śmiech. -Aa przynieść wody, albo coś?- zazwyczaj Ira mało jadł, ale Markus wolał i tak się zapytać. Może kiedyś nadejdzie ten dzień, gdzie chłopak będzie chciał, więc pytał. -Może jeszcze coś słodkiego zostało, ale nie wiem czy szarańcza nalotu nie zrobiła. - rozłożył bezradnie ręce.

- To jest zarezerwowane tylko dla BFF, sorka. - No cóż, takie jest już życie, Markus będzie musiał to jakoś przełknąć. W końcu chyba nie będzie chciał zdetronizować ojca, prawda?
- Nie, niczego nie potrzebuję. - Pokręcił głową. - Właściwie będę się niedługo zbierać. Wiesz, babka. - To był chyba wystarczający argument dla wyjaśnienia.

-Dobrze, niech tak będzie... Pewnie tato się ucieszy, jak go przytulisz na do widzenia. - sam byłby przeszczęśliwy, gdyby Ira go przytulił. Go, w sensie Markusa, nie ojca. -I to będzie chyba jego najlepszy świąteczny prezent. - po tym, co się stało w domu, to chyba nie było opcji, by pomyśleć inaczej. 
-Pewnie, miło było ją poznać, fajna jest. - Markus zsunął się z łóżka, wiedział, że nie ma co próbować przedłużyć wizyty Iry. Jakoś nie chciał powtórki z rozrywki. A tym bardziej nie chciał jej dla Iry.

- Nie jestem pewien, czy szczęście to dobre określenie tego, co akurat by czuł... - powiedział, mając na myśli ojca Markusa. Jakby poszedł i go przytulił, to raczej skonfundowanie byłoby najbardziej delikatnym określeniem tych odczuć.
- Wiesz, po kimś to mam, nie? - rzucił nieco żartobliwie, podnosząc się z łóżka.

-Jestem synem swojego ojca, wiem co by czuł.- skorzystał ze zwrotu, który Ira powiedział parę chwil wcześniej. To nie było łapanie za słówka, po prostu domyślał się, że Mark by poczuł, że Irze jest u nich dobrze i bezpiecznie. A to zawsze cieszy, nieprawda? -Podobno dziedziczymy co drugie pokolenie. - skinął głową. Dobrze więc, że babka Iry była jaka była. To mu jednak też przypomniało, że ma jedną nie przepracowaną rozmowę z ojcem. Jednak to chyba wciąż nie był na nią czas? Albo Markus wolał się tak oszukiwać.

***
Ten weekend zleciał nawet całkiem miło, nawet jeśli początkowo Ira miał pewnie opory co do tego wszystkiego. Po prostu to nie był ani pierwszy, ani ostatni raz, kiedy nastawiał się do czegoś negatywnie. W sporej większości przypadków miał rację, ale w tym jednak się pomylił. Na szczęście, można powiedzieć.
Rodzeństwo Markusa nie było aż tak uciążliwe, jak można sie było spodziewać. Może po prostu im się znudził, jak był w ich towarzystwie przez kilka dni, a może po prostu woleli spędzać czas ze swoim ojcem niż z obcym chłopakiem. Ale powody były nieważne, bo dzięki temu przynajmniej mieli z Markusem względny spokój. 
Co prawda i tak mieli wspólny pokój, a nawet więcej, bo wspólne łóżko. Czy to błąd rezerwacji, czy po prostu ojciec Markusa nie mógł tego odkręcić, ale zamiast dwóch pojedynczych łóżek musieli jakoś poradzić sobie z jednym podwójnym. Ojciec Markusa proponował, że może zamienią się pokojem z bliźniakami, ale tym jakoś ten pomysł szalenie się nie podobał. Więc machnęli ręką i jakoś sobie z tym radzili, bo to w końcu tylko dwie noce. Da sie przeżyć, nie? A przynajmniej dawało, bo jakoś sobie radzili.

Gdyby ktoś zapytał Markusa, czy sobie radzi to nie byłby tak pozytywnie nastawiony. Po prostu... Bliskość Iry powodowała, że miał ciągle rumieńce na twarzy i szybsze bicie serca. Okej, wiedział, że już raz razem spali, ale to nie było w tym samym łóżku. Teraz miało być inaczej, mieli spać razem i już niemalże miał się pytać ojca, czy może spać z nim. 
Jednak nie chciał żeby to jakoś nie fajnie wyszło, więc wsunął się pod koc. - Kołdrę zostawiłem tobie. - nie wiedział czemu ale to wyszeptał. Chyba bał się, że jak powie to głośniej, to zdradzi się z tym wszystkim co w nim siedziało.

