Meet the Rutherford's

Markus spojrzał na Irę. -Nie, namiot odpada. - miał tego świadomość, ale no... Gdyby Ira chciał, to dałby radę.
-Każdy ma prawo być rozpuszczonym, może to i lepiej? Może wtedy korzonki się nabawiły zapalenia i teraz się odzywają. - Bernie próbował jakoś ratować sytuację.
-ale cieszę się, że macie takie wspomnienia, bez korzonków. - Markus sięgnął po swój kieliszek, który upijał o wiele wolniej niż Ira.

Nieco ostrzegawczo zmrużył oczy, bo Markus sobie nagrabi, jeśli zacznie dyskutować o kempingu. Po prostu... Ira był, jaki był. Nie lubił robactwa, brzydził się robactwem, odrzucały go ryby, a wizja spania w namiocie była dla niego jak największa kara. Taki już był i tyle. Nie lubił kempingu, nie lubił łowienia ryb, nie lubił majsterkowania, ledwo potrafił poprawnie trzymać młotek, nie znał się na motoryzacji, nie lubił oglądać meczów - no taki już był i tyle.
- Ciesz się, że to namiot odpada, a nie pięciogwiazdkowy hotel. - Okej, cztero i pół gwiazdkowy, ale to był jednak szczegół. Zdecydowanie wolał wspominać seks na takim materacu niż w namiocie. \
- Już przecież nic nie mówię - rzucił po chwili Eddie, bo on już przecież skończył i grzecznie siedział cicho.

Bernie pokiwał głową, bo jednak teraz pięciogwiazdkowy hotel, nie byłby takim, którym by pogardził. 
-Z tobą to mógłbym i w szałasie mieszkać.- Markus uśmiechnął się, ale to też była prawda. Mógłby mieszkać wszędzie, byleby z Irą. 
-A co powiecie o tym domu?- Bernie zapytał, bo już w sumie rozmawiał o tym z Eddiem. Chciałby Markusowi przepisać ten dom.

- Zapraszam cię do mnie. Tam jest prawie jak w szałasie - zażartował, bo jednak dom, w którym mieszkał w Camden, był... cóż, no daleki od luksusów. Ale jakoś nie śpieszyło mu się do wyprowadzki. Choć chyba trochę powinno, bo jednak skoro wzięli z Markusem ślub, powinni zacząć myśleć o zamieszkaniu razem. Choć fakt, że miał zespół i wytwórnię po przeciwnej stronie kraju niż Markus uczelnię... no, trochę komplikował.
Choć powinni myśleć, co z tym zrobić.
- Pasuje do was - odpowiedział na to pytanie zanim Markus to zrobił. - Czuć, że to wasz dom.

-Już widzę ojca, gdy się sprowadzimy obok. Kupi z pewnością nową kosiarkę.- Zażartował, bo przecież ich domeną jest śmianie się, a nie płacz. 
-Myśleliśmy... Chcielibyśmy wam go przepisać. - Bernie doprecyzował. -Będziecie mogli zrobić, co będziecie chcieli, bylebyście czuli, że to wasz dom.- Mówił to z uśmiechem i poszukał dłoni Eddie'go, by go za nią złapać.

Cóż, zdecydowanie nie o to mu chodziło, bo kiedy mówił dom, jakoś nie myślał o swoim starym domu, tylko o aktualnym. Nawet przez myśl mu nie przeszło, żeby tam wrócić, żeby kupić ten dom i zamieszkać tam z Markusem, bo... Po prostu chciał mieć z Markusem nowy dom, taki, który nie kojarzy mu się z niczym złym, może nawet nie z dobrym, a był po prostu białą kartką do zapisania na nowo... i ta myśl chyba trochę gryzła się z tym, co usłyszał późnej.
Widział, że Eddie ścisnął dłoń Berniego i uśmiechnął się do niego w sposób będący mieszanką wzruszenia i pewnej dumy, że coś, na co tak długo pracowali, żeby zmienić to miejsce w prawdziwy dom, będą mogli w przyszłości przekazać młodemu pokoleniu, rodzinie. Czy było coś lepszego?
- To... aż nie wiem, co powiedzieć - przyznał szczerze, zerkając na Markusa.

-To... Jeżeli tego chcecie... - Spojrzał na Irę. Markus nie wiedział gdzie mają mieszkać, na razie i tak... Przeprowadzać by się przeprowadzał dopiero po ukończeniu studiów. Raczej wtedy będzie wiedział, gdzie go rzuci los, albo gdzie chciałby aby los go rzucił. Jednak wiedział też, ile dziadkowie włożyli serca w ten dom, jaką historię mają te ściany...
Mieliby nie tylko dom, ale też i duszę.

