Meet the Rutherford's

- Zachowalibyśmy się tak, że w życiu nie bzyknąłbyś mnie w namiocie, bo byłbym zbyt zajęty narzekaniem na to, że nie chcę w nim być - parsknął, ale mógł Markusowi zaręczyć, że tak właśnie by było. - Ale może dam się namówić... Na dwudziestą rocznicę ślubu. - Nie mówił więc nie, prawda? Po prostu... odsuwał to nieco w czasie.
- Och, no już.... - Niemalże to zagruchał, kiedy przysunął się do Markusa. - Wynagrodzę ci to - obiecał, a potem pocałował go na wpół na dobranoc, na wpół na przeprosiny.

-A może dzięki temu właśnie byś nie narzekał, że chcesz w nim być?- to w końcu mogłoby i tak zadziałać, prawda? Markus, gdyby go Ira bzykał to by nie narzekał. 
-Trzymam cię za słowo - przytrzymał go trochę za koszulkę, by móc przedłużyć pocałunek. Nic sugestywnego, nic też zbyt długiego.

- Och, nie łudź się. - On zawsze bardziej skupiał się na niewygodach i negatywach, więc nie było co udawać, że wtedy by tego nie robił. Oczywiście, że by robił. To było bardziej niż pewne. Ale nie powtarzał tego, a jedynie tym razem skupił się na czymś nieco bardziej pozytywnym. Czyli na całowaniu Markusa. W końcu czy było coś bardziej pozytywnego? Cóż, no od czasu, kiedy poznali magię seksu, to by się coś znalazło, ale jednak teraz wiedział, że najlepiej będzie się zadowolić tym, co mają. A to przecież i tak nie było mało, prawda? Dlatego nie miał zupełnie nic przeciwko sesji całowania przed snem.

-Istnieje prawdopodobieństwo równoległego świata, w którym byś nie narzekał na niewygodę.- Zaśmiał się, gdy przestali się całować. -Ale... Może włączymy muzykę?- Bał się nieco ciszy, bo nie wiedział co mogą w niej usłyszeć, choć przecież... Byli już w łazience, leżeli teraz chwilę, no może by się udało, że jednak nic nie dotrze do ich uszu.

- Skoro tutaj jestem niesamowicie boski i narzekam na niewygodę, to może i w tym równoległym świecie bym nie narzekał, ale za to byłbym mniej boski... - zauważył, przesuwając palcem po piersi Markusa, żeby wreszcie lekko dźgnąć go nim w brzuch. Ale tylko lekko. Tylko tak zaczepnie.
- I bardzo ci dziękuję... - Nieco odsunął się od Markusa. - Teraz będę myślał o tym, co mogę usłyszeć. - A jakoś udawało mu się to wyprzeć.

-Zawsze jesteś boski i nie spodziewałbym się świata, w którym byłbyś mniej. Taki nie ma prawa istnieć.- Pokręcił głową i nieco głośniej wypuścił powietrze, przez jego wbity palec. -Nie chciałem, nie chciałem, zapomnij o czym mówiłem.- Zaczął go przytulać, bo jednak nie chciał, by myśli Iry znów krążyły po niechcianej orbicie.

- Chciałeś - zajęczał żałośnie i dramatycznie pozwolił swojej głowie opaść na poduszkę, kiedy padł w uścisku Markusa jak ta zdechła ryba, bo tak bardzo było mu źle, tak bardzo cierpiał. No przeokropnie. Wielka tragedia. Tak źle mu było.
Oczywiście dramatyzował, ale przynajmniej tym robieniem dramatu odwracał swoją uwagę od tych traumatycznych wizji, które znów próbowały rozwinąć się w jego umyśle. Naprawdę uwielbiał Berniego i Eddiego, dlatego nie chciał psuć sobie tego żadnymi głupimi wyobrażeniami. Więc mógł sobie trochę po dramatyzować.

-Nie chciałem! Poopowiadam ci może coś? O czym ostatnio słuchałeś? - Zapytał jakby sprawdzał Irę, czy ten cokolwiek pamięta z jego mini wykładów. A poprawniej mini monologów, bo nie wiadomo było, czy Ira słucha, czy słucha i się uczy. Notatek nie robił, ale mógł coś sobie odnotowywać w głowie, prawda? Więc mogą teraz dokończyć ostatni temat, albo Ira może zacząć o coś pytać.

