Meet the Rutherford's

- Wiesz, że kiedy nie jestem głody nic do mnie nie przemawia. - Wzruszył ramionami, no bo co poradzi, że tak już miał? Nie głodził się, nie miał problemów z jedzeniem, ale po dziś dzień był w głównej mierze niejadkiem. Każdy ma jakieś wady, nie? Chociaż nie był pewien czy to znowu taka wielka wada.
- I widzisz? Dzięki mnie mniej będziesz umierać z tęsknoty - zauważył, bo jeśli Markus będzie tęsknić tylko tyci tyci, to nie będzie takie dla niego straszne. - Powinieneś być mi wdzięczny.

- Twoje myślenie jest bardzo logiczne, ciąg przyczynowo skutkowy jest zachowany... Dane i szukane, też są... Nie mogę nic innego zrobić, jak tylko przyjąć twoja teorię i się do niej dostosować. - zaśmiał się i podrzucał ostatnie owoce do wyciskarki, która zaraz mu je zamieniła w pyszny sok. -A co do twojego głodu..  Rzadko go miewasz,, ale nie ma sprawy. Twoje kości też będę kochać - uśmiechnął się do niego z nad szklanki, która zrobił gest toastu.

- Rozmawialiśmy na temat kości - uprzejmie to przypomniał. Jeśli Markus chce rozmawiać o głodzie i kościach, to nie ma problemu, mogą rozmawiać. Zaraz pójdzie po wagę i sprawdzą, kto ma więcej kości do kochania... Albo raczej mniej na tych kościach? Bo kości to mają jednak tyle samo. Nie licząc zębów. On nie miał jednej szóstki. Czyli miał jednak mniej kości do kochania niż Markus.
Tak, dziwne rozmyślania. Chyba. A może nie, bo jednak o kochaniu...?
- Ale żeby nie było - doceniam to, że doceniasz geniusz mojego myślenia... - powiedział, nawiązując do ich wcześniejszej rozmowy o docenianiu doceniania w docenianiu.

-Czy geniusz mojego myślenia, nie brzmi idealnie na tytuł płyty? Albo choć podtytuł?- zaśmiał się lekko, bo przecież lepiej to robić. Szczególnie, gdy weszło się na cienki lód. A raczej kościany lód. Albo cienkie kości? - Albo napisz utwór "będę kochać cię aż do kości"? Ale poprzedź to badaniami, kto was słucha. - napił się soku -Idziemy na górę, czy zostajemy w salonie?- pranie jeszcze trochę potrwa, a Ira powinien odpocząć po drodze.

Przypatrywał się Markusowi z małym uśmiechem na ustach, jedną dłonią podpierając się o blat, a w drugiej trzymając szklankę z wodą.
- Wiesz co? Coraz bardziej zaczynam sądzić, że jednak cieszysz się na to nasze rozstanie, bo masz dziś doskonały humor... Taki jesteś dowcipny i gadatliwy... - rzucił, ale nie mówił tego złośliwie, a z humorem, bo jednak nie dało się ukryć, że momentami naprawdę było widać, że Markus się im wyrabia.
- Możemy pójść na górę, jeśli chcesz. - Nie miało to dla niego szczególnie większego znaczenia, bo i tak byli w domu sami.

Wiedział, że Ira lubi prywatność, więc wskazał dłonią na schody. - Trzymam dobrą minę do złej gry, nie chcę płakać przy tobie, wiem też, że jak zacznę ci mówić jak cię kocham i jak będę tęsknić, to nie do końca ci się będzie podobać. - i nie miał mu tego za złe, w końcu to jego Ira. Taki był właściwy, takiego go kochał.  -Ale jakieś pięciominutowe przytulanie poproszę.- mimo wszystko on też był sobą. To było w nich najlepsze w końcu. -Więc jakaś harmonia będzie zachowana. - zaśmiał się.