- Nie musisz. I tak się w nocy rozkopie i będę spać bez. - Wzruszył ramionami, siadając na łóżku. Problemem łóżka było to, że z obu stron były szafki, a więc żadna strona łóżka nie przylegała do ściany. Więc był dreszczyk ryzyka o to, czy Markus zaliczy glebę. Zależy od noc. Czasem nie był tak... aktywny. - Wiesz, taki ze mnie gorący chłopak, że jej nie potrzebuję - zażartował.

-No, ale zostawię, gdybyś jednak wolał. - Markus zadowoli się kocem, nawet się jakoś szczelniej nim przykrył. Po prostu, nie chciał żeby coś było widać, jeżeli coś się stanie. Może jednak przy luźniejszym przykryciu nie będzie tak widać? -To wiem, najgorętszy jakiego znam. - przyznał mu rację, no i też przyznał na głos to, co o nim myślał. Ira był gorący, był przystojny, był ciekawy, był odważny, miał czasem burzę w spojrzeniu, ale Markus łaknął tego deszczu. Bez niego usychał.

- Nie musisz mi słodzić, przecież już masz mnie w łóżku... - rzucił, ale to było tak głupie, że na koniec sam się zaśmiał ze swoich słów, bo po prostu... No, to przecież było tak durne, jak tylko mogło być, nie? Więc grunt to śmiać się ze swojej głupoty. Tego się zamierzał trzymać...
- Lepiej trzymaj się łóżka - ostrzegł jeszcze Markusa, zanim się położył. - Czasem kopię. I się rzucam. - Ale tylko czasem. Ale jak już to robił, to porządnie..

-Mam poważne zamiary, więc nie przestanę słodzić. - zawtórował mu śmiechem. - mam zamiar dać ci się wyspać i sobie też. - taki to był poważny zamiar. A jaki ważny. W końcu muszą mieć siły, muszą się zregenerować. -Mogłeś mówić, to bym się przywiązał. - oczywiście żartował. Jakoś nie wierzył w to, że można kogoś z łóżka skopać, wiedzial, że można kopnąć, ale nie wykopać. Nie stresował się zatem wspólnym spaniem.

- Mam nadzieję, że jak będziesz zbierał się do kupna pierścionka, to dobrze zmierzysz obwód. Palca. - W końcu pomyłki chodzą po ludziach, można się pomylić i mierzyć inną część ciała... Sam nie wiedział, skąd w ogóle brały mu się czasem te głupoty...
- A widzisz? Gdybym jednak dostał te kajdanki na bransoletkę, to byś miał się czym przypiąć. - Nie, żeby w ogóle o to ojca Markusa pytał, ale co z tego?

-W pierścionkach chyba liczy się karat? Nie obwód? - wolał iść w tę stronę myślami i żartami, a nie wyobrażać sobie inne obwody. 
Talia. 
Obwód talii. O tym może myśleć. 
-Może ja pójdę po kask do spania?- parsknął śmiechem. -Nie może być tak źle, przecież jesteś uroczy. - nie przemyślał znów swojej wypowiedzi, więc wybrzmiało to jak wybrzmiało. Tak, jakby chwalił małego kotka. 
Ira był jak dorodny kocur.

- A na co mi taki, co ma dużo karatów, jak będzie zbyt mały, żebym go założył? - Czy to nie było raczej dość istotne? Z czego tu się tak cieszyć, kiedy pierścionkiem mógłby chwalić się ludziom co najwyżej przez pokazywanie go w pudełku, sugerując przy tym, że ma na niego zbyt grube palce?
- Oczywiście, że jestem uroczy - zgodził się z Markusem, bo taka reakcja była dla niego raczej najbardziej naturalna, ale jednak jakoś... nie bardzo wiedział, co o tym myśleć.

- Mógłbyś być orginalny i nosić go jako zawieszkę na szyi? Naszyjnik też mógłby być drogi, diamentowy albo jakiś taki pasujący. - nie znał się na tym, zakup bransoletki niemalże sprawił, że dostał gorączki. Ale i tak chciał sprawić prezent, więc pewnie zrobiłby wszystko, by sprawić pierścionek. 
-Twoja uroczość zawsze mi dzień poprawia. - Markus poczuł się chyba zbyt bezpiecznie, zbyt luźno, że takie rzeczy wygadywał. Ale w końcu był przy Irze.

- To mało ekonomiczne podejście do życia, wiesz? - zauważył. - Taniej wziąć miarkę na pierścionek niż później dokupywać do niego diamentowy naszyjnik... - Cóż, ponoć kto bogatemu zabroni i inne takie, no ale taka opcja byłaby nie tylko tańsza i łatwiejsza, ale i jakoś wyglądałaby lepiej, bo nie da się zaprzeczyć, że milej zapamiętuje się chyba takie oświadczyny, podczas których zmieściło się pierścionek...
- Jaka więc szkoda, że to noc, niczego ci już nie poprawię... - westchnął jakże smutno, krótko sięgając dłonią, żeby poklepać Markusa po kolanie.

