Meet the Rutherford's

-Hej - w dwóch krokach już się znalazł przy łóżku, na którym usiadł obok chłopaka - oczywiście, że mogę - przytulił go i spojrzał kątem oka na album. -nie musimy dziś oglądać tych zdjęć. - powiedział to łagodnym tonem i delikatnie przesunął dłońmi po jego plecach. -zrobimy to, kiedy będziesz gotowy. - Markus oczywiście był ciekaw, ale wiedział też, że ważne jest tempo. Ten temat wracał do niego przez ten weekend i zamierzał wyciągnąć dobrą lekcje. -jestem tu dla ciebie, jestem tu z tobą.- starał się go wspierać.

Oparł się na Markusa cały swoim ciężarem, po prostu lgnąc do niego. Lubił, kiedy Markus go obejmował, i lubił, kiedy Markus był blisko. A teraz chyba po prostu tego właśnie potrzebował. Wiedział, że może nie powinien tak na to patrzeć, ale w tej chwili po prostu szukał w Markusie oparcia. Psychicznego i takiego zwykłego też, bo jednak na nim prawie leżał. Ale naprawdę chciał i potrzebował być blisko Markusa.
- Dzięki. - Nadal nie odsuwał się od Markusa, wciąż pozwalając mu się obejmować tak, jak dotychczas. Po prostu... Nie wiedział, co jeszcze miałby mu powiedzieć.

Obejmował mocno Irę, nawet jeżeli momentami gdzieś miał zachwianie, bo ten napierał na niego. Nie był o to zły, a wręcz przeciwnie, starał się wtedy mocniej go przytulać. Przesuwał dłońmi po jego plecach i pozwolił, by cisza opadła wokół nich. Nie odczuwał jej negatywnie i miał nadzieję, że chłopak również nie. Chciał mu pokazać, że w ciszy i w smutku też potrafi przy nim być, nie tylko wtedy, gdy są weseli i się wygłupiają.

- Możemy... się położyć...? - poprosił, nie bardzo wiedząc, czy to, o co pyta, jest w pełni właściwe. Nie chciał... żeby Markus myślał, że prosi o zbyt dużo czy cokolwiek. W końcu jakoś... nie bardzo wcześniej przytulali się w łóżku, a teraz... Teraz po prostu nie chciał, żeby Markus go puszczał. Przy nim jakoś... czuł się... spokojniej. Chyba bezpieczniej, chociaż to było głupie.

Spróbował się na parę centymetrów -Jasne- chciał odpowiedzieć patrząc mu w oczy. -Mogę wiesz, położyć się, a ty tak...No na mnie?- Zaproponował, bo w takiej pozycji mógłby wciąż mocno obejmować chłopaka, a wydawało mu się, że tego właśnie potrzebuje Ira. Dlatego też chciał patrzeć mu w twarz, by mieć pewność, że w dobrym kierunku myśli i daje to, co chłopak potrzebuje. Nie chciał przez przypadek się zapędzić.

- Nie jestem za ciężki...? - Po prostu jakoś... Nie chciał, żeby Markusowi było niewygodnie czy coś, a jednak nie był jakiś znowu lekki, bo chociaż był dość chudy, to jednak był wysoki. Ale to była jednak całkiem... miła wizja. - Jeśli nie będzie ci niewygodnie, to... tak. - Ostrożnie skinął głową, zanim odsunął się od Markusa.
Przesunął palcami po włosach, chyba odruchowo chcąc zgarnąć je w tył, kiedy poczuł na sobie spojrzenie Markusa.

-Ty?- uniósł brwi-Za ciężki? Nigdy w życiu.- zaśmiał się delikatnie i wsunął się głębiej na łóżko. Buty zostawił na dole, więc teraz mógł się jakoś ułożyć, by też dać możliwość do ułożenia Irze. -Jestem zaskoczony, że obciąłeś włosy, ale... Do twarzy ci... tak zadziornie.- Pewnie nie o to chodziło chłopakowi, ale tak się Markusowi wydawało, a raczej tak go teraz widział. Poprawił poduszkę pod plecami i... wyciągnął po niego ręce.

