Meet the Rutherford's

Miał ochotę spojrzeć na Markusa w sposób, który miał wyrażać a nie mówiłem, ale jakoś... Sam nie wiedział, chyba nie miał na to chęci. Właściwie to nijak nie zareagował, po prostu skinął głową, a potem poszedł razem z Markusem na górę. Odłożył swoje rzeczy, a potem poszedł sprawdzić, co z Margie. Wiedział, gdzie miała... swój kąt w domu Adamsów i wiedział, że ojciec Markusa nie zostawiłby jej samej sobie, ale po prostu poszedł upewnić się, że jej drzemka trwa i ma się dobrze.
Dopiero wtedy razem z Markusem z powrotem zszedł na dół, żeby skierować się do jadalni. Po prostu... Będzie, co będzie, tak?

-Siadajcie, starałem się tak zamówić, żeby była ciepła na wasz powrót.- Mark stał nad jednym z krzeseł i choć trzymał za oparcie, to nie odsunął go sobie i nie usiadł, a czekał aż ci dotrą do stołu i to zrobią. Nie chciał jednak mieć nad nimi jakiejś podprogowej przewagi dlatego w końcu i sam usiadł, gdy Ira z Markusem byli na swoich miejscach. 
-Ja wiem, że szkoła dla was jest i powinna- to bardziej skierował do Iry-ważna, najważniejsza... Za niedługo studia i obaj pewnie będziecie chcieli na nie pójść.- a to będzie już duża zmiana. -Dlatego Ira, mam dla ciebie propozycję... Chciałbym mieć opiekę nad Margie, jesteś jej starszym bratem, nie musisz być jej ojcem, ja nie będę jej ojcem.- uniósł dłoń, że nie, nie zagalopował się aż tak. -Ale jesteście młodzi, wszystko przed wami, powinniście mieć inne zmartwienia, inne rzeczy na głowie niż katar dwulatki, przedszkole. - Spoglądał to na jednego to na drugiego. -Praktycznie tu z Margie mieszkacie, macie tu swoje rzeczy.- może więcej dziewczynka, ale to przez to, że i dziadkowie nie mogli się powstrzymać i jakieś  upominki jej kupowali. -Nic się nie zmieni, a będziesz mógł odetchnąć.- spojrzał na Markusa, bo szukał w nim poparcia. 
-Ja.. wow.- Markus nie wiedział co ma powiedzieć i żałował, że nie ma zajętych ust pizzą. -To, będziemy mogli razem wyjechać.- spojrzał na Irę.

Siedział i przez dłuższą chwilę po prostu się nie odzywał, jedynie wbijając wzrok w ojca Markusa. Widać było, że walczył z samym sobą, żeby nie powiedzieć pierwszej rzeczy, która cisnęła mu się na usta. Kiedyś miał z tym większy problem, mówił to, co pierwsze przyszło mu na myśl, ale w ostatnim czasie musiał nauczyć się skuteczniejszego gryzienia w język. Może na całe szczęście.
- Czyli, że niby co...? - spytał wreszcie. - Mam sobie udawać, że nic się nie stało, wyjechać na jakieś durne studia i ją tu zostawić? - W tej chwili miał gdzieś jakieś studia, bo dobrze wiedział, że i tak nie dostanie się na nic sensownego ze średnią, którą zabijał brakami we frekwencji. - I niby co...? - prychnął, powtarzając to pytanie, ale to było coś, co samo mu się wyrwało. - Pójdzie pan sobie do mojej matki i co? Powie jej to, a ona przyklaśnie? - Nie zrobiłaby tego. Z czystej złośliwości. Na tyle ją znał. No chyba, że prędzej gdzieś się powiesi. Przygarnianie byłoby wtedy łatwiejsze...

-Możemy to zrobić przez sąd rodzinny, musiałbyś wtedy zeznawać. Opinia sąsiadów, szkoły... Susan, twoja matka... Może widząc, że będzie mogła robić to co robi- poniekąd nie wiedzą gdzie i z kim- bez obowiązków, które wciąż powinny być jej obowiązkami, a nie twoimi- podkreślił to raz jeszcze-może pójść nam na rękę, przecież wciąż będziesz mieć kontakt z Margie, gdybyś był młodszy to zapytałbym i o opiekę nad tobą- którą też w jakiś sposób mimo wszystko pełnił. -jesteście częścią rodziny, będziesz mógł tu też zamieszkać, z nią w pokoju.- może wtedy czułby się pewniejszy, a i on miałby w głowie, że nie zachęca Iry i Markusa do rzeczy, które pewnie i tak robili. -To jest twoja młodość, nikt ci tego nie odda, nie zwróci. A wciąż będziesz jej bratem.- przecież tego mu nie odbierze, Margie nie chciał mu odebrać.

