Meet the Rutherford's

Nie ukrywał, że z zadowoleniem przyjął tę informację, bo jednak jak nie cieszyć się z propozycji wstąpienia na... małą gościnę, prawda? Bo czymże innym było wspomnienie o jedynce zaraz po zaproszeniu?
Kontynuowali z Markusem rozmowę, kiedy powoli szli w stronę jego akademika. Nie czuł potrzeby śpieszenia się, kiedy rozmawiało im się tak dobrze. Nie musieli się krygować, obawiając się, że pewne żarty czy otwartość zostaną uznane za... nazbyt niewłaściwe.
Czuł, że gdyby nie wtrącający się w nieswoje sprawy Kevin, mogliby nawiązać zupełnie inną, bardziej... otwartą relację już dawno temu. A tak mogli jedynie tego chcieć i udawać, że wcale tak nie jest, żeby nie przyciągnąć zbyt wielu spojrzeń i uwagi, która mogłaby być szkodliwa.
A teraz Markus był już dorosły, ale nadal tak samo... uroczy w tej swojej niemal niewinności.

Kiedy dotarli do akademika, to wręcz głupio mu było zostawić Franka. Jakoś tak... Ten poświęcał mu swój czas, z zaangażowaniem go słuchał i z nim rozmawiał... Dlatego chyba tak łatwo mu było zaprosić do środka.
-Nie musisz się martwić, dbam o porządek. - uśmiechnął się, gdy przepuszczał go w drzwiach. Całkowicie inaczej się czuł, niż wtedy gdy wpuszczał do pokoju Irę. Nie było tej ekscytacji i podniecenia.

Nie dziwiło go to, że pokój Markusa był schludny i zadbany. To było dokładnie to, czego się po nim spodziewał i czego oczekiwał, bo Markus zawsze był zadbany, zsynchronizowany i dojrzały ponad swój wiek. W pełni udowadniał, że w jego przypadku wiek w metryce to tylko mało znaczące liczby.
- Nigdy nie wątpiłem, że jesteś idealny. - Nie tylko pod względem porządku. Choć ten oczywiście był nienaganny. - Cieszę się, że mogę powiedzieć to bez obaw o wyrzucenie któregoś nas ze szkoły... - przyznał to z lekkim humorem, bo jednak teraz mogli postrzegać to jako przeszłość, z której można się śmiać.

-Nie ma ludzi idealnych.- Zaśmiał się, bo nie bardzo też wiedział jak odebrać drugą część zdania. W końcu...Nie robili nic, co mogłoby grozić wyrzuceniem. Kevin wszystko wymyślił i wyolbrzymił. -Ale bardzo dziękuję za wiarę i wsparcie. Dzięki tobie tu jestem.- Nie wiedział, czy gdyby uczył go mniej doświadczony fizyk, to czy dałby radę rozwijać się tak, jak mógł to robić.

- Ciało doskonale czarne również nie istnieje w rzeczywistości, ale potrafiły tworzyć niemalże dorównujące mu modele. Jeśli coś zachowuje się niemal jak ideał, do obliczeń możemy przyjąć, że nim jest. - Wiedział, że Markus pamięta wszelkie zastosowania prawa Plancka. - Pozwól mi więc przyjąć swoją własną stałą do tego równania. - Zbliżył się do Markusa o krok, stając tak blisko niego, że bez najmniejszego problemu mógł lekko ścisnąć dłońmi jego przedramiona. - Zawsze żałowałem, że sprawy tak się potoczyły. - Miał na myśli całą tę sprawę z Kevinem. - Ale wiem, że ostatecznie niczego to nie zrujnowało. Zawsze to wdziałem. - Markus zawsze okazywał zainteresowanie, nawet podczas swojego wyjazdu do Niemiec się z nim kontaktował, dawał prezenty. To wszystko było mniej lub bardziej subtelnymi sygnałami, które nie tylko on dostrzegał. W końcu Kevin nie wysnuł swoich podejrzeń z powietrza. Wtedy był blisko z Markusem, więc ten musiał coś mu powiedzieć.
Dlatego po prostu pocałował Markusa.

