Meet the Rutherford's

Prawda była taka, że nie miał najmniejszego pojęcia o tym, co robił i co zamierzał zrobić. Zerowego. Ale starał się chociaż sprawiać pozory jakkolwiek pewnego siebie, kiedy po chwili namysłu podszedł do okna, żeby je zasłonić. Chciał, żeby w pokoju zrobił się chociaż półmrok, bo o tej porze roku wciąż było jasno. A to chociaż trochę zadziałało.
Chyba nie potrafił udawać aż takiej pewności siebie, żeby pełna jasność go nie peszyła. Miał zbyt mało jakiegokolwiek doświadczenia.
Ale wreszcie z powrotem wrócił do Markusa po to, żeby na moment przysiąść na łóżku obok niego, tak blisko, że stykał się z nim całą długością uda, i wpić się w usta Markusa. Pocałunki zdecyodwanie nie były zły, więc były chyba dobrą opcją na małe granie na czas, prawda?

Nie wiedział co chce Ira robić, ale dreszcz, który go przeszedł przez tę niewiedzę nie był zły. Nawet jeżeli mieli się tylko całować, to on był jak najbardziej za. Przekręcił się nieco bardziej w jego stronę, by móc położyć dłoń na jego karku, nieco drapać bądź masować skórę. Chciał, żeby Irze było dobrze, żeby polubił te całowanie, no i dotyk. Dlatego starał się nie być nachalnym, ale był nieco śmielszy, szczególnie, gdy wysunął język z ust, by przesunąć nim po wargach chłopaka.

Nie uciekał przed pocałunkiem, a starał się go pogłębiać, ostrożnie kładąc dłoń na udzie Markusa. Początkowo niczego nie robił, jedynie trzymając ją w tym w miarę bezpiecznym rejonie nieco powyżej kolana, ale po dłuższej chwili znalazł w sobie wreszcie wystarczająco odwagi, żeby przesunąć nią w górę.
Cóż, fakt, że Markus miał zamknięte oczy zdecydowanie pomagał. Sam uchylił powieki jedynie w minimalnym stopniu, jakby sam zmysł dotyku nie był wystarczający. Choć pewnie po prostu znów coś sobie wmawiał albo...
Sam nie wiedział co albo. Chyba...
Chyba zwyczajnie przeżywał tak bardzo to, że sunąc dłonią coraz bardziej w górę uda Markusa, w stronę pachwiny, wreszcie doszedł do momentu, w którym go dotknął. Przez materiał spodenek, to prawda, ale wciąż.

Markus przerwał pocałunek, gdy Ira dotknął go w te czułe miejsce. Nic nie mówił, a jedynie ocierał ich nosy o siebie. Spojrzał mu w oczy i delikatnie się uśmiechnął. Bał się odezwać, ale chciał żeby Ira miał świadomość tego, że nie muszą robić nic więcej prócz całowania. Dlatego wrócił ustami do jego ust, a dłoń położył lekko na jego nadgarstku. Nie odsuwał jej, ale też nie dosuwał. Po prostu... gdyby Ira się wycofał, to by złapał go za dłoń na znak, że wszystko jest okej. Teraz jednak wrócił do skupienia się na jego ustach i próby zabawy z języczkiem.

Wciąż jedynie lekko uchylał powieki, nawet na moment nie otwierając szeroko oczu, jakby to mialo cokolwiek zmienić w tym, jak Markus miałby go postrzegać. A może po prostu chodziło jedynie o mniejsze peszenie się. Najpewniej.
Bo jednak wciąż czuł się zestresowany. Nie chciał zrobić czego nie tak, czy zrobić na tyle... źle, że Markusowi by się nie spodobało. Chciał po prostu... wypaść dobrze? Tak można to było ująć? Nawet jeśli to było śmieszne.
I chociaż wciąż całował Markusa, wciąż odpowiadał na jego pocałunki, ostrożnie go dotykał, badając jego... ksztalt pod materiałem, to jednak czuł się... trochę winny, że nie reagował tak samo. Ale to była zapewne wina tego wewnętrznego spięcia. Nic nie potrafił na to poradzić. Cóż, póki co. Chyba.
Zdobył się na odwagę i nieco pewniej na niego nacisnął, pocierając go przez chwilę, ale tylko przez chwilę, bo wiedział, że to raczej nie jest najwygodniejsza opcja. Bo do tego to jednak chyba... Do tego to będzie musiał chyba.. trochę Markusa rozebrać...?