Cóż, ojciec Markusa chyba nie znał Iry tak dobrze, jak mogło mu się wydawać, bo jeśli sądził, że takimi wypowiedziami go uspokoi, to... Ta, no chyba nie. Raczej wręcz przeciwnie, bo Ira naprawdę miał wrażenie, że coraz bardziej wewnętrznie się najeżał. Po prostu...
Jakoś nie bardzo to widział. Delikatnie mówiąc. Okej, dobra, rozumiał, że ojciec Markusa może i miał dobre chęci, ale jakoś nie bardzo potrafił sobie wyobrazić scenariusz, w którym ma iść do sądu opowiadać jaką to ma gównianą rodzinę i słuchać, jak wszyscy to potwierdzają, żeby później wyjechać i bawić się w studenta, zostawiając tak naprawdę jedynego członka rodziny, dla którego coś znaczył. Nawet jeśli tym czymś było kojarzenie go z karmieniem i myciem tyłka.
- Pana chyba pogrzało - skwitował krótko, podziwiając samego siebie za to, że nie używał niekulturalnych słow. Najwyraźniej dojrzewał.

-Ira, to mój tata.- Markus był teraz w szoku. -To.. to mnie też pogrzało?- zapytał, bo przecież... W sumie to nawet jakoś popierał ojca w tej sprawie?  Chyba, nie zastanawiał się głęboko, ale... Wydawało mu się to jasnym?
-To powiedz mi jak widzisz najbliższe dwa lata, rok, pół roku?- Ojciec Markusa nie dawał się ponieść emocjom. -Pójdziesz do innej pracy? Lepiej płatnej? - Nie był złośliwy, nie chciał też obrazić chłopaka. -Margie ma się tu dobrze, będzie się mieć tu dobrze, ty będziesz mieć się tu dobrze. To jest rozsądna decyzja.- I miał nadzieję, że Ira będzie rozsądny.

- Najwyraźniej tak. - Może nie powinien tego mówić, ale w tej chwili czuł się jakby był zdradzony, a Markus i jego ojciec byli przeciwko niemu. Ale nie był rozsądnym, dorosłym człowiekiem, który potrafił sobie wszystko jakoś chłodno przekalkulować. Był młody, wiele spraw brał do siebie i nie było żadną nowością, że reagował emocjonalnie.
- Nikt nawet jakoś nie zapytał mnie, czy gdziekolwiek chcę wyjeżdżać. - Skoro fakt, że miałby znaleźć lepszą pracę, był najwyraźniej czymś niedorzecznym i może jeszcze zabawnym, to i tak przecież by za żadne studia nie zapłacił. Więc to też będzie problem za pół roku, rok, dwa czy cholera wie ile. - Wielkie dzięki za pomoc, jestem wdzięczny, że pan dziś pomógł, ale idę po Margie - oznajmił, wstając od stołu.

-Ira zostań, nie budź małej.- Mark miał żal do siebie, bo wiedział, że źle zaczął i źle poprowadził rozmowę. -Nawet jeżeli nie chcesz wyjechać, to jest to wciąż jesteś jej bratem, jak mówiłem, sam możesz się tu wprowadzić.- wstał ze swojego miejsca, a Markus został przy stole. Pierwszy raz Ira powiedział mu coś tak okropnego w twarz, w momencie gdy oni z ojcem praktycznie wzięli go do rodziny, jego dziadkowie też, tak samo potraktowali jego siostrę, a teraz... "Pogrzało ich".

- Najwyraźniej nie chcę się tu wprowadzać! - Uniósł głos. Lekko, bez krzyku, ale jednak to zrobił, zbyt zirytowany całą tą sytuacją. Chciał po prostu iść do domu. I tyle. Zapewne aż tyle.
Wiedział, że Margie będzie marudna, ale to żadna cholerna nowość. Była marudna nawet po pełnej drzemce, dlatego po prostu poszedł na górę, żeby zabrać swoją torbę, a potem Margie. Nawet nie obudziła się tak do końca, kiedy wziął ją na ręce. Był cicho, nie miał żadnych gwałtownych ruchów, więc może w domu Margie pójdzie spać dalej.
Zszedł na dół i po prostu krótko i jakże grzecznie się pożegnał, zanim wyszedł. Do domu.