Markus znów nieco się zarumienił, ale no... Nie dość, że dostawał komplement, to jeszcze Frank dawał go w języku fizyków. Czuł się jak uczeń, któremu przypomina się podstawy. -Proszę, nie zawstydzaj mnie. Moja wiedza czerpała dużo z twojej, także to o tobie możemy prawić dobre słowa.- Zerknął na to, jak ten trzyma go za ramiona i chciał się uśmiechnąć, że przecież hej, on nie potrzebuje aż takiego pocieszenia przez sprawę z Kevinem. 
Ale nie spodziewał się, że zostanie pocałowany. Dlatego stał przez chwilę i nie odpowiadał na niego, jednak też nie odsunął się od razu. To było... Nie wiedział co się dzieje i dlaczego to się dzieje. Może nieco zbyt wolno, ale zrobił krok w tył. -Ja... Mam chłopaka, ja... przepraszam, to... Ojej, to wszystko nie tak?- Przecież mieli przyjacielską relację... Pan Martin nie powinien...

- To żadna przeszkoda - zapewnił. Można mieć chłopaka, a później go nie mieć, prawda? Nie czuł więc, żeby to miała być szczególnie wielka przeszkoda, jeśli tylko Markus przestanie się obawiać. - Nie musisz już udawać ani się krygować, Markus. - Pokrzepiająco ścisnął jego przedramiona, które wciąż trzymał, nawet jeśli ten się odsunął. - Twoje uczucia były jasne od samego początku. - Oczywiście, że tak. - Jednak wiedziałem, że rozumiesz przeszkody, które wynikły przez Kevina. - Gdyby nie to, Markus byłby na pewno bardziej wylewny.

-Znaczy... Tak, uważałem cię za atrakcyjnego, ale... Nie w ten sposób, który miałby przekraczać granice.- Pamiętał, że pan Martin zawsze był miły dla jego oka, że... Na początku myślał o nim więcej niż powinien, ale zjawił się Ira i... Wszechświat dążył już w jednym kierunku. -Także przepraszam, ale... Nie.- pokręcił głową mając nadzieję, że pan Martin mu wybaczy.

- Najpierw przez ciebie niemal straciłem pracę, bo twoje zważania były nazbyt dostrzegalne, później zwodziłeś mnie długi czas... - Jak nazwać cały ten... zachwyt w tych jego oczach, kontakt, prezenty. - Chodziło ci tylko o korzyści? - Puścił przedramiona Markusa. Załatwił mu wykłady w Filadelfii, załatwił mu wyjazd do Niemiec... - Są na to określenia - zauważył, odsuwając się o krok. - Mam jednak wystarczająco dużo taktu, żeby ich nie używać. - Poczuł się zraniony i było to dla niego całkiem uzasadnioną reakcją. - Powinniśmy się pożegnać - zadecydował.
I niedługo po podjęciu tej decyzji po prostu wyszedł.

-To nie tak!- Wyszedł za panem Martinem. -Możemy porozmawiać, mogę się wytłumaczyć?- Podszedł do niego szybko i mówił ściszonym głosem, bo nie chciał robić sceny, ani też mieć scenę. -Możesz wrócić do pokoju? Porozmawiajmy, proszę.- Naprawdę go prosił, bo nie wiedział co się dzieje. Przecież zawsze mieli przyjacielską relację, skąd u pana Martina ta zmiana w zachowaniu?

- Mam dość rozmawiania z tobą, Markus - powiedział to należycie akcentując drugie słowo. - Nie mam ci już nic do zaoferowania, więc nie musisz się kłopotać. - A potem po prostu odwrócił się od Markusa, nie zaszczycając go nawet kolejnym spojrzeniem. Ani jego, ani swetra, choć wiedział, że swojego już nie założy.