Markus

Ni to westchnął ni to jęknął czując jak Ira zaczyna go pocierać. Miał nadzieję, że ten dziwny dźwięk nie został jakoś zarejestrowany przez chłopaka, nie wiedział czy to przez pocałunek tak dziwnie zabrzmiał, czy przez zaskoczenie.
Miał nadzieję, że nie będzie tak brzmieć przez cały czas.
-Czy ja- odsunął się na tyle, by móc to mówić - mogę ciebie dotknąć?- czuł jak serce mu bije mocno, o wiele bardziej niż w momencie, gdy Ira go dotknął. Sam fakt, że Markus też by mógł... och, to było podniecające, to znów wprawiło go w ten przyjemny dreszcz.

Na krótki moment przestał, słysząc Markusa. Ale tylko po to, żeby za moment dotknąć go w dokładnie taki sam sposób. I robiłby to dalej, gdyby nie jego pytanie.
Miał ochotę ciężko westchnąć, bo Markus w tej chwili zdecydowanie mu nie pomagał. Co miał powiedzieć?Nie? To zdecydowanie nie brzmiało dobrze. Nie, bo mi nie stoi? Ta, to już w ogóle brzmiało przewspaniale. I absolutnie nie jak coś wstydliwego. No w ogóle.
To po prostu... To nie było takie znowu łatwe, bo nie czuł, żeby był w pełni gotowy na powiedzenie tak. A nie chciał... Zdecydowanie nie chciał robić czegoś, czego nie był pewien. I wiedział, że Markus też by tego nie popierał. Wiedział i to go... cieszyło? Chyba.
- Ja... - zaczął, przez chwilę nie wiedząc, co powiedzieć. - Następnym razem...? - Brzmiał bardziej, jakby o to prosił, ale... Sam nie wiedział.

Markus

Przygryzł wargę, ale skinął głową. -Dobrze- nie wiedział kiedy będzie ten następny raz, ale nie naciskał.
I tak... Nie wiedział, czy gdyby dotknął Irę, to czy by przez to jakoś nie wybuchnął.
Głaskał go po ręce i wrócił do całowania. Nieco poruszył biodrami, co było bardzo odruchowe i nieplanowane. Jakoś... skoro Ira nie chciał w drugą stronę, to chyba też jakoś przestał się pilnować? Jeżeli tak to może ująć. Oczywiście nie w pełni, bo jednak nie chciał go wystraszyć, czy dopomóc temu, by to się już zaraz skończyło. Nawet jeżeli było nieco niewygodnie to i tak tego w ten negatywny sposób nie odczuwał, a starał się dostosować, czując jak... jak wszystko robi się "dużo" i "bardzo" i "mocno".

Spróbował lekko naprzeć na Markusa, żeby jakoś nakłonić go do zmiany pozycji. W tej, w której aktualnie przybywali... no, chyba nie zajdą z niczym zbyt daleko. A przynajmniej nie tak, żeby było wygodnie. A chciał, żeby Markusowi było wygodnie. Na tyle, na ile potrafił mu to jakoś zapewnić.
Nie bardzo chciał przerywać pocałunek, a i nie bardzo wiedział, czy powinien to zrobić, że powiedzieć Markusowi, że ma... co, położyć się na plecach? To źle brzmiało. Tak przynajmniej uważał w tej konkretnej chwili. Może źle, może dobrze, ale i tak zamiast tego jakże subtelnie próbował lekko pchnąć Markusa w tył. Przesunął przy tym dłoń nieco wyżej, na jego brzuch, wsuwając ją pod koszulkę.