Wiedział, że Markus absolutnie, ale to absolutnie nie próbowałby go jakoś obrazić czy cokolwiek, ale poczuł się trochę głupio z tym komentarzem. To pewnie miał być bardziej komplement czy coś, ale i tak jakoś... No, sam nie wiedział.
Ale jakoś nie potrafił się jednak przejmować tym, czy miał za chudy tyłek. Dlatego po prostu wsunął się na łóżko tak, żeby znaleźć się obok Markusa, a potem spróbował jakoś ułożyć się na jego klatce piersiowej. To było... miłe.
To zdecydowanie było uspokajające.
- Po prostu... To był impuls. Czy coś. - Zdecydowanie nie myślał o tym, czy będzie mu do twarzy.
Ale chyba to dobrze, że miał... kształtną czaszkę. Czy coś.

Sięgnął jedną dłonią do jego głowy, a drugą do pleców. Może nie miał włosów do przeczesywania, ale mógł jakoś wodzić opuszkami palców. Uczył się przy tym jak może dotykać, co jest miłe? A z pewnością uczył się tego, co podoba się Irze i na co pozwala. Miał nadzieję, że to nie jest jedynie ukierunkowane sposobem przechodzenia żałoby. 
-Włosy zawsze odrastają, gdybyś zmienił zdanie.- Dodał bardzo kompromisowo.

To wszystko naprawdę było miłe. O dziwo, bo jednak nigdy nie był przecież wielkim fanem dotyku, zwłaszcza w takim wydaniu, ale tym razem naprawdę nie chciał, żeby Markus przerywał. Jego dotyk był miły, był uspokajający, był... Po prostu chciał, żeby nadal trwał. Przy Markusie mógł odetchnąć, mógł się rozluźnić, mógł po prostu...
Przez chwilę po prostu nie myślał o niczym poza Markusem. Jedynie krótko przez myśl przebrnęło mu, że to dobrze, że Markus nie uważa, że jest teraz brzydki. Mógłby. W końcu fryzura dużo robiła, nie? I nie wiedział, co by zrobił, jeśli Markus zacząłby uważać go za brzydkiego i nie chciał już mieć go blisko. Jak teraz.

Nie przestawał go głaskać czując, że chłopakowi to nie przeszkadza. Nie słyszał sprzeciwu, więc poczuł jakąś ulgę? Szczególnie, że tęsknił za chłopakiem, choć przecież krótko był u dziadków. Jednak był młody, był... zakochiwał się, to już nie było zauroczenie, więc miał prawo tęsknić, nawet jeśli wydawało się to głupie. 
No i nie wiedział jak długo będzie mógł tak trzymać chłopaka i czy kiedy to wszystko minie, to czy dalej będzie mogła taka bliskość między nimi się pojawić. Nie zamierzał jednak myśleć o czymś nieprzyjemnym, więc skupiał się na tu i teraz.

Sam nie wiedział, ile dokładnie czasu spędzili w ten sposób, bo pod wpływem dotyku Markusa zdecydowanie stracił jego poczucie. Ale kiedy wreszcie odsunął się od Markusa, żeby wrócić do pozycji siedzącej, za oknem było już znacznie bardziej szaro niż wcześniej.
- Nie zaproponowałem ci niczego. Wiesz, do picia. Albo do jedzenia. Czy coś. - Dopiero teraz to sobie uświadomił. W ogóle zapomnial nawet o tej zapiekance, którą wcisnął mu ojciec Markusa.

Wypuścił go ze swoich ramion, z krótką myślą, czy to zbliżenie się jeszcze powtórzy. -nie szkodzi- pokręcił głową. Wiedział, że on zawsze coś proponował, zawsze zapraszali Irę czy to na obiad czy to na kolację. -Jest mi dobrze, chciałbym żeby też tobie było. - to był priorytet. Nie musiał jeść, nie był głodny. Raczej wciąż był jakoś przejęty, smutny, jedzenie to nie było coś, o czym myślał, czy chciał myśleć. -A ty coś jadłeś? Piłeś dziś? W sensie wodę, herbatę?- nawodnienie było ważne.

