Meet the Rutherford's

- Zaczynam żałować, że jednak nie zabrałeś namiotu. - Nocowanie daleko stąd mogło nie być aż taką złą wizją, kiedy chodziło o stroszącego piórka Eddiego...
- W jengę to się chyba nie da aż tak strasznie kantować, nie? - Zerknął na Markusa, biorąc od niego wspominaną grę. W końcu jakby Eddie jawnie kantował, pomagając sobie drugą ręką, to by dostał od Berniego po tej łapie.

-Może za to jednak sabotować i rozwalić wierzę.- Zauważył, ale miał nadzieję, że dziadek Eddie się opamięta i będzie grać fair. -Wiesz, może gdzieś jest wypożyczalnia...- zerknął na chłopaka z delikatnym uśmiechem. -Chodźmy, trzeba ograć staruszków.- oczywiście to był żart, gdy grali to nie miał jakiś ambicji, nie musiał być najlepszy i wygrywać.

- Tym to by sobie raczej nie zapunktował - zauważył, ale nie sądził, żeby jednak Eddie posunął się do psucia gry, bo to nie byłoby jednak coś w jego stylu. Kantował, owszem, ale nigdy nie przewracał planszy, kiedy przegrywał. Cóż, póki co. Nigdy nie wiadomo.
Ale starał się nie nastawiać negatywnie, kiedy wyszedł z Markusem z pokoju, ostrożnie wyglądając zza framugi, czy Eddie nie pokazuje pióropusza.

-Co ty się go dziś tak boisz?- Markus zapytał, bo ciężko było nie zauważyć, że jest inaczej. Nie wiedział o co chodzi i z czym to jest związane i dlaczego. Po prostu... Chyba potrzebował snu, albo dawki sprzątania bądź zadań z fizyki, by uspokoić swoje komórki nerwowe, które nazwę wzięły sobie do jądra. 
-Więc w co gramy?- Bernie dzielnie się trzymał, by piórka Eddiego nie zaprzątały mu głowy bardziej niż powinny.

- Nie boję się. - No Ira aż się wyprostował, jakby ta sugestia jakoś ugodziła w tę jego kruchą, męską dumę. Co prawda dumę miał, ale tym razem to jednak nie o to chodziło, a zwyczajnie nie chciał jakoś nie chciał martwić Markusa bardziej niż to było konieczne. A pewnie zestresowałby sie, gdyby powiedział mu o spragmatyzowaniu życiem erotycznym...
- Proponujemy jengę. Tylko będzie trzeba pilnować czyichś lepkich rączek... - Zerknął w stronę Eddiego, jakby Bernie nie wiedział, że o nim mowa.

- Bylebyś nie psuł zabawy nam, gdy ci nie pójdzie. - Bernie niby strofował  Eddiego, ale nie robił tego poważnym tonem. 
-Sabotaż chyba nie jest w dziadka stylu?- Markus zapytał, gdy położył wszystkie gry, z jengą u góry na stolik. - Ułożysz?- zapytał Iry- Pójdę zrobić coś do picia?- mogli być pojedzeni, ale sok do gry jest jak znalazł.

Udało im się miło zakończyć wieczór, bo nawet jeśli Eddie próbował kantować (a oczywiście, że to robił), to i tak miło im się grało, nikt nie próbował niczego zepsuć ani robić na złość. Zrobiło się to ich małym wakacyjnym zwyczajem, bo grali w coś każdego wieczora. Jenga, kalambury, bierki, poker... Coś na zakończenie dnia. A te zazwyczaj spędzali w ruchu, zwiedzając okolice jeziora, lasy, jeziorne wysepki i miejsca, które kiedyś były bliskie dziadkom Markusa.
Podziwiał to, że mieli nadal tak dobrą kondycję na takie wojaże, i musiał przyznać, że następne dni były naprawdę miłe.

Cieszyło go to, że wpadka pierwszego wieczoru odeszła w niepamięć. Jakoś ten temat nie wisiał w powietrzu i nikomu to nie przeszkadzało. Markus był wyraźnie rozluźniony i szczęśliwy. Potęgowane to było też tym, że i Ira był zadowolony. Dużo się śmiał, mniej narzekał, był jak zwyczajny nastolatek, który nie musi się niczym przejmować. Dziadkowie sobie chyba też wybaczyli, bo Bernie wyraźnie też się zmienił, nie był spięty i Markus właściwie to nie chciał rozmyślać o tym, przez co to spięcie zeszło.

Musiał przyznać, że kiedy wracali do domu, czuł się wręcz... sam nie wiedział, jak to ująć, jakoś... rozczarowany? Nie wycieczką, a raczej tym, że już się kończyła. Nawet jeśli było to coś, do czego niechętnie chciał się przyznawać. W końcu nigdy nie był wielkim fanem takich wycieczek, śpiewania w samochodzie, zatrzymywania się przez różne pierdółki przy drodze, ale i tak to robili, a on bawił się naprawdę nieźle. Nawet bardziej niż nieźle. Dobrze.
Zostali jeszcze na noc u dziadków Markusa, bo ci i tak jakoś nie chcieli ich zbyt szybko wypuścić, a po co jeździć nocami, prawda? Dlatego ruszyli do Camden rano, po śniadaniu, więc w południe byli na miejscu i jakoś...
Dziwnie było z myślą, że niedługo Markus wyjeżdzał.

