Meet the Rutherford's

-Będziesz mógł być tam moim mężem- uniósł ich złączone dłonie, by móc pocałować wierch dłoni Berniego. -To będzie dla nas dopełnienie, będzie to się dla nas liczyć.- Zerknął na Markusa i na Irę -A wy jak myślicie? Chcecie poczekać aż w każdym stanie będzie tak samo ważne małżeństwo?- Markus nie był gotów na odpowiedź dlatego sięgnął po szklankę wody, by móc się napić.

-Nie wiem - odpowiedział, wzruszając lekko ramionami. - Nie śledzę polityki. - Więc ciężko byłoby mu choć w przybliżeniu określić to, ile takie czekanie miałoby trwać. Po prostu... nie lubił polityki, okej? Ani republikanów, ani demokratów, ani całego tego cyrku. - Chyba nie będzie sie nam śpieszyć, więc... się zobaczy? - Mało konstruktywna odpowiedź, no ale tak to raczej będzie? Markus miał w końcu studia.

-Dokładnie, wy macie czas... My... Bernie, już tak nie szalejmy, ale zaszalejmy raz jeszcze?- Spojrzał na swojego mężczyznę. -Damy chłopakom znać jak to jest po zmianie stanu.- zażartował. 
-Tak, my poczekamy.- skinął głową -Ale wiecie, możecie zrobić wszystko, co chcecie.- Markus już nieco uspokojony uśmiechnął się.

Eddie i Bernie dyskutowali jeszcze przez chwilę, później dostali swoje zamówienia, więc dyskusja trochę przygasła. Ale Ira jakoś nieszczególnie na to narzekał, bo przecież podczas kolacji można było rozmawiać o wielu innych rzeczach, a nie tylko o ślubach, prawda? Było miło, gadali o wszystkim i o niczym, kolacja szybko zleciała i ani się obejrzał, a już zbierali się do drogi powrotnej.
Zrobili sobie nieco dłuższy spacer, pospacerowali w odleglejsze rejonu idąc brzegiem jeziora. Pomimo tego, że było lato i słońce późno zachodziło, kiedy wrócili do domku, wyraźnie zapadał już zmrok. Ale to był miły dzień.

Markus miał jakieś poczucie, że chce być chwilę z Eddiem, jakby jego odrzucenie, było i odrzuceniem Markusa. Może faktycznie on i Ira mogli poczekać, ale... Jakoś i tak miał wrażenie, że coś jest nie tak. 
-Jak się masz?- zapytał dziadka, bo przecież ciągle tak o nim myślał, to był dziadek Eddie, nie Eddie, nie wujek Eddie. Dziadek Eddie. -Bo wiesz... Odprowadziłbym cię do ołtarza. - zaśmiał się, by było wiadomo o co chodzi.

[Zrobiłam takie cosie, bo mnie naszło - klik i klik xd]

- Bernie musi sobie wszystko przemyśleć - powiedział, wiedząc, że właśnie do tego tematu Markus dąży. - Mocno przeżył i ślub, i... przede wszystkim rozwód z twoją babcią. Chyba trochę bardziej niż myślałem. - Nie było to jednak coś, o czym sporo rozmawiali. Temat małżeństwa. - Powinienem pewnie najpierw z nim o tym pomówić... Każdy ma swoje drażliwe tematy... - zauważył, wychylając się nieco w stronę Markusa, jakby się z nim dzielił jakąś tajemnicą, choć była to oczywistość.

[Jak ogień i lód ]


- Domyślam się, w sensie mogę się tylko domyślać... Ale przecież u was nie zapowiada się na rozwód, nie każdy ślub musi się kończyć rozwodem. - uśmiechnął się i lekko objął Eddiego, bo chyba sam w takim momencie chciałby, żeby ktoś go przytulił. Albo po prostu patrzy na to przez pryzmat swoich siedemnastu lat. -Ale z drugiej strony, jesteście takim starym małżeństwem - powiedział to żartobliwym tonem, gdy się już odsunął. Mimo wszystko nieco prawdy w tym było i nie chodziło o wiek.

[Może ogień i lód, a może ogień i ogień stworzony, żeby płonąć razem...?]

- Nie każde wypłynięcie kończy się tonięciem, ale i tak niektórzy boją się wody - zauważył, bo przecież lęki czy uprzedzenia nie zawsze musiały być logiczne, prawda? I często nie były. W końcu dlaczego bać się takich pająków? Większość była mała i niejadowita. A ludzie w sporej części jakoś nie darzyli ich miłością.
Nie miał nic przeciwko uściskowi Markusa i odpowiedział mu tym samym.
- Pomieszkacie razem i też zaczniecie zmieniać się w stare małżeństwo.

