Meet the Rutherford's

-W sumie... Ty wlewający płyn do pralki... Ten widok, to już będzie coś - zaśmiał się. - Powinnyśmy dać radę zrobić jedno pranie. - zgodził się, żeby Ira wlał ten płyn. -Wrzucę może o jedną więcej ściereczek wyłapujących kolory. - więc raczej Ira nie powinien się niczym martwić. -Czyli uszczuplona do odłożenia szklanki do zlewu?- zapytał, bo wskazana skala była bardzo mała. 
Nie przedłużał i wziął bagaż, zostawiając torbę Iry, Irze do wniesienia. W łazience faktycznie dał mu wlać płyn i nie omieszkał mu się przyglądać. -To jest sekswone.- nie mógł też nie skomentować tego.

- Pozwolę ci nawet umyć tę szklankę - odpowiedział, krótko wskazując palcem na Markusa, że tak, właśnie tak, zanim opuścił dłonie. - Albo inaczej... Pozwolę ci robić tyle, ile ty pozwalasz robić mi u siebie pod względem sprzątania. - Czyż to nie było najbardziej sprawiedliwe? Może to nie będzie coś, co zadowoli Markusa, ale będzie sprawiedliwe.
Z takim przekonaniem poszedł za Markusem, zabierając swoją torbę. Przebrał swoje rzeczy, żeby wrzucić do pralki to, co nadawało się do wspólnego przeprania, a potem posłusznie wziął od Markusa starannie odmierzoną nakrętkę z płynem.
Przesadnie się pochylił, wypiął i pokręcił tyłkiem, kiedy wlewał płyn do szufladki pralki.

-Musimy chyba częściej robić wspólne pranie.- zażartował, gdy wyciągnął dłoń i przez chwilę pogłaskał go po tyłku, zamiast w niego klepnąć, czy złapać jakoś niemalże szczypiąc. -A jak już przyjdzie nam wspólnie mieszkać... To będziemy musieli negocjować, co kto robi?- zapytał podchodząc do niego. Czasem robił podchody do jakiś macanek, czasem Ira ich nie odbijał, więc nigdy z jakimś napaleniem ich nie próbował. -Mój przyszły mężu.- pocałował go w policzek. Lubił jak te słowa brzmiały, nie mógł się doczekać nazwać Irę swoim mężem.

- Szybko ci się znudzi, jak już będziemy mieć jedną pralkę - powiedział to z rozbawieniem, które jednak bardziej brało się z tego, że Markusa naszło na głaskanie go po tyłku niż z tego, o czym mówili. - I jakoś tak czuję w kościach, że nasze negocjowanie i tak skończy się na tym, że będziesz szorować wszystko za mnie, bo ja czasem zrobię to niedokładnie. - Podzielił się z Markusem swoją hipotezą, kiedy obejrzał sie na niego przez ramię. - Taki jestem seksowny, kiedy pomagam robić pranie...? - spytał, kiedy Markusa go cmoknął. - To tylko spójrz na to... - Przekręcił pokrętło, a potem wcisnął start, uruchamiając w pralce tryb prania eco. To dopiero gorące.

-To musimy mu mieć dwie, mówisz? Jedną do kolorów, drugą do białego?- zażartował, bo aż taki to nie był, że potrzebował dwóch pralek. Choć może... Ale to tak bardziej, na rzeczy na co dzień i te na koncerty? Choć pewnie zespołowi będą to ogarniać pracownicy... 
-No ja nie wiem, może będę chciał oglądać cię szorującego?- zaśmiał się i wciąż stał blisko. -Jesteś teraz gorący!- aż zawachlował dłonią przed twarzą.

- Och, oczywiście... - Przekręcił się w taki sposób, że teraz opierał się tyłkiem o pralkę i był odwrócony przodem do Markusa. - Wszystko będziemy mieć posegregowane kolorystycznie i materiałowo... - powiedział to tak, jakby mówił super seksowną rzecz. Ale w sumie sposób segregacji według Markusa mógł być seksowny...
Okej, może nie do końca.
- Poczekaj aż będę wstawiał to do suszarki... - Aż wychylił się w stronę Markusa.

