Meet the Rutherford's

Oczywiście, że mógł leżeć z Irą i nic nie robić. To nie było coś nieprzyjemnego, czy martwiącego. Bardziej przejmował się tym, że zaczynało do niego docierać, że nie będą się już widzieć tak, jak... Właściwie to dawno temu. Życie zaczynało się robić coraz to poważniejsze... Po prostu... Czuł jakiś strach, stres i panikę, ale dotyczyło to bardziej po prostu życia. W ich związek i w nich wierzył. Po prostu cała reszta była jakaś taka... Niepewna.

- Spinasz się - mruknął po dłuższej chwili ciszy, bo jakoś tak bardzo przykleił się do Markusa w tym leżeniu i przytulaniu, że poczuł nawet to, że Markus jakoś bardziej się spiął. A jeśli nie spinał się z nagłej potrzeby pójścia do toalety, to znając Markusa mógł się zacząć spinać na myśl o tym, czy pralka dobrze wiruje. - Ręka ci przeze mnie drętwieje...? - rzucił nieco bardziej żartem, bo wiedział, że temat pralki mógłby być tematem drażliwym.

-Nie spinam się...- nie chciał żeby Ira się przejmował. Byli zaręczeni i to się tak naprawdę teraz liczyło. Nowe jest przed nimi, ale te wspólne nowe jak najbardziej też! Tego zamierzał się trzymać. -Niee, nie drętwieje mi- przyznał zgodnie z prawdą. -Jak będzie to zmienimy pozycję, ale tak jest idealnie.- Przez to, że Ira był nieco niżej to mógł pocałować go w skroń.

- Już myślałem, że męczą cię myśli o pralce - powiedział to na głos, leniwie i bez jakiejś wielkiej werwy, bo zwyczajnie mu się nie chciało. Jakoś tak się rozleniwił, kiedy tak na wpół leżał na Markusie, dlatego kiedy ten go pocałował, to po prostu spojrzał na niego z dołu. - Nie oddam ci, bo nie chce mi się podnosić. - Cóż, ale Markus zawsze może sobie wyobrazic, że jest całowany w podzięce, nie? To prawie jak prawdziwy pocałunek.

-A co jest z pralką nie tak? Coś zauważyłeś wcześniej?- Kompletnie nie myślał o urządzeniu, ale skoro Ira już o nim wspomniał, to raczej chyba miał ku temu powód? -Nie musisz mi oddawać, - zaśmiał się -ale jeżeli coś jest nie tak z pralką, to raczej powinienem pójść zerknąć?- Nie chciał, by ta wylała, czy żeby ubrania się nie doprały.

- Po prostu zauważyłem, że się spinasz i spróbowałem myśleć jak Markus. No wiesz, co mnie mogło męczyć, jakbym był tobą. I pomyślałem, że pewnie mógłbym myśleć o czymś, co się, no wiesz, łączy z porządkiem. A że włączyłem pralkę i wlałem do niej płynu, to mogłoby cie gnębić, czy zrobiłem to wszystko dobrze - wytłumaczył Markusowi swój tok rozumowania, nawet na chwilę nie podnosząc z niego glowy. - Bo wiesz, jeszcze samami włączyłem nie eco, a outdoor... Żartuję - dodał od razu, żeby Markus faktycznie nie poszedł tego sprawdzać.

-Przecież przy tym byłem, podałem ci odmierzoną miarkę płynu. - zaczynał brzmieć tak, jakby próbował kogoś przekonać do tego, że wszystko było okej, przypominając sobie krok po kroku. -Nie spinam się, zrobiliśmy wspólnie pranie, które pralka dobrze odwiruje. - wciąż zaklinał rzeczywistość. -Ale chyba muszę napić się soku. - zażartował. W końcu wszystko było dobrze i niczego nie musiał się bać, czy stresować.

Wiedział, że może nie powinien, ale jednak lekko się uśmiechnął, bo jednak to wszystko było takie... markusowe. Każdy miał jakieś swoje dziwactwa, ale te Markusa były jak jedyne w swoim rodzaju. A przynajmniej dla niego były na tyle wyjątkowe, bo i sam Markus był dla niego jedyny w swoim rodzaju. Ale tak już chyba było. Jak już się było w kimś zakochanym, to nawet jego dziwactwa i wady miały w sobie pewnego rodzaju mały urok. Czy coś takiego.
- Już, już. - Sięgnął dłonią, żeby lekko poklepać brzuch Markusa. - Wszystko zrobiłem prawidłowo pod twoim czujnym okiem - zapewnił.

-Przecież wiem, wszystko jest dobrze. - znów cmoknął go w skroń, ale jednak się odsunął, by wstać i napić się soku. -To nie tak, że myślę, że nie dałbyś rady zrobić prania, czy coś w kuchni przygotować... Po prostu... Czasem jest to dla mnie jak takie punkty, które muszę zrobić. - Ira o tym wiedział, więc powinien zamiast słowa "czasem" użyć "nadal".
Wrócił do łóżka i od razu ułożył się tak jak wcześniej, by jego narzeczony mógł się do niego dopasować. Już sama myśl, jak go nazwał uspokoiła Markusa.