Znów zadrżał, miał nadzieję, że Ira nie uzna, że dostał jakiegoś ataku padaczki. Jednak jego dłoń na brzuchu nieco go zalaskotała i jakoś też tak zaskoczyła. Odsunął się od niego i uniósł ręce do góry pociągając za poły koszulkę, więc był już półnagi. Cieszył się, że był półmrok, bo zarumieniony był cały. Nie miał też takiej budowy jak Ira, nie był tak wspaniały. 
Sięgnął dłonią do jego twarzy i przesunął palcami po policzku. Wsunął się głębiej na łóżko i nie wiedział, czy ma się dalej rozbierać, czy jednak nie... Wyciągnął jednak znów dłoń w stronę chłopaka, by pociągnąć go wgłąb łóżka. 
Nie było chyba co za dużo myśleć, dlatego skupił się ponownie na całowaniu i odczuwaniu, szczególnie dłoni Iry...

***
To było... cóż, coś. Nawet jeśli dla kogoś to mogło się wydawać... no, niczym wielkim, bo przecież można było kolokwialnie powiedzieć, że po prostu Markusowi zwalił, ale... Jak dla niego to jednak miało znaczenie, bo to był prawdziwy krok do przodu. Nawet jeśli nie potrafił otworzyć się na tyle, żeby... działać na równo z Markusem, ale sam fakt, że go dotykał uważał za swój własny sukces.
Poza tym to... było miło. Sam fakt, że widział Markusa, że go dotknął to... No było to dla niego coś. A zwłaszcza to, że czuli się ze sobą tak... komfortowo. To naprawdę było ważne. Nawet bardziej niż wcześniej sądził.
To chyba też trochę... między nimi zmieniło? Sam nie wiedział, ale chyba trochę... było chyba trochę bardziej... otwarcie...? I nie uważał tego za nic złego. Wręcz przeciwnie. Dlatego chyba jakoś łatwiej było mu nie dyskutować, kiedy dziadkowie Markusa zaproponowali im wspólne wyjście do klubu golfowego, gdzie należeli. Mogli nie ogarniać tego, jak gra się w golfa, ale był tam klub, restauracja, basen... Ot, zwykły klub golfowy. Chociaż nie wiedział, czy taki zwykły, bo dla niego to było coś.

Markus nie wiedział, czy po nim widać, że coś więcej zrobili, ale... chodził jakiś taki bardziej zrelaksowany, nieco pewniejszy siebie, jakiś taki też radośniejszy? Może tu nie chodziło też tylko o sam fakt tego, co zrobili, ale też to, że go to po prostu upewniło jakoś w tym kim jest? 
I że jest mu z tym dobrze.
Dlatego widząc, że dziadkowie wchodzą na teren klubu golfowego za rękę, trącił swoją dłonią dłoń Iry. Chyba też tak mogą? Szczególnie, że tłumów nie było.

W pierwszej chwili spojrzał na Markusa trochę bez zrozumienia, bo nie do końca łapał, co ten od niego chciał. Po prostu był chyba trochę zbyt zaaferowany rozglądaniem się wokół, żeby to załapać, dlatego przez chwilę po prostu patrzył na Markusa, zanim ten jego śliczny móżdżek wszystko przeanalizował i pojął, czego Markus od niego chce.
W pierwszej chwili poczuł się przez to trochę... dziwnie. Po prostu... to nie było coś, co mieli w zwyczaju robić. Jakoś... nie bardzo mieli w zwyczaju trzymać się za ręce, nawet sam na sam, a co dopiero publicznie.
Ale jednak jakoś... Trzeba było robić nowe rzeczy, prawda?
Dlatego po chwili złapał Markusa za dłoń.

Eddie obejrzał się na nich i posłał im uśmiech. -Zobaczycie, tu albo sami swoi, albo tacy, którym to nie przeszkadza.- więc nie będą musieli się wstydzić, czy ukrywać. 
Markus za to jedynie uśmiechnął się nieco zawstydzony, a Eddie znów oberwał w ramię. Ale dobrze, będzie wieczorem mówić, że boli i że ma być całowane. 
-Ale to miło.- Markus spojrzał na Irę. Miło, że się trzymają, miło, że nikomu tu nie przeszkadza to.