-Ale to nie tak, to wszystko nie tak... Daj mi znać, gdy będziesz gotów na moje tłumaczenie. - poprosił jeszcze za nim. Nie zamierzał biec za panem Martinem, czuł się przytłoczony tą całą sytuacją. Nie wiedział.... Nie miał bladego pojęcia, że pan Martin w którymś życia momencie się nim zainteresował. Wrócił do pokoju, ale w nim przytłoczyło go coś innego. 
Coś o wiele gorszego. 
Nie mając wciąż kontaktu z Irą zaczął płakać. Sięgnął po telefon i wciąż łzy zalewały mu twarz, gdy do niego dzwonił i nagrywał się na poczcie głosowej. -Nie wiem, dlaczego nie dajesz znaku... Ale ja... Boże, ja ciebie tak bardzo przepraszam - cały czas łkał - spotkałem się z panem Martinem i ja nie wiedziałem, ja nie chciałem, ja... Nigdy bym ci tego nie zrobił - na samo wspomnienie głośniej zaczął płakać - on mnie pocałował, ja przepraszam, nie odpowiedziałem na pocałunek, ale i tak, cholernie mi z tym źle... - płakał, jakby coś o wiele gorszego się stało. -Przepraszam Ira, proszę wybacz mi.

Ira naprawdę miał zły dzień. Niby skończył dziewiętnaście lat, ale czuł się tak, jakby to było czterdzieści i był dobitym przez życie czterdziestolatkiem z kryzysem. Tak działał na niego jakikolwiek kontakt z jego drogą matką. Po prostu go dobijała.
Fakt, że musiał z nią rozmawiać, a przed sobą miał perspektywę kolejnego razu... Cóż, wizja powieszenia się na najbliższej gałęzi przejawiała się bardziej kolorowo. A żeby było jeszcze barwniej, to musiał iść porozmawiać z ojcem Markusa.
Próbował rano oddzwonić do Markusa, ale ten był zajęty, a potem jakoś to wszystko... gdzieś mu uciekło. Wszystko przez ojca Markusa, który zaczął go maglować co i po co, jakby miał czytać swojej cholernej matce w jej zachlanych myślach. Ale jednak potrafił go zrozumieć, bo w końcu przede wszystkim rozchodziło się o Margie, bo jeśli matka wróci, mogła zacząć kombinować.
Tylko dlatego jakoś to znosił i wrócił do domu dopiero wieczorem.

Markus zostawił wiadomość i szybko zdjął z siebie sweter, który był prezentem od pana Martina. Nie wyrzucił go, a jedynie jak na siebie przystało - poskładał go dokładnie i odłożył na dno szafy. B przytłoczony tym wszystkim, ale pomimo tego wiedział, że nie zaśnie. Myśli mu wciąż krążyły wokół lekcji fizyki w Camden, nie umiał dojść, w którym momencie przekroczył granice.

Kiedy wrócił do domu, po prostu usiadł na lozku, mając ochotę paść w nie tak, jak siedział. To było za dużo jak na jego glowe.
Najwyraźniej niewystarczająco. To była jego pierwsza myśl, ktora pojawiła mu się w glowie, kiedy po sięgnięciu po telefon zaczął odsłuchiwać wiadomość zostawioną przez Markusa.
Bo dopiero teraz to nie wiedział, jaki ma dać znak. Jakoś... Chyba mózg mu się zawiesil, bo nie byl jakoś pewien...
Ze dokladnie... Co? Pan Martin. Pocałował Markusa. Pomijajac to, że nie mial pomysłu, skąd i jak, i dlaczego, to Markus najwyrazniej byl w rozpaczy i płakał, a to jakoś... To nie było coś, z czym wiedzial, co powinien teraz zrobić. Co powiedzieć.

Gdy przestał płakać dotarło do niego, że tak naprawdę, to nie ma z kim porozmawiać i nie wie co ma zrobić. Ira nie odbierał, ani nie oddzwonił, więc pewnie go nienawidzi.
Pan Martin też z pewnością go nienawidzi, dał to jasno odczuć.
Nie wiedział, co ma zrobić, a samopoczucie nie poprawiało się ani na chwilę. Dlatego chyba tak łatwo było mu pójść do łazienki, kucnąć obok toalety i zacząć wymiotować.

Jedyne, czego chciał, to po prostu tego, żeby ten dzień się skończył.
To była wspaniałość związków na odległość. Gdyby chciał jechać pocieszyć Markusa, wystarczyłoby, że wsiadłby w samochód, jechał dwie dobry bez przerwy i bez żadnych przystanków, a byłby u niego już w piątek... Tak, nic wielkiego...
A tak mógł jedynie siedzieć i próbować się dodzwonić do Markusa raz i drugi, zastanawiając się gdzie on jest i co robi, że nie odbiera. Śpi? Płacze? Jest w łazience? Pobiegł za Martinem? Skoczył z okna? Opcji było wiele, nawet jeśli jedne były mniej prawdopodobne od drugich.