- Och, no nie mów tak. - Ruszył w krok za Markusem, kiedy ten już poszedł w stronę schodów. - Wychodzę wtedy na jakiegoś nieczułego drania. - Niekoniecznie go to ruszało, bo wiedział, że Markus wcale tak na niego nie patrzy. Ale Ira zwyczajnie lubił sobie czasem ponarzekać.
- Pięć minut przytulania? - powtórzył to za Markusem. - Jasne. Co prawda chciałem przytulać cię piętnaście, ale skoro chcesz tylko pięć... - No nie będzie Markusowi niczego narzucać, prawda?

-Spójrz, kolejny tytuł się tworzy.- Sięgnął dłonią do jego pleców, by ją tam położyć, gdy wchodzili po schodach. -Ale tak naprawdę, nie przeszkadza mi to, że nie jesteś tak wylewny.- Nie mógł przecież go zmieniać, przecież go kocha. -Piętnaście? A... Spójrz, moje pięć i twoje piętnaście to daje łącznie dwadzieścia.- Zauważył to ze słyszalnym entuzjazmem. -Liczmy to tak.- poprosił.

Zanim zaczął żałować, że wyprzedził Markusa ja schodach, to zdążył już je pokonać, kiedy wszedł po dwa stopnie.
- Jeśli ja zacząłbym tak liczyć, padlbys na zawał od mojej matematyki. - Znowu przesadzał, ale to nie było nic nowego. Lubił czasem przesadzać. - Ale okej, dobrze, niech ci będzie. Możemy nawet i pomnożyć. - Może nie byl wylewny, ale mogl być hojny, nie?

-To możemy pomnożyć, pięć razy piętnaście to siedemdziesiąt pięć... Ponad godzinka...- Odezwał się z rozmarzeniem. -Przecież dobrze ci szło, a zawsze mnie masz żeby ci pomóc. -Przecież tyle wspólnie się uczyli, że Markus wiedział, gdzie Ira potrzebuje pomocy, a raczej do którego momentu w tym temacie jej potrzebuje. Gdy już zrozumiał, to szło mu z górki. Można było go określić hasłem "zdolny acz leniwy". Nie było w tym nic złego, nigdy nie myślał o nim, jak o kimś głupim, czy głupszym.

Znów krótko obejrzał się na Markusa, kiedy już znaleźli się na górze.
- Nie miałem na myśli tego, że nie umiem liczyć. - Przewrócił oczami, ale zrobił to z lekkim rozbawieniem, bo nie do końca chodziło mu o samą umiejętność liczenia, a o przerabianie liczenia tak, żeby wynik był odpowiednio zadawalający. Chociaż to był sposób liczenia, jaki akurat by do niego pasował. - Zaraz przy twojej matematyce pomnożysz te siedemdziesiąt pięć razy kolejne pięć i w ogóle nie będę mógł cię puścić. - Posłał Markusowi mały uśmiech.

-Nie miałbym problemu, gdybyś miał mnie do siebie przyszyć.- zaśmiał się -Albo miałbym... Męczyłbym cię sprzątaniem, a przecież tak nie może być.- wpuścił Irę przodem do pokoju. -Ale... Najbliższa godzina- podkreślił, że nie będzie już przerabiać tego działania i się skupi na tym czasie -będzie wystarczająca, w niej mnie nie puszczaj.- z uśmiechem wszedł na łóżko, ale oczywiście uprzednio odłożył szklankę z sokiem na biurko.

- Proszę cię - prychnął na Markusa. - Sam zacząłbyś się ode mnie odpruwać po pierwszym poranku, który musiałbyś ze mną spędzić przed lustrem w łazience. - Wtedy okazałoby się, kto pierwszy wymięknie. To mogłaby być wyrównana walka.
- Ale dobrze, dobrze. Najbliższa godzina będzie twoja - obiecał Markusowi, bo jednak nie zapowiadało się na to, żeby coś miało im przeszkodzić. Więc mógł poświęcić się posłusznemu spełnianiu tego, co matematyka nakazała.