- Przepraszam cię Markus. - Mark zaczął, ale jego syn nie dał mu dokończyć. 
-Nie przepraszaj, znaczy... Mogłeś mi powiedzieć wcześniej, może mógłbym jakoś Irę naprowadzić, że taka myśl byłaby dobra, a teraz... - wzruszył ramionami, no wyszło jak wyszło. -Też mi się wydaje, że gdyby Margie tu została z tobą, to byłoby lepiej. - no i miałby Irę jakoś bardziej dla siebie, tak jak kiedyś... Nie chciał obwiniać jego siostry, ale dużo mniej spędzali ze sobą czasu, odkąd się pojawiła. A tak to byłby wilk syty i owca cała? -Ale pewnie mu przejdzie. - westchnął, bo jednak... Tak jak mówił ojciec, powinni skupić się na szkole, a on zamiast myśleć o referacie myślał o Irze.

Ira nie bardzo wiedział, co ma z sobą zrobić. Czuł się... źle. Naprawdę źle, jakby usłyszał w swoją stronę jakieś obelgi, choć nic takiego zostało powiedziane. Ale to było tak, jakby potrafił to jakoś wypatrzeć między wierszami. I to... Cóż, jedyne, co w tamtej chwili wiedział, to to, że będzie musiał sobie radzić inaczej. Ale coś wymyśli, bo to nie była pierwsza ani ostatnia sytuacja, w której musiał ogarniać zdecydowanie zbyt wiele. W końcu to nie było tak, że zaczął... tracić młodość dopiero teraz. Od dawna musiał być dorosłym dzieckiem, bo musiał dbać nie tylko o siebie, ale też o swoją popieprzoną matkę. Czuł wewnętrzny przymus tego, żeby nie pozwolić jej popłynąć za bardzo, ale czuł go tak samo dwa lata temu, cztery, sześć czy osiem. I to chyba dlatego wizja, w której miałby po prostu sobie wyjechać i beztrosko cieszyć się jakąś... studencką młodością była dla niego tak... abstrakcyjna. Nie potrafił sobie wyobrazić takiego scenariusza i reagował drapiąc pazurami, kiedy ktoś próbował mu go narzucić.
Wiedział też, ze pożałuje tego wszystkiego prędzej czy później, i że to, jak zareagował, zawsze będzie jakąś drzazgą, ale... Nie potrafił przejąć się tym już teraz.

Choć Mark namawiał Markusa, by ten coś zjadł, to na nic to się zdało. Choć Markus sięgnął po kawałek pizzy, który nałożył na talerz i wziął go ze sobą na górę. Nie był zły na ojca, na Irę poniekąd też nie... Czuł się bardziej zawiedziony? Czuł się jakoś zraniony? Dlatego uznał, że woli resztę wieczoru spędzić na nauce, bo nauka jakoś zawsze mu dawała poczucie bezpieczeństwa, stabilności. Choć nie wiedział co mu teraz z tego wyjdzie, skoro wręcz czuł, że nie potrafi się skupić, jednak choć spróbuje. 
Mark za to na dole mógł w ciszy i spokoju przemyśleć jeszcze raz wszystko, spróbować jakoś ułożyć inny plan, bo... Chyba nie odpuści i jeszcze raz poprosi Irę o opiekę. Jakoś inaczej czuł się, gdy była u nich Margie, jakoś tak... Bardziej domowo?