Dopóki byli jeszcze poza domem, to miał wrażenie, że wszystko jest odległe. Zmiany, które mają nadejść, że są jeszcze dalekie, a tak naprawdę to były już za rogiem.
-Czy to, że jesteś już na miejscu wpłynie na twój grafik? Coś się zmienia?- Markus zapytał, gdy wchodzili już do jego domu. Zespół mógł chcieć zrobić jeszcze jakieś próby, albo omówić coś dodatkowo.

Odprowadził Markusa, bo mógł zostać z nim jeszcze przez chwilę, zanim wróci do siebie. Najwyraźniej w domu Markusa nikogo nie było, więc nie musiał uciekać przed przywitaniami czy coś.
- Nic mi nie wiadomo. - Wzruszył ramionami. Jakoś nie gadał z chłopakami przez ten tydzień, nie chcąc wytracać się z tego... urlopowego nastroju. Czy jakoś tak to można nazwać. -Dam... ci znać...? - Bo w sumie tyle mógł zrobić co do zmiany ustaleń.

-Mam nadzieję, że dasz mi znać. Właściwie to ja... Prócz pakowania, to nie mam nic w planach. - wszystko co miał zrobić, to już zrobił, a co mu zostało, to może to ogarnąć w czasie, gdy nie będzie się widział z Irą. -Nawet nie wiem, gdzie są wszyscy.- powiedział, gdy byli już w środku, nie oczekiwał przywitań, ale przecież ojciec zawsze starał się być, gdy wracał. 
A może już się przyzwyczajał, że to właśnie powoli się kończy?

- Jak będę coś wiedział, to dam. - Bo raczej nie będzie dawał Markusowi znać, że nic się nie zmieniło.
- Twój ojciec pewnie jest w pracy. - Tak sądził, bo w końcu nie miał obowiązku siedzieć, czekać i zmieniać swojego grafiku. - Wiesz, planowo mieliśmy wrócić wczoraj wieczorem, więc mogli mieć też coś zaplanowane - zauważył, lekko wzruszając ramionami, bo jakoś nieszczególnie się tym interesował tak długo, jak długo wiedział, że Margie nigdzie nie zaginęła. A wątpił, żeby zaginęła.

-To pewnie dziewczyny gdzieś poszły.- Oczywiście pisał z ojcem w trakcie wyjazdu, wysyłał mu zdjęcia i poinformował o późniejszym powrocie. -Ale jest kartka na lodówce.- Co było miłe, nawet jeżeli Markus wciąż miał jakiś dystans względem dziewczyny ojca. Ale on miał dystans względem każdej dziewczyny, kobiety, z którą oficjalnie nie łączyły go więzi krwi. 
Margie... Margie to siostra Iry, więc to też coś innego.

- Dziewczyny...? - Nie łapał go za słówka czy coś podobnego. Zwrócił na to uwagę, bo jednak to zawsze były jakieś znaki, że Markus coraz lepiej i lepiej radzi sobie z obecnością Anabeth. To dobrze. Tak sądził. Margie potrzebowała jakiejś... kobiecej ręki w swoim otoczeniu, ale Markusowi może też w jakiś sposób mogłoby to pomóc? W końcu nie miał znakomitych relacji z matką czy babką. Nie, żeby Ira był lepszy. Po prostu tak jakoś myślał. - Na pewno ucieszą się, że jesteś, jak już wrócą. - Wszyscy.

-Anabeth wciąż tu mieszka, coraz wyraźniej widać ją tu, nawet gdy jej nie ma.- Teraz to Markusa miało tu nie być na długo, więc... To nie była walka o terytorium, po prostu to była naturalna kolej rzeczy. -Nie zostajesz?- Zmarszczył brwi. -Jak chcesz się odświeżyć po podróży, odpocząć, to wiesz, że tu też możesz?- W końcu dla Markusa Ira miał prawo tu czuć się jak u siebie.

- Czasem po prostu... - Wykręcił nieco palce, bo zawsze miał nawyk łapania się za dłonie, żeby czymś je zająć, kiedy musiał się tłumaczyć. A trochę tak się czuł. - Wiesz, chcę wrócić do domu...? Naładować baterie... - Wzruszył lekko ramionami, mówiąc to. Ale tak było. Potrzebował czasem naładować społeczne baterie i chciał być w domu. Bo okej, kochał Markusa, lubił (bardziej lub mniej) jego rodzinę, ale... tu nie był jego dom i nigdy nie potrafił zupełnie się zrelaksować, a czasem potrzebował tego na głupie kilka godzin. - Ale nie wychodzę już teraz czy coś.