- Ale nie myślcie, żeby się przez to jakoś szybciej wybierać na tamten świat - zaznaczył, mając nadzieję, że brzmi przy tym odpowiednio żartobliwie. Najwyraźniej mu sie udało, bo Eddie od razu zaznaczył, że on bez dobicia do setki to się nigdzie nie wybiera. Na nich to przecież nie ma mocnych. Od razu mu w tym wtórował, bo przecież nie zamierzał zaprzeczać. Ba, w pełni się z tym zgadzał. Żaden z nich nie powinien się nigdzie wybierać, bo byli przecież młodzi... no, przynajmniej duchem. Ale to już coś, nie? A skoro byli takimi młodzikami, to nalegał, żeby dali się zaprosić, kiedy będą grać w Nowym Jorku na koniec amerykańskiej trasy.

-Mamy zamiar oglądać jak będziecie odbierać swoje nagrody, także będziemy i na koncertach i na Noblu.- Bernie obiecał. Tyle mógł zrobić, ale gdy widział, że są jakieś plany, jakieś wizje, jakieś marzenia, to jakoś prościej było o siebie dbać, by tego wszystkiego dożyć. 
-To za wspaniałą przyszłość.- Markus podniósł kieliszek w ramach toastu.

Wznieśli jeden toast, i drugi, trzeci nawet też i gdyby nie powstrzymali Eddiego przed wznoszeniem kolejnych, to trzeba by było chyba iść po kolejną butelkę. Dlatego te kolejne to wznosili już nieco bardziej na sucho. Później Eddie znów się rozgadał, tym razem Bernie nieco im wtórował, więc przedstawili im nieco więcej historii, choć tym razem już bez... zbytnich szczegółów. Sami też nieco opowiedzieli, bo jednak podczas tej części trasy nie byli przez cały czas w nieprzerwanym kontakcie, więc mogli opowiedzieć, gdzie byli.
I sam nie wiedział, czy kiedy o tym opowiadali, to chciał albo powinien zagłębić się w szczegóły z Teksasu.

Markus nie wchodził w historię z Teksasu, bo nie było go przy tym i... Była to decyzja Iry, czy będzie chciał o tym opowiedzieć, czy jednak nie. Byli małżeństwem, mieli krótki staż jako mąż i mąż, więc Markus zostawał dużą przestrzeń Irze. Tak naprawdę, to chyba nic innego nie może zrobić.

Postanowił nie ruszać tematu. Powiedział samemu sobie, że to nie jest ważne, więc właśnie takim postanowił to zostawić. Bez znaczenia. A o takich rzeczach się nie mówi. Dlatego po prostu zignorował temat i tyle, pozwalając Eddiemu na opowiedzenie anegdoty o kowboju, którego ten kiedyś poznał, i którego próbował poderwać za młodu. Lepiej było się pośmiać, prawda?

-Dlatego tak bardzo lubiłeś, gdy nosiłem kapelusze? Czyżbym miał ci go przypominać?- Bernie udał zazdrość, może i byłby zazdrosny, gdyby to się działo nie tak dawno temu. Jednak mogli się z tego pośmiać, a on wiedział, że Eddie czasem potrzebował jakiś bodźców, które przypomną mu, że Bernie go kocha.

- Wierz mi... Kocham cię jak szaleniec - zapewnił, sięgając po dłoń Berniego. - Ale nigdy nie wyglądałeś jak kowboj. - Berniemu daleko było do wyglądu twardego szeryfa w kowbojskim kapeluszu, ale czy to nie za to Eddie tak za nim szalał? Za to, że Bernie wyglądał jak Bernie, a nie ktokolwiek inny. - Ale za to w tym twoim meloniku... - No Eddie aż chrząknął, żeby podkreślić to, jak seksowność Berniego na niego działała.
Ira jakoś tego nie podzielał.
- To może... - zaczął, jakby wręcz obawiał się przeszkadzać. - Markus, może pójdziemy na górę...? - zaproponował.

-To może mam iść go założyć?- Bernie pokręcił głową, ale... Eddie go kupił. Jak tylko będzie w stanie, to... W stanie będzie i Bernie. 
-tak, my pójdziemy. Nie sprzątajcie, ja to rano zrobię. - Markus poprosił, bo jednak poranne zmywanie chyba mu się przyda.
-Bawcie się, a my starzy będziemy sprzątać, nie przejmuj się. - Bernie przecież nie pozwoli, by oni po nich sprzątali.

Nie zamierzał ukrywać, że ewakuował się z pewną ulgą, bo naprawdę wolał uniknąć słyszenia... innych zalotnych odgłosów wydawanych przez Eddiego. Dlatego z radością zabrał Markusa na górę. Rozgadali się na tyle, że zrobił się wieczór, więc mógł wykorzystać sytuację i zabrać Markusa pod prysznic. Mogli doprowadzić się do porządku, grzecznie założyć piżamki i zniknąć w gościnnej sypialni, którą zajmowali.
Mógł się odpowiednio nakremować i wybalsamować, zanim przysiadł na łóżku.