-A... Może teraz, mógłbym ci...?- przesunął dłonią po przodzie jego spodni. Nic nie wyczuł, ale przecież ich rozmowa nie miała doprowadzać do tego, żeby coś twardego poczuć, prawda?- Wiesz... Mamy sporo czasu aż skończy się pranie... - znów go cmoknął w policzek. -Możemy zrobić w tym czasie, co tylko chcemy... - mogą nawet leżeć i odpoczywać, otworzył i tę furtkę dla Iry, bo przecież nie musieli robić nic. Rozumiał jego potrzeby w braku potrzebie.

- Ktoś tu chyba jest dziś napalony... - powiedział to ze słyszalnym rozbawieniem, no ale czy to jego wina? Nie minął chyba nawet kwadrans od poprzedniej propozycji, a Markus już wychodzi z kolejną, nie robiąc sobie nic z dostania kosza. To było godne podziwu. - Więc może to lepiej ja pomógłbym tobie, hm...? - Złapał za szlufkę przy szortach Markusa, żeby przytrzymać go nieco bliżej.

-To nie tak...- zaśmiał się, a rumieńce na twarzy znów mu wypłynęły. - Po prostu wiesz... Chcę ci pokazać, że jest to okej i... Możemy o tym żartować, jeżeli i tobie jest z tym okej.- Nie chciał jednostronnej przyjemności, nawet jeżeli sam mógłby obciągnąć Irze. Nie zmienia to faktu, że ten temat wciąż istnieje i mogą go jakoś ujrzamić. Po prostu żartować już z tego. -Wiesz, ty... Pralka, bęben się kręci.- zaśmiał się.

- Czuję się z tym okej i już żartuję... - zauważył tak samo luźnym tonem, bo jednak czuł się swobodnie, kiedy rozmawiali o tym z Markusem. O seksie, znaczy. O rzeczach około seksualnych. To było coś, do czego po prostu dorósł. - I dlatego chcę, żebyś wiedział, że to, że nawet jeśli ja nie mam ochoty, żebyś coś robił, to nie znaczy, że ja nie mogę zrobić czegoś tobie. - Markus ciągle wracał do tematu usta-nie usta, a on od tematu się odsuwał, bo zwyczajnie nie chciał robić czegoś, z czym czuł się źle. Nie bał się seksu, nie czuł do niego niechęci jako seksu samego w sobie, były po prostu rzeczy co do których wciąż miał zaciągnięty z tyłu głowy hamulec ręczny.
- Mówisz, że mam usiąść na pralce i dać się pokołysać...? - Uśmiechnął się tym swoim krzywym uśmiechem.

-Wiesz, mogę dać ci jeszcze drinka do tego.- Zażartował co do siedzenia na pralce i kołysania się. -Bylebyś choroby morskiej nie dostał.- Może to już było bardziej sucharowe, ale czasem i tak też trzeba. -Nie ma co oglądać jak się pierze?- Jeżeli Ira będzie chciał, to mogą pooglądać jak się kręci pranie, ale chyba nie było to jakoś fascynujące?

- Och, a więc teraz planujesz mnie upić...? - Spojrzał na Markusa bardziej podejrzanie, ale nie mówił przecież poważnie. Dlatego wciąż mając na twarzy ten głupi uśmieszek pochylił się, żeby pocałować Markusa. Krótki pocałunek, nic zbereźnego.
- Dobrze, zostawmy pralkę samej sobie, bo czasem się zawstydzi i nie wywiruje. - Markus mógł mówić sucharami, więc on też, prawda?

-Och, nie masz za grosz zaufania do mnie?- Złapał się za koszulkę w okolicy serca. -Jak możesz... Przecież ja tylko chcę zadbać o ciebie, żeby dobrze ci było... Żebyś został tu ze mną. - wątpił, żeby Ira upił się jednym drinkiem, ale może próbować żeby został tu na noc, prawda? Nie upijać, ale szukać ku temu powodów. Nie do upicia, a do zostania na noc. -Nie zdziwiłbym się pralce, gdyby kręciła w twoją stronę.- mogą ciągnąć te suchary.