Teraz to Ira zajęczał jeszcze żałośniej, jakby słuchanie o fizyce było jeszcze gorsze niż słuchanie potencjalnego miłosnego stękania pary emerytów. Ale on znowu sobie tylko trochę dramatyzował. Nic wielkiego.
No ale w końcu przekręcił się na plecy, żeby było wygodniej, a Markus wciąż mógł przecież obejmować go ramieniem. Przypomniał mu to, o czym ostatnio Markus opowiadał, bo nawet jeśli Ira nie sprawiał wrażenia szalenie zainteresowanego, a raczej wyglądał tak, jakby zaraz chciał iść spać zamiast słuchać fizyki, to jednak słuchał. I to nawet z częściowym zrozumieniem. Nie był głupi, bo prostu... zniechęcony. Ale i tak zawsze słuchał Markusa, bo wiedział, że Markus lubi mówić o czymś, co kocha.

Markus znów był sobą, więc nie potrzebował mimo wszystko wiele, by móc zasnąć. Choć opowiadał o fizyce, to czuł, że jakiś stres odpuszczał, a zmęczenie przez to brało górę, więc powoli zaczynał zasypiać. Aż w końcu dokończył, co miał dokończyć, pocałował w ramię Irę i... Po prostu pozwolił sobie odpłynąć, mając nadzieję, że Ira zaraz dołączy i również zaśnie.

Spędzili z dziadkami Markusa spokojną niedzielę. Eddie był tym razem do rany przyłóż (Ira naprawdę wolał nie wnikać w to, co Bernie mu zrobił), a po południu zaczęli się zbierać w drogę powrotną do Camden. Ojciec Markusa po nich przyjechał, bo z lotniska odebrali ich dziadkowie, i razem poszli na lunch do klubu golfowego, w którym Bernie i Eddie byli członkami.
Wszystko było w porządku, po prostu sobie gawędzili, a w pewnym momencie ojciec Markusa powiedział, że chciałby im wszystkim coś przekazać.
- Razem z Anabeth planujemy ślub - powiedział, kiedy wreszcie przeszedł do sedna.

Markus spojrzał na ojca i tak niefortunnie wciągnął powietrze, że złapał go atak kaszlu. Nie było to nic udawanego i chyba panika, którą przez to dostał, jedynie ten kaszel spotengowała. Nie wierzył w to, co słyszał. Okej, ojciec miał prawo układać sobie życie i przecież je sobie ułożył. 
Nie wiedział, czy zaskakuje go ten ślub, czy to, że sam po ślubie z Irą miał wrażenie, że wszyscy wokół też chcą iść w te ślady. Po prostu...
Musiał to wykaszleć.

Eddie spojrzał na Berniego, a potem złożył gratulacje, bo jednak wiedział, że pierwsze małżeństwo Marka nie skończyło się w miły sposób i decyzja o ponownym ożenku mogła nie przyjść mu łatwo, a jednak zdecydował się na drugą szansę. I Eddie doceniał to, że Mark postanowił powiedzieć im o tym osobiście, jako jednym z pierwszych. To znaczyło, że się z nimi liczył. A to było bardzo ważne.
Ira za to chciał spytać, czy rodzice Anabeth wiedzą i jej na to pozwolili, ale ugryzł się w język, jedynie rzucając szybkie gratulacje, będąc zbyt zajęty klepaniem Markusa po plecach.
A to z kolei trochę zmartwiło Marka.
- Markus, wszystko w porządku? - Był jednak gotowy zareagować, gdyby okazało się, że ten się dławi.

-Taka- Markus starał się złapać oddech i jakoś normalnie się odzywać. Objął krótko ojca, bo jednak dalej go kaszel męczył. -My jesteśmy po ślubie. - gdy odsunął się od Marka, to pchnął Irę w jego ramiona, a sam stanął między Bernim i Eddiem, by móc oprzeć się o ramię jednego, a drugiego złapać pod ramię.  Nie chciał, by Eddie znów czuł się jakoś odrzucony, że Bernie ślubu nie chciał.