- To co, to miasto ma jakiś magnes na emerytowanych gejów? - spytał, ale nie w jakimś obraźliwym tonie czy cokolwiek, a w ten swój zwykły, typowy dla siebie sposób. Ot, normalna uwaga z jego strony na to, że w klubie mieliby być sami swoi, co można było odebrać jako sami swoi geje. Po prostu to miasto nie wydawało się być jakieś szczególnie wielkie, więc mogło go to w jakimś stopniu zdziwić? - Takie Old Gay Village? - zażartował, pijąc do nazwy miasta Old Greenwich i jednocześnie do tego, jak nazywano dzielnice gejowskie w większych miastach.
I jakoś tak liczył, że jego głupi żart nie zostanie przyjęty źle.

Dziadkowie zaczęli się śmiać. -Nie, nie, ale... Jeżeli miejsce jest przyjazne, to wiadomo, że chętniej ktoś się do niego sprowadza, czy uczęszcza.- Więc w sumie Eddie mógł poprzeć to, co Ira zasugerował żartem, ale też... Tak wyszło przypadkiem, że się tu przeprowadzili, a skoro tu był taki klub, to się do niego zapisali. -Poczekajmy na waszą emeryturę.- Parsknął więc sam.

Cóż, jak dla Iry to jego wersja była lepsza i w głowie właśnie tak planował nazywać to miasto. No bo czemu nie? Jak dla niego to było zabawne.
Nie wiedział jak wielki był klub, ale było tutaj kilka kortów tenisowych, do badmintona i to takich zadaszonych lub nie, baseny i pokaźnej wielkości budynek klubu, w której znajdowała się restauracja, bar, siłownia, sauny, łaźnie, jakieś pomieszczenia towarzyskie i inne pierdoły, których Ira nie do końca ogarniał. I przeogromne, idealnie zielone pole golfowe, które było tak pokaźnej wielkości, że weszłaby tu chyba mała wioska.
- Ogarniasz w ogóle golfa...? - spytał Markusa, wychylając się nieco w jego stronę. Wciąż ściskał go za dłoń, może nawet nieco mocniej niż wcześniej, jakby nie chciał, żeby ten mu uciekł i gdzieś się zgubił. Albo raczej żeby jego nie zgubił.

-Po prostu kijkiem walisz w kulkę? Tak żeby ona trafiła do dziurki, to... Chyba nie jest jakieś trudne?- Gdyby ktoś teraz kazał Markusowi przebiec maraton, to on by to zrobił. Ira nie tylko trzymał go za rękę, ale jeszcze ścisnął jego dłoń. Dzięki temu na pewno zostanie mistrzem golfa, tak się czuł. -Damy radę, ewentualnie powiemy, że chcemy tylko patrzeć?- z patrzenia też jakaś nauka może być, prawda?

- Baseball to też walenie kijem w kulkę, a widziałem cię na boisku... - zauważył. To nie był przytyk, a jedynie stwierdzenie faktu. - A jakby dobre trafienie do dziurki to było takie nic, to seks nie byłby taką wielką sprawą... - zażartował cicho, kiedy dziadkowie Markusa odeszli nieco dalej, lekko trącając Markusa w bok. Ale nie puścił jego dłoni.
- W tenisa też nigdy nie grałem - przyznał. Ale jakoś to wydawało mu się być mniej... problematyczne. - Golf zawsze wydawał mi się być taki... snobistyczny. - Ale golf znał tylko z telewizji, więc tam było źródło jego błędnych wyobrażeń.

-Hej, bez okularów to ciężko mi się gra.- Zaśmiał się, ale nie był zły o ten przytyk, był on zrozumiały. -Jakoś wolę ćwiczyć i grać bez nich.- Nie chciał kupować ich, bo ktoś specjalnie trafił go w twarz. -Możemy spróbować zagrać w tenisa? Może jest tu kort?- czasem takie kompleksy miały coś więcej. -Będziesz bogatym muzykiem, przyzwyczajaj się do bycia snobem.- zażartował.