Zastanawiał się i zastanawiał, no wręcz się głowił przekręcając głowę w jedną, a potem w drugą, a potem znowu w tę pierwszą, wydął dolną wargę...
- Nah, absolutnie ci nie ufam - odpowiedział wreszcie z tą swoją śmiertelną powagą. - Chcesz mnie tylko urobić i skokietować. - Cóż, nie bardzo było czym, bo ten drink dorzucony jak frytki do zestawu nieszczególnie tak działał. - I och, w takim razie jak najszybciej muszę stąd wyjść, bo jeszcze przeze mnie pralka zacznie wirować w przeciwnym kierunku - parsknął, ale faktycznie skierował się w stronę wyjścia z łazienki.

-Nie... - pokręcił głową -Chcę cię zaciągnąć przed ołtarz, uczynić swoim mężem i kochać cię do końca wszechświata i z powrotem.- Odparł jakby to był najlepszy plan na życie. No, według niego to właśnie takim był. -Wiem, że nie lubisz tu być, gdy jest mój ojciec, ale wiesz... Ja lubię przebywać z tobą.- wyjaśnił nieco to, że go tak urabia na zostanie. -Ale skoro mi tak nie ufasz, to dziś kuchnię oddaję tobie.- bardziej zaufania nie można chyba pokazać. A przynajmniej w przypadku Markusa.

- Bardzo ambitne plany, ale najpierw bądź pełnoletni. - Posłał Markusowi mały uśmiech, oglądając się na niego przez ramię, kiedy po wyjściu na korytarz skierował się w stronę schodów prowadzących na dół. Markus wydawał się być dość... napalony na swoje ślubne plany, ale niestety bądź stety było to coś, co póki co trzeba było studzić. Był starszy od Markusa o niecały rok, ale to jednak sprawiało, że Markus miał dopiero skończyć osiemnaście lat. Co prawda piwa nadal nie kupi, ale będzie mógł się hajtnąć.
- Wiem, że lubisz ze mną być, sam też kochałbym swoje towarzystwo, gdybym był tobą... - Cóż, to było jego klasyczne gadanie. - Ale nie zostanę na noc. - Postanowił i swojego postanowienia zamierzał się trzymać. Nie tylko przez towarzystwo ojca Markusa. Po prostu tak postanowił.
- I och, łał, mogę posprzątać twoją kuchnię...? Co za wyraz miłości... - No aż się wzruszył. Da radę podgrzać obiad, który miał czekać na nich w lodówce według słów Markusa, a pewnie nawet poradzi sobie z umyciem naczyń.

-No... Myślałem o tym, że będziesz mógł się obsłużyć, żeby nie było że coś dolewam, czy dosypuję. - dodał drapiąc się nieco po głowie. -Ale może.... Nie no, co ty będziesz sprzątać. Włączyłeś pralkę. - więc już się przydał i zrobił coś i nie powinien narzekać. -Och, już chcesz nas przyzwyczaić ponownie do tego, że nie będziemy razem spać? Rozumiem. - sam przywykł do tego, że kładzie się obok Iry i budzi obok niego. Trochę go przerażała wizja kolejnego rozstania. A raczej rozjazdu, bo nie będą się rozstawać.

- Wierzę, że nieszczególnie namieszałbyś podczas wstawiania żarcia do mikrofalówki... - Obejrzał się na Markusa, a potem przy schodzeniu na dół przeskoczył po dwa stopnie raz i drugi, żeby znaleźć się na dole.
A potem znów zerknął na Markusa i tym razem parsknął z rozbawienia. Powinien był się domyślić, że miłość miłością, ale kuchni to mu Markus nie pozwoli umyć. W końcu co za dużo, to niezdrowo. Czy cokolwiek podobnego. Po prostu Markus to Markus, ot co.
- I tak, oczywiście. Nie mogę cię za bardzo rozpieszczasz, bo jak tak nagle cię od siebie odstawię, to czasem doznasz szoku... To, co najlepsze trzeba dawkować. - Klepnął się w pośladek. Tak dla podkreślenia.

-No wiesz, podobno to różnie bywa i różne rzeczy można dosypać, ale ja nie z takich.- pokręcił głową z rozbawieniem. -Czy miałbym gotować, czy tylko odgrzewać, jesteś przy mnie bezpieczny. - w końcu zaufanie i bezpieczeństwo w związku to podstawa, prawda? -No nie mów, że będziesz tęsknić mniej ode mnie. - udał, że patrzy na niego z niedowierzaniem. -Przecież tobie też może brakować mnie. - Markus potworzył gest Iry, ale siebie klepnął w tyłek.