- W ogóle o tym nie pomyślałem. - Przesunął dłońmi po twarzy, jakby to miało jakoś go ocucić. - Głupio mi. - Był tak skupiony na sobie, że nawet nie pomyślał o Markusie. Oczywiście, że było mu głupio. - Może chociaż, nie wiem, zrobię herbatę? - zaproponował, bo w tej chwili ciężko było mu wpaść na zaproponowanie czegoś bardziej... ambitnego. Ale na początek to chyba nie było złe?
- Jadłem. - Krótko skinął głową, bo rano wypił ultramocną kawę i czymś ją zagryzł. Nieszczególnie przepadał za kawą. Może z wiekiem mu się zmieni, ale teraz po prostu liczył na to, że zadziała.

Markus

Może to, że Ira proponuje herbate, ma też i drugie dno? Może potrzebuje coś zrobić, może jakby do czegoś się przydać? Dlatego skinął głową -Herbata brzmi dobrze.- skinął głową i za nim usiadł na łóżku. -Dobrze, że coś jadłeś - dotknął jego ramienia i lekko je pogłaskał. -Idziemy?- nie będzie tu na niego czekał, żeby ten przyniósł mu kubek. Woli pójść z nim i... mieć go na oku.

Posłał Markusowi mały uśmiech, a potem lekko skinął głową, że tak, mogą iść na dół. Dlatego zaprowadził Markusa z powrotem na dół, żeby mogli wrócić do kuchni. To nie była ani trudna, ani zawiła droga, ale i tak czuł się dziwnie z faktem, że Markus mu towarzyszył. Po prostu... Było w tym coś niemalże... nienaturalnego. Nie był przyzwyczajony do tego, że miewa gości.
Nie lubił ich mieć, jeśli miał być szczery.
Ale Markusa lubił.
- Chcesz... Nie wiem, chcesz zapiekanki...? - spytał, kiedy zajął się robieniem herbaty. To było najprostsze do zaproponowania Markusowi, bo było gotowe. I wiedział, że raczej będzie zjadliwe, jeśli to dostał. Tak sądził. - Albo... nie wiem, cokolwiek? - Dużo nie wiedział.

Markus

Idąc za Irą mógł rozglądać się nieco bardziej po domu, niż zrobił to wcześniej. Nie było... na początku myślał, że może jest tu coś nie tak, dlatego Ira się wstydzi i nie lubi kogoś zapraszać, ale tak nie było.
-A zjesz ze mną?- zapytał dość tanim chwytem. Nie wiedział, o której chłopak jadł i co zjadł, więc spróbował ugrać, by teraz coś przekąsił. -Tata robił, więc pewnie nie ma mięsa. - no i dość szybko zrobił, a z mięsem dłużej to trwało, więc miał właściwie pewność, że typowo warzywna jest to zapiekanka.

Zerknął na Markusa, bo widział to, jak ten rozgląda się wokół. Ale sam przy pierwszych wizytach u Adamsów robił dokładnie to samo. I chociaż wiedział, że ten dom to może nie było największe cudo pod słońcem, ale przynajmniej był porządek. I nadal jakoś wyglądał lepiej niż spora część innych domów w okolicy. Na zewnątrz i od środka. Więc niby nie było tragedii ani nic.
- Pamiętasz tego przyjemniaczka, z którym bujała się moja matka? - zagadnął Markusa, bo w sumie więcej szczegółów chyba nie musiał podawać, jak ten miał jakże wielkie szczęście poznać tylko tego jednego. - Zrobił piąchą wgniecenie w ścianie. - Krótko kiwnął głową w tamtą stronę, chociaż ta prawie-że-dziura nie była jakoś niczym zamaskowana. Srał na to, żeby się tym zajmować.
I nie była to jakoś związana z czymkolwiek anegdota. Ot, tak to po prostu rzucił.
- Nie musiał. - Okej, to było miłe, że pomyślał i w ogóle, ale naprawdę nie musiał tego robić. Nie mniej wyciągnął jednak z szafki dwa talerze.

-Tooo- szukał właściwych słów -możemy pomóc ci to zagipsować?- wolał chyba w ten sposób skomentować to. Mogą mu pomóc, ten ślad nie był aż tak wielki, choć no, był. -Chyba że twoja matka chce taką pamiątkę?- nie był pewien, czy to tak można określić, ale spróbował. -Wiesz, że tata traktuje cię jak kogoś bliskiego, więc to nie jest na zasadzie musiał, nie musiał. Po prostu chciał.- i wciąż wierzył, że nie ma w tym nic złego.