Znów lekko przewrócił oczami, ale przesunął się tak, żeby Markus mógł się podnieść. Nie siadał, nie odsuwał się jakoś szczególnie, a po prostu położył się na plecach i luźno splótł ułożone na brzuchu dłonie. Nigdzie jakoś mu się nie śpieszyło, nie miał niczego do zrobienia, a Markus mu nie ucieknie, więc nie bardzo chciało mu się ruszać.
- Wiem. - Markus miał swoje rzeczy do zrobienia i punkty do odhaczenia, a on starał się je jakoś zrozumieć. Nawet jeśli to nie było łatwe, bo jednak on i Markus byli od siebie różni, a wiele rzeczy postrzegali inaczej. Ale próbował. - Staram się uczyć myśleć jak Markus. - Może mu nie wychodziło, bo błędnie wydedukował pralkę, ale się starał.
Uniósł się na przedramionach dopiero wtedy, kiedy Markus wrócił do łóżka, a potem aż przesadnie się wiercił, kiedy a powrót spróbował się na nim właściwie ułożyć.

Zaśmiał się i grzecznie czekał aż Ira przybierze wygodną pozycję. -Ale wiesz, że nie musisz myśleć jak Markus? Myślenie jak Ira, idzie ci doskonale i to wystarcza?- nie chciał żeby ten miał zwichrowane jak on, czy doszedł do wniosku, że te zwichrowanie mu się nie podoba. Sam choć starał się być luźniejszym, to jednak nie myślał jak Ira, było to dla niego zbyt szalone jednak. Ale szaleństwo Iry u Iry było idealne.

- Powinieneś się cieszyć, że próbuję się wczuć, a nie, jeszcze narzekasz. - Aż przesadnie dramatycznie pozwolił swojej głowie opaść na ramię Markusa. - Jesteś okropny - skwitował, przechylając głowę tak, żeby w ten sposób spojrzeć na niego z dołu. No wlepiał w niego te swoje wielkie, brązowe ślepia i czekał na to, aż Markus okaże odrobinę serca i postanowi jakoś odkupić te swoje grzechy.

Zapatrzył się w te jego oczy i przez chwilę przez to się nie odzywał. -Oczywiście, że jestem wdzięczny... Nikt tyle dla mnie nie zrobił, co ty.- Pewnie jego ojciec, by się nie zgodził, ale to nie było ważne, najważniejszy był Ira. -Jesteś najlepszy.- Dzięki temu, że chłopak na niego patrzył, to mógł pochylić się i pocałować go w środek czoła.

Zmrużył te swoje oczy, w które Markus tak się zapatrzył, a potem spojrzał na niego nieco bardziej krzywo.
- Nie do końca na to liczyłem. - Cóż, pocałunek pocałunkiem i to może się zgadzało, ale jednak liczył na to, że ten pocałunek będzie w nieco inne miejsce niż czoło.
Środek czoła.
Może jeszcze we włosy mógł go pocałować. Albo coś.
- Masz jeszcze dwie szanse, żeby trafić. - Do trzech razy sztuka, nie?

-Poczekaj...- Uśmiechnął się szeroko i nieco go na siebie wciągnął bardziej, by prościej mu było pocałować Irę najpierw w górną wargę, a później w dolną. -To się liczy jako raz, czy jako dwa?- Zapytał nim znów go pocałował i nieco zrobił to śmielej. Nie chciał drobnego buziaka, a pełnowymiarowy pocałunek.

- Och, oczywiście, że jako dwa - powiedział to tak, jakby naprawdę była to najbardziej oczywista z oczywistych rzeczy. - Więc udało ci się za czwartym razem. - Cóż, niestety. - I wiesz co to znaczy...? - spytał, żeby Markus nie myślał, że to nie ma żadnych konsekwencji. Ależ oczywiście, że ma. - Musisz dużo ćwiczyć. - Należycie to podkreślił. Więc najlepiej ćwiczenia zacząć jak najszybciej, prawda...?

-Mam nadzieję, że pomożesz mi w ćwiczeniach?- Zapytał, a uśmiech błąkał mu się na ustach. Nie dał Irze od razu odpowiedzieć, bo znów zaczął go całować. Miał nadzieję, że dobrze odczytał chłopaka i chodzi o całowanie w usta, a nie szukanie miejsc, w które ten chce być całowany...
Choć to byłoby ciekawe...
Ale na to przyjdzie jeszcze kiedyś czas. Teraz po prostu zajął się tymi soczystymi ustami.