-Och, ale byłby to znak, że osoba która się oświadcza niczego skąpić nie będzie? Iiiii będzie mieć kasę, by później już z narzeczonym - nie mówili o kobietach, więc Markus nie zamierzał o nich myśleć. Nawet potencjalnie i czysto hipotetycznie. -poprawisz mi sny, dzięki tobie będą lepsze. - Ira dotknął jego kolana, a Markus miał wrażenie, że dotyka go całego. Ciepło rozlało się po jego ciele, jak na znak.

- To raczej znak, że marny z niej ekonomista i romantyk. - Miał swoje zdanie na ten temat, ale w końcu skądś wzięło się powiedzenie, że opinia jest jak dupa i każdy ma własną, nie? Może był młody i głupi, a z czasem zmieni zdanie, ale na ten moment wolałby dostać coś, co by mu pasowało i świadczyło o tym, że ktoś go zna.
W końcu jakby Markus dałby mu za małą bransoletkę w zupełnie nie jego guście, to później nie naprawiłby tego drogim zegarkiem, nie? Czy coś. Jakoś tak.
- Zobaczymy. - Cóż, Markus przekona się w nocy, czy to będzie taka urocza noc.

-Podobno my mężczyźni nie jesteśmy takimi romantykami, więc może próbujemy jakoś gestami, prezentami to nadgonić?- trzymał się tego, że rozmawiają o oświadczynach między facetami. -Więc chyba prościej drugiemu przyjąć nie taki rozmiar pierścionka?- co jeśli dwaj nieromantycy by się chcieli spiknąć? -Jestem dobrej myśli, widzisz? Już działa twoja moc.- uśmiechnął się i wyciągnął dłoń, by dotknąć jego ramienia i zrobił to na szybki, żeby Irze nie wchodzić za długo w jego przestrzeń osobistą.

- Proszę cię - prychnął, bo w tym momencie to Markus popisywał się absolutnym brakiem wiedzy o oświadczynach. I gejach. I w ogóle o wszystkim. - Gdybyś chciał mi się oświadczyć niedopasowanym pierścionkiem, jedyną odpowiedzią byłoby to. - Pokazał Markusowi wyprostowany środkowy palec w dość wymownym geście.
Na tyle to jednak był płytki.
- I nie mądrz się tyle, tylko idź spać. Twój ojciec rano wyciągnie nas na ryby. - No aż się wzdrygnął.

-Mogę się oświadczyć tobie i na ten palec. - zaśmiał się i wyciągnął dłoń, by palcami spróbować jakoś objąć ten palec. -Chyba trafię z wyborem rozmiaru. -: zażartował, bo raczej nie poznał rozmiaru, no i nie na ten palec się kupowało się pierścionki. -Zrobimy sobie kawę, ona nam pomoże przetrwać. - zaproponował i dopiero po tej chwili puścił jego palec. Miał nadzieję, że się nie zapędził, ale..  no jakoś mu się dobrze trzymało. -No to... Dobranoc.- schował dłoń pod głowę.

- Nie posuwaj mi palca, przynajmniej nie przed ślubem - rzucił głupio, bo jednak gest, który wykonał Markus, mógł wzbudzać pewne... obsceniczne skojarzenia. Wiedział, że nie to Markus miał na myśli, ale kto zabroni mu wygadywać bzdur, nie? To było dla niego typowe.
- Będę mieć koszmary. - To mógł oznajmić, bo tego był pewien. Koszmary o rybach. Okropienstwo.

-Przez mój dotyk?- Markus nie wiedział jak do tego teraz ma podejść. Owszem, nie przemyślał gestu, ale nie spodziewał się, że Irę może to tak obrzydzić. -Przepraszam. - posunął się na skraju łóżka, żeby mieć mniejsze szanse, że go jakoś dotknie. Pozostał jednak twarzą do niego, - Pamiętam, że nie lubisz dotyku, a wciąż wchodzę w twoją przestrzeń. Mam nadzieję, że mi wybaczysz. - w końcu powielał ten błąd i często go dotykał. Jak widać, Ira może mieć już dość.

- Jezu, przez ryby. Przecież o tym mówię. - Przewrócił oczami, bo nie widział powodów, żeby Markus szukał problemów tam, gdzie ich nie było. W ogóle nie roztrząsał sprawy dotykania, nie mówił niczego na ten temat poza tym jednym głupim żartem, więc w czym miał być problem? Jakby jakiś miał, to by powiedział, nie? - Po prostu idź spać, bo ci mózg już chyba wrzucił wolniejsze obroty. - Choć Markus już jakiś czas temu wydawał się być jakiś taki... dziwniejszy niż zwykle.