-Mam dla ciebie założyć kapelusz? - Markus zapytał Irę z uśmiechem, który miał bliźniaczy do Berniego. Taki sam uśmiech właśnie otrzymywał Eddie.
- Ale masz być cicho, młodzi już lepiej niech nic nie słyszą - Bernie wycisnął dłoń ku Eddiemu, no bo jak tu jemu odmówić, no jak? Bernie już mu pokaże, że kowboj nie miałby przy nim szans.

- Jezu, żadnych kapeluszy. - No aż się skrzywił, bo po prostu... no nie. No nie ma takiej opcji, żeby w najbliższym czasie mógł patrzeć na Markusa w kapeluszu i nie wspominać przy tym traumy mimowolnego wyobrażania sobie zbyt wiele. No po prostu nie.

Za to Eddie zdecydowanie byl na tak, dlatego nie wzbraniał się, a pocałował jeszcze dłoń Berniego, zanim zdecydował się zaciągagnac go ku sypialni. Czego młodzi nie widzą i nie słyszą, tego im nie żal.

-W sumie... Lubię jak przeczesujesz mi włosy i za nie ciągniesz.- mimowolnie sam to zrobił, ale myślał o swojej dłoni jak o dłoni Iry. -Możesz to zrobić?- zapytał, ale proszącym tonem, jednak własna dłoń, to nie to samo, co dłoń Iry.

Bernie mógł nazywać Eddiego starszym prykiem, ale dobrze wiedział, że wiek w pewnych kwestiach nie zawsze gra główną rolę. Tak właśnie było i teraz, gdy znów się czuł jak młodzik, który musiał się ukrywać, ale nie z orientacją, a z pocałunkami, szczególnie tymi, którymi obdarzał szyję Eddiego, wiedział jakie pomruki, to z niego wydobywa.

- Po co mam cię ciągnąć za włosy.? - Cóż, on jak zwykle błysnął, ale czy to było coś dziwnego? Nie jego wina, że już tak miał, że kiedy przychodziło do rozmawiania na takie tematy, to dostawał jakiejś chwilowej blokady umysłowej. Ale coraz szybciej mu mijała, więc chyba zyskiwał wprawy. - Markus... jeśli myślisz, że cokolwiek zrobię po wysłuchaniu opowieści twojego dziadka, to chyba oszalałeś. Mam w głowie traumatyczne wyobrażenia tamtego namiotu... - Okej, no może trochę dramatyzował, ale co poradzi, że było w tym sporo prawdy?

Markus zamrugał kilka razy. - Wyobrażałeś sobie ich...?- zapytał zszokowany, on jak sobie wyobrażał to siebie i Irę, broń Boże dziadków. -Okej, to... Okej. Chodźmy spać. - może sen to będzie najlepsze wyjście, prześpią, zapomną, nie będzie tak źle... Prawda?
Źle z pewnością w tym samym czasie nie mieli dziadkowie, oni niczym się nie przejmowali.

- Wierz mi, że nie chciałem... - Zdecydowanie. Zdecydowanie tego nie chciał, ale niestety miał dość... bujną wyobraźnię, która nie zawsze była plusem. - To... No... - Skrzywił się, chociaż może nie powinien z samego szacunku do dziadków Markusa, ale naprawdę nie mógł nic na to poradzić. Po prostu... No, to nie było coś, co chciał mieć przed oczami.
Nie chciałby nawet wtedy, gdyby byli młodsi i nie byli dziadkami Markusa.
- Będę dużo myślał o tobie, żeby to wyprzeć z pamięci. - To była prawda.

-Po prostu... Ja myślałem o tobie- odpowiedział, gdy mościł się na swojej stronie łóżka. -Ale pewnie, myśl o mnie, niech ci to pomoże. - uśmiechnął się do niego szeroko. -Nic im nie powiem. - nie zamierzał zdradzać tego nawet Eddiemu, który uznałby to zapewne za śmieszną ploteczkę.

Sam wciąż siedział, kiedy Markus się położył, dlatego odwrócił się w jego stronę.
- Myślałeś o mnie, kiedy twój jeden dziadek opowiadał, jak bzykał drugiego dziadka w namiocie...? Aż nie wiem, co powiedzieć na ten komplement... - No starał się być choć minimalnie nieironiczny, ale... co poradzi, że ciężko było?
Wsunął się na łóżko, żeby móc zająć swoje miejsce i na moment pochylił się nad Markusem.
- Będę marzył o wszystkim tym, co z tobą zrobię, kiedy będziemy sami... - obiecał, zanim usadził tyłek na swojej stronie łóżka i wsunął się pod kołdrę.

W sumie jak to Ira przedstawił to faktycznie... Brzmiało to dziwnie, żeby nie powiedzieć, że źle. -Ale... Ogólnie myślałem, jakbyśmy my się zachowali, nie tak, że wiesz... Jeden do jeden co on mówił. - a przecież wprost nie powiedział nic, to były same domysły.
-To już zabolało, bo chciałbym to wiedzieć i robić. - Markus złapał się za serce. Ira go porządnie ukarał.