Kiedy skończył wymiotować, to nim pomyślał, żeby wziąć prysznic, to wrócił do pokoju, by zobaczyć na telefon.
Widząc nieodebrane połączenia od Iry na nowo wszystko w niego uderzyło. Ponownie ze łzami w oczach, drżącą dłonią, wybrał numer chłopaka i zadzwonił.
Ira nie nagrał się, ani nie zostawił żadnej wiadomości, więc wszystko było możliwe...

Dodzwonienie się do Markusa wydawało mu się być równe próbie dodzwonienia się do prezydenta. Zajęło mu to cztery próby pełnego wysłuchiwania sygnału do samego końca i choć naprawdę czuł potrzebę odpuszczenia i poczekania aż Markus oddzwoni, to tego nie zrobił. Wytrwale trwał przy telefonie, choć robił to już z takim poczuciem rezygnacji, że kiedy Markus wreszcie odebrał, to przez chwilę nie odzywał się z zaskoczenia.
- Markus? - spytał więc głupio na powitanie, jakby to mógł nie być on. - Co się stało?

-Chcesz mnie zostawić?- zaczął od najważniejszego tematu, bo wszystko inne mogło poczekać. -Ja nie chciałem, ja naprawdę się nie spodziewałem, ja... Boże nie zostawiaj mnie. - znów załamał mu się głos, ale nie potrafił inaczej. Nie chciał rozstawać się z chłopakiem, nie chciał, by ten go znienawidził.

- Ale o co ci właściwie chodzi...? - spytał, powstrzymując się przed tym, żeby w jego głosie wybrzmiała rezygnacja. Do tego nie chciał jednak dopuścić. Jego własne frustracje to jego własne frustracje. - Jeszcze raz, po prostu spokojnie powiedz mi o co chodzi. - Może jakoś łatwiej będzie mu to wszystko pojąć. Źle i wolno dziś myślał.

-Pan Martin się że mną dziś spotkał i... On myślał, że ja przez cały ten czas na niego leciałem i... Pocalowal mnie.  - to było nieco straszne, że raz jeszcze o tym mówi - ale ja nie chciałem, ani wtedy w liceum, ani teraz. Proszę o przebaczenie. - nie chciał, by Ira go zostawił, nie chciał by był na niego zły.

Cóż, chciał powiedzieć, że raczej fakt, że Markus mial crusha na punkcie swojego byłego nauczyciela byl tak oczywisty jak to, że niebo jest niebieskie, ale nawet on ze swoimi mistrzowskimi umiejętnościami społecznymi wiedział, że zdecydowanie nie byłoby to właściwe. To nie o to chodziło.
- Okej... ja po prostu myślałem, że ominąłeś jakiś ważny fakt... taki... wiesz, no przez który miałbym z tobą zerwać. -  Bo jakoś ciężko było mu się tego samodzielnie dopatrzyć. - Ale... zrobil ci krzywde? Czy coś i...? - Skoro Markus płakał, to moze coś jednak się wydarzyło. - Czy po prostu cie zmusił i...? - On po prostu jakoś nie byl dobry w rozmawianiu o takich rzeczach. Ale próbował.

-Staliśmy w pokoju, on opowiadał jaki to jestem idealny i mnie pocałował. Nie zrobił mi krzywdy, kiedy mu powiedziałem, że jestem zajęty, to nie przejął się, dopiero gdy nieustępliwie odmawiałem, stwierdził, że go w liceum wykorzystałem. - powiedział to wszystko niemalże na jednym wdechu. Siedział po turecku na łóżku, choć w głowie mu się nieco kręciło.

- No, nie do końca sklamal? - zauważył, bo nie widział powodu, żeby powiedzieć, że się z tym nie zgadza. - Odrzuceni ludzie mówią wiele zlych, nieprawdziwych rzeczy. - I nie chciał, żeby Markus się nimi przejmował. - Nie zrobiłeś nic złego. On zrobil. - Wolał to podkreślić, żeby Markus nie mial wątpliwości. - Po prostu... nie obwniaj się, okej? - poprosił.