- Walę to, to tylko ściana. - Wzruszył ramionami, kiedy nakładał zapiekankę na talerze. Po co miał się interesować łataniem ścian, jak matka miała to gdzieś? To chyba powinno być jednak bardziej w jej interesie, no nie? - Niech się na to gapi, to może następnym razem pomyśli dwa razy, bo ja już nie będę za nią nadstawiać gęby. - Łyżkę, którą nakładał zapiekankę, wrzucił do kuchennego zlewu. Może trochę zbyt mocno, ale miał to gdzieś. Po prostu był dziś... Był zdecydowanie w kiepskim humorze i myślenie o niej nie pomagało.
Wstawił jedzenie do mikrofali, a potem wrócił do herbaty. Był w pewnym sensie wdzięczny za to, że Markus dawał mu robić wszystko samemu i nie chciał go wyręczać, bo potrzebował zająć czymś ręce.
- Wiem. - Dobrze zdawał sobie sprawę z tego, jak obaj Adamsowie do tego podchodzili. - I wiem, że obaj mieliście... ważne dni, a ja każę ci myśleć o sobie. - Z tym też czuł się źle. Markus w końcu miał swoje przeżycia, a on nawet go o nie wypytywał.

-Wiesz... Nigdy nie musiałeś tego robić... Ale jesteś dobrym synem, chciałeś pomóc, choć... Mogłeś to zgłosić tacie.- Albo innemu policjantowi. Domyślał się jednak, że to musiało być ciężkie, że wciąż takie jest, bo jednak to syn i matka. Szczególnie teraz będzie trudno, gdy babki już z nimi nie ma. -Nie każesz mi myśleć o tobie, przechodzisz przez coś ciężkiego, chcę być przy tobie i ci pomóc.- jego dziadkowie na szczęście mają się dobrze. Jeszcze zdąży mu o nich opowiedzieć.

- Jeśli chcesz, moja matka ma gdzieś listę rzeczy, które zrobiłem do dupy albo których nie powinienem robić. Możesz to dopisać - mruknął, mieszając herbatę. Wiedział, że Markus go nie obrażał ani nic z tych rzeczy, ale po prostu... No, po prostu.
- Ty też przez coś przechodzisz - zauważył, zanim zostawił tę swoją biedną, zdręczoną herbatę, żeby wrócić do mikrofali, która wybiła. Markus też coś przechodził, a on nie potrafił się tym należycie przejąć. Nie chciał przez to wychodzić na jakiegoś... narcyza większego niż już był.

-Przepraszam, to nie tak miało zabrzmieć.- pokręcił głową. -Po prostu... po prostu daj sobie czasem pomóc, - nie chciał żeby matka Iry znów z kimś takim randkowała, ale jeżeli już... To niech Ira wie, że zawsze może do nich przyjść. -To nie ważne, teraz ty jesteś najważniejszy.- powiedział to, co szczerze myślał i usiadł wreszcie przy stole.

- Okej. - Co prawda powiedział to trochę na odczepnego, ale... Cóż, okej, tutaj nie było żadnego ale, faktycznie powiedział to tak na odczepnego, bo co niby miał zrobić? Nie miał zbyt wielu alternatyw poza matką. A to trochę ograniczało możliwości sięgania po pomoc.
Zwłaszcza teraz.
- To... - zaczął, stawiając talerze na stole. Sam nie był pewien, co dokładnie chciał powiedzieć. Jednocześnie wszystko i nic, bo to jakoś... - Dzięki. - Co więcej miał dodać? Pewnie znalazłoby się sporo rzeczy, które mógłby albo powinien, ale... To już było cos, nie?

Trochę spojrzał na niego zaskoczony, ale starał się nie brać tego jakoś do siebie. Wiedział, że Ira ma teraz bardzo ciężki czas, więc nie chciał się jakoś kłócić . -Nie ma za co, nie musisz mi dziękować. - Uśmiechnął się do niego delikatnie i sięgnął po kubek z herbatą. Była ona gorąca, jeszcze nie miał jak jej upić, ale choć potrzymał na moment kubek, podmuchał i odłożył go. -Smacznego- odezwał się, gdy Ira postawił talerze. Miał nadzieję, że coś zje, wrócą do góry, chłopak odpocznie i... jakoś to będzie.