-Nie wiem?- zaczął się już jakoś układać, ale oczywiście i tak będzie się mościł zaraz z Irą, by im obojgu było wygodnie. -Pewnie wpatrywałbym się w ciebie, w lustro, znowu w ciebie... - może mógłby dostać kręćka od tego, gdzie ma patrzeć. -Ale nie wydaje mi się, żebym tak łatwo odpadł. - tego mógłby być pewien, więc wyciągnął dłonie po Irę.

[Próbuję po raz kolejny odtworzyć Irę w simsach, ale coś mi nie wychodzi xd Mam problem ze szczęką. Ale przy okazji przerobiłam go na babkę - klik W wersji męskiej jednak mu lepiej xd]

- Zobaczymy, jak długo będziesz tak ćwierkać, kiedy będziesz dzielić ze mną łazienkę. - Wtedy to radosne podziwianie i spoglądanie w lustro szybko może się znudzić. Ale póki co było do tego jeszcze daleko, dlatego jedynie odstawił szklankę obok tej Markusa, a potem wsunął się na łóżko. Usiadł i przysunął się bliżej Markusa, żeby ten mógł skończyć się układać, a potem zbliżył się i wreszcie jakoś znalazł dla siebie sensowną pozycję w jego ramionach, żeby dać się objąć.

[Powiemy, że się zgadzamy  ]


-Teraz dzieliliśmy razem łazienkę, można z tego wypadu wyciągnąć jakieś dane i może się okazać, że będzie nam łatwiej wszystko dzielić niż się nam wydaje?- Zapytał, dość chyba retorycznie i zamknął Irę w objęciach. Nie robił nic więcej i starał się do niego przytulać górą ciała, a nie dociskać dołem. Nawet jeśli nic się nie działo, to nie chciał jakoś... Jakoś kusić losu.

[Żeński Ira zdecydowanie miałby w sobie coś z tapeciary. Wiem to xd]

- Okej. Przeanalizuj to i daj mi znać. - Poklepał Markusa po przedramieniu, którym ten go obejmował, bo kimże był, żeby odebrać mu radość analizowania danych...? Nie mógłby tego zrobić. Ale jakoś nieszczególnie chciał próbować brać udział w tym analizowaniu, dlatego nawet nie próbował kontynuować tematu, a jedynie jeszcze trochę poprzesuwał się w uścisku Markusa tak, żeby móc wygodnie się w nich ułożyć, osunąć nieco w dół i oprzeć głowę ma ramieniu Markusa. W końcu musiał leżeć wygodnie, jeśli maił tak leżeć godzinę, prawda?

[Czy wy kochacie Markusa? xD]


-Tego chyba nie muszę analizować. Po prostu to wiem. Z tobą wszystko lepsze jest.- Więc ani łazienka, ani kuchnia, ani pralka, nic nie będzie stało im na przeszkodzie. -Trochę więcej wiary w nas miej.- Nie mówił głośno, bo przecież sam też namawiał Irę na odpoczynek po trasie, więc jak przyśnie przez tę godzinę, to nic się nie stanie.

[No mówię ci. I latem jeszcze to domawianie się, że ta spódniczka to powinna być trochę dłuższa, bo strach co będzie, jak się schyli xd]

- Yhym. - Nie dyskutował, nie domawiał się, a po prostu potaknął. Tak dla podkreślenia tej wiary, którą miał w nich. Oczywiście, że dlatego. No bo niby z jakiego innego powodu...? No dobra, może też dlatego, że po prostu nie chciało mu się dyskutować, bo przecież lepiej jest leżeć i odprężać się bez domawiania się o nieistotne rzeczy, prawda? Choć pewnie i tak by się o to nie domawiali, bo nie było o co. Ale wolał jednak posłusznie się zgodzić.
Choć pewnie to posłusznie zgadzanie się to właśnie mogło być podejrzane.