- Nosisz szkła, więc wybacz, ale to marna wymówka... - skwitował z rozbawieniem, bo jednak znał Markusa na tyle dobrze, żeby wiedzieć, że ten bez swoich szkieł nie zobaczy szczególnie wiele. Może kiedyś pójdzie pod laser i będzie łatwiej? Ale ciało Markusa to ciało Markusa, a gałki oczne się w to wliczały.
- To chyba byłoby lepsze niż golf...? - Tak mu się wydawało. Bo nawet jeśli golf nie był tylko dla snobów, to raczej nie był idealnym sportem dla nastolatków...
- Zostanę bogatym muzykiem tylko po to, żeby postawić takie totalnie odwalone obserwatorium... Potem przestanę być bogaty, ale będziemy mieć teleskop... - Więc pół biedy, nie? Chyba. No ale to był już jakiś plan.
Durny i niedorzeczny, ale był.

-Czyli nie mam nic na swoją obronę, stereotypowo nie wychodzi mi sport.- Zaśmiał się, ale wciąż nie był jakiś urażony, czy smutny, czy coś takiego. -A jaką ty masz wymówkę?- Markus, gdy zdejmie szkła i wróci do okularów, to coś jednak może wymówkowo osiągnąć. -To, mogę się zapytać?- Skoro Ira miałby ochotę pograć w tenisa to mogą spróbować. -Wtedy ja będę odkrywcą i wrócimy do bycia bogatymi.- zaśmiał się. Prawda była taka, że mogą być i biedni, ważne że razem. Nawet przy nastolatkowym myśleniu.

- Potrafię grać w baseball. - Wiedział, że Markus nie pyta raczej tylko o to, a raczej o fakt, dlaczego w niego nie grywał, a sama jego obecność na zajęciach sportowych to był cud roku. Stąd mogło brać się wyobrażenie o tym, że grać nieszczególnie w cokolwiek potrafił. - Ale wiesz, unikam sportów grupowych. To byłaby zbrodnia, jakby ktoś trafił mnie w twarz. - Puścił do Markusa oczko, sprzedając mu przecież idealną wymówkę.
No lepszej nie było.
- Jeśli tylko masz ochotę. - Jeśli Markus wolałby grać w golfa, to mogą próbować grać w golfa. Najwyżej będą tak beznadziejni, że dziadkowie sami ich odeślą. - Możemy grać w cokolwiek. Wiesz, byle co, byleby należycie przewietrzyć mózg przed planowaniem tego naszego bogactwa...

-Wiesz, nie pozostaje mi nic innego, jak tylko uwierzyć ci na słowo.- nie był złośliwy, powiedział to żartobliwym tonem.-To może powinniśmy odpuścić? Zawsze są szanse, że czymś się dostanie.- zauważył, bo czy w tenisie, czy w golfie wciąż jak w każdym sporcie było ryzyko kontuzji i wypadków. -Wiesz, możemy im nosić po prostu kije.- Nie będzie, że są jacyś bezużyteczni. -Spacer wciąż za to będzie.- więc wszystko zostanie tak jak ma być.

- Jestem wybitnie słowny. - Cóż, może i wcale nie, ale zdarzało mu się, a to już był chyba fakt wystarczający. Czyż nie? - Więc uwierz mi też w to, że jeśli podczas gry trafisz mnie w twarz, to przez długi, długi czas największe zbliżenie z moimi dłońmi będziesz zaliczać wtedy, kiedy będziesz widzieć mój środkowy palec... - No żartował, jasne, że tak, ale... - Aww... - Rozczulił się po chwili. - Właśnie doszliśmy do tego momentu w związku, kiedy stosuje się groźby seksualne. - Ścisnął nieco mocniej dłoń Markusa własną dłonią, drugą przykładając sobie do serca, żeby podkreślić, jak bardzo go to ruszyło. No ale czy to nie było zrozumiałe? Związek im się rozwijał.
- Spróbujmy zagrać w tenisa - zadecydował za nich obu, jeśli u Markusa też były jakieś wątpliwości. - Potem popatrzymy, jak grają dziadkowie. - To chyba jakiś kompromis? Tak jakby?