- Wiesz, jakoś byłem skłonny założyć, że ty nie z takich jeszcze zanim to potwierdziłeś. - Byłby zdecydowanie bardziej zszokowany, gdyby Markus powiedział, że jednak rozważa dosypanie mu czegoś. Zdecydowanie. - Więc jakoś jednak jestem skłonny zaufać ci w kwestii żywieniowej. - Zdawał sobie sprawę, że powiedział to tak, jakby to była bzdura, no ale czy to było coś sensownego...?
- Och, a będę tęsknić...? - spytał i podparł się dłonią o kuchenny blat, kiedy się tam znaleźli. - No nie wiem... - Aż zacmokał, kiedy się tak nad tym głowił.

- Doceniam to, że doceniasz mnie. - uśmiechnął się do niego i tak właściwie to nie wiedział, co Ira chce z kuchni, bo obiadu podobno nie. Chyba, że zmienił zdanie. -Zetkniesz, co zostawili?- zapytał, bo skoro już jest w kuchni, to umyje ręce. Widział owoce, to może wycisnąć sok. -A nie będziesz? Nie będzie ci mnie brakować, choć trochę? Tak tyci tyci?- tym razem to on wskazał skalę tyci tyci, palcem wskazującym i kciukiem. W końcu nie będzie już sobie dodawać i wskazywać skali, która była użyta przeciwko niemu na początku.

- Doceniam to, że doceniasz to, że ja doceniam ciebie - zapewnił, bo w końcu grunt to się doceniać, nie? Czy coś. - Chcesz wody? - zapytał po chwili, bo zamierzał sam się obsłużyć i sięgnął do pobliskiej szafki, żeby wziąć szklankę. Albo dwie, jeśli Markus będzie spragniony.
- Jesteś głodny? - Jeśli Markus był głodny, to mógł wyciągnąć jedzenie z lodówki. Jeśli nie to sprawdzanie jej zawartości mogło poczekać. Chyba.
- Hmmm... - Znów się zastanowił, może aż za bardzo i za długo, no ale co poradzi. - No, może taką małą troszeczkę. Taką tyci-tyci... - przyznał, ściskając szklankę w dłoni.

- Banany są pewnie dla Margie, ale możesz jej wziąć jeśli masz ochotę. - nie widział w tym problemu, w końcu to tylko banany, które można kupić w każdym momencie. - Nie wiem, nie wiem co jest i nie wiem, czy opłaca się tylko mi podgrzewać. - przyznał, bo jeśli miałby jeść, to wolałby z nim, niż samemu. -Będę musiał ogrzać swoje serce, tym twoim tyci tyci. - zaśmiał się, gdy szykował im świeży sok.

- Nie bardzo. Chciałem tylko wodę. - Uniósł lekko szklankę, którą trzymał, a skoro Markus nie chciał, to zamknął szafkę i podetknął szklankę pod kran, żeby nalać sobie wody. Adamsowie mieli zamontowany filtr, więc jakoś nie obawiał się zarazków. Chciał po prostu zwilżyć usta i tyle, ale nawet pijąc mógł przecież zrobić te dwa kroki w stronę lodówki, żeby ją otworzyć i sprawdzić zawartość. - To jakaś zapiekanka. Coś z brokułami. - Tyle zdołał zauważyć na pierwszy rzut oka.
- I hej, no wiesz. Ciesz się - rzucił, bo przecież szukać trzeba pozytywów, nie? - Niektórzy nie mają nawet tego tyci-tyci. - A to już coś.

- Brokuły do ciebie nie przemawiają?- zapytał i skoro Ira woli wodę niż sok, to on go zrobi tylko dla siebie. -Jak chcesz to wyciągnij, jak nie to zostaw. - nie czuł, żeby zapiekance groziło zmarnowanie, także jaka nie będzie decyzja, to będzie dobrze. -Bo tak, tyle mnie różni od innych osób, ale dobrze przyjmuje to. Też się nauczę tęsknić za tobą tyci tyci. - udał, że grozi i nawet zmarszczył przy tym brwi, że taki jest teraz straszny.