[będą się wzniecać nawzajem]

- Coś w tym jest, ale... Cieszę się też, że rozumiesz dziadka i... Nie czujesz się źle, bo się nie czujesz?- W końcu Eddie mógł go okłamywać i nie okazywać prawdziwych emocji, prawda? Mógł po swojemu wszystko odczuwać, a im pokazywać to, co chcą widzieć? - Och, w najbliższym czasie nam to nie grozi. - zaśmiał się -Ja będę na studiach, on w trasie... Nawet jak nie będzie w trasie to będzie w Camden. - więc daleko im do wspólnego mieszkania.

Pokręcił głową, że nie, nie odczuwał tego negatywnie. Może nie na to czekał, nie taką chciał otrzymać odpowiedź, ale nie załamał się z tego powodu.
- Mam gwarancję, że mnie nie zostawi. Lepszego towaru nie znajdzie/ - Mrugnął żartobliwie do Markusa. Nie było przecież powodów, żeby być poważnym, prawda?
- Chcesz go usidlić zanim porwą ci go fanki...? - zażartował, mając na myśli oświadczyny Markusa.

Markus

- Fanki mi chyba straszne nie będą.- Roześmiał się i czuł, że robi się czerwony. Chyba dziadek trafił, może nie w samo sedno, ale chyba też coś w tym wszystkim było. -Po prostu... Nie chcę żeby rozłąka z powodu studiów, jego pasji i pracy... Żeby to było coś, czego nie pokonamy, a co pokona nas. - przyznał się. W końcu na jego wymianę mieli przerwę. - Ale... Jakoś mam tak, że jak myślę o przyszłości, to myślę o nim.- więc strach nie był tu głównym prowodyrem.

- A więc zostałeś przyłapany... - rzucił to tym samym żartobliwym tonem. Ale to był po prostu ton dziadka przedrzeźniającego wnuczka. Nic strasznego. Tylko sobie żartowali. Ale już po chwili Eddie nieco spoważniał, mówiąc: - Z zaręczynami czy bez, po ślubie lub nie, nie macie się czym martwić - zapewnił. Po prostu to wiedział. - Obaj nie musicie się niczym martwić i zobaczysz, że to wszystko jedynie sprawi, że będziecie silniejsi. - Razem.

-Nie mów Irze, mam wrażenie, że chyba nie był zadowolony. Mieliśmy wam później powiedzieć, ale nie umiałem się powstrzymać.- Przyznał, bo w sumie może niezadowolenie Iry wynikało też z tego powodu, a nie z samych zaręczyn. -Ale dziękuję, że w nas wierzysz... Mam nadzieję, że będzie właśnie tak jak mówisz.- A to nic złego, prawda?

- Każdy musi sobie czasem pogrymasić - powiedział to na obronę Iry, bo jednak mówił to też trochę na obronę Berniego, który również miał tego wieczora nieco gorsze momenty. Ale to nic. Każdy je czasem miał. - Może to przez stres...? - W końcu mieli go trochę z Markusem, prawda? Wizja wyprowadzki z domu, pracy, uczelni, rozłąki... To wszystko mogło stresować.

-Myślałem, że zaręczyny w takim okresie, to właśnie jakoś poradzi ze stresem.- No ale znowu, to nie był główny powód. Głównym powodem było to, że on chce być z Irą, że w jego oczach widzi każdy następny dzień. -Ale... Będzie dobrze, tak jak mówisz.- skinął głową. -Najważniejsza jest teraz wycieczka i to, by dobrze ją spędzić. - to był główny plan.

- To też potrafi dołożyć sporo stresu... Dlatego panny młode potrafią być takie przerażające... - Znów nieco wychylił się w stronę Markusa, kolejny raz pozwalając sobie na humorystyczną wstawkę. Przynajmniej według samego siebie.
- Na pewno będzie. Tego się trzymajmy. - Posłał Markusowi uśmiech. - A teraz chodź. Na pewno na nas czekają - powiedział, kładąc dłoń na plecach Markusa.

-Dlatego żaden z nas na szczęście nie jest panną młodą?- Odpowiedział też żartobliwym tonem, ale... Może już samo to, że chciał bardziej niż Ira na coś wskazywało?
-Och, dajmy im ponarzekać na nas, my chcemy ślubu, a oni wolności.- to był oczywiście również żart i nie zamierzał też czekać, tylko ruszył za dziadkiem.