Cóż, nie potrzebował dodatkowej zachęty w tym, żeby wspomóc Markusa w ćwiczeniach. W końcu jak mógłby zostawić go samemu sobie? No jak? To się nie godziło.
Dlatego z odpowiednim entuzjazmem odpowiadał na pocałunki Markusa, poprawiając się na swoim miejscu tak, żeby moc robić to bardziej komfortowej pozycji. Nie potrzebował w tej chwili niczego więcej, po prostu sięgnął dłonią, żeby złapać Markusa gdzieś za koszulkę, i skupił się na jego ustach.

Takie ćwiczenia to mógłby wykonywać cały czas. Miał wrażenie, że został po to stworzony, by właśnie całować Irę. Położył dłoń na jego plecach, nieco go do siebie przyciągając. Nie miał nic przeciwko, by chłopak się na nim położył, by poczuć go na sobie. To było coś przyjemnego, coś taniego... Coś było w tym, gdy leżał pod Irą. Jednak nie zamierzał naciskać na zmianę pozycji, dlatego jedynie masował go tam, gdzie sięgała dłoń. Nie przerywał pocałunku, nie był szaleńcem.

[Markus sam jest tani, Ira wszystko robi jak warte milion dolarów!]

Pozwolił Markusowi przyciągnąć się bliżej, a potem jeszcze trochę bliżej aż wreszcie przesunął się tak, żeby przełożyć nogę przez nogę Markusa, nieco się na niego kładąc. Ale tak nieco. Troszkę. Połową ciała, nie więcej. Nie chciał przypadkiem Markusa wgnieść czy coś podobnego...
Było dobrze, było miło. Ani myślał przestawać całować Markusa. Bo czego chcieć więcej niż takich perspektyw na spędzenie najbliżej godziny zaplanowanej na przytulanie...?

[Takiego* xd]


Im bliżej był Ira, tym milej się Markusowi robiło. Zsunął się nieco na poduszkach, by być bardziej na płasko, a Irę dodatkowo bardziej na siebie wciągnął. Chłopak był lekki, a przy tym idealnie pasował do Markusa, na Markusie. Zamruczał wyrażając aprobatę, a drugą dłoń również położył na jego plecach, by rysować esy floresy i jakoś dociskać go siebie nieco bardziej. Oczywiście nie chcąc złamać chłopaka, czy robić coś wbrew jego woli. W końcu to miało być przyjemne dla ich obojga, a pamiętał, że dostał dwa razy kosza. Trzeciego nie zamierzał, więc być grzeczny.

Nie oponował, kiedy Markus go na siebie wciągnął. Głównie dlatego, że nieszczególnie się na tym skupiał, zbyt zajęty poświęcaniem pełni uwagi wargom Markusa. Jego usta potrafiły być naprawdę... rozpraszające. Absolutnie nie zamierzał narzekać z tego powodu, bo to było wyjątkowo miłe rozproszenie... może trochę aż nazbyt miłe.
Ale w sumie co mógł poradzić? Miał dziewiętnaście lat i pewne reakcje były bardziej niż mimowolne, i nawet jeśli wcześniej nie miał nastroju, to nastrój nastrojem, a reakcje reakcjami. Całował Markusa, przytulał się do Markusa, ocierał się o Markusa... Dlatego nie potrzeba było dużo czasu, żeby przycisnął do Markusa twardą i oczywistą... cóż, reakcję.

Starał się nie ruszać od pasa w dół, ale to nie dlatego, że mu się nie podobało, ale jakoś wciąż starał się trzymać na wodzy. Jednak kiedy tylko wyczuł, że Irze nie jest obojętne to, co robią, to... Aż z ulgą się o niego otarł swoim twardym penisem. Choć ta ulga dotyczyła tylko ruchu biodrami, bo jednak ciuchy przypominały, że są warstwy, które ich dzielą. Pozwolił sobie też zjechać dłonią nad pośladki Iry, by przycisnąć go do siebie bardziej.

Pozwolił sobie na małe, lekko zaskoczone sapnięcie, kiedy Markus ścisnął jego pośladki, dociskając go bliżej siebie. Ale czy to jego wina? To było ciągle coś nowego, bo jeszcze nie bardzo miał okazję w pełni przywyknąć do tego typu dotyku ze strony Markusa. Znaczy, nie dotyku samego w sobie, a raczej rejonów tego dotyku. Nie, żeby narzekał, absolutnie nie.
Docisnął się do Markusa jeszcze nieco blliżej, jeszcze bardziej, bo tak, właśnie tak było dobrze. Zdecydowanie dobrze...

Może i Ira sapnął, ale nie odsunął się, więc Markus potraktował to, że wszystko jest w porządku. Dlatego też jedynie nieco wyżej przesunął dłonie, znów na plecy. Mogą się o siebie ostrożnie ocierać, tak żeby to nie było to bolesne, po przecież nie o to chodziło. 
Może Ira pozwoli sobie później pomóc, ale na razie Markus korzystał z tego, co mają. Nawet jeżeli jego pocałunki zrobiły się nieco chaotyczniejsze.