Cóż, i Mark, i Ira spojrzeli na Markusa bez grama zrozumienia. Mark złapał Irę, żeby ten nie poleciał na ziemię, bo z zaskoczenia aż zachwiał się na nogach, a potem po prostu upewnił się, że ten stabilnie stoi.
- Pogięło cię? - Cóż, może to nie było najlepsze, co Ira mógłby powiedzieć, ale w tym przypadku chyba mógł, prawda? Bo Ira miał ochotę dziecinnie mu oddać. Minimalnie pomogło to, że Mark ścisnął krótko jego ramię, jakby chciał mu jakoś przekazać, że jest w porządku i nie ma co się spinać.
- Cóż, synu... - Mark zaczął po krótkiej chwili. - Zakładałem, że kiedy będziesz już na tyle dojrzały na ślub, to będziesz też na tyle dojrzały, żeby móc mi to powiedzieć bez chowania się za dziadkiem. - Mark starał się nie pokazywać po sobie tego, że mimo wszystko czuł się wewnątrz nieco... zraniony? Myślał, że kiedy nadejdzie dzień ślubu któregoś z jego dzieci, to będzie mógł tam być. A najwyraźniej Markus obawiał się powiedzieć mu o tym aż było już po fakcie. - Ale liczę, że to była przemyślana decyzja i jesteście z nią szczęśliwi.

-To nie jest chowanie się za dziadkami. - Markus odpowiedział, bo to nie było jego intencją. Bardziej myślał o nich, o samym Eddim, który słyszy albo o dokonanym ślubie, albo o planowanym. - Oczywiście, że jesteśmy szczęśliwi, ale chyba na grupowy uścisk nie ma co liczyć?- Ira raczej nie byłby za, więc po prostu mógł być przy dziadkach. - Ale cieszę się też na twoje plany. - zaznaczył.

Ira przewrócił oczami, bo nie, w ogóle to tak nie wyglądało, kiedy Markus przekleił się do swoich dziadków, kiedy jego odepchnął. Małżeńskie wsparcie, dobre sobie... Dlatego patrzył na niego nieco spode łba, kiedy odsunął się od Marka.
Eddie za to wyrwał się do ratowania sytuacji, nawet jeśli ta jeszcze żadnego ratowania nie potrzebowała, dlatego zarządził, zd nie ma nic lepszego na uczczenie takiej sytuacji niż lemoniada, bo lemoniada jest dobra na wszystko i powinni pójść do klubowego baru. Miał się dobrze, nie czuł, że potrzebował jakiegoś wsparcia, jedynie dziwiąc się, że Bernie w zaden sposób tego nie przeżywa, bo tym razem może mieć okazję bycia na ślubie syna. Ale może Bernie wolał zostawić emocje na później.

Bernie za to nie poszedł tak szybko za nimi. Markus miał go pod ramieniem, więc przystanął też, ale nie był osobą, która spowolniła krok.
-Mogę być na twoim ślubie?- zapytał Marka, bo cóż już raz otrzymał odmowę. Dlatego też Markus został przy nim, a Irę popchnął w ramiona ojca. Kiedy dziadek zadał to pytanie, to poczuł ukłucie, że jednak oni z Irą ich nie zaprosili.
I poczuł po raz drugi ukłucie, że w pewien sposób, Mark mógł poczuć, że Markus potraktował go tak, jak on potraktował swojego ojca, czyli Berniego.

Eddie poszedł przodem, obejmując Irę ramieniem, kiedy bez pytania zrobił sobie z niego swojego towarzysza podróży. Może po prostu chciał poplotkować, a może chciał na moment zostawić Adamsów nieco bardziej samych sobie.
- Dlatego was o tym poinformowałem zanim dostaniecie zaproszenia. - Mark nigdy nie był najbardziej wylewnym człowiekiem, starał się raczej przekazywać coś w prosty sposób i wydawało mu się, że tym razem tak właśnie będzie. Tym razem przyjechał i zaprosił Berniego na ślub, bo wszystko było zupełnie inne niż ponad dwadzieścia lat temu. Wtedy nie mieli ze sobą kontaktu, teraz go mieli i robiło to spora różnicę. - Chciałem powiedzieć wam jako pierwszym. Żebyś nie czuł się odtrącony. - Nawet jeśli sam nieco się dziś tak poczuł.