- Nigdy nie wiesz, kiedy wyjdzie z kogoś panna młoda - zapewnił rozbawiony. - I wierz mi, te nasze wolne ptaki nie odfrunęłyby nam zbyt daleko - Przesuwając rękę, żeby móc objąć Markusa ramieniem, kiedy razem poszli w stronę domku. Nie byli zbyt daleko, droga nie była długa, więc nawet jeśli Eddie zatrzymał się jeszcze raz lub dwa. żeby na coś zerknąć i coś skomentować, to jednak szybko doszli na miejsce i weszli do środka, żeby dołączyć do Iry i Berniego, który kończył coś mu opowiadać.

Roześmiał się, bo przecież nie było co płakać. W końcu byli na wycieczce i tak właściwie to on nie był tym, którego oświadczyny nie zostały przyjęte. Skoro dziadek Eddie nie płacze, to on nie zamierzał płakać za niego. W domku też nie było jakiejś negatywnej atmosfery, więc mógł odetchnąć z ulgą. Wszystko się jakoś ułoży, wszystko jakoś to będzie. 
- Zagramy w planszówki?- Markus był przygotowywany i coś ze sobą zabrał, gdyby była chęć na takie spędzenie czasu.

- Tylko nie w Monopoly. - Ira nie mówił nie, ale jednak jakoś do tej gry miał pewne uprzedzenia. - Niektórzy kantują. - Spojrzał na Eddiego w sposób, który raczej był mało subtelny w tym, o kogóż to chodziło...
- Skoro i tak siedzę w więzieniu, to dlaczego mam nie kraść z banku...? - Eddie jakoś nie zamierzał okazywać skruchy.

-Bo więzienie ma służyć resocjalizacji, a nie pogarszania sytuacji.- Bernie prychnął. 
-Mam chińczyka, w to nie da się oszukiwać.- Markus zabrał różne gry, miał też karty. Wolał mieć więcej przygotowane, niż mniej. Właśnie przez to, że każdy może woleć grać w coś innego, bo ktoś robi coś. Choć głównie Eddie oszukiwał, ale on chyba lubił wsadzać kij w mrowisko.

- W więzieniu wpada się w złe towarzystwo - odpowiedział Eddie, jakby to miało obalić argumenty Berniego. Ale Eddie zawsze bronił swojego kanciarstwa. Miał je w krwi od lat młodości i jak kantował w Vegas, kiedy byli z Bernim młodzi, tak robił to też teraz. Taka natura.
Dlatego Ira jedynie pokręcił na Eddiego głową.
- Twój dziadek oszukiwał nawet w grzybobranie, więc daję wiarę, że w chińczyku też by coś wykombinował. - Co do tego był pewien.
- Doceniam wiarę. - Cóż, na swój sposób tym to było, prawda?

-Ty się ciesz, że w życiu w więzieniu nie byłeś, bo ja bym cię z niego nie wyciągnął.- pokręcił głową -Najlepiej będzie, jak będziesz patrzeć jak my gramy, jak cywilizowani ludzie.- oczywiście wszystko to nie było czymś poważnym, a po prostu jakimiś przytykami. 
-Pójdę po gry i coś wybierzemy.- Markus skierował się do sypialni, którą dzielił z Irą. Może trafią na jakaś grę, w którą Eddie nie da rady oszukiwać.

Cóż, tak, okej. Przez pierwsze... pół minuty nie było tak źle, ale kiedy Eddie zaczął przekonywać Berniego, że świetnie poradziłby sobie w więzieniu i na pewno byłby tam popularny... Ta, Ira ewakuował się pod pozorem pomocy Markusowi, bo wolał nie dowiadywać się o powodach tej domniemanej popularności... Dlatego poszedł z pomocą Markusowi, żeby wesprzeć go w tym jakże trudnym zadaniu jakim był wybór gry, starannie zamykając za sobą drzwi do ich pokoju.
- Twój dziadek zaczął się zbytnio wczuwać - powiedział, odsuwając się od drzwi.

[Już nawet nie myślę o HE, ale że to Tim umiera na Aids/Hiv jest takie... Nie wiem, jakoś... https://www.youtube.com/watch?v=LhZ5AhPRF8w ale przynajmniej jestem połączona z Tobą w smutku, choć z innego powodu xD]


-No wiesz, musi pokazać swoje pióra, w końcu jakby nie patrzeć został odrzucony.- Markus zaśmiał się i choć sam nieco nie czuł się dobrze przez to, jak wyszła ta rozmowa przy stole, to... Swoich piór nie zamierzał pokazywać. -Mamy jengę, bierki, może coś nam się uda wybrać.- Po prostu weźmie wszystko co mają, przecież może to zostawić na dole.