[Czy Wy kochacie Markusa?!]


Zaśmiał się lekko i krótko. -Ależ przekonujący jesteś - dalej się śmiał, ale nie był to nerwowy śmiech, czy wyśmiewanie. Jednak uspokajał się, a gdy to zrobił to już leżał, by Irze było wygodnie. Jemu oczywiście też było, ale często po prostu wystarczała sama obecność Iry, by było mu lepiej. - Muszę sobie chyba kupić twoje perfumy, by później pryskać poduszki. - wiedział, że to nie będzie to samo, ale będzie choć lekką imitacją.
Może będzie to wystarczające na rozłąkę.

[Tak. Dlatego nie każemy mu się z nią spotykać xd klik - Markus jako kobita z twarzy trochę przypomina mi młodą Rachel z Przyjaciół xd I te usteczka...]

- Ja zawsze jestem przekonujący. Wątpisz? - Zerknął na Markusa z dołu, no bo niech mu tylko spróbuje wątpić w jego jakże gorące i żywe zapewnienia, a go uszczypnie. Ale to była groźba, której nie wypowiadał na głos. Tak, żeby Markus nie miał za łatwo.
- Och, mogłeś mówić wcześniej. Zacząłbym wyciskać swój pot do flakonika, to byłoby lepsze niż perfumy... - Cóż, mógł gadać bzdury, bo przecież Markus mu za to nie przyłoży ani nic, nie? To by było takie niemarkusowe.

[Faktycznie ma takie pulchniutkie xD]

-Och, wiem, że nie mam w co wątpić. Nie będę podjudzać, żebyś to pokazał... A może będę?- Zażartował. -Wiesz, nie chciałem wyjść na jakiegoś dziwnego, co pot chce przechowywać, ale... Zawsze taki flakonik możesz mi wysłać pocztą, ja się nie obrażę.- W życiu! Znając siebie samego, to pewnie ucieszyłby się, gdyby mógł poczuć - wywąchać Irę.

[Ależ by były spiny przy PMS xd]

- Yhym. Dobrze, że niczego innego ci nie przesłać w tym flakoniku... - Absolutnie nie pił do niczego zbereźnego. Skądże. Choć taki flakonik Markus móglby postawić obok tego z potem...
- Ale niczego ci nie wyślę, bo jak już będę będę bajecznie bogaty i sławny, czasem chciałbyś to sprzedać dla zbicia fortuny. - Nawet nie starał się mówić poważnie i przekonująco. Choć faktycznie można bylo kupić różne dziwne rzeczy.

[Włosy blond zaraz, by siwe zostały xD]


-Jak będziesz sławny i bogaty, to otworzę muzeum z twoim pierwszym flakonikiem. Na tym będę zbijać swoją fortunę.- Zaśmiał się. - Tak, że jeżeli będziesz chciał sprzedawać flakoniki, to ja będę wszystkie skupować. Nie podzielę się tobą bardziej, niż tak, by fani mogli na ciebie patrzeć i ciebie słuchać. Ewentualnie niech mają zdjęcie z tobą.- Cała reszta była dla niego.

Parsknął głośno, no ale czy tak naprawdę była jakaś lepsza i sensowniejsza reakcja? Jakoś nic nie przychodziło mu do głowy, dlatego po prostu wygodniej oparł ją na ramieniu Markusa i niczego nie mówił. Nie czuł takiej potrzeby, bo czasem wystarczało to, że był obok Markusa. I tyle. Cisza między nimi była zwyczajnie komfortowa i w pewien sposób relaksująca.
Tak przynajmniej się czuł, kiedy leżał obok Markusa, a właściwie to trochę na nim, i po prostu słuchał jego oddechu, gapiąc się w sufit i przyklejone na nim fluorescencyjne gwiazdki.
Było... dobrze.