-Z przyjemnością przyjadę na ślub, Eddie też jest z pewnością zachwycony zaproszeniem. - Bernie mocniej złapał się Markusa, który doskonale wyczuł w dziadku wzruszenie.
Markus uśmiechnął się do ojca i cóż, może grupowego uścisku nie mieli, ale mogą mieć Adamsowe, prawda? Dlatego wyciągnął rękę do ojca, bo przecież mogą się w trójkę objąć, a po chwili przecież będzie mógł się nieco wymiksować, by ich zostawić we dwóch.

- Tak, też się cieszę. - Mark naprawdę nie był nigdy szczególnie wylewny i jemu w tym miejscu wystarczyłoby skinięcie głową i poklepanie po ramieniu, ale jednak czasem wiedział, że bardziej właściwe jest zrobić więcej. Nawet jeśli nie sprawiało mu to wielkiej radości, czy wręcz przeciwnie - czyniło, że czuł się nieco niekomfortowo. Ale czego nie robi się dla syna, prawda? Dlatego właśnie wziął udział w tym uścisku i objął i Markusa, i Berniego. W końcu to tylko uścisk, nic, czego nie robiłby wcześniej.
Ale to nie był szczególnie długi uścisk i odsunął się pierwszy, klepiąc Markusa krótko po ramieniu.

Markus mógł jedynie uśmiechnąć się do dziadka, wiedząc, że to był ważny dla niego moment. Może nie do końca pewnie tak miał wyglądać, ale Mark zrobił ile mógł, także każdy to docenił. Bernie i Markus, który nie do końca wiedział, gdzie Ira i dziadek Eddie są i czy widzieli, czy nie widzieli. Skupiony był na dziadku, dla którego chciał być teraz wsparciem.

Eddie za to postanowił, że czas na lemoniadę, więc poszedł po lemoniadę. Dlatego kiedy cała trójka Adamsów do nich dołączyła, mogli zasiąść przy jednym z tych wiklinowych stołów na tarasie. Pozagadywał Marka, podpytując o tym, czy mają już może termin albo czy myśleli o jakimś konkretnym miejscu... Ot, takie zwykłe pogaduszki, kiedy się słyszy, że ktoś planuje ślub. Co prawda Mark z Anabeth żadnych planów jeszcze nie zdążyli poczynić, więc odpowiedzi nie były zbyt długie, ale to nie było jednak nic zaskakującego.
Jednak i tak złapał dłoń Berniego pod stołem, bo w tym oto momencie rozmawiali z jego synem o ślubie, na którym byli zaproszeni. To było coś, o czym kiedyś w ogóle nie myśleli.

Markus spoglądał to na ojca to na dziadków. Jednak w końcu złapał spojrzenie Iry, który był teraz bardziej rodziną, niż przy ich ostatnim takim większym spotkaniu. Markus był ciekaw jak on to odbiera, czy w jakiś sposób przeżywa to? Przejmuje się, czy to dziadkami, czy to Markiem... Okej, Markiem może nie, ale czy dziadkami? Czy myśli teraz o Margie. W końcu ten ślub i na nią jakiś wpływ może mieć.

Cóż, Ira w całym tym swoim rodzinnym zaangażowaniu po prostu bawił się słomką, myśląc o tym, że jak przyjedzie do domu, to będzie musiał zrobić porządek w szafie, bo kupił tyle nowych rzeczy, że tych już nie zmieści. I że w ogóle powinien chyba pomyśleć o kupnie nowych szaf. Po prostu... no co poradzi, że jakoś skupiał się nie do końca na tym, co powinien? To też było ważne...
Trochę się z tego otrząsnął, kiedy poczuł na sobie wzrok Markusa, i spojrzał w jego kierunku. Posłał mu mały uśmiech, no bo przecież tak, tak, on wszystkiego grzecznie słucha.