-Szkoda, że nie ładujesz tu baterii. - nie oceniał, nie brzmiał na obrażonego. -A w lodówce mamy obiad i ciasto z wczoraj. - więc jakieś przywitanie miało być. -Chcesz coś do picia? Kawy?- wiedział, że prędzej tu może dostać pozytywną odpowiedź niż przy tym, co oznajmił chwilę wcześniej. -A co do baterii, zawsze chętnie ci pomogę...- raczej nie ładować, a przeciwnie. Nic nie dodawał, bo już go całował po szyi.

Odchylił głowę, ale to był tylko odruch za którym nie szło nic więcej.
- Nie jestem w nastroju. - Po prostu... naprawdę go nie miał. Nastroju, ochoty - jak zwał, tak zwał. Okej, pewnie cześćiej nie miał niż miał, ale w sumie co miał na to poradzić? Jakoś nie ciągnęło go do robienia czegoś na siłę. - I jakoś nie mam ochoty na obiad. - Dał w siebie wmusić śniadanie, a to już coś, no nie?

-Nie ma sprawy - cmoknął go jeszcze w policzek, bo wcale nie czuł się urażony tym, jak to wszystko między nimi wygląda. Przyzwyczaił się, bo i jakieś niepewności względem swojego ciała były tym też chowane. -Dlatego pytałem o kawę.- zaśmiał się, ale sięgnął ponownie po swój bagaż, by wnieść go na górę. Musi zrobić pranie, choć zrobił podział ubrań, to chyba te będą mu się kojarzyły z ich wykazem, więc chciał je zabrać ze sobą na studia.

- Chyba jest za ciepło na kawę - odpowiedział i odprowadził Markusa nieco zaskoczonym spojrzeniem, bo Markus opuścił kuchnię jak gdyby nigdy nic, bez żadnego... przesadnego przyglądania się czemukolwiek i bez wyraźnej chęci zabrania się za sprzątanie. A to... cóż, no to było coś nowego? Cieszyło go to, że Markus najwyraźniej na tyle odprężył się na wyjeździe, że nie dawał pożreć się stresowi. To było... zaskakująco dobre. Miłe. Naprawdę.
- Pomóc ci...? - Cóż, zapewne nie, bo Markus nie lubił, kiedy jego rzeczy były źle odkładane, ale wolał zapytać.

-Nie no, możesz się spróbować odprężyć, położyć... Chciałbym zrobić pranie i nieco się przepakować. - Może nie było sensu w tym, że już wcześniej się pakował, bo nawet gdy podzielił rzeczy i ubrania, to jednak coś wyskakiwało jak teraz. -Więc w sumie nie ma mi w czym pomóc?- Markus zerknął na Irę. -Mogę później tobie pomóc, bo pewnie Łasica nie ogarniał kuchni.- więc to tam mogło go czekać większe sprzątanie.

- Nie przyszedłem tu z tobą, żeby leżeć, kiedy będziesz robił pranie - zauważył. Już mniej by zawadzał, jakby go tu nie było.
- Jeśli jej używał, to ją potem posprzątał. Mieszka tam. - I dlatego nie przepadał za tym, jak Markusa brało za sprzątanie w ich domu, bo jednak to byłoby dokładnie to samo, jak on przyszedłby tutaj i poprawiał po ojcu Markusa. Albo to może tylko on tak na to patrzył, bo zawsze miał silne poczucie swojego albo nieswojego domu.

-Chcesz wlać płyn do pralki?- Uśmiechnął się, no bo jak tu pomóc przy praniu? -W sumie mogę wrzucić też twoje rzeczy? Wypierzemy za jednym zamachem, wysuszymy, będzie ekologiczniej?- Zaproponował. Mieli też suszarkę, więc Ira jeszcze tego dnia otrzyma swoje ubrania. -No wiem, ja tam nie mieszkam, nie będę już oferować pomocy.- musi hamować swoją potrzebę czystości.

(za tydzień Markus wyjeżdża na letni staż studencki w Caltech, za dwa tygodnie premiera płyty)


- A może chcę...? - odpowiedział pytaniem na pytanie Markusa, bo hej, może właśnie tak chciał mu pomóc. - Wiesz, wlewanie twojego płynu do pralki to jest prawie jak zaszczyt. - W końcu Markus nie dawał swoich środków czystości byle komu.
- I nie jestem pewien, czy mamy rzeczy odpowiednie do zmieszania. - Miał w końcu zwyczaj ubierania się nieco... inaczej niż Markus. - Ale jeśli chcesz zadbać o dezynfekcję moich ubrań, to jasne. - W końcu kto narzekałby na wyręczenie w praniu?
- I wiesz, pomoc pomocą, ale może... trochę uszczuplona...? - zaproponował, obrazując to rozsunięciem szeroko ramion, a potem zbliżeniem ich do siebie, żeby pokazać o ile mniej pomocy mu chodzi.