Po powrocie do pokoju zrobił to, co robił zawsze, kiedy posprzeczali się o coś z Markusem (a częściej on posprzeczał się z Markusem) - zasłonił roletę w oknie, którego miał widok na pokój Markusa. To była nierozerwalna część jego obrażania się na odległość, bo wtedy czuł się jeszcze bardziej sam.
Resztę dnia spędzili jakże pasjonująco, bo z Margie. Napisał chłopakom, że na próbę nie da rady wpaść i chociaż Marsh znów zaczął swoją tyradę, wysyłając milion wiadomości z żalami, to chociaż Peter go zrozumiał. Chociaż on to miał na odchowaniu własnego dzieciaka...
I to nie tak, że Ira nie rozumiał, że nie powinien się tym zajmować. Wiedział, że nie, i że to nawet nie był jego obowiązek, bo powinien być po prostu starszym bratem, który robi tragedię z tego, że raz na miesiąc musi spędzić wieczór z siostrą. Ale nie potrafił odpuścić i chociaż w głębi wiedział, że propozycja ojca Markusa była rozsądna i byłaby dobra dla Margie, to... To po prostu go to bolało. I wiedział, że gdyby jego babka nadal żyła, wszystko byłoby inaczej. Teraz...
Nie chciał też... Nie chciał też być po prostu jednym wielkim obciążeniem dla rodziny Markusa, które sprowadza kolejne problemy i obowiązki, bo to byłoby coś, z czego już by nie wyszedl.

Markus

Markus widząc, że Ira ma zasłonięte okno przyjął do wiadomości, że ten jest obrażony. To też bolało, bo oni mu nigdy krzywdy żadnej nie zrobili. No chyba, że licząc początkowe rozmowy o jedzeniu, o granicy dotyku, to tak, Markus może się zgodzić, że coś się działo, co Ira odbierał negatywnie i trzeba było porozmawiać, czy czasu żeby to wszystko jakoś kompromisowo ująć.
Oni mu drzwi otworzyli, on je zatrzaskuje.
Oczywiście, że Markusa to bolało, bo miał wizję na życie, ale bał się, że przez nią zbyt rozjadą się z chłopakiem. Nie chodziło o to, że Ira ma iść za nim, raczej o to, by szukać sposobów, by wspólne bycie miało sens i możliwości, czas do bycia razem, nie osobno, czy... Bawiąc się w rodziców? Dla Margie. To nie tak, że jej nie lubił, traktował ją jak swoje młodsze rodzeństwo. Może był gorszym starszym bratem od Iry, ale starał się mieć to rozgraniczone. Nie był ojcem, nie był opiekunem, był po prostu bratem.

Dużo myślał i... Cóż, im więcej myślał, tym bardziej mu się to nie podobało. Po prostu... Za miesiąc miał skończyć osiemnaście lat, za rok miał (cóż, teoretycznie) skończyć szkołę. Markus także. I bardziej niż pewne było to, że Markus wyjedzie, bo już teraz mogli szykować mu miejsce na Caltech, na które ten chętnie zerkał. A to oznaczało wyjazd do Kalifornii, która znajdowała się centralnie po drugiej stronie kraju... No i niby co wtedy? Jak miałoby to wyglądać? Miałby... co, po prostu wsiąść razem z Markusem w samolot? I co miałby zrobić? Nawet gdyby nie było Margie, to... Nawet gdyby jej nie było, to nie sądził, żeby potrafił dotrzymać tam Markusowi kroku. I to było coś, o czym nie myślał, bo... Bo po prostu nie myślał. Tak naprawdę nie miał żadnych planów, nie myślał jakoś szczególnie przyszłościowo, bo po prostu... Było tu i teraz. Było okej to fajnie. I tyle, nie miał żadnych planów, nie szukał perspektyw... Nie myślał o tym, przynajmniej nie do teraz i chyba dlatego to wszystko... Tak bardzo go przytłoczyło i przeraziło. No nie wiedział, co będzie za pół roku, rok czy dwa lata.

Markus

Markus rano był półprzytomny, gdy szedł na śniadanie. Mało spał, bo choć się uczył i na ten czas umiał zająć myśli, to jednak... Sen nie chciał przyjść po położeniu się. Może zasnął gdzieś nad ranem nieco głębiej, ale i tak to nie dało mu wypoczynku. Ojciec był jeszcze na komisariacie, co Markusa nieco uszczęśliwiło, ten nie widział tego jak wyglądał i mógł nieco w jedzeniu znów oszukać. Ale co tu jeść, jak stres ciąży na żołądku? Miał nadzieję, że w szkole będzie lepiej i choć zapewne Ira nie będzie się dalej odzywał, to jednak jakoś nauka i zajęcia dadzą mu siłę. Szczególnie, że miał mieć dodatkowe z panem Martinem...

-------
Since too many posts were made, this topic has been divided automatically. You can find the rest of this topic here :
https://stucky-is-marvelous.forumpolish.com/t77-